All Chapters of ฮูหยินที่ท่านไม่ต้องการ: Chapter 41 - Chapter 50

อีกสามวันต่อมา เจ้ารองแม่ทัพเหลีียงก็มาถึงจวนของเขา เพื่อมารับสตรีนางนัั้นไปออกงานที่จวนของเขาที่กำลังจัดงานเลี้ยงวันเกิดบิดาของรองแม่ทัพหนุ่ม เจ้ารองแม่ทัพหนุ่มเข้ามาคารวะท่านย่ากับท่านแม่ของเขา และขออนุญาติรับตัวสตรีนางนั้นไปงานเลี้ยงด้วยกัน “ ไปกันเถอะ หนุ่มๆสาวๆ ป้ากับท่านย่าแก่แล้ว ค่ำลงก็อยากจะนอนพักผ่อน ป้าฝากน้องด้วยนะจงฮั่น ” ฮูหยินใหญ่มารดาของท่านเจ้ากรมหนุ่มบอกเขาอย่างอารมณ์ดีนัก หลังจากปฏิเสธคำชวนของเขาที่ชวนไปงานเลี้ยงวันเกิดของบิดาของเขาที่จวน ฮูหยินใหญ่มารดาของท่านเจ้ากรมรูปงามอารมณ์ดีนัก เพราะวันนี้สิ่งที่นางเพียรพยายามมาหลายวันเริ่มจะเห็นเป็นรูปร่าง เมื่อรองแม่ทัพหนุ่มพบสตรีนางนั้นเป็นครั้งแรกก็พึงใจหนักหนา รบเร้าให้มารดามมาขอหมั้นหมายให้กับเขา แต่ฮูหยินฮั่วบอกให้เขามารับนางไปงานเลี้ยงด้วยกัน และให้คบหากันระยะหนึ่งก่อน หากท่านย่าพึงใจถึงจะอนุญาตให้หมั้นหมายกันและวันนี้เมื่อมีงานเลี้ยงที่จวนของเขา รองแม่ทัพเหลียงจึงเห็นเป็นโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับสตรีในดวงใจที่เพียงพบกันครั้งแรกเขาก็หลงรักนางเข้าแล้ว “ ได้ขอรับ ข้าจะดูแล น้องฮุ่ยหลินให้ดีที่สุดขอรับ และจะพ

คืนนั้นเจ้ากรมอาญาหนุ่มนอนค้างกับฮุ่ยหลินทั้งคืน เขาโยกขย่มนางแทบจะจมเตียง ฮุ่ยหลินรู้ดีว่ามิควรยอมเขาเช่นนี้ แต่นางทำอะไรมิได้ และนางก็หลงรักเขามานาน จนมันเอ่อล้นเต็มหัวใจ ความรักและผูกพันที่มีต่อเขามันยังประทับแน่นอยู่ในใจ แม้จะรู้ว่าเขานั้นแสนชิงชังและรังเกียจนางมากเพียงใด แต่ในส่วนลึกของหัวใจก็ยังมีเพียงเขา จึงยอมเป็นของเขาอย่างเต็มใจ คืนนั้นทั้งคืนท่านเจ้ากรมอาญาหนุ่มสุขสมยิ่งนัก ยิ่งกว่าที่เคยกับหญิงคณิกาที่เขาเคยผ่านมา เขาจะเก็บฮุ่ยหลินไว้เป็นเมียบำเรอลับ ๆ ของเขา ฮุ่ยหลินในวันนี้กับครั้งอดีตต่างกันมาก เพียงเขาสบตากับนางเพียงครั้งเดียวเมื่อยามนางหวนกลับมาครั้งนี้หัวใจของเขาก็หลุดลอยไปหานางแล้ว แม้ปากจะบอกว่ายังคงชิงชังรังเกียจ แต่ก็คอยมองหาเขาไม่เว้นวาย และเมื่อรวบรัดให้นางตกเป็นเมียของเขาแล้วเช่นนี้ เขาจะมิยอมเสียนางให้กับบุรุษหน้าไหนทั้งสิ้น เมื่อเสพสุขกับนางจนหมดแรงเขาล้มลงนอนข้างๆ โอบกอดนางไว้แนบอกแกร่งของเขาทั้งคืน ฮุ่ยหลินแม้เจ็บระบบไปทั้งกายแต่นางก็สุขล้ำที่ได้ตกเป็นเมียของท่านพี่ที่นางหลงรักเขาข้างเดียวมานานหลายปี ล่วงเข้ายามซื่อ (เก้าโมงเช้า ) ท่าน

สิ้นประโยคของฮูหยินใหญ่ ทุกสายตาบนโต๊ะก็หันมาจ้องมองนางเป็นตาเดียว ท่านย่ามองอย่างคอยฟังคำตอบเช่นเดียวกับท่านป้า ส่วนคนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างท่านป้า เขาจ้องมองนางแล้วถลึงตา เขาหมายความว่าอย่างไรกัน ถลึงตาให้นางตอบตกลงใช่หรือไม่ เขาอยากจะให้นางไปให้พ้นๆจวนเขาให้เร็วที่สุดใช่หรือไม่ “ ฮุ่ยหลินคิดเช่นนั้น จึงได้ตัดสินใจบอกกับฮูหยินใหญ่ ” เรื่องนี้ ฮุ่ยหลินให้ท่านป้ากับท่านย่าตัดสินใจให้เจ้าค่ะ หากท่านย่ากับท่านป้าคิดว่าชายคนใดเหมาะสมกับฮุ่ยหลิน ข้าก็ไม่ขัดข้องเจ้าค่ะ “ เสียงตะเกียบกระแทกถ้วยข้าวดังกึก ชายตรงข้ามนางหน้าบึงตึ้งอย่างมาก เขารีบพูดออกมาทันที ” คงไม่ได้หรอก เขาไม่เหมาะกับเจ้า " เสียงของท่านกรมอาญาหนุ่มทำให้ทั้งท่านย่าและท่านแม่ของเขาหันขวับมาจ้องมองเขา เจ้ากรมหนุ่มกระแอมในลำคอ แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก “ ทำไมถึงจะไม่เหมาะเล่า เจ้ามีข้อตำหนิใดอีกหรือ ไม่ว่าแม่จะหาบุรุษใดให้กับฮุ่ยหลิน เจ้าก็บอกว่าเขาไม่ดีอย่างนั้น ไม่ดีอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่ฮุ่ยหลินจะได้แต่งงานกัน เจ้าไม่ใช่คนที่จะแต่งงานเองเสียหน่อย จะเรื่องมากไปทำไมกัน ” มารดาของเจ้ากรมหนุ่มทนไม่ไหว จึ

“ ได้สิจ๊ะ เมียจ๋า พี่จะจัดการเมียของพี่เสียที ไม่ได้รักเจ้ามาหลายวันแล้ว โอ้วว โอ้วววว พี่เองก็เสียวเหลือเกิน เมียรัก โอ้วววว ” ฟู่เฉิงเอ่ยปากบอกนางเสียงกระเส่าเพราะตัวเขาเองก็เสียวแทบจะขาดใจ เขาค่อยๆยกเจ้าลูกชายตาเดียวที่บัดนี้มันมีน้ำรักไหลยืดเป็นทางยาวเพราะความเสียวซ่านเกินจะทน เขาพรักพร้อมนานแล้ว แต่เขาก็ไม่วายรีรอเพื่อปลุกปั่นนางจนถึงที่สุดเสียก่อน เขาสอดเจ้าลูกชายของเขาเข้าไปที่ร่องอวบที่ตอดลมตุบๆรอเขาอยู่ ทันทีที่สัมผัสกันมันเหมือนมีประกายไฟแล่นปราดไปทั่วอีกครั้ง เหมือนมันพบคู่ของตนเองที่มันเสาะหามานาน เขาจึงค่อยๆดันลำกายแกร่งเข้าไปช้าๆขณะที่ร่องอวบของนางก็ตอดรัดเขาหนุบหนับทำให้เจ้าลูกชายของเขาเจ็บปวดอย่างมาก แต่เขาก็กัดฟันทน “ อู๊ยยย อู๊ยยย อ๊าาา อ๊าาาา ” ฮุ่ยฟางร้องครวญครางขึ้นทันทีอย่างห้ามตนเองเอาไว้ไม่อยู่ แม้จะทั้งเจ็บและแสบไม่น้อย แต่ความเสียวซ่านนั้นมีมากกว่า ขณะที่กำลังดันเจ้าลูกรักให้เข้าไปในร่องอวบของเมียหมาดๆ เขาก็เลื่อนตัวขึ้นไปประกบจูบนางทันที ปากจิ้มลิ้มก็อ้าออกรับลิ้นสากของสามีที่เริงรักกันมาหลายครั้งแล้ว จนรู้ลีลารักของแต่ละคน ว่าชื่นชอบการเริ

ด้านฮุ่ยหลินที่แต่งกายเรียบร้อยแล้ว นางเดินดุ่มออกมาจากเรือนหลักเหลีียวมองจนทั่วก็ไม่พบใคร ป่านนี้คนอื่นๆคงจะยังไม่ตื่น นางจึงได้เร่งฝีเท้ากลับไปยังเรือนเล็กของตนเอง เมื่อเข้าไปในเรือนเล็กของนางแล้วปิดประตูลงแล้ว ก็เร่งฝีเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนของตนเอง เมื่อปิดประตูห้องนอนลง ฮุ่ยหลินก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นไม้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดที่จะอดกลั้นอีกต่อไป นางปล่อยให้น้ำตาไหลมาเป็นทาง โดยไม่พยายามจะหยุดยั้งมัน นางอยากจะร้องไห้ ร้องให้กับความโง่งมของตนเอง นางผิดเองที่เป็นหญิงใจง่ายปล่อยตัวให้เขาเชยชมจนเมื่อเขาสมใจแล้ว บุรุษปากร้ายนั่นก็ยังคงไม่แคล้วที่จะใช้วาจาประหัตรประหารจิตใจของนางอีกเช่นเคย และนางเองก็เป็นสตรีที่ช่างไร้สติ ไม่มียางอาย ร่านเหลือเกิน แค่เพียงเขาเล้าโลมนางก็ยินยอมให้เขาเริงรักด้วยแล้ว ช่างร่านเหลือทน ในเมื่อบุรุษเขาเชยชมแล้วจะเขี่ยทิ้งเช่นนี้ก็สมควรแล้ว นางรนหาที่เอง และเมื่อมาใคร่ครวญถึงสิ่งที่เขาพูด จะไปโทษเขาก็คงไม่ได้ เขาพูดเรื่องจริง หญิงสิ้นไร้ไปเสียทุกอย่างเช่นนางจะเทียบกับคุณหนูในห้องหอที่นางเคยพบในงานเลี้ยงที่เคยไปนั่นได้อย่างไร พวกหญิงเหล่านั้นล้วน