Semua Bab ชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 17เราจะต้องชนะนางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองหลงเยี่ยนพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่ภายในใจก็รู้ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอฝึกต่อได้ง่าย ๆ และแน่นอน ความกังวลของเขาเห็นได้ชัดจากแววตา“ฝึก..”หลงเยี่ยนยืนมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม“เจ้าคิดจะไปสนามรบด้วยหรือ เจ้าคือสตรีจะไปกับทหารที่ออกรบอย่างนั้นหรือ นี่ใครมันมอบความกล้าให้เจ้ากัน”ลี่เซียนยืนนิ่งก่อนจะตอบกลับอย่างมั่นใจ“ข้าแค่อยากช่วยท่าน.. ข้าไม่เป็นตัวถ่วงแน่นอน ท่านให้ข้าไปเถอะนะ”คำตอบของเธอทำให้หลงเยี่ยนกรอกตาไปมาพลางถอนหายใจอย่างหนัก เขารู้ว่าเธอนั้นดื้อดึง แต่ก็ไม่คิดว่าจะดื้อดึงเพียงนี้“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ลี่เซียน.. ทำไมไม่ฟังคำสั่งข้า อย่าลืมว่าเจ้าคือพระชายาของข้า เจ้าไม่ควรมาเสี่ยงแบบนี้”ชายหนุ่มยังคงไม่วางใจ เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง คำพูดที่บ่นไปนั้นทำให้ลี่เซียนยิ้มให้เขาอีกครั้ง “ท่านก็รู้ว่าต่อให้ท่านจะกักข้าไว้.. ข้าก็จะหาวิธีไปกับท่านอยู่ดี หากท่านยิ่งกันข้า ท่านจะยิ่งเป็นห่วงข้า ยิ่งท่านไม่อยากให้ข้าไป ข้าก็ยิ่งจะหาทางไป ไม่สู้ท่านเป็นผู้พาข้าไปดีกว่าหรือไม่”หลงเยี่ยนมองเธออย่างครุ่นคิด ก่อนจะ

ตอนที่ 19พระชายาทำร้ายข้าฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงหวานพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร โดยมีแววตาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ดูไม่น่าจะชอบลี่เซียนมากนัก ตอนนี้เหมือนเห็นความสำคัญของเธอชัดเจน"ขอแสดงความยินดีกับพระชายา เวลานี้ทุกอย่างดีขึ้นหมดแล้ว บ้านเมืองสงบสุข เป็นที่น่าภาคภูมิใจของข้ายิ่งนัก"บิดาของหลงเยี่ยนกล่าวยิ้ม ๆ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความพอใจการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ลี่เซียนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เมื่อก่อนคนในจวนไม่ค่อยชอบเธอ แต่ตอนนี้ทั้งสองกลับมอบความสนิทสนมที่ดูเหมือนจะเกินไป ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถตอบรับได้อย่างสบายใจนัก แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ยังคงได้ชื่อว่าพ่อแม่สามีอยู่ดี"ขอบพระคุณท่านทั้งสองเจ้าค่ะ"นางกล่าวเสียงเบา มุมปากยิ้มแย้มพยายามที่จะรักษาความสุภาพและไม่ให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดมากเกินไป"ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับแล้ว เจ้าทำให้ครอบครัวของเราภูมิใจ"ฮูหยินใหญ่พูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ลี่เซียน พลางเอื้อมมือไปแตะแขนของนางอย่างเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยได้รับจากหญิงใหญ่มาก่อนไป๋ลี่เซียนพยายามยิ้มแย้มและค้อมหัวขอบคุณอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกถึงการควบคุมที่มากเกินไปจา

แม้ว่าจะเอ่ยออกไปเช่นนั้นแต่หลงเยี่ยนรู้ดีว่าเวลานี้นางกำลังเขินอายเพียงใด เสียงหวานที่สั่นนั้นเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด เขาไม่ดึงดันที่จะดึงผ้าออกมาแต่กลับกอดเธอเอาไว้ทั้งอย่างนั้นท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงของลมหายใจที่เข้าออกไม่เป็นจังหวะ ทั้งสองต่างคนต่างนอนไม่หลับ หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ความใกล้ชิดใต้ผ้าห่มที่คลุมพวกเขาไว้ทำให้บรรยากาศยิ่งร้อนขึ้น ทั้งที่อากาศในห้องไม่ได้อบอ้าวแม้แต่น้อยแม่ทัพขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมหันมองไป๋ลี่เซียนที่นอนหันหลังให้กับเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ตะแคงตัวเข้าหาเธอ วงแขนแข็งแกร่งสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วโอบกอดร่างบางเข้ามาแนบชิดนางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเขา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้แผ่วเบาบนผิวกาย มือหนาของเขาเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังสำรวจทุกส่วนของเธออย่างพึงพอใจ“เจ้ารู้หรือไม่..”เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหูของเธอทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม “เจ้าทำให้ข้าแทบไม่อยากหลับตาเลย”ลี่เซียนตัวแข็งค้างก่อนจะรู้สึกถึงปลายจมูกโด่งที่กดลงบนลำค

ตอนที่ 21.2 มีใบรับรองหรือไม่ทหารนายหนึ่งเอ่ยถามหลังจากที่นางเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง"เพราะข้าเชื่อว่าแม่ทัพคงไม่ปล่อยให้ข้าไปคนเดียว เช่นนั้นความปลอดภัยเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หายห่วง""อะไรเซ็น ๆ นะขอรับ"หานเจี้ยนหันมาถามพระชายาด้วยใบหน้าที่สงสัยจริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยอธิบายก็เป็นแม่ทัพหลงเยี่ยนที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน"ดี! ข้าจะไปกับพระชายา เพียงแต่ข้าอาจจะต้องปกปิดใบหน้าอยู่บ้าง""ไม่ได้นะขอรับ"รองแม่ทัพอีกคนที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยขัดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่เห็นด้วยเป้นอย่างมาก"หากแม่ทัพหรือพระชายาเกิดเป็นอะไรไป แล้วกองทัพจะเป็นอย่างไร""แล้วถ้าส่งคนอื่นไปแล้วล้มเหลวเล่า"ลี่เซียนถามเสียงเรียบพลางจ้องอีกฝ่ายจนเขาเงียบไป"ท่านไม่สนความเป็นความตายของคนอื่นงั้นหรือ""แต่ว่า..""ข้าเคยดูแผนที่การเดินทางไปแคว้นซีเหลียงมาก่อน ย่อมรู้จักวิธีปลอมตัวและแฝงตัวเข้าไป และอย่าลืมว่าข้ามีฝีมือในการต่อสู้ หากเกิดอะไรขึ้นข้าสามารถปกป้องตนเองได้""เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยกับพระชายา พวกเราเข้าไปเองย่อมมั่นใจได้ว่าข่าวที่ได้มาจะเป็นความจริง"หลังจากที่แม่ทัพเอ่ยปากหนักแน่น พวกเขา

แม่ทัพศัตรูจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ เขาปรายตามองของในกล่องก่อนจะเลื่อนสายตามามองเธออีกครั้ง"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ามีบางอย่างแอบแฝง"ลี่เซียนสะกดอารมณ์ตื่นเต้นลงด้วยการหายใจเข้าออกลึก ๆ นางแสร้งหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมทัดหูด้วยท่าทางอ่อยเหยื่อ"ท่านแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามีแต่ความจริงใจหรือต้องให้ข้าพิสูจน์"แม่ทัพฝ่ายศัตรูหรี่ตาลงอย่างจับผิด เขากำลังพิจารณาว่านางเป็นใครกันแน่ แต่ในขณะเดียวกันก็ถูกเสน่ห์ของนางดึงดูดโดยไม่รู้ตัว"เจ้ากล้าพิสูจน์งั้นหรือ.. ด้วยสิ่งใดกัน"ลี่เซียนหันไปมองที่จอกสุราบนโต๊ะ สองเท้าเดินเข้าไปหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วเทเหล้าลงไปครึ่งจอกก่อนจะยื่นให้เขา"ข้าขอดื่มกับท่าน.. ถือเป็นการแสดงไมตรี"ชายกลางคนมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะรับจอกมาดื่มทันทีโดยไม่ระแวงอะไร ไป๋ลี่เซียนยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ถึงแม้ว่าจะดูไร้สาระแต่หากทำให้คนผู้นี้ไว้ใจได้จะเป็นการดีกว่าที่เขาเอาแต่จับผิด"รายงาน! พบชายต้องสงสัยวนเวียนอยู่หน้าคฤหาสน์ขอรับท่านแม่ทัพ"เสียงทหารวิ่งเข้ามารายงานทำให้แม่ทัพศัตรูชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่ง"จับตัวมันมา!"ในเวลาเดียวกันนั้นหลงเยี่