All Chapters of ฮูหยินที่ท่านไม่ต้องการ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากท่านลุงและอี้หลานออกไปจากห้องนั่งเล่นในเรือนเขาเป็นคู่สุดท้าย โม่โฉวถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความโล่งใจ ที่ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระเสียที แล้วก็พลันนึกถึงจดหมายที่พ่อบ้านจางนำมาส่งให้เมื่อครู่ เขายังไม่ได้มีเวลาเปิดออกอ่าน โม่โฉวคิดว่าเมื่ออ่านจดหมายแล้ว ก็จะออกไปหาเยว่ซินที่เรือนเพื่อง้องอนนาง เยว่ซินเดินออกไปจากเรือนไม่รู้ว่าป่านนี้นางจะโกรธเคืองเขามากเพียงใดมือหนาเปิดจดหมายออก แล้วก็เปิดกระดาษที่ซ้อนกันอยู่สองแผ่นออกอ่าน กระดาษใบแรกมันคือหนังสือหย่าพร้อมกับเยว่ซินลงลายนามเรียบร้อยแล้ว ส่วนกระดาษอีกใบ นางเขียนอธิบายเรื่องที่นางต้องการหย่า และบอกว่านางได้ขนข้าวของออกไปจากจวนแม่ทัพแล้ว หากเขาลงนามในหนังสือหย่าเสร็จแล้ว ก็ให้คนไปฝากไว้ที่ร้านค้าผ้าของคุณชายเผยอี้หลิงใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงไปทันที กรามแกร่มขบเข้าหากัันแน่น แม่ทัพหนุ่มขยำกระดาษทั้งสองแผ่นจนเป็นก้อนกลม แล้วโยนทิ้งไปบนพื้นห้อง คิดจะหย่ากับผัวแค่เขียนหนังสือหย่าฝากผู้อื่นมาเช่นนี้หรือ แถมยังขนข้าวของไปอยู่ที่ร้านของชายอื่น หมายความว่าอย่างไรกัน คิดว่าเจ้าหมอนั่นเป็นที่หมายใหม่อย่างนัั้นหรือ นางคิดว่าแม่ทัพอย่

เรือนร่างอวบขาวผ่องที่นอนทอดร่างอย่างเย้ายวนอยู่บนฟูกนอนผ้าสีขาว ท่ามกลางแสงตะเกียงส่องวับๆแวมๆ ทำให้นางยิ่งมองดูงดงามน่าขย้ำเหลือเกิน เยว่ซินหลับหูหลับตาร้องครวญครางอย่างเสียวซ่านขึ้นมาอีกเพราะเขาเร่งกระแทกร่องอวบของนางอย่างรุนแรงและเร่าร้อนยิ่งนัก จนกระทั่งนางอดทนต่อไปอีกไม่ไหวจึงได้ร้องครวญครางออกมาเสียงดังอย่างไม่อดกลั้นมันอีกต่อไปแล้ว และโยกก้นงามงอนของนางรับกายแกร่งของสามีหนุ่มที่กดกระแทกนางจากทางด้านหลังอย่างรุนแรง เมื่อเสร็จสมกันไปอีกครั้ง เขาก็กดร่างอวบของนางลงนอนคว่ำราบไปกับฟูกนอนหนานุ่มนั่น แล้วสอดเจ้าลูกชายตาเดียวที่มันยังไม่ยอมสงบเข้าไปในร่องอวบของนางจากทางด้านหลังอีกครั้งจนมิดลำกายแล้ว ร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขานอนคร่อมอยู่บนร่างอวบของนาง แล้วเร่งกระแทกนางจากด้านหลังอย่างเร่าร้อน รุนแรง บั้นเอวหนาที่เหมือนมีชีวิตของตัวมันเอง โยกไหวกระแทกนางด้วยจังหวะรักที่รุนแรงตามแบบของเขาก้นอวบอั๋นของเยว่ซิน ก็เด้งขึ้นหาลำกายอวบใหญ่ที่พองจนแทบจะเป็นสองเท่าของสามีที่ในใจขอนางก็มีเขาอยู่เต็มเปี่ยมนางเองก็โหยหาเขาเช่นกัน นางทั้งโยกก้นอวบอัดตั้งใจที่จะยั่วยวนเขาเพราะนาง

นางโยกสะโพกอวบรับเขาอย่างร่านร้อน “ เมียจ๋า พี่รักเจ้าเหลือเกิน เยว่เอ๋อเมียรัก เจ้าอย่าคิดจะหนีไปจากพี่ อย่าคิดมีชายอื่นนะ เจ้ารู้ไหมพี่รักเจ้า รักเจ้าเพียงผู้เดียว ” แม่ทัพหนุ่มสารภาพรักกับนางออกมาอย่างหมดสิ้น เพราะเขาทั้งรักทั้งหลงไหลนางจนแทบจะขาดใจแม่ทัพหนุ่มเร่งจังหวะกระแทกร่องอวบของเมียรักอย่างเร่าร้อน รุนแรง จนกระทั่งทั้งสองต่างสุขสมไปพร้อมๆกัน ร่างหนาอ่อนแรงซบลงที่อกอวบใหญ่ของเมียรัก เขาจูบที่ร่องอกอวบใหญ่ของนางอย่างหลงไหล “ เยว่เอ๋อ เมียจ๋า กลับจวนกันเถิดนะ พี่ปฏิเสธท่านลุงไปแล้วเรื่องหมั้นหมาย อึ้งหยงก็กลับจวนของนางไปแล้ว ต่อไปนี้ไม่มีใครจะมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของเราอีกแล้ว ตอนนี้รอเพียงให้เจ้ากลับไปเป็นฮูหยินดูแลจวนของเราเพียงเท่านั้น พี่สัญญาว่าจะไม่รับสตรีใดเข้าจวนอย่างเด็ดขาด ”โม่โฉวตัดสินใจเอ่ยคำสัญญาเพื่อให้นางได้มั่นใจว่าในใจของเขามีเพียงนาง ไม่คิดจะมีสตรีใดได้อีก เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตานางอย่างหวานฉ่ำ เปี่ยมไปด้วยความรักและหลงไหลในนั้นเยว่ซินจ้องมองเข้าไปในดวงตาของสามีที่นางกำลังปั่นหัวเขาให้ทั้งรักทั้งหลงไหลนางแต่เพียงผู้เดียว “ จูบข้าท่านพี่ จูบข้าตอ

สรรหาของกินของกำนัลมาฝากภรรยาเสมอ ไม่เคยนอกลู่นอกทาง เพราะเขาเองก็รักอี้หลานไม่น้อย และยิ่งนางกำลังตั้งครรภ์บุตรของเขา ทำให้เว่ยหลงแทบไม่ค่อยออกจากจวนเช่นกัน ถ้าไม่จำเป็น กิจการของเขามีหลงจู๊คอยดูแลจึงให้พวกเขามาส่งบัญชีและส่งคนสนิทของเขาที่ไว้ใจได้คอยไปตรวจสอบร้านค้าต่างเมืองให้เสมอ ส่วนกิจการค้าในเมืองเขาก็ไปตรวจด้วยตนเองเพราะไม่ได้ค้างคืนที่ใด เขาเป็นห่วงภรรยาที่กำลังท้องไส้ ทำให้จวนของเว่ยหลงนั้นเงียบสงบและมีความสุขขึ้นมากกว่าสมัยก่อน บิดาของอี้หลานก็หมั่นมาเยี่ยมบุตรสาวเพราะนางใกล้จะคลอดบุตรแล้ว เขาจึงไม่ค่อยได้ไปที่จวนของหลานชาย แต่โม่โฉวก็พาฮูหยินมาเยี่ยมเยียนเขาอยู่บ่อยครั้งทำให้เขาเริ่มเอื้อเอ็นดูหลานสะใภ้มากขึ้นบัดนี้จวนของแม่ทัพจางไม่มีสตรีอื่น เหม่ยหลินก็ลาออกไปแต่งงานกับองครักษ์คนหนึ่งของท่านแม่ทัพ แม่ทัพจางมอบเงินให้ทั้งสองไปก้อนใหญ่เพื่อให้ไปเริ่มต้นตั้งตัว ส่วนองครักษ์สามีของนางก็ยังทำงานให้กับท่านแม่ทัพอยู่ เหม่ยหลินมีความสุขมากกว่าแต่ก่อนนางตัดใจจากท่านแม่ทัพจางโม่โฉวที่นางเคยแอบหลงรักได้แล้ว เพราะนางคิดได้แล้วว่ารักคนที่ไม่เคยสนใจนางเลยนั้นทำให้นางเจ็บปวดเพ

หลังจากวันนั้น พ่อบ้านฮั่วก็ให้คนออกไปตามหาบิดาของนางว่าอยู่ที่เมืองใดกัน และเมื่อพบตัวเขาแล้วก็แจ้งข่าวนี้ให้เขารู้ ท่านหมอหยวนรีบเร่งกลับมายังจวนของสกุลฮั่ว เขาเองก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าบุตรสาวจะทำอะไรแผลงๆเช่นนั้นไปได้ เขารีบขอโทษขอโพยทุกๆคน แล้วรีบพานางและเป่าเอ๋อสาวใช้ของนางกลับออกไปจากจวนสกุลฮั่วด้วยกัน แล้วพานางกลับไปยังบ้านเดิมของเขาที่เมืองฉางอันทันที เขาอยู่กับนางได้เพียงไม่นานนัก ก็จ้างหญิงวัยกลางคนในหมู่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนบุตรสาวกับสาวใช้ของนางที่บ้าน ให้เงินเอาไว้จำนวนหนึ่งและเขาก็เดินทางจากไป เพราะท่านหมอหยวนเป็นเช่นนี้มานานแล้ว เขาไม่เคยอยู่ที่บ้านของตนเองได้นานนัก ต้องออกเดินทางไกลเสมอๆ หลายปีผ่านไป ฮุ่ยหลินกับเป่าเอ๋อ ก็ยังคงพักอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆ ของบิดาที่นอกเมืองฉางอัน โดยมีหญิงชาวบ้านวัยกลางคนที่ใจดีกับนางมากเป็นผู้ใหญ่ที่คอยดูแลนาง จนกระทั่งวันหนึ่งฮุ่ยหลินก็ได้ข่าวร้าย หลังจากที่นางไม่ได้รับจดหมายและเงินทองที่บิดามักจะส่งมาให้เสมอระยะเวลาหนึ่งแล้ว นางได้รับแจ้งข่าวว่าบิดาสิ้นชีวิตแล้วที่ชายแดนแคว้นสู่และนางก็ไม่ได้เห็นร่างของบิดาอีกเลย เขาจากไ