Lahat ng Kabanata ng พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี: Kabanata 21 - Kabanata 30

:วันต่อมาลู่จินยังคงติดรถหลินอี้มาทำงานปกติ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่จะต้องไปออกกองซึ่งโชนจะเป็นคนขับรถไปส่งที่กองพร้อมกับขนเครื่องดื่มไปด้วย เธอจะต้องพักอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนเพราะจะมีซีนถ่ายทำยาวถึงช่วงเย็นด้วย ถือว่าเป็นการทำงานออกพื้นที่ครั้งแรกของลู่จินเลยก็ว่าได้ ส่วนเรื่องเมื่อวานหลังจากที่หลินอี้ดีขึ้นเขาก็พาลู่จินออกไปหาอะไรกินด้านนอกตามปกติ แถมลู่จินยังถือโอกาสไปซื้อหมอนข้างให้เขาจริงๆ แต่พอเจ้าตัวเห็นกลับเอามันไปให้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นแถมยังบอกว่าเขาไม่ต้องการมัน ทั้งๆ ที่ตัวเองชอบขอนอนกอดเธออยู่เรื่อยแท้ๆ ทำแบบนี้ลู่จินก็อดคิดไปไกลไม่ได้เลย"ลู่จิน...""คะ?"ลู่จินถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ หลินอี้ก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"มู่อี๋เฉินเขาโทรหาเธอทำไม...""...เอิ่ม"อยู่ๆ ก็ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแถมยังทำหน้าตาจริงจังอีกทำเอาอดคิดไม่ได้เลยว่าต้นเหตุที่เขาเมาคือเรื่องนี้ "เขาสารภาพรักกับเธอใช่ไหม""ก็...ใช่"เบรก~ พี่หลินอี้หักรถเข้าริมฟุตบาทแล้วเบรกแรงๆ จนลู่จินถึงกับต้องจับเข้าที่เบาะเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว สายตาคมกริบจ้องมองตรงไปด้านหน้าราวกับกำลังคิดหาคำพูด แต่เป็นลู่จินเองที่เ

เช้าแล้วด้วยความเหนื่อยทำให้ลู่จินยังคงนอนซุกใบหน้าอยู่กับแผงอกกว้างแถมเธอยังกอดเอวของหลินอี้ไว้ทั้งคืนเสียด้วย ทำเอาคนถูกกอดที่ตื่นมาแล้วเห็นภาพนี้ถึงกับนอนยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ยอมถูกแต๊ะอั๋งอยู่แบบนั้นเนิ่นนานด้วยความพอใจใบหน้าของลู่จินที่กำลังหลับสนิทมันช่างทำให้คนที่แอบมองอยู่ใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกดี ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของหลินอี้ไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้เลยนอกจากผู้หญิงคนนี้ก๊อกๆ เสียงประตูดังขึ้นทำให้หลินอี้ต้องชะเง้อมองเตียงข้างๆ แต่ก็พบว่าสาวน้อยนกยูงคงกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ เขาแอบคิดว่าถ้าเขาเป็นคนไปเปิดประตูคนที่เคาะจะตกใจไหมนะ แต่พอคิดไปคิดมายังไงสะเขาก็คิดจะเปิดเผยเรื่องราวของเขาและลู่จินอยู่แล้วทำไมจะต้องกังวลด้วย คิดได้แบบนั้นมือหนาก็ค่อยๆ ย้ายตำแหน่งของแขนเล็กไปวางไว้บนเตียงก่อนที่เขาจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนนอนอยู่จะตื่นจากนิทราก๊อกๆ "..."หลินอี้ถึงกับนิ่งไปเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นว่าด้านหน้าของเขาคือใคร มู่อี๋เฉินตกใจไม่แพ้กันที่ได้เห็นหลินอี้อยู่ในห้องพักของลู่จินในสภาพราวกับเพิ่งตื่นนอนแถมพอส่องสายตาเข้าไปในห้องยังพบว่า

ระหว่างที่การถ่ายทำดำเนินต่อไปเรื่อยสายตาของซูฉวี่ก็หันมาสะดุดเข้ากับร่างสูงของชายคนหนึ่ง นั้นทำเอาซูฉวี่รีบขอผู้กำกับพักทันทีอย่างไม่เกรงใจนักแสดงคนอื่นก่อนที่เธอจะรีบสาวเท้าสวยตรงมายังซุ้มสวัสดิการที่หลินอี้นั่งอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มทว่าเมื่อซูฉวี่ได้ยืนมองร่างสูงสักพักกับพบว่าสายตาของเขาเอาแต่มองตามลู่จิน ไม่ว่าเธอจะขยับไปไหนราวกับกำลังสนใจในทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำ แถมสายตาอาวรณ์ที่หลินอี้มองลู่จินนั้นทำให้ซูฉวี่แปลกใจไม่น้อย ทำไมหลินอี้ถึงมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาหวานจนน่าอิจฉาแบบนั้น "ประธานจางมาดูการแสดงของฉันเกรงใจแย่"ซูฉวี่พูดเข้าข้างตัวเองเสียงดังจนทำให้คนที่แอบฟังอย่างลู่จินถึงกับกลอกตามองบน"ฉันมาดูการแสดงของทุกคนนั่นแหละ ไม่ได้มีใครพิเศษ"หลินอี้พูดเสียงเรียบนิ่งขณะที่สายตายังคงไม่ละจากลู่จินไปไหน และนั้นทำให้เขารู้ว่าลู่จินกำลังไม่พอใจที่ซูฉวี่เอ่ยทักเขาอย่างสนิทสนม"ไม่เห็นต้องอายเลย...พูดว่ามาหาฉันก็ได้ฉันไม่ถือหรอกค่ะ"ซูฉวี่พูดจบก็วางมือลงที่บ่ากว้างของหลินอี้ นั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ลู่จินหันมาเจอพอดีทำให้เธอถึงกับตั้งใจวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเสียงดังจนนกยูงสะดุ

ตืด ตืด "อะ อืมม"หลินอี้สะดุ้งตื่นเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหัวนอน เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาแนบหูทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น ในใจก็คิดไปว่าใครกันนะโทรเข้ามาเข้าตอนนี้ "ฮัลโหล" หลินอี้ กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ด้วยความงัวเงียเพราะเมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้นอนเลย เพียงแต่ลู่จินครางเบาๆ มันก็ทำเขาไม่อยากจะนอนจนเกือบรุ่งสางเลยจัดการคุกคามเมียสาวจนถึงกับหมดแรงไปตามกัน (หลินอี้ อั๊วเองนะ) "!!!! คะ ครับ ครับคุณปู่" เขาสะดุ้งตัวตื่นอย่างเต็มที่ทันทีเมื่อรู้ว่าปลายคือใคร ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายเปลือยเปล่า แถมยังมีท่าทีเลิ่กลั่กไปมาจนคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ถึงกับครางออกมาด้วยความรำคาญใจเพราะเสียงเดินไปเดินมาของหลินอี้ ทำให้หลินอี้ถึงกับต้องรีบไปวิ่งไปใส่ชุดคลุมแล้ววิ่งออกไปคุยโทรศัพท์ต่อนอกระเบียง เขายังไม่ลืมยืนนิ่งรวบรวมสติให้คงที่ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูอีกครั้ง "ขอโทษด้วยครับคุณปู่ พอดีผมเพิ่งตื่น" (ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อั๊วจะโทรถามถึงเจ้าหลานตัวดีเสียหน่อย) "ครับ ลู่จิน...สบายดีครับ"ขณะพูดสายตาก็มองเข้าไปยังร่างเล็กที่ขดตัวนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับ ในส

เขาพาฉันมายังห้องทำงานซึ่งตลอดทางเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ปล่อยมือฉันเลยไม่ว่าจะถูกพนักงานมองมาที่เราแค่ไหนก็ตาม จนในที่สุดเขาก็พาฉันมานั่งลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนตักฉันแล้วจ้องหน้าฉันนิ่งจนคาดเดาอารมณ์ไม่ถูกซึ่งดูจากสีหน้าที่พร้อมระเบิดของเขาตอนนี้ฉันก็ไม่กล้าจะบอกให้เขาลุกจริงๆ"ฉันโมโหมากเลย...""ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเองก็ตกใจมาก""ถ้าฉันไม่คิดถึงเธอแล้วเดินไปที่ร้านอีกครั้ง เธอยังจะตอบมู่อี๋เฉินแบบนั้นไหม"เขาพูดพร้อมจับเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าฉันไว้ราวกับว่าต้องการคำตอบที่จริงใจ ฉันยิ้มให้เขานิดหน่อยก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆ ที่หน้าผากของเขาอย่างเอาใจ"ฉันก็ยังจะพูดแบบนั้น...""ฉันไม่เคยมั่นใจเลยว่าเธอก็ชอบฉัน...""ฉันเคยชอบพี่จนเลิกชอบพี่ไปรอบหนึ่งแล้ว""หะ?"พี่หลินอี้ทำหน้าตกใจจากสิ่งที่ฉันบอก นี่ตอนนั้นเขาไม่รู้จริงๆ งั้นเหรอว่าที่ฉันพยายามเข้าหาเขาเพราะฉันชอบเขา แต่เป็นเขาเองนั่นแหละที่ไม่สนใจฉันเอาแต่คิดว่าฉันมันเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง"ก็ตอนแรกที่หมั้นกันฉันพยายามเข้าหาพี่...แต่พี่ก็รำคาญฉัน จนฉันตัดใจ""ตอนนั้นฉันคิดว่าเธอแค่เหงา แล้วฉันก็ยังเศร้ามากเรื่องคุณป