All Chapters of i’m bad ผมมันเลว SM20+: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 30 จำได้ฝ่ามือหนาที่เคยอ่อนโยนของโจฮันลูบเส้นผมของขนมผิงเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน ทว่าเพียงชั่วพริบตา กลับถูกปู่ของเขาคว้ามือไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยจากทั้งคู่ มีเพียงความเงียบงันที่กดทับบรรยากาศ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินผ่านหน้าเธอไปโดยไม่หันกลับมามองขนมผิงยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่ ใจของเธอหวิววูบอย่างไม่อาจอธิบายได้ ความอบอุ่นจากฝ่ามือเมื่อครู่ยังอ้อยอิ่งอยู่ในความทรงจำ แต่นัยน์ตาเย็นชาของโจฮันกลับตอกย้ำว่า เธออาจเป็นเพียงเงาบางๆ ที่ไม่มีความหมายสำหรับเขาเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อดี ควรหันหลังกลับเข้าห้อง ปิดประตูหนีความรู้สึกนี้ไป หรือจะฝืนก้าวตามพวกเขาไปแม้จะรู้ตัวดีว่า…บางทีเธออาจไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาเลยด้วยซ้ำเสียงฝีเท้าของโจฮันและปู่ค่อยๆ จางหายไปตามทางเดิน ทิ้งขนมผิงไว้กับความเงียบและหัวใจที่ปั่นป่วน เธอกำมือแน่น พยายามจะกลืนความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นมาในอก ความน้อยใจปนผิดหวังที่ไม่กล้าพูดออกไปขนมผิงรู้ดีว่าโจฮันไม่ใช่คนอ่อนโยน ไม่ใช่คนที่จะเปิดเผยความรู้สึกง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้น… แค่แววตาอ่อนลงสักนิด เพียงคำพูดสักประโยคว่าห่วงใย เธอก็อาจจะยิ้มออกได้โดยไ

บทที่ 32 หนีกลางดึกขนมผิงยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูไม้หนา หูเงี่ยฟังเสียงฝีเท้าของคนด้านนอกที่ค่อยๆ เลือนหายไป เธอเฝ้ารอจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่หน้าห้องแล้วจริงๆ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ลมหายใจยังติดขัด แต่เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีเวลาให้ความกลัวอีกแล้วเธอต้องออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เขาจะกลับมา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปมือเล็กสั่นเทาขณะเอื้อมมือไปที่ประตูห้อง แล้วเปิดออกอย่างช้าๆ ระมัดระวังทุกฝีเท้า เธอชะโงกหน้าออกไปดูทางเดินทั้งชั้นมันร้างไร้ผู้คนขนมผิงกลั้นหายใจ ย่องลงบันไดทีละขั้น เสียงฝีเท้าเธอเบาราวกับลมหายใจ หัวใจแทบจะหล่นลงพื้นทุกครั้งที่เท้าเหยียบลงบนพื้น เมื่อมาถึงชั้นล่าง เธอชะโงกหน้าดูไปยังโถงด้านหน้า โชคยังเข้าข้างไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแต่เธอรู้… ประตูใหญ่คงเปิดออกตรงๆ ไม่ได้แน่เธอหันไปอีกทาง มุ่งตรงสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปยังด้านหลังของบ้าน ลัดเลาะผ่านห้องเก็บของ ผ่านทางเดินที่มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านช่องหน้าต่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไปโผล่ที่ไหน และในที่สุด ก็พบประตูเล็กบานหนึ่งที่เปิดออกสู่สวนหลังบ้านเสียงกลอนที่คลายตัวดังเบาๆ แต่ในใจเธอ กลับดังก้องราวกับระฆังเตือนภัย เธอกลั้นหา

บทที่ 34 ไม่ใช่ลูกแท้ๆคำพูดของปู่เหมือนเวลาหยุดนิ่ง โจฮันยืนนิ่งงันอยู่นาน ราวกับสมองกำลังพยายามประมวลคำสารภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกปู่ถอนหายใจอีกครั้ง ดวงตาแก่ชราหลุบต่ำ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ“ตอนนั้นปู่ยังหนุ่ม ทำงานเป็นครูอาสาอยู่ชายแดน… วันหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งถูกทิ้งไว้หน้าสถานีตำรวจ ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน ไม่มีชื่อ ไม่มีญาติ” โจฮันขมวดคิ้ว จ้องหน้าปู่ตาไม่กะพริบ “เด็กคนนั้น…คืออาของแก”ปู่เงยหน้าขึ้นมองหลานชาย ดวงตาสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ปู่รับเขามาเลี้ยงในนามลูกชาย ด้วยความสงสาร…แล้วก็เพราะตอนนั้นย่าของแกเพิ่งเสีย ปู่คิดว่าเราจะให้ชีวิตใหม่กับเด็กคนนั้นได้ และพ่อแกจะได้ไม่เหงา”“แล้วเขา…รู้ไหมครับ ว่าไม่ใช่ลูกปู่จริงๆ” โจฮันถามเสียงแผ่วปู่พยักหน้า“รู้ ตอนเขาอายุสิบห้า ปู่บอกเขา เพราะปู่ไม่อยากปิดบัง”โจฮันรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้น ไม่ใช่เพราะโกรธหรือกลัว แต่เพราะชิ้นส่วนบางอย่างในอดีตกำลังต่อกันอย่างเงียบงัน เขานึกถึงแววตาของอาที่เปลี่ยนไป น้ำเสียงที่ไม่เคยเหมือนเดิมหลังจากช่วงเวลานั้น“แล้วปู่…คิดว่าเขาเกี่ยวข้องกับขนมผิงไหม”ปู่เงียบไปนาน ดวงตาเต็มไปด้ว

บทที่ 36 รู้ตัวมือไม้ที่เคยเต็มเปี่ยมด้วยแรงมหาศาล บัดนี้กลับสั่นเทา อ่อนล้า ราวกับถูกดูดพลังไปจนสิ้น เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากชายชรา เสียงแหบพร่าที่ดูไม่ต่างจากลมหายใจสุดท้ายของผู้ใกล้ตายกลับแฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่หนักหนากว่าเสียงตะโกนของคนทั้งโลก“มึงว่ายังไงนะ…” โจฮันถามย้ำ เสียงของเขาเบากว่าปกติ ใจไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน แต่ร่างกายกลับซวนเซเหมือนจะล้มลงทุกเมื่อชายชราเพียงยิ้ม รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความโหดร้ายในคราเดียว“กูมีข้อเสนอดีๆ ถ้ามึงอยากรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นก็รับข้อเสนอกู” เขาว่าพลางยื่นมือมาโจฮันมองมือเหี่ยวย่นนั่นนิ่งนาน ดวงตาเขาหม่นแสง ราวกับคนที่กำลังฝืนไม่ให้จมดิ่งลงในความมืดที่ไม่มีวันย้อนกลับเขาไม่ได้ตอบในทันที…แต่สุดท้ายก็ยื่นมือไปแตะปลายนิ้วของชายชราโจฮันยื่นมือออกไปอย่างมั่นคง แววตาเรียบนิ่งแต่ลึกลงไปมีความเคลื่อนไหวเหมือนคลื่นใต้น้ำ ชายชราเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาขุ่นมัวด้วยวัยกลับทอประกายคมกริบ มือทั้งสองจับกันแน่น ราวกับปิดผนึกพันธะบางอย่างที่ไม่มีวันย้อนกลับ“เพื่อพ่อ และ…” 'ครอบครัวของขนมผิง' โจฮันกล่าวเสียงต่ำและพูดประโยคหลังในใจชายช

บทที่ 38 ขอโทษ“แม่ง!” กำปั้นหนักฟาดลงกับเบาะรองศีรษะของรถหรูซึ่งกำลังแล่นไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย อาของโจฮันได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างกายเขาร้าวระบมไปหมด ขยับกายเพียงเล็กน้อยก็เหมือนร่างทั้งร่างจะฉีกขาดเป็นชิ้นๆ“นายจะเอายังไงต่อครับนาย”“กูต้องรู้ให้ได้ ว่ามันเอาข้อมูลพวกนั้นมาจากไหน! กูอุตส่าห์ใจเย็นจะค่อยจัดการมันแท้ๆ แต่มันชิงเปิดศึกกับกูก่อน!” ไฟแค้นยังสุมอยู่ในอก และยิ่งถูกโจฮันทำถึงขนาดนี้ เขายิ่งอยากจัดการทุกอย่างให้มันจบเร็วๆบรรยายต่อจากบทนนี้ ให้อาของโจฮันแค้นมาก และนึกออกว่าโจฮันมีขนมผิง จึงวางแผนเอาคืนโจฮันด้วยการลักพาตัวขนมผิงไป“ไอ้เหี้ยนั่นมันทำกูได้ขนาดนี้…” เขากัดฟันกรอด มือที่มีเลือดซึมกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน สายตาเขาฉายแววเดือดจัด ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว “เด็กนั่น…” เขาพึมพำออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยแววโหดเหี้ยม “มันยังมีจุดอ่อนอยู่…”ลูกน้องที่นั่งด้านข้างเหลือบมองผ่านกระจกส่องหน้า เห็นแววตานั้นก็พลันรู้ได้ทันทีว่านายของตนกำลังคิดแผนชั่วร้ายอะไรบางอย่าง“นายหมายถึง…?”“ใช่” รอยยิ้มเย็นเยือกปรากฏบนใบหน้าของชายวัยกลางคน “ถ้ามึงอยากเจ็บปวดนัก กูก็จะ