All Chapters of เกมส์ล่าคว้าหัวใจรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หมู่บ้านปัญญาวดีหมูบ้านไฮโซที่มีแต่บ้านหลังใหญ่สิบห้าล้านบาทขึ้นไปนับเป็นหมู่บ้านติดท๊อปๆ ในกรุงเทพฯ ว่าเป็นหมู่บ้านของกลุ่มคนรวยระดับท๊อปของในสังคมของคนกรุงเทพฯ แน่นอน หนึ่งในนั้นก็ต้องมีชื่อแพทย์หญิงนิภา แพทย์หญิงด้านสูตินารีชื่อดัง หญิงสาวเลี้ยวรถเข้าในหมู่บ้านด้วยความหงุดหงิดเพราะแม้จะนอนพักที่ห้องพักแพทย์สามวันเพื่อดักจะรอพบนายแพทย์อนวินท์แต่ก็ต้องหมดหวัง เพราะผ่านไปสามวันก็ยังไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะกลับเข้ามาอีก วันนี้ก็เลยกะว่าจะกลับมาพักผ่อนที่บ้านเพราะพรุ่งนี้กับวันมะรืนเป็นวันหยุด กว่าสิบหกวันที่ทำงานติดกันไม่ได้พัก เนื่องจากแพทย์อีกคนบินไปดูงานที่ต่างประเทศ ทำให้แพทย์หญิงนิภารู้สึกเหนื่อยล้า วันนี้เลยกะว่าจะกลับบ้านมาดื่มสักหน่อย เมื่อเลี้ยวเข้าใกล้กับตัวบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถยุโรปสีดำป้ายยังเป็นสีแดง เหมือนเป็นรถใหม่ หญิงสาวขมวดคิ้วเพราะปกติบ้านเธอแทบจะไม่มีแขกมาเยี่ยมเยียน เพราะทั้งเธอและมารดาเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว ตั้งแต่บิดาเสียชีวิต แพทย์หญิงนิภาจอดรถไว้หน้าบ้านเพราะไม่สามารถจะเอารถเข้าไปในตอนนี้ได้ เพราะชายหนุ่มจอดขวางอยู่ หญิงสาวเปิดประตูรถ ก่อนจะขยับแว่นต

โรงพยาบาลเลิศวสิน กรุงเทพฯ อินเตอร์ แพทย์หญิงนิภาแอบมองนายแพทย์สุชาติ เดินเข้าไปในห้องออลคอลรูม แล้วล้วงมือไปหยิบขวดยาที่เพิ่งได้รับตอนบ่ายแววตาโหดเหี้ยม หญิงสาวมองแม่บ้านถือแก้วน้ำส้มใส่น้ำแข็งเต็มแก้ว แม่บ้านกำลังจะเดินตรงไปที่ห้องออนคอลรูม “มณี เดี๋ยวก่อน” แม่บ้านสาวหยุดแล้วเอี้ยวตัวกลับมาพร้อมถาดเครื่องดื่ม “ขอฉันก่อนแก้วนี้” “เออ คือว่า คือว่า หมอสุชาติสั่งให้หนูเอาไปให้ท่านค่ะ” “ฉันหิวน้ำ ฉันขอก่อน เธอก็ไปเตรียมมาให้ท่านใหม่แล้วกันนะ” “แต่....” “ไม่รู้เหรอ ใครใหญ่ที่นี่ นั่นนะหมอพิเศษ ส่วนฉันเนี่ยมีหุ้นที่โรงพยาบาลนี้นะ ไม่รู้เหรอ” แพทย์หญิงนิภาพูดโอ้อวด แม่บ้านสาววัยกลางคน ยื่นถาดเครื่องดื่มให้ แล้วเดินแกมวิ่งเพื่อจะไปเตรียมน้ำแก้วใหม่ แพทย์หญิงนิภา หยิบแก้วน้ำแล้ววางถาดไว้ที่เก้าอี้หน้าห้อง ก่อนจะเปิดประตูห้องออนคอลที่เปิดไว้ หญิงสาวได้ยินเสียงอาบน้ำดังมาจากห้องน้ำเล็กๆ ภายในห้องออนคอลรูม แพทย์หญิงนิภาจัดการหยดยาเข้าไปในแก้ว แล้วหันไปมองที่ห้องน้ำอย่างโหดเหี้ยม “ขอโทษนะคุณหมอ ช่วยไม่ได้คุณอยากมาขวางทางฉัน เห็นทีวงการแพทย์คงเสียหมอดีๆ ถ้าคุณยังขวางทางฉัน” แพทย์

โรงพยาบาลเลิศวสิน อินเตอร์ กรุงเทพฯแพทย์หญิงนิภาเปิดประตูห้องทำงานนายแพทย์สุชาติ แล้วโยนซองสีน้ำตาลไปบนโต๊ะ เธอเพิ่งกลับจากออสเตรเลียเมื่อคืนไฟล์ดึก เช้ามาเมื่อไปรายงานตัวกับรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล จึงทราบว่าคนที่เสนอชื่อให้เธอไปดูงานครั้งนี้คือนายแพทย์สุชาติ แพทย์หญิงนิภาตัวสั่นด้วยความโกรธ เมื่อรองผู้อำนวยการจะให้พยาบาลนำตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่ ในวันพรุ่งนี้ไปให้ หญิงสาวจึงอาสาจะเอามาให้ชายหนุ่ม เพื่อจะมาคิดบัญชีชายหนุ่มที่เป็นตัวกีดกันทำให้ตนเองเดินทางไปเชียงใหม่ช้าไปอีกสามอาทิตย์ นายแพทย์สุชาติเงยหน้ามองแพทย์หญิงรุ่นน้อง แล้วยิ้มมุมปาก “ยินดีกลับเมืองไทย เป็นไงไปดูงาน”“ไอ้บ้า...คิดเหรอว่าจะกีดกันฉันได้ ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็จะได้เจอกับวินท์ คิดเหรอว่าการที่คุณเสนอชื่อให้ฉันไปดูงานตั้งหลายอาทิตย์ จะหยุดความตั้งใจฉันได้”นายแพทย์สุชาติ เดินออกมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน กอดอกท่าทางสุขุม “ผมไม่เข้าใจ จริงๆแล้วคุณมีคุณสมบัติ รูปสมบัติพอที่จะหาใครก็ได้ที่ดีกว่าวินท์ทำไมต้องไปแย่งคนอื่น เรียนจบแพทย์มาไม่ช่วยทำให้คุณมีความคิดได้ดีกว่านี้เลยงั้นเหรอ ผมไม่เข้าใจจริงๆ” “วินท์ คือคนที่ฉันเลือก

“อธิบายมาพี่น้ำ อะไรสามี พี่น้ำเป็นเมียหมอวินท์งั้นเหรอ ที่หายไปด้วยกันสามสี่วันเนี่ยนะอะไรมันจะเร็วปานนี้ เล่ามาดิเทลเน้นๆ เลย” ชมพู่พูดเร็วบรื้อ“เออ เรื่องมันยาว ไว้เล่าทีหลังได้ไหม ตอนนี้ไปทำงานก่อนนะ” ต้นน้ำวางกระเป๋า แล้วหอบแฟ้มก่อนจะเดินออกจากห้องพักพยาบาลอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของพยาบาล ร่วมอาชีพ และแน่นอน ภายในเวลาไม่กี่นาที ไลน์กรุ๊ปของพยาบาลก็เม้าส์เรื่องนี้กันอย่างเมามันส์ ต้นน้ำรู้สึกราวกับตัวประหลาด เมื่อเดินไปดูคนไข้ตามห้องต่างๆ ก็มีสายตามองมาอย่างประหลาด หญิงสาวได้แต่บ่นในใจเบาๆ “พี่หมอนะพี่หมอ จะอดทนอีกไม่กี่อาทิตย์ไม่ได้ ทำให้น้ำทำงานท่ามกลางสายตาอยากรู้ อยากเห็นแบบนี้ มันน่าจริงๆ” หญิงสาวบ่นในใจ แต่อีกใจกับรู้สึกพองโตอย่างประหลาด ท่าอากาศยานนานาชาติเชียงใหม่แพทย์หญิงนิภา โบกมืออย่างดีใจที่ได้เห็นชายหนุ่มที่เธอหลงรัก หญิงสาวแทบอยากจะวิ่งเข้าไปกอด แต่ติดว่ายังรอกระเป๋าที่เลื่อนบนสายพานอย่างเชื่องช้า นายแพทย์สุชาติมองเห็นอาการของหญิงสาวถึงกับส่ายศีรษะ “นี่คุณเก็บอาการไว้บ้าง รู้หรือเปล่าว่าตัวเองมีอาชีพอะไรควรสำรวมขนาดไหน” นายแพทย์สุชาติอดที่จะเหน

ภายในบริเวณงาน ทั้งช่างภาพ แขกที่ได้รับเชิญทั้งที่เป็นลูกค้า และเพื่อนๆ ร่วมรุ่น เพื่อนร่วมอาชีพอนวินท์เดินเคียงข้างมากับแพทย์หญิงนิภากล่าวทักทายแขกทุกคนอย่างสนิทสนมและเป็นกันเอง เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ทำให้เหลือบตาไปมอง พอดิสเพย์ที่หน้าจอ ปรากฎเป็นรูปภรรยาสาว ที่ในอ้อมกอดคือบุตรชายเพียงคนเดียว อนวินท์ก็ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะขอปลีกตัวเพื่อจะมารับสายของภรรยาสาวอย่างรีบเร่งสีหน้านายแพทย์อนวินท์จากที่กำลังยิ้มแย้มทักทายแขกที่มาร่วมงานแสดงความยินดีเปิดคลินิกสาขาใหม่ล่าสุด เปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงภรรยาสาวทางโทรศัพท์พูดละล่ำละลัก“พี่หมอขา ได้ยินหรือเปล่า น้ำคิดว่า น้ำคงไปไม่ทันแน่ๆ น้ำต้องอยู่เวรแทนเพื่อนค่ะ” ภรรยาสาว กล่าวเสียงอ่อย “ทำไมถึงมาไม่ทัน ก็บอกแล้วไงว่าพี่อยากให้มา” อนวินท์เดินไปที่มุมตึก น้ำเสียงกดต่ำบ่งบอกอารมณ์ว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิด“เออ คือพี่หมอฟังน้ำก่อนนะคะ” น้ำเสียงต้นน้ำพยายามออดอ้อน“ก็พูดมาสิฟังอยู่” อนวินท์ทำเสียงเย็น“พอดีว่า สามีของยิ้มตกเครื่องก็เลยไม่มีใครไปรับลูก ยิ้มก็เลยฝากงานน้ำสองชั่วโมง น้ำหาใครไม่ได้จริงๆ ค่ะ น้ำสัญญาค่ะพี่หมอถ้ายิ้มกลับมาเมื่อไหร่