Semua Bab ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ: Bab 41 - Bab 50

บทที่41พนิดารับวิ่งเข้ามาบิดา ในขณะที่ระรินก้มหน้าร้องไห้ เธอยังไม่ได้รับปากอะไร สามีผู้เป็นที่รักก็จากไปเสียแล้ว"น้าระริน โทรเรียกรถพยาบาลที!" ระรินหันไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังตื่นตระหนกอย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด พนิดาก็ขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับทำCPR "กลับมาค่ะพ่อ กลับมาอยู่กับหนู!" คนเป็นลูกทำการปั๊มหัวใจของบิดา ระรินรีบพาสติที่กำลังกระเจิดกระเจิงกลับมาแล้วกดโทรศัพท์โทรออก"กลับมาหาหนูกับน้าระรินสิคะ" เธอร้องไห้ปริ่มจะขาดใจขอแต่บิดากลับมาเท่านั้น เธอจะปรับปรุงตัว เธอจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของท่านอีกแล้ว"กลับมาสิคะ กลับมา!" พนิดาร้องไห้โฮปั้มหัวใจของบิดาจนสุดความสามารถ และดูเหมือนสิ่งที่เธออ้อนวอนจะเป็นผล ทรงศีลกลับมาหายใจและมีชีพจรอีกครั้งเขามองบุตรสาวที่กำลังร้องไห้อย่างดีใจ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่กำลังเจออยู่ เป็นความฝันหรือความจริงไม่ถึงห้านาทีรถพยาบาลก็มาที่บ้าน พร้อมกับหมอที่กรูขึ้นมาข้างบน พนิดารีบวิ่งตามหมอไปขึ้นรถพร้อมกับระริน หมอใส่ท่อบีบเป็นจังหวะ พอไปถึงโรงพยาบาลทรงศีลก็ถูกนำเข้าผ่าตัดด่วนทันที พนิดาร้องไห้อ้อนวอนต่อทุกสิ่ง เธอเกือบตายกว่าจะผ่านทุกอย่า

บทที่43"พนิดา!" คาเตอร์เดินเข้าไปหมายจะสัมผัสมือเล็ก แต่หญิงสาวถอยกรูด สบัดแขนออก ท่าทางห่างเหินเย็นชา มันทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อย คาเตอร์พยายามรวบรวมความกล้า เดินเข้าหาอีกครั้ง แต่หญิงสาวตรงหน้าก็ถอยห่างออกไปทุกที"ขอโทษด้วยค่ะฉันไม่รู้จักคุณ" "ฉันรู้จักเธอนะพนิดา ฉันขอโทษนะพนิดา ฉันขอโทษ" เขาละล่ำละลัก ร้องไห้ออกมา"จะมาขอโทษทำไมคะ ในเมื่อเราไม่รู้จักกัน" พนิดาเสียงเรียบแล้วเดินตรงไปห้องผู้บริหาร คาเตอร์ปาดน้ำหูน้ำตาของตัวเอง จะเดินตามก็เจอกับพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่"พนิดา!""เข้าไม่ได้ครับ!" เขาถูกกันออกมา คาเตอร์มองตามคนร่างเล็ก จนเธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง การได้เจอกันอีกครั้ง เขาทั้งดีใจและเสียใจรู้สึกผิดกับความผิดที่เคยทำต่อเธอ แต่อย่างน้อย เขาก็ยังมีโอกาสได้พูดคำว่า'ขอโทษ'เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา กดโทรออกหาบิดา แต่ก็เหมือนเดิมไม่มีใครรับโทรศัพท์ของเขาเลย คาเตอร์ทำตัวไม่ถูก มองเพื่อนที่มองมาที่เขา ก่อนจะเดินเข้าไปอีกห้อง คาเตอร์ไม่ได้ยื่นสมัครได้แต่นั่งรอพนิดาอยู่เก้าอี้ห้องตรงข้าม"มึงไม่ไปสมัครงานเหรอวะ?""สมัครอะไร เจ้าของบริษัทเขาไม่รับกูเข้าทำงานหรอก ทิ้

บทที่45พนิดาผลุนผลันเขามาในห้องน้ำตาเอ่อคลอในตาคู่สวย กำแพงความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างเอาไว้สั่นคลอน เขาพูดออกมาได้อย่างไรว่าจะจับมือก้าวผ่านความเจ็บปวด เขาจะมาจับมือเธอก้าวผ่านเรื่องแย่ๆทำไม ในเมื่อเธอถูกปล่อยมือตั้งแต่วันที่เขา เลือกผู้หญิงของเขากลับเข้ามาในแต่ละวันก็เจ็บปวดแทบเเดดิ้น สามีตัวเองกอดจูบแนบชิดกับหญิงอื่น วันที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธออุ้มท้องอย่างเจ็บปวดและเดียวดาย เขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเจ็บดูถูกดูแคลน ในสายตาของเขา เธอก็แค่ผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งเท่านั้นเเม้มันจะผ่านมาหลายปีพนิดาก็ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน เธอนอนร้องไห้พยายามใช้ชีวิตเพื่อลูก แต่พ่อของลูกกลับมีความสุขกับผู้หญิงของเขา ไม่เคยเหลียวแลคนไร้ค่าอย่างเธอเลยวันที่เขากับนานาเริงรักกันอย่างมีความสุข เธอนั่งลูบท้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างสิ้นหวัง ชีวิตมืดมนหาทางออกไม่เจอ"พนิดา!" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพร้อมกับวางมือลงบนบ่านุ่มนิ่ม เธอหันไปมองบิดาที่ยืนมองเธอทำสีหน้ากังวล "หนูไหวไหม?""ไม่รู้หนูคิดถูกหรือคิดผิดที่รับเขาเข้าทำงาน""หนูคิดถูกแล้วลูก คาเตอร์ชีวิตตกต่ำขั้นสุด พ่อแม่ตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่วันที่ลู

บทที่47พนิดาร้องไห้โฮเมื่อสิ้นประโยคของบิดา เธอไม่ได้ใจร้ายใจดำที่จะเห็นเขาตาย ต่อให้โกรธเกลียดมากแค่ไหน เธอก็ไม่อาจจะทำใจให้ดำพอได้"ฮึก ๆ หนูอยากมีความสุข หนูไม่อยากจมอยู่กับความรู้สึกแย่ๆ หนูอยากจะก้าวผ่านไปให้ได้จะแย่อยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่หนูคิดถึงเรื่องที่เขาทำกับหนู หนูก็เจ็บทุกครั้งที่คิดถึงมัน""เรายังมีเวลาทั้งชีวิตที่จะพยายามก้าวผ่านนะนิดา""หนูพยายามแล้วค่ะ หนูพยายามแล้ว แต่หนูแย่เหลือเกินที่ยังไม่เก่งพอ""คนที่แย่คือผมต่างหากไม่ใช่คุณ" ริมฝีปากหนาเอ่ยขึ้นเบาๆ เขาเดินไปหาพนิดาแล้วนั่งลงตรงปลายเท้าเรียวเล็ก ในขณะที่หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง"....""ผมต่างหากที่ไม่เก่ง ผมต่างหากที่มันแย่ ผมต่างหากที่ไม่เคยดีเลย" คาเตอร์เสียงสั่นก้มหน้ามองเท้าพนิดา เขายื่นมือไปจับเท้าของเธอด้วยมือสั่นเทา "ผมแค่อยากขอโอกาสสักครั้ง""....""ผมขอโอกาสสักครั้งได้ไหมพนิดา ผมจะไม่ขอให้คุณให้อภัย ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ผมทำมันเลวร้าย จะให้ลืมวันสองวันคงจะทำไม่ได้ แต่ให้ผมได้ชดใช้ ได้ช่วยงานคุณ ได้ช่วยกันก้าวผ่านช่วงที่แย่ที่สุดไปกับครอบครัวคุณได้ไหม?""....""พ่ออยากให้ลูกคิดดูดีๆ นะลูก พ่อรู้ว่าการให้อภัยม

บทที่49"ขอกอดหนูให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว" คุณย่าเซลีนเข้าสวมกอดคนตัวเล็กแล้วลูบแผ่นหลังเบาๆ พนิดาเองก็สวมกอดท่านตอบ เอาจริงๆ เธอเองก็คิดถึงท่าน ครั้งล่าสุดที่เจอกันก็นานมาแล้ว พอมาได้เจอกันอีกที มันก็อบอุ่นใจอย่างประหลาด"หนูก็คิดถึงคุณย่าค่ะ""คิดถึงก็มาหาย่าบ่อยๆนะ ปะๆ ไปกินข้าวกัน อาหารเตรียมไว้แล้ว""ค่ะ" เธอพยักหน้าเดินตามทุกคนไปที่ห้องอาหาร บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ไม่ได้เเย่เลย "อันนี้อร่อย" คาเตอร์ตักอาหารให้ เขารู้ว่าเธอชอบกินอาหารจำพวกอาหารทะเล เขาเลยตักให้เธอเป็นพิเศษ"ถ้าจะให้ดี แวะมาบ้านใหญ่ทุกวันศุกร์นะเตอร์ จะได้เจอคนอื่นๆด้วย""ถ้าว่างจะมาครับ""อืม" ปู่ของเขาพยักหน้าเบาๆ แล้วทานอาหารต่อ หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองก็มาเคลียร์งานที่บริษัทเหมือนเคย พนิดาเคลียร์จบตอนบ่ายสองก็กลับบ้าน คาเตอร์เองก็เคลียร์ตัวเองเสร็จก็ตามมาบ้านเช่นกัน ทั้งสองอยู่บ้านหลังเดียวกัน เพราะทรงศีลให้เขามาอยู่ บางทีพนิดาก็มาคิด บิดาของเธอเห็นใจเขามากเกินไป บางครั้งเธอก็อยากให้ท่านคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอกับครอบครัวของเธอไว้มากๆแต่ก็ดูเหมือนผู้เป็นบิดาจะก้าวผ่านจุดนั้นมาได้ ส่วนพนิดาก็ยังคง