บททั้งหมดของ จริตหมอนวดทำรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

บรรยากาศในห้องหรูเตียงคิงไซซ์ของวิสุทธิ์ หลังจากทั้งคู่ดินเนอร์อาหารเย็นกันเสร็จและหลังจากนั้นทั้งคู่จึงได้นั่งพูดคุย ศึกษา ทำความรู้จักกันอยู่สักพัก วิสุทธิ์ที่กำลังก้าวขาขึ้นไปบนเตียงของตนและนอนเงยหน้าพิงหมอนมองรามที่กำลังหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าออกมามันเป็นผ้าขนหนูสีน้ำตาลปุกปุยและน้ำมันหอมระเหยกลิ่นคุ้นตามาจากกระเป๋าและนำมาวางลงที่หัวเตียงของคุณวิสุทธิ์พร้อมสายตาที่จับจ้องมองตรงไปที่วิสุทธิ์อย่างน่าหลงใหล“เดี๋ยวคุณวิสุทธิ์เปลี่ยนชุดได้เลยครับ” รามออกคำสั่งให้วิสุทธิ์เปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมนวดน้ำมันตามที่เขาปรารถนา“ทำไมอยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกว่าแขนขาผมมันไม่มีเรี่ยวแรงยังไงก็ไม่รู้อ่ะครับ คุณช่วยมาถอดออกให้หน่อยได้ไหมครับ” วิสุทธิ์พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มอ่อย“ได้สิครับหรือคุณวิสุทธิ์อยากจะนวดคาชุดแบบนี้เลยละครับ”“น่าสนใจนะครับ ถ้าคุณรามต้องการแบบนั้นก็เริ่มเลยสิครับผมอดใจรอไม่ไหวแล้วนะ”วิสุทธิ์พูดจาหว่านล้อมรามด้วยสีหน้าที่รุ่มร้อนมันเป็นอารมณ์ที่สื่อถึงความต้องการที่เขาพยายามจ้องตาคู่สนทนาให้รีบทำตามคำสั่งของตนในเร็วไว ขณะเดียวกันรามที่ได้ยินคำตอบอย่างนั้นเขาก็ไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปพร้อ

ณ คอนโดย่านทองหล่อโครงการไม่หรูมากนักเหมาะสำหรับบุคคลที่มีฐานะปานกลางทั่วไป ตุลย์กำลังนั่งเหม่อมองหน้าต่างที่ห้องของเขาจากวิวสูงชั้น 23 วันนี้เป็นวันหยุดของเขาที่ตรงกับวันหยุดของราม ใจจริงสิ่งที่เขาเดินเข้าไปคุยกับรามเมื่อวานในห้องนวดคิงโฟร์นั้นเป็นเพราะเขาอยากลองชวนรามไปเที่ยวกับเขาบ้างสักครั้งเพื่อเคลียร์ความในใจบางอย่างที่ตนยังไม่เข้าใจว่าเขาทำผิดอะไร ทำไมน้องรามถึงไม่คุยกับเขาเหมือนเดิม พลันความรู้สึกเสียดายและมึนงงก็กลับเข้ามาในหัวของเขามากมายทั้งที่รามก็ดูมีใจให้กับตนไม่ใช่น้อยแต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นเขาก็แลดูมีใจที่แปรเปลี่ยนไปยังกับคนละคนจนสายตาคู่เข้มสุขุมมองเหม่อลอยจากวิวทิวทัศน์ในเมืองไปมากกว่าเดิม ก่อนเขาจะถูกเตือนสติด้วยเสียงแจ้งข่าวจากโทรทัศน์ที่เขาเปิดทิ้งไว้ว่า“ข่าวด่วนค่ะคุณผู้ชมตอนนี้ยอดผู้ติดเชื้อโควิด 19 ในประเทศเริ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังมีการรับเชื้อโรคจากเที่ยวบินที่เดินทางเขามาในประเทศแล้วกว่า 35 คน ซึ่งทั้งหมดนี้ปัจจุบันยังตามตัวกันไม่ได้ค่ะ ซึ่งเจ้าหน้าที่หน่วยงานสาธารณสุขจะพยายามติดต่อเพื่อทำการสอบถามไทม์ไลน์การเดินทาง เพื่อเตรียมแผ่นป้องก

เช้าวันรุ่งขึ้นรามกลับเข้ามาทำงานที่ร้านตามปกติ เมื่อเขาเดินเข้ามาในร้านเขาเห็นเฟยกำลังทำอะไรบางอย่างเขาจึงถามมาว่า“ดีมึงทำอะไรวะ”“อ๋อกูเก็บของพี่นะอ่ะเจ๊บอกให้กูเก็บทิ้งให้หมด”“อ้าวทำไมอ่ะเกิดอะไรขึ้นวะ”“ก็เมื่อวานน่ะดิพวกพี่เขาทะเลาะกันแล้วก็โดนเจ๊ทำโทษแต่ว่าพี่นะแม่งโดนแรงสุดคือโดนไล่ออกเลยมึง”“ฮะโดนไล่ออกเลยหรอ ทำไมวะเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร”“ก็เรื่องมึงกับพี่ตุลย์นั่นแหละ เขาแอบนินทามึงกับพี่ตุลย์กันแล้วทีนี้พี่ตั้มแกได้ยินแกก็เลยเถียงแทนให้ แต่เหมือนยิ่งเถียงแม่งก็ยิ่งเกิดการต่อปากต่อคำสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะรุนแรงนั่นแหละ”“เดี๋ยวนะทะเลาะกันเรื่องกูกับพี่ตุลย์ คือเรื่องไรวะ”รามถามกลับไประหว่างที่ตนกำลังวางกระเป๋าและมองสายตาคู่สนทนาแต่ในระหว่างที่ตัวเองกำลังถามกลับไปนั้นตุลย์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดตอบแทนเฟยไปว่า“อย่าไปสนใจเลยรามเรื่องไร้สาระ”“อ้าวพี่แต่ว่าผมก็อยากรู้นิดหน่อยว่าเขาว่าอะไรเรา” รามตอบ“เอาไงดีพี่บอกดีไหม”เฟยถามตุลย์เกี่ยวกับคำตอบที่รามอย่างรู้ว่าจะบอกดีหรือไม่แต่ไม่ทันไรตุลย์ที่ได้ยินเองและรู้ว่ารามเป็นคนที่ต้องการอยากรู้เองก็เลยพูดออกมาว่า“ก็ไม่

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปสัญญาณในประเทศเริ่มไม่สู้ดีรัฐบาลกำลังเริ่มที่จะประกาศเคอร์ฟิวช่วงเวลายามวิกาลตั้งแต่เวลาสี่ทุ่มเป็นต้นไป ห้ามมีรถสัญจรภายในประเทศเนื่องจากต้องการให้ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของตน นั่นเป็นเพราะโรคระบาด โควิดสิบเก้าที่เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ แต่ยังไม่มีการสั่งปิดกิจการแต่อย่างใด ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่บริษัทของวิสุทธิ์ได้รับแผนกำหนดการจัดส่งวัคซีนให้กับ โรงพยาบาลมากมายทั่วประเทศเพื่อให้คนมีเงินได้ฉีดวัคซีนก่อน ซึ่งมีราคาที่สูงและแพง แต่ด้วยการนำเข้าวัคซีนในล๊อตดังกล่าวทำให้วิสุทธิ์และครอบครัวรวมถึงคนในบริษัทเลือกที่จะไม่ฉีดวัคซีนที่ตนเป็นคนนำเข้ามา เพราะเหล่าคนรวยชั้นสูงเขาเลือกที่จะฉีดวัคซีนที่มีประสิทธิภาพมากกว่า ซึ่งมีราคาแพงกว่าด้วยการนำเข้าพร้อมเส้นสายทางธุรกิจจากประเทศนอกเข้ามายังบริษัทส่วนตัวของตน ซึ่งทั้งหมดเป็นแผนการของพี่เขยของเขาที่ต้องการให้คนในตระกูลและครอบครัวเขาปลอดภัย วิสุทธิ์จึงได้ฉีดมันเข้าไปเพื่อเตรียมพร้อมให้ร่างกายของเขามีภูมิคุ้มกันโรคที่ดีมากยิ่งขึ้น แต่ในระหว่างกระบวนการในการทำงานด้านต่าง ๆ ในบริษัทเขาก็ได้มีปากเสียงกับพี่เขยของเขาเหมือนเช่นเคยและไ

ก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูห้องของรามพยาบาลที่ดูแลเวรได้นำอาหารมาวางไว้ที่หน้าห้องเพื่อเป็นสัญญาณที่บอกว่าถึงเวลากินข้าวแล้วจนทำให้รามและตุลย์ตื่นขึ้น รามที่เขาแลดูเพลียเขาได้ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ในขณะที่ตุลย์เป็นคนที่ถ้าตื่นแล้วจะตื่นเลยไม่มีการนอนต่อ เขาจึงลุกขึ้นและเดินด้วยกายเปล่าที่เห็นบั้นท้ายสีขาวกลมมลทรงสวยและไปหยิบกางเกงของตนขึ้นมาใส่ในขณะที่ไม่ได้ใส่เสื้อแล้วจึงเดินไปหยิบอาหารเข้ามาในห้องและนำมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวที่มีเก้าอี้สองตัวพร้อมกับน้ำสามขวด แก้วสองใบและวางลง ก่อนเขาจะหยิบจานออกมาจัดให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมให้รามตื่นมาและกินเลย ความใส่ใจนี้มันเกิดขึ้นเสมอเมื่อเขามีคนรัก กระทั่งร่างสูงได้เดินไปหยุดที่ฝั่งที่รามนอนอยู่และนั่งลงก่อนจะใช้ใบหน้าของตนกระซิบที่หูของรามหมอนวดเด็กของตน จนทำให้รามที่แอบหลับอยู่ยิ้มออกมาและหันหน้ามาก่อนตุลย์จะใช้ริมฝีปากของตนเองจุ๊บที่ปากของเขาจนเขาลุกขึ้นด้วยท่าทีอารมณ์ดีก่อนตุลย์จะพูดสั่ง“ไปอาบน้ำล้างตัวได้แล้ว แล้วมากินข้าวกันครับที่รักของพี่”รามที่ลุกขึ้นใบหน้าเขาดูงัวเงียน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนเขาจะใช้สายตาคู่คมมองไปที่อาหารที่มันเป็นเมนูต้มย