48 คิดถึง

บทที่48

คำพูดของบิดาทำเอาคาเตอร์ยิ้มออกมา ดีใจที่สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้น ปู่กับพ่ออ่อนลงมันเป็นเรื่องที่ดีมาก

"เดี๋ยวตอนเย็นผมจะพานิดาไปครับ"

"ได้ไง!" พนิดาแย้งขึ้นทันควัน "ถ้าจะไปนายก็ไปคนเดียว ฉันไม่ไปด้วย"

"น่าๆ ไปกับผมหน่อยนะนิดา ผมอยากมีเพื่อนไป"

"ฉันไม่อยากไปเป็นเพื่อนนาย"

"ไปเป็นเมียก็ได้"

"ไม่!" พนิดากอดอก

"อย่าเสียมารยาทกับพี่เขาแบบนั้นสิลูก" ทรงศีลเอ่ยปราม

"ไม่เสียมารยาทหรอกค่ะ คนแบบเขามารยาทดีๆใช้ด้วยไม่ได้หรอกค่ะ"

"นิดา"

"ค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่าค่ะ ระรินว่าปล่อยให้ลูกตัดสินใจเองบ้างเถอะค่ะ อย่าบังคับลูกเลย ลูกโตแล้วนะคะคุณ" ระรินเอ่ยปราม

"อืม แต่ผมไม่อยากให้ลูกทำนิสัยไม่ดี"

"หนูก็เหี้ยกับเขาคนเดียวนั่นแหละค่ะ"

"ต่อให้เหี้ยยังไง ผมก็รักคุณนะ" คาเตอร์ยิ้มกริ่ม

"ไอ้บ้าเอ้ย!" พนิดาสบถออกมาอย่างโมโห ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมา คาเตอร์มองแผ่นหลังเล็กแล้วยิ้มออกมา

"นั่งเสร่ออยู่ได้ ไปอ้อนเมียมึงสิ อ้อนเยอะๆ พิสูจน์ให้เขาเห็นว่ามึงพร้อมที่จะปรับปรุง เร็วสิไอ้หน้าโง่"

"ครับพ่อ"

.....

พนิดกระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ คนผีทะเล! เห็นว่าเธออ่อนลงก็จะให้ฉันทำตามหรือไง ไม่มีทางซะหรอก หน็อย! ไม