Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 461 - Bab 470

“เสร็จแล้วครับ” เมื่อก้ามปูยักษ์ถูกนำไปวางไว้บนสุดเรียบร้อย เจ้ากระต่ายก็ใช้เถาวัลย์รัดพวกมันให้ยึดติดกับรถเข็น ไม่ให้ร่วงหล่นตอนที่พี่สาวจอมพลังขนย้ายแน่นอนว่าขาปูใหญ่ขนาดนี้ย่อมไม่มีทางผ่านช่องทางลับในตึกวิจัยสัตว์น้ำได้ พวกเขาจึงต้องเดินทางผ่านป่าสนอีกครั้ง ถึงจะไม่มีปูก้ามดาบมาวอแวแล้ว อุปสรรคใหญ่ที่สุดกลับกลายเป็นพายุหิมะที่เริ่มพัดรุนแรงขึ้นจนแทบก้าวเท้าไม่ออก และถ้าไม่ได้นิโคลัสคอยสร้างบอลไฟล้อมรอบไว้ก็คงกลายเป็นน้ำแข็งไปนานแล้วแต่กลายเป็นว่าประตูโกดังเองก็กว้างไม่พอที่จะยัดขาปูเข้าไปในคราวเดียว เฉินเฟิงจำต้องให้ดาริณีหั่นแบ่งขาปูและก้ามปูออกเป็นชิ้น ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถนำเข้าไปด้านในได้ โดยเฉพาะก้ามปูที่ใหญ่โตจนนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีคุณแม่ลูกหนึ่งมาด้วย พวกเขาจะสามารถกะเทาะเปลือกหนานี้ได้อย่างไรต้องไม่ลืมรถครอบครัวที่พวกเขาขับมาด้วย ก่อนหน้านี้ไม่กล้าขับไปที่โกดังเพราะมีปูก้ามดาบหลากหลายไซซ์เต็มไปหมด กลัวว่ามันจะพังรถได้ง่าย ๆ แต่เวลานี้ถนนโล่งไม่มีตัวอะไรทั้งนั้นจึงต้องรีบขนย้ายไปหลบพายุหิมะเช่นกันปึง!เสียงประตูโกดังปิดลงพร้อมกับพายุหิมะที่ทวีความรุนแรงขึ้น ต้นไ

“มากันแล้ว” ตุ่นกับเอพูดขึ้นมาพร้อมกัน สองหนุ่มมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปประจำยังรถที่ตนเองรับผิดชอบ“เป็นภาพที่แปลกดีนะ” โจเซฟเอ่ยติดตลกกับหงส์ เพิ่งจะเคยมีช่วงเวลาที่ผ่านมานี่แหละที่ไม่เห็นตุ่นกับหงส์ง่องแง่งใส่เอ และไม่เห็นเอหาเรื่องสองคู่รักนี้อย่างเอาเป็นเอาตายอีก“แบบนี้ก็ดีค่ะ… สงบดี” นาน ๆ ทีจะได้ยืนหายใจใกล้กันอย่างไม่ต้องมาระแวงว่าจะโดนหยิกหลังเมื่อไหร่แกรก ๆ ๆ“ดูเหมือนว่าจะมีแขกมาอีกแล้ว” หงส์ถอนหายใจเสียงหนัก แค่ได้ยินเสียงบางเบาก็รู้แล้วว่าอีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้าพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร“ปูก้ามดาบอีกแล้วเหรอ” โจเซฟเลิกคิ้ว“ใช่ค่ะ”“มันคงอยากจะมาจัดการกับซากปูที่เราเหลือทิ้งไว้นั่นแหละ” หัวหน้าหนุ่มพยายามมองในแง่ดี“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น” ทันใดนั้นในใจของหงส์ก็มีระลอกคลื่นบางเบากระเพื่อมไหว เป็นแค่คลื่นลมเล็ก ๆ ที่แทบจะสัมผัสไม่ได้หากไม่ได้ตั้งสมาธิดี ๆ “มีบางอย่างกำลังมา…”“รับมือได้หรือเปล่า” เอชะโงกหน้าออกมานอกหน้าต่างรถ ลางสังหรณ์ของหงส์ขึ้นชื่อเรื่องความแม่นยำเป็นอย่างมาก“ส่วนตัวแล้วค่อนข้างยาก” แต่ถ้าให้เธอสู้สุดกำลังอาจจะพอไหว“ปูยักษ์จะมาเสริมอีกตัว

“คุมรถให้ดี ๆ หน่อย” หงส์แหวเสียงดังมาจากหลังรถ เพราะโจเซฟต้องคอยติดต่อกับนิโคลัสที่อยู่ด้านหน้า หัวหน้าหนุ่มจึงขับรถต่อจากคุณหมอ ส่วนตรงกลางเป็นตุ่นที่นั่งอยู่คนเดียวก็จริง แต่อาวุธที่มีวัตถุไวไฟจะอยู่ในรถของเขาหมด แล้วปิดท้ายด้วยเอกับหงส์ที่ส่วนมากจะเป็นอาวุธปืน สามารถหยิบขึ้นมาใช้ได้ทันทีหากเกิดเหตุฉุกเฉิน“โทษที” เอตะโกนกลับมา หากเป็นเมื่อก่อนชายหนุ่มคงโกรธที่ถูกต่อว่าไปแล้ว แม้จะเล็กน้อยแต่ทุกคนล้วนสัมผัสได้ว่าลูกชายท่านนายพลอธิเริ่มปรับปรุงตัวแล้วปลาตีนตัวที่สองกวาดตามองเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ที่ตั้งหน้าตั้งตาไล่กัดพวกปูตัวเล็ก ไหนจะซากปูตัวใหญ่ที่มีรอยฟันกัดไปแล้วหนึ่งคำ“ขนาดตัวเท่ากันเลยนะ” มือเรียวที่จับยึดขอบกระบะหลังอยู่ขดตัวเข้าหากันแน่นจนขึ้นข้อขาว ภายในจิตใจส่งสัญญาณเตือนไม่หยุดและดูเหมือนว่ามันจะเลือกได้แล้วว่าควรเริ่มมื้ออาหารแรกหลังพายุหิมะผ่านพ้นไปด้วยอะไรดีตึง!“มันกระโดดแล้ว!! มันเล็งพวกเราไว้!!” หงส์กรีดร้องเสียงดังหนักกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าเจ้าปลาตีนตัวใหม่มองมาที่ขบวนรถแล้วใช้ครีบดันตัวลอยขึ้นไปในอากาศ“ฉิบหายแล้วไง” ไม่ต้องใช้เครื่องส่งสัญญาณวิทยุ เสียงกรีดร้อง

ครึก ๆปลานกกระจอกรู้ว่ามีเหยื่อของมันอยู่ใต้ซากรถยนต์คันนี้ แต่มันไม่รู้วิธีที่จะนำอาหารออกมาจึงได้แต่ใช้ส่วนหัวดุนดันจนรถโยกโคลงเคลง“ฮึก... อึก!” ไอซ์ยกมือปิดปากแน่น ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาชายหนุ่มพยายามขยับส่วนต่าง ๆ ของร่างกายอย่างเงียบเชียบ นอกจากขาซ้ายที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแล้ว เขาคาดว่าส่วนอื่น ๆ คงแค่บาดเจ็บเล็กน้อยครึก ๆ“ฮือ ฮึก” แม้จะปิดปากก้มหน้าอย่างไรก็ไม่อาจกลั้นเสียงสะอื้นจากความหวาดกลัวในจิตใจไหว ภายในซากรถจึงมีเสียงสะอึกสะอื้นจากปากเล็กตลอดเวลาใครก็ได้ใครก็ได้มาช่วยเขาที!“อ๊ากกกก!!!”เฮือก!ไอซ์ผงกศีรษะขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากด้านนอก… เสียงแบบนี้!“ไอ้เหี้ยเอ๊ย! แขนกู!! อ๊ากกก” เสียงเอะอะโวยวายด้านนอกทำให้ปลานกกระจอกที่สนใจเหยื่อในซากรถผละออกไป ไอซ์สะกดกลั้นความเจ็บปวดที่ขา ก่อนตะเกียกตะกายพาตัวเองไปเกาะหน้าต่างรถด้านนอกมีบอดี้การ์ดของชายหนุ่มที่วิ่งหนีไปก่อนหน้านี้ พวกเขาไปได้ไม่ไกลนักก็ถูกปลาบินตัวหนึ่งดิ่งลงมาดักทาง คราวนี้ต่อให้ต้องใช้พลังจนหมดก็ต้องฆ่ามันให้ได้ และพวกเขาก็ทำสำเร็จ ในจังหวะที่คิดว่าจะวิ่งกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ที่พักอาศัยเมื

เมื่อมีอาหารมากพอ ปลานกกระจอกก็ไม่ได้สนใจมนุษย์แฮมสเตอร์ที่ยังติดอยู่ในซากรถ พวกมันกัดกินอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจว่าคนที่พวกมันเลือกปล่อยให้มีชีวิตต่อไปกำลังนำอาวุธสังหารออกมาเพื่อจัดการกับพวกมันในอีกไม่ช้านัยน์ตาสีเทาเลื่อนลอยที่เจ้าของร่างเคยชมชอบค่อย ๆ หม่นประกายลงทีละนิด… ทีละนิด ในขณะที่นิ้วเรียวเล็กเลื่อนไปที่ไกปืนอย่างช้า ๆปัง!กระสุนนัดแรงพุ่งออกจากรังเพลิงและในไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีอีกหลายนัดตามไปไม่ขาดสายปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!!ไอซ์ไม่สนใจว่าแรงถีบของปืนจะทำให้กระดูกไหปลาร้าของตนพังป่นปี้ ไม่สนว่าแขนน้อย ๆ จะทนต่อไปไม่ไหว ทั้งหูของมนุษย์และหูของสัตว์ต่างอื้ออึงเพราะเสียงจากการทำงานของปืนไรเฟิลจู่โจมไม่ว่าจะเป็นเสียงอะไรล้วนเข้าไม่ถึงจิตใจที่กำลังพังทลายอย่างช้า ๆต้องฆ่า!ต้องฆ่าพวกมันให้หมด!!ปัง! ปัง! ปัง! แชะ! แชะ...ทุ่งหิมะสีขาวถูกอาบย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด ทั่วทั้งบริเวณที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยซากศพปลานกกระจอกและเศษชิ้นส่วนที่แทบมองไม่ออกว่าเคยเป็นมนุษย์มาก่อน แฮมสเตอร์หนุ่มค่อย ๆ พาตัวเองออกมาจากซากรถ แม้การขยับตัวจะทำให้ขาซ้ายเจ็บร้าวถึงก้านสมองก็ไม่ได้นำพาให้ชายหนุ่