Semua Bab ชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่ 24ฆ่า!สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านแนวป่าทึบ ขณะที่สองร่างเคลื่อนที่ผ่านหมู่ต้นไม้ เสียงกิ่งไม้หักดังเป็นระยะบ่งบอกว่าศัตรูกำลังเร่งตามมาไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก ครั้งนี้ช่างเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีเสียจริง ๆ"ทางนี้"แม่ทัพหลงเยี่ยนคว้ามือไป๋ลี่เซียนไว้แน่น เขาดึงนางให้กระโดดลงไปซ่อนตัวหลังโขดหิน ชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้แน่นจนร่างกายบอบบางนั้นแทบจมหายไปกับแผงอก กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นหอมของเสื้อผ้าและกลิ่นกายของเขากำลังลอยแตะจมูกของเธอจนมัวเมา ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มเธอต้องได้สติเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของศัตรูดังเข้ามาใกล้"ข้าเห็นว่าเห็นพวกมันหนีมาทางนี้ไม่ผิดแน่!""แยกกันค้นหา! มันต้องอยู่แถวนี้แน่!"เงาของเหล่าทหารเคลื่อนผ่านด้านบนโขดหินไปลิบ ๆ เธอที่ซุกตัวแนบชิดกับหลงเยี่ยนค่อย ๆ เบี่ยงหน้าออกมาจากแผงอกของเขาเผื่อมองไปทางทหารกลุ่มนั้น พวกเขาอยู่ให้เงียบและนิ่งที่สุดรอคอยให้ศัตรูผ่านไปให้ไกลกว่านี้ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้หายใจคล่อง พลันมีเสียงกิ่งไม้ดังกรอบแกรบจากอีกฝั่งที่ไกลออกไป ทำให้ทหารของศัตรูหันขวับไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน"เสียงอะไร! ไปดู!"พวกมันเปลี่ยนทิศทางเพื่อรีบเร่งฝีเท้

ตอนที่ 25เจ้าเมืองคนใหม่เสียงคำรามของหลงเยี่ยนดังขึ้น ด้านหญิงสาวที่เห็นแววตาของเขาได้หันไปตวัดดาบในมือได้ทันเวลา ชายคนนั้นสองมือกำดาบแน่นก่อนจะเบิกตากว้างเลือดไหลออกจากปากแล้วล้มลงลี่เซียมองไปยังด้านหน้าเห็นทหารฝ่ายตนกำลังจวนตัว เธอลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปกลางวงล้อม แม้จะบาดเจ็บแต่การโจมตีของนางยังคงแม่นยำอยู่เสมอ มือเล็กใช้ดาบของตนเขวี้ยงไปปักแผ่นหลังของศัตรูหนึ่งคนที่กำลังจะฟันทหารของแม่ทัพ ก่อนจะหมุนตัวไปคว้าดาบจากศพที่เกลื่อนกลาดมาต่อสู้ต่อทันที"ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าฆ่าพวกเราง่าย ๆ หรอก"ศัตรูคนหนึ่งสบโอกาสพุ่งเข้ามาหวังจะฟันนางจากด้านหลังฟุ่บ!แต่ร่างของหลงเยี่ยนนั้นไวกว่า เขาโฉบเข้ามาพร้อมกับตวัดดาบของเขาตัดคอศัตรูผู้นั้นในพริบตา เลือดพุ่งกระจายเปื้อนเสื้อคลุมของเขาโดยที่สีหน้าไร้อารมณ์"เจ้าอย่าฝืนตัวเอง"เขาพูดเสียงต่ำขณะใช้ตัวเองบังนางไว้ ลี่เซียนหอบหายใจถี่ เพราะรู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ นางมองบาดแผลนั้นเห็นว่าไม่ได้หนักหนา แต่กลับหายใจติดขัด ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแสบร้อนไปทั้งตัวราวกับกำลังถูกเพลิงไหม้ แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้พวกเข้าต้องชนะ!"ข้าสู้ไหว!""ทิ้งอาวุธซะ ไม่งั

ตอนที่ 26ระวังให้ดีเสียงของคนหลายคนจอแจผ่านโสตประสาท ลี่เซียนรับรู้ได้และได้ยินทุกคำแต่เธอกลับลืมตาไม่ขึ้น อ้าปากพูดไม่ได้ ใช้เวลาพยายามอยู่นานหลายอึดใจ ดวงตาคู่นั้นก็ลืมขึ้นมาช้า ๆ เธอมองเห็นหลงเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ด้านข้างเธอนั้นเป็นหมอคนเดิมกับที่เคยรักษาก่อนหน้านี้ เขากำลังตรวจชีพจรและดูอาการของเธออย่างละเอียด"พระชายา ท่านแม่ทัพ ขอแสดงความยินดีด้วย พระชายาตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว"คำพูดของหมอทำให้ลี่เซียนและหลงเยี่ยนต่างตกใจในตอนแรก ก่อนที่ทั้งคู่จะมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทั้งสองคนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่ตอนนี้พวกเขากลับรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขจนเกินคำบรรยาย ท่านแม่ทัพยิ้มกว้างก่อนจะรุดมานั่งข้างนางแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเธอเอาไว้"ข้าไม่คิดมาก่อนว่าการกลับมาครานี้จะได้รับข่าวดีเช่นนี้""ข้าก็เช่นกัน"ทั้งสองนั่งกอดกันอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกยินดี แต่ใครกันจะไปคาดคิดว่านั่นเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้นเพราะหลังจากวันที่เธอตั้งครรภ์อารมณ์ของลี่เซียนก็เป็นเหมือนพายุที่พร้อมจะพัดทำลายทุกสิ่งให้ย่อยยับ ยังดีที่คนที่เธอมักหงุดห

ตอนที่ 27คุณชายน้อยมาแล้วเสียงของลี่เซียนดังก้องไปทั่ว เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงมือหนึ่งดาบหนึ่งกระแทกเข้ากลางท้องของชายคนหนึ่งจนเขาหงายหลังลงไปที่พื้นอย่างแรง คนอื่น ๆ ในกลุ่มที่เห็นดังนั้นก็เริ่มตระหนกและถอยหลังไปด้วยความหวาดกลัว"ขออภัย! ขออภัยแม่นาง!""มีผู้ใดอยากสู้อีกหรือไม่!"เธอเอ่ยออกมาเสียงเข้ม หันปลายดาบไปชี้หน้าคนเหล่านั้นที่บางคนดูมีท่าทางหวาดกลัว บางคนมีท่าทางอยากต่อสู้แต่ยังขาดความกล้าไปบ้าง หลงเยี่ยนเดินเข้ามายืนข้างเธอก่อนจะยกมือลูบหน้าท้องของนางเบา ๆ"โอ๋ ๆ ไม่ตกใจนะเจ้าตัวเล็ก โอ๋ ๆ"ลี่เซียนเหลือบตาลงไปมองสามีที่กำลังจริงจังกับการปลอบประโลมท้องของนาง ไอ้ความโกรธ โมโหเมื่อครู่กลับหายไปในพริบตา เธอค่อย ๆ ลดมือที่ถือดาบเอาไว้ลงช้า ก่อนจะยื่นไปคืนหานเจี้ยน"นางก็เป็นแค่สตรีท้องแก่ พวกเจ้าขี้ขลาดเพียงนั้นเชียวหรือ""แม่ทัพขอรับ!"หลิวหานที่ทำเพียงทำร้ายคนที่บุกรุกเข้ามาให้สลบ ไม่ประสงค์เอาชีวิตตามแบบที่ไป๋ลี่เซียนนั้นเคยออกกฎเอาไว้ หันมาเอ่ยเรียกแม่ทัพด้วยใบหน้าที่ร้องขอความเห็น ชายหนุ่มยังคงใช้มือหนาลูบท้องของนางนิ่ง ๆ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบกายสักเท่าไหร่ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำ

หลังจากนั้นอีกสองวันได้มีรถม้าสกุลหลงที่เดินทางมาจากเมืองหลวง เมื่อรถม้านั้นจอดเทียบหน้าจวนเสียงของฮูหยินใหญ่ก็ดังขึ้นก่อนที่ตัวของนางจะก้าวเข้ามาเสียอีก"หลานข้าอยู่ที่ใด! พาข้าไปหาหลานเดี๋ยวนี้!"ข้ารับใช้พากันรีบหลีกทางให้ฮูหยินใหญ่กันราวกับเป็นผึ้งแตกรัง ฮูหยินใหญ่เดินตามสาวรับใช้ไปยังห้องที่ทารกน้อยนอนอยู่ สีหน้าของนางตื่นเต้นจนแทบจะกลั้นไม่อยู่ ส่วนบิดาของหลงเยี่ยนแม้จะทำหน้าขรึมแต่ก็เดินตามมาด้วยความกระตือรือร้นไม่แพ้กันไป๋ลี่เซียนที่กำลังนั่งหยอกล้อกับลูกหันไปตามเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก่อนจะเห็นฮูหยินใหญ่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่นางไม่เคยได้รับมาก่อนแม้แต่ตอนแต่งเข้าจวนมาใหม่ ๆ"หลานข้าาาา"เพียงพริบตาเดียวลูกชายตัวน้อยก็ถูกคว้าไปจากอ้อมแขนลี่เซียนอย่างรวดเร็ว ฮูหยินใหญ่ประคองหลานไว้แน่น สายตาเปี่ยมไปด้วยความรักและหลงใหล"โอ๊ย ดูสิ ๆ ดวงตาคู่นี้ คิ้วนี้ จมูกนี้ ทั้งหมดเหมือนหลงเยี่ยนไม่มีผิด"นางลูบแก้มกลมของทารกเบา ๆ แล้วหันไปมองบุตรชายด้วยสายตาภาคภูมิใจ"ดีมาก เจ้าสร้างทายาทที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกมาได้"หลงเยี่ยนลูบหน้าตัวเองเบา ๆ พลางถอนหายใจ ส่วนลี่เซียนนั้นเ