All Chapters of CERVANTES BROTHER SERIES 1-5: Chapter 31 - Chapter 40

Tahimik silang dalawa sa loob ng sasakyan. Simula kasi ng tapatin ni Jeraldine kanina si Dawson ay hindi niya ito kinakausap kung hindi naman kailangan. Trabaho lang talaga ang dahilan ng pagtitiis niya. Kinamumuhian pa talaga niya si Dawson. Hindi pa niya kayang mapatawad ang binata. "Good evening Mr, Cervantes." Bati ni Mr, Tan. Tumayo din ang anak nitong si Lydia at hinagkan bigla si Dawson na hindi man lang ikinagulat ni Jeraldine. Bakit naman siya magugulat? Kanina lang habang kausap niya sa telepono si Lydia upang i-move ang meeting ay halata sa boses nito ang pagka sabik kay Dawson. "Kanina pa kami naghihintay." Wika pa ng maarteng dalaga. "Ms, Secretary next time be on time. Kasi inagahan ko ang meeting di'ba?" Pagtataray ni Lydia sakaniya. "Pero Ms, Lydia si Mr, Tan mismo nag pa move by 6PM.""Yah, sorry anak. Pasensya kana hija sa anak ko. Hindi ko kasi nasabi." "Ayos lang po." Magalang na sagot ni Jeraldine bago sana u-upo na dahil s'ya ang may hawak sa mga papers na k

Naiinis si Jeraldine ngunit hindi niya magawang dakdakan si Dawson. Naiinis siya dahil gumawa pa nang eksena ang dalawa. Para siyang laruan na pinag aagawan. "Pasensya kana Jeraldine sa inasal namin kanina. Hindi na mauulit." Bumaba na si Jeraldine. "Hindi na talaga dahil ayaw kong ihahatid pa ninyo ako." Nasa apartment na kasi sila kaya papasok na sana siya ng mag salita pa si Dawson. "Sorry ulit Jeraldine."Napahilot siya sa sentido. "Alam mo mayaman na sana ako kung pera lang 'yang sorry mo. Lagi lang naman sorry nasasambit mo eh.""Pwede naman akong lumuhod." Lumuhod bigla si Dawson kaya naman pinanlakihan ito ni Jeraldine ng mata at itinayo. "Huwag kang lumuhod hindi ako natutuwa. Dawson pwede bang sa trabaho nalang? Wala naman tayong dapat na pag usapan pa eh." "Sakin marami Jeraldine. Hindi ako matatahimik hanggat hindi mo 'ko nagagawang mapatawad. Gagawin ko lahat mapagaan lang pakiramdam mo. Kahit paano mawala 'yung trauma na iniwan ko sayo.""Peklat na Dawson kaya hindi

Nakarating naman ng maayos si Jeraldine. Ngunit wala siyang balak na mag pakita kay Malia o kay Ace. Sa hospital siya dumiretso. Inabot pa nga niyang umiiyak ang anak niya kaya nanlumo siyang lumapit kay Dorothea at kinarga ito. "Anak nandito na si mama." Luhaan si Jeraldine. "Hindi na kita iiwan anak. Patawarin mo ang mama." Gustong humagulhol ni Jeraldine. "Tahan na, maayos naman na ang anak mo. Hindi lang talaga siguro siya sanay na wala ka." Maging ang ina niya ay lumuluha. "Kamusta ka naman doon? Kaya nga ayaw kitang abalahin kasi alam kong naninibago ka parin doon.""Kahit kailan mama hindi kayo abala sa akin. Maayos po ako doon, may tumutulong po sa akin. Nga pala mama nakita ko na din po si Dawson.""Ang h*yop na 'yon! Anong sabi? Alam ba n'ya na may anak kayo?" "Ma, wala na hong magagawa ang galit natin. Sakaniya po ako nag ta-trabaho at wala po siyang alam kay Dorothea. Nalaman ko pong wala siyang matandaan nung nangyari iyon. Ngayon na alam na niya nagsisisi po s'ya.""J

Hindi siya kinikibo ni Dawson. Sa palagay nga ni Jeraldine wala na itong balak manuyo. "Lunch time na sir." "Mauna kanang kumain busog pa ako. Ikaw kumain kana wag kang nag papagutom." Maamo na ewan ang itsura ni Dawson kaya naman napakunot ang kilay niya. "Kung may i-uutos ka sir open po ang phone ko." "Paano kung sabihin kong sabayan mo akong kumain?" Hindi kumibo si Jeraldine. Lalabas na sana siya ng hawakan ni Dawson ang braso niya. "Pumunta ako sa apartment mo kahapon. Nakita mo ba 'yung bulaklak na iniwan ko? Next time sana sasabihin mo kung nasaan ka o kung bakit hindi ka pa-pasok." "Pagkaka mali kong hindi ako nakapag paalam pero hindi ko obligasyon na sabihin sayo bawat galaw ko." "Alam kong malaki galit mo sa akin. Ayos lang sabi ko naman lahat ga-gawin ko.""Hindi mo ako madadaan sa ganiyan mo Dawson. Tama na pag papaawa." Inis na napairap si Jeraldine bago inalis ang pagkaka hawak ni Dawson ngunit mas hinigpitan nito ang hawak."Gagawin mo na naman ba ulit Dawson? p

Habang nanunuod si Jeraldine ay masayang pinagmamasdan ito ni Dawson. Ang ngiti nito ay tila ba bumalik na. Malakas pa nga itong napapatawa kung minsan at nahahampas pa s'ya. Nakikita niyang napakaselfless nitong tao. Kaya paano nga bang nagawa niyang saktan ito? Ang dalagang nag hangad lamang ng magandang buhay, at mag si-simula na sana ito ngunit sinira n'ya iyon. Paano pa nga ba n'ya mabubuo muli ang dalaga? "Napakaganda mong pagmasdan kapag ngumingiti at tumatawa ka." Naisambit ni Dawson kaya naman natigilan si Jeraldine at napasulyap sakaniya. Ang sulyap nito ay napako na at naging malagkit na ti-titigan na nila. "Anong iniisip mo?" Si Jeraldine ang unang bumasag sa katahimikan. Nakatitig parin sila sa isat-isa. "W-Walang kundi pagsisisi. Pagsisisi na hinayaan kita sa loob ng dalawang taon." "Tapos naman na iyon Dawson. Wala na tayong magagawa, sa totoo lang natutuwa sa ginagawa mong pag e-effort.""At masaya akong malaman na masaya ka. Wala akong ibang hangad ngayon ku