Semua Bab ยัยหัวหน้าสุดโหด…ที่รัก: Bab 11 - Bab 20

ฉันเปลี่ยนใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียน ฉันยังไม่เคยบอกการแต่งการเลยนี่หน่า การแต่งการของโรงเรียนฉันก็เป็นเสื้อนักเรียนแขนสั้นแล้วก็มีกระเป๋าอยู่ทางซ้ายแล้วก็ปักโลโก้ของโรงเรียน แล้วก็มีเนกไทที่เป็นสีน้ำเงินเข้มสลับกับสีแดง ตรงกลางเนกไทก็มีโลโก้ของโรงเรียนเป็นสีขาวปักอยู่ด้วย ส่วนกระโปรงก็เป็นลายสก๊อตสีแดงเลยเข่าขึ้นมาหน่อย ปล่อยชายเสื้อ แล้วก็ใส่เสื้อไหมพรมสีน้ำเงินเข้มปักโลโก้สีขาวของโรงเรียนตรงหน้าอกด้านซ้ายเหมือนกัน สาบเสื้อก็เป็นสีขาวสลับกับแดงทับลงไปด้านนอก แล้วก็จะมีอีกหนึ่งแบบคือ เป็นเสื้อนักเรียนแขนยาว แล้วก็เอากระโปรงทับชายเสื้อ การแต่งกายของผู้ชายก็เหมือนกัน มีทั้งแบบแขนสั้นแล้วก็แขนยาวให้เลือกใส่ได้ แต่กางเกงของผู้ชายเป็นสีเทา แต่เอาจริงๆ โรงเรียนฉันคือไม่ได้ฟิกในการแต่งกายอะ จะมีวันกำหนดกว่าวันนี้ใส่ชุดอะไร ส่วนกางเกงของผู้ชายนักเรียนใส่แบบไหนก็ได้ขอให้เป็นกางเกงขายาว จะเป็นยีนส์หรือจะเป็นแบบใดก็ได้ผู้อำนวยการตามใจแบบสุดๆ รองเท้าผ้าใบสีอะไรก็ได้ ท่านให้อิสระ แล้ววันศุกร์ก็ใส่ชุดลำลองมาได้ นักเรียนแบบพวกฉันก็ชอบมากค่ะ อธิบายยาวเลยเนาะ คิกๆ พอฉันเปลี่ยนชุดเสร็จก็หันมาถามเพื่อนเ

“เตี้ย เตี้ย”“อือ อะไร”“ถึงแล้ว เธอจะกินไหม กินก็ลุก”ฉันพยักหน้าก่อนจะพยายามลืมตาแล้วมองออกไปข้างนอก คือนายนี่มาโต้รุ่ง แล้วขับลงไปอีกหน่อยก็บ้านฉันแล้วนะ แต่ตอนนี้หิวมาก ฉันหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อย เอากระปุกแป้งฝุ่นของแบรนด์หนึ่งขึ้นมาทา คุมมันแล้วก็ติดทนหนักมากนะแม่ เพราะตอนนี้เครื่องสำอางก็ยังติดทนมาก เจอน้ำ เจอฝุ่นก็ไม่มีสะเทือน พอเสร็จเรียบร้อยฉันก็หันมาหาคนตัวสูงที่มองฉันนิ่งๆ“นายมองอะไรของนาย”“ฮึ มองเธอแปลงร่างอะสิ เมื่อกี้ยังนอนน้ำลายไหลอยู่เลยปะ”“ยังไม่ทันไหลเถอะ ไป ลงได้แล้ว โคตรจะหิว”ผมกับยัยตัวแสบมาฝากรถไว้ตรงที่เค้ารับฝากรถ เป็นชาวบ้านแถวนี้ที่เขาให้บริการ จากนั้นก็พากันเดินขึ้นสะพานลอย แล้วดูอาการของยัยนี่“เฮ้อ ปวดขา ทำไมสะพานลอยบ้านเราไม่เป็นบันไดเลื่อนวะ”“อายุเท่านี้เธอถามหาบันไดเลื่อน”“แล้วนายจะทำไม”“เธอเคยได้ยินไหม ว่าการขึ้นลงบันไดมันเป็นการออกกำลังกายไปในตัวอะ”“เคยสิ และสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดในชีวิต เหนื่อย”“ถึงได้เตี้ยอยู่แบบนี้ไงเธออะ”ฉันเบะปากใส่เค้าพอพากันลงบันไดมาถึงหน้าตลาดนายนี่ก็จับมือฉันแล้วดึงให้เดินตามเค้าไป“นี่ นาย

“ฮาย ว่าไงจ๊ะหัวหน้าห้องคนสวย มาซื้ออะไรจ๊ะ”“งื้อออ กูคิดถึงพวกมึงมากเลยอะ”“กูก็คิดถึงมึงมากแม่ ไม่มีมึงห้องเงียบมาก แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน มึงไม่สบายเหรอ ไม่สบายแล้วมึงลงมาซื้อของเองทำไมโทรมาบอกพวกกูให้ซื้อไปให้ก็ได้”“นั่นสิ ทำไมดื้อแบบนี้คะ”ฉันหัวเราะเบาๆ หลังจากเพื่อนจับตัวแล้วก็ใช้มือวางบนหน้าผาก ฉันเลยรีบบอกเพื่อนฉันกลับไป“บ้า คนที่ไม่สบายอะ ไอ้เซทท์นู่น มันไปสักแล้วก็ไม่ได้กินยา กูอยากจะด่าแต่แม่งก็ไม่สบายอยู่ เดี๋ยวรอมันฟื้นตัวก่อนกูเตรียมคำด่าไว้หมดละ”“คิกๆ แม่ มึงบ่นจนเซทท์มันไม่อยากมีหูแล้วนะ”“เออจริง ฮ่าๆ”“ฮึ พวกมึงพูดเหมือนนายนั่นเลยอะ แม่งไม่ชอบให้กูบ่นให้กูด่าแต่ก็ชอบทำให้กูของขึ้น เดี๋ยวกูดูอาการนายนี่วันนี้ก่อน ถ้ายังไม่ดีคงจะลาอีกสักวัน แต่พรุ่งนี้น่าจะดีขึ้น ตอนนี้ไข้มันเริ่มลงบ้างละแต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่สูง กูกลัวไข้มันจะกลับมาแล้วช็อค อีกอย่างนายนั่นก็อยู่คนเดียว”ฉันอธิบายรายละเอียดให้เพื่อนฟังระหว่างรอเครปญี่ปุ่นที่สั่งไว้สองอัน ตอนนี้ข้าวต้มก็ทำไว้เรียบร้อยแล้ว เลยไม่รีบมาก แล้วดูเพื่อนฉัน“อิมิ มึงเหมือนเป็นเมียจริงๆ ของเซทท์มากอะ มึงรู้ตัวไหม อันนี้กูไม

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็พากันนั่งคุยเรื่องต่างๆ ทั่วไป พอกินข้าวเสร็จก็กินยา จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่เสื้อกล้ามสีขาวแล้วก็กางเกงขาสั้น พอเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินออกมาที่เตียงและล้มตัวลงนอนก่อนจะหยิบตุ๊กตาของยัยนั่นมากอดไว้ แล้วในจังหวะที่กำลังจะหลับยัยตัวแสบก็เดินเข้ามาพอดี“นี่ นายเอาตุ๊กตาของฉันมา”“ไม่ ตัวนี้ฉันขอละกัน เธอมีจนจะเปิดร้านขายได้อยู่ละ”“แต่ฉันชอบตัวนี้ เอามา”ฉันขึ้นมาบนเตียงแล้วพยายามดึงตุ๊กตาของตัวเองคืนมา ฉันนอนกอดน้องทุกวันปะ แล้วฉันพรีน้องมาด้วยนะ พอฉันเข้ามาแย่งนายนี่ก็นอนคว่ำหน้าตุ๊กตาก็อยู่ใต้ตัวเขา“นายจะเอาคืนมาไหม”“ไม่ โอ๊ย ลงไปเลยนะเว้ย”ผมหันมามองยัยตัวแสบที่อยู่ๆ ก็มานั่งทับอยู่บนหลังแล้วมันก็หายใจไม่ค่อยสะดวก“นายเอาของฉันคืนมา ทำไมนายนิสัยแบบนี้ห๊ะ”“เธอมันไม่มีน้ำใจปะ”ฉันเม้มปากก่อนจะโน้มตัวลงไปหาแล้วก็ใช้แขนสอดเข้าไปใต้คอของเขาและออกแรงรั้งคอเขาขึ้นมา“โอ๊ย ถ้าฉันคอหักขึ้นมานะ”“ฉันก็สมน้ำหน้านายไง เอาของฉันคืนมา”“หึหึ ท่านี้นุ่มดีนะ”ผมเงยหน้ามองยัยตัวแสบก่อนจะยักคิ้วให้ เพราะตอนนี้ยัยนี่แม่งจะเอาชนะจนไม่ทันระวังว่าศี

ผมถือถุงผ้าแล้วก็จับมือยัยตัวแสบเดินออกมาที่สนาม ซึ่งตอนนี้คนเยอะไปหมดเลยอะ ที่นั่งก็เริ่มจะเต็ม ขนาดว่าพื้นที่เยอะมากนะ เพราะนักเรียนของโรงเรียนอื่นๆ ก็สามารถเข้ามาดูได้ด้วย แล้วจอ LED คณะกรรมการ เจ้าหน้าที่ต่างๆ ก็เริ่มประจำอยู่ที่จุดต่างๆ แล้วผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นมากเรียกผมขึ้นมา“ไอ้เซทท์!”ฉันกับคนตัวสูงหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วก็เห็นผู้ชายน่าจะวัยเดียวกันแล้วน่าจะรู้จักคนตัวสูงเป็นอย่างดีวิ่งเข้ามาหาเขาแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ ฉันก็ยิ้มตอบกลับไป“สวัสดีครับ แฟนเซทท์เหรอ พวกเราเป็นเพื่อนเซทท์”“ใช่ๆ เราชื่อเบสนะ”“ได้ข่าวว่าพวกมึงทักกูนะ หน้ากูอยู่ฝั่งนี้มั้ง”“พรืด ครับๆ แต่กูเห็นหน้ามึงแล้วปะ ขอมองจุดพักสายพักตาก่อนได้ปะ”“มึงพากันกลับไปเลยไป”“ฮ่าๆ อาการออกจัด จับมือขนาดนี้พวกกูก็รู้แล้วปะ”“เพื่อนชั่ว นี่พวกไอ้ต้ม เพื่อนสนิทที่โรงเรียนเก่าที่เคยเล่าให้ฟัง”ผมพยักหน้าเป็นเชิงทักทายกับกลุ่มเพื่อนสนิทแล้วก็หันมาบอกยัยตัวแสบที่ยืนอยู่ข้างๆ“อ๋อ สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ชื่อมิลินท์ค่ะ เป็น”“แล้วพวกมึงทีมเดิม”“ครับผม แต่จะเรียกว่าทีมเดิมไม่ได้ เพราะขาดมึงไง”“เออว่ะ จะร้องไห้