All Chapters of i’m bad ผมมันเลว SM20+: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 อิสระในกรงทองพูดจบเขาก็กดริมฝีจูบอีกครั้งขนมผิงนิ่งไปกับสัมผัสที่ได้รับ ริมฝีปากนุ่มชาของเขาแตะลงมาราวกับจะหยุดทุกเสียงในหัวใจของเธอไว้ชั่วครู่ ไม่ได้เร่าร้อน ไม่ได้อ่อนโยนเกินไป…แต่กลับทำให้เธอรู้สึกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาผละออก ดวงตาคมใต้คิ้วเข้มยังคงจับจ้องใบหน้าเธออยู่นิ่งๆ ไม่มีคำพูดใดหลุดจากริมฝีปากของเขา เพียงแค่สายตาที่อ่านไม่ออกขนมผิงยกมือแตะปากตัวเองอย่างงุนงง ดวงตากลมโตช้อนมองเขาอย่างต้องการคำตอบ แต่กลับได้รับเพียงความเย็นชาตอบกลับมา“คุณโจฮัน…” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ เสียงแทบไม่เป็นเสียงเขาเอนหลังพิงพนักโซฟา สายตาหันกลับไปที่ไอแพดที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วพูดเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“เข้าห้องเธอได้แล้ว”“แต่ว่า…”“ของพวกนั้น ถ้าไม่ชอบก็ทิ้งไป” เขาไม่หันมามองด้วยซ้ำ ขณะเอื้อมมือหยิบไอแพดกลับขึ้นมาเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงขนมผิงเม้มปากแน่นเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาเป็นคนมอบของให้เธอด้วยตัวเอง จูบเธอโดยไม่พูดอะไร แล้วกลับมาเย็นชาอีกเหมือนไม่ใช่คนคนเดียวกันแต่กระนั้น เธอก็ไม่โต้แย้งอะไรอีก แค่ลุกขึ้นยืน หยิบถุงของตัวเองแล้วเ

บทที่ 23 หลักฐานคามือวันต่อมาโจฮันนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับรองญาติ ข้างห้องพักฟื้นของขนมผิง สีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่มีอะไรอยู่ในสายตา และคาดว่าเธอคงจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้ เพราะอาการโดยรวมไม่น่าเป็นห่วง“นายครับ” มีนเดินเข้ามา โค้งตัวเล็กน้อยก่อนพูด “นายใหญ่ถามหานายครับ จะให้ผมเรียนว่ายังไงดี” น้ำเสียงของเขาเจือความเกรงใจ ขณะยื่นโทรศัพท์ให้โจฮันรับโทรศัพท์โดยไม่ตอบคำ พอแนบหูก็พูดเสียงเรียบ“ครับ” สายตาเย็นชาถูกส่งไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งกำลังจ้องเขาอยู่ ก่อนเสียงคนปลายสายจะดังขึ้น(แกจะเข้าบริษัทวันไหน เห็นพนักงานบอกว่าแกไม่เข้าเลย)“เรื่องถึงปู่เร็วเหมือนเดิม” โจฮันพูดนิ่งๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจ(อย่ามาเฉไฉโจฮัน ที่ปู่สั่งไป แกทำหรือยัง)“สั่ง?”(นี่แกไม่ได้พาหนูถุงแป้งไปเดินห้างหรอกเหรอ แกนี่มัน)“พอเถอะครับ ผมจะโทรกลับ” เขาตัดสายทันที ไม่เปล่งคำลาแม้แต่น้อยจากนั้นจึงหันมามองมีนด้วยแววตานิ่งเฉียบ“ถ้าเรื่องแค่นี้ ทีหลังไม่ต้องเอามาให้” เสียงเขาราบเรียบ แต่เย็นเยียบจนอีกฝ่ายชะงัก“ขออภัยครับนาย” มีนก้มศีรษะต่ำ รีบรับโทรศัพท์คืนด้วยท่าทีสำนึกผิดหลังจากมีนออกจากห้องไป ความเงียบก็

บทที่ 25 ใยอ้อมกอดโจฮันนานหลายนาทีที่โจฮันยืนนิ่ง ปล่อยให้ร่างเล็กในอ้อมแขนเขาสั่นไหวไปกับเสียงฟ้าร้องกึกก้อง เธอซุกใบหน้ากับอกเขาราวกับที่ตรงนั้นคือที่ปลอดภัยที่สุดในโลก และเขาก็ไม่ได้ผลักไสเธอไปไหนเสียงฝนยังคงตกกระหน่ำกระทบกระจกหน้าต่างไม่ขาดสาย แสงฟ้าแลบเป็นระยะทำให้ทั้งห้องที่มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟมุมหนึ่งสะท้อนเงาสะบัดวูบวาบบนผนัง“เข้าไปในห้องเธอ” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่อ่อนลงเล็กน้อยขนมผิงเงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าซีดเซียวส่ายไปมาน้อยๆ อย่างดื้อดึง ความกลัวยังฉายชัดอยู่ในแววตา“ผิงขออยู่ตรงนี้…จนกว่าฝนจะหยุดตกได้ไหมคะ” เสียงของเธอสั่นพร่า“ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น” เขาตอบ ทั้งที่ในใจเริ่มอ่อนลงกับท่าทางหวาดหวั่นของเธอเธอค่อยๆ ผละตัวออกจากเขา ก้าวถอยหลังไปเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น ก่อนที่เสียงฟ้าร้องจะตามมาทันที ราวกับโลกตั้งใจกลั่นแกล้ง หญิงสาวร้องเบาๆ แล้วพุ่งเข้ามากอดเขาแน่นอีกครั้ง คราวนี้กอดแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม“อย่าไล่ผิงเลยนะคะ…ขออยู่ตรงนี้ ผิงยอมทำทุกอย่างเลยจริงๆ…” น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความเว้าวอน พร้อมกับน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลลงมาเปรอะเสื้อเขาอย่างห้ามไม่อยู่โจฮันมองเธออยู่คร

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ความร้อนแรงของโจฮันค่อยๆ ลดระดับลงหลังจากปลดปล่อยไปหลายครั้ง ร่างสูงยังคงคร่อมอยู่ด้านหลังขนมผิง เขาโน้มตัวลงกอดเธอไว้แนบอกในท่าคุกเข่า สะโพกเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เป็นจังหวะเนิบนาบ แต่กลับจงใจบดเบียดตรงจุดไวสัมผัสของเธออย่างแม่นยำเสียงหอบหายใจของหญิงสาวดังแผ่ว ทว่าร่างบางกลับสั่นระริก ราวกับไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาครั้งสุดท้ายได้“อ๊า…คุณโจฮัน…ผิงไม่ไหวแล้ว…” เสียงครางของเธอขาดห้วง ปลายเสียงแหบพร่าเมื่อความรู้สึกวาบหวามถาโถมเข้ามาจนร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งทันทีที่ทุกอย่างจบลง ขนมผิงก็ทรุดตัวลงนอนคว่ำหน้า หอบหายใจรัวราวกับปลาน้อยที่ถูกยกขึ้นจากน้ำแต่แทนที่โจฮันจะโอบเธอไว้ หรือเอ่ยคำปลอบโยน เขากลับเพียงถอนกายออกอย่างเงียบเชียบ ลุกขึ้นยืนพลางคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแววตาคมเยือกเย็นเหลือบมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เขาเอ่ยเสียงเรียบ ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนเจืออยู่ในน้ำเสียง“คราวหน้าอย่าท้าทายฉันอีก” คำพูดนั้นเย็นชา ไร้เยื่อใย และดูเหมือนเขาจะพึงพอใจไม่น้อยกับบทลงโทษที่จัดให้เธอตลอดชั่วโมงที่ผ่านมา “เสร็จแล้วก็กลับห้องไปพักซะ” โจฮันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหัน

บทที่ 29 คิดถึงเขาโจฮันยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ควันสีขาวลอยขึ้นช้าๆ ก่อนจะสลายหายไปในอากาศ เหมือนสิ่งไร้ค่าที่ไม่ควรใส่ใจ“นายจะเอายังไงต่อครับ ผมกลัวว่าขนมผิงจะตกอยู่ในอันตราย” มีนเอ่ยด้วยความกังวล เขาไม่ได้กลัวว่าหญิงสาวจะถูกนายใหญ่ทำร้าย แต่กลัวว่าคนร้ายจะเริ่มลงมือ หากเธอยังเผยตัวตนแบบนั้นอยู่ “นายจะไปพาเธอกลับมาไหมครับ”โจฮันพ่นควันออกช้าๆ ไม่หันกลับมา“กูเคยบอกแล้วว่า เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรจากใครทั้งนั้น”น้ำเสียงเรียบเย็น ไม่มีแม้แต่ความลังเลหรือห่วงใย“แต่เธอ…” มีนเม้มปากแน่น ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตา“ถ้าอยู่ที่นั่นแล้วตาย ก็แปลว่าอ่อนเกินไป” คำพูดของเขาเยือกเย็นราวกับปราศจากความเป็นมนุษย์“ครับ…นาย” มีนค้อมศีรษะอย่างเงียบงัน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีกเมื่อขนมผิงมาถึงบ้านหลังใหญ่ของปู่โจฮัน เธอก็ถูกแม่บ้านนำขึ้นไปยังชั้นสองทันที ดวงตาเธอสว่างวาบขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยของหญิงสาวคนหนึ่ง“พี่…” เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดอีกฝ่ายแน่น รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ “นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”“คือว่า…” ขนมผิงก้มหน้าลงหลบสา