로그인공유
ก็บ้านมันไม่มีเธอ
최신 업데이트:
2025-05-03 13:43:25
최신 챕터
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี อุ่นเตียง เตียงอุ่น nc (เนื้อหาไม่เหมาะสมกับเด็กที่มีอายุน้อยกว่า 18ปี)
ในห้องแต่งตัวของซูฉวี่ เธอกำลังนั่งมองรูปในกล้องที่ด้วยความโมโหหลังจากผู้ช่วยของเธอถ่ายรูปของหลินอี้และลู่จินมาได้ ก่อนที่เธอจะตวัดสายตาไปมองหน้าผู้ช่วยอย่างไม่พอใจ"ไหนบอกว่าลู่จินเป็นแค่คนรู้จักไง ทำไมคนรู้จักถึงจูบกันได้"ซูฉวี่ลุกขึ้นโวยวายมือก็จับข้าวของปาลงพื้นกระจัดกระจายจนจีจี้ต้องรีบห้าม เพราะกลัวว่าเสียงทำลายข้าวของจะดังจนทำให้คนอื่นได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำให้ซูฉวี่ใจเย็นลงได้เลย ตอนแรกเธอคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าที่หลินอี้เล่นตัวแบบนี้คงไม่มีใครในใจ แต่ที่ไหนได้เขากับหลงยัยเด็กขายน้ำนั้น "ฉันจะไปสืบใหม่ให้ เธอใจเย็นก่อนถ้าเสียงดังออกไปแล้วคนอื่นได้ยินมันจะทำให้ภาพลักษณ์เธอดูไม่ดีนะ""พี่ไม่ต้องมาพูด พี่ดูสิ่งที่ฉันเจอสิ! ผู้ชายที่ฉันหมายปองกำลังจูบกับยัยเด็กบ้านๆ ที่ไม่มีอะไรสู้ฉันได้สักอย่าง ให้ฉันอดทนเหรอ?""เธออย่างใจร้อน รอให้ฉันสืบก่อนนะ"จีจี้ปลอบประโลมเด็กในสังกัดตัวเองอย่างใจเย็น "ไม่! เอารูปนี่ไปปล่อยสะ แล้วบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือฉัน...""หะ?"จีจี้ถึงขั้นตกใจในคำสั่งของซูฉวี่ จริงอยู่ที่ในรูปเห็นฝ่ายหญิงไม่ชัดเจนแต่ถ้าทำแบบนั้นมันก็อาจจะกระทบต่อมินิซีรีส์ยิ่งถ้
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เธอไม่ใช่น้อง
ระหว่างที่การถ่ายทำดำเนินต่อไปเรื่อยสายตาของซูฉวี่ก็หันมาสะดุดเข้ากับร่างสูงของชายคนหนึ่ง นั้นทำเอาซูฉวี่รีบขอผู้กำกับพักทันทีอย่างไม่เกรงใจนักแสดงคนอื่นก่อนที่เธอจะรีบสาวเท้าสวยตรงมายังซุ้มสวัสดิการที่หลินอี้นั่งอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มทว่าเมื่อซูฉวี่ได้ยืนมองร่างสูงสักพักกับพบว่าสายตาของเขาเอาแต่มองตามลู่จิน ไม่ว่าเธอจะขยับไปไหนราวกับกำลังสนใจในทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำ แถมสายตาอาวรณ์ที่หลินอี้มองลู่จินนั้นทำให้ซูฉวี่แปลกใจไม่น้อย ทำไมหลินอี้ถึงมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาหวานจนน่าอิจฉาแบบนั้น "ประธานจางมาดูการแสดงของฉันเกรงใจแย่"ซูฉวี่พูดเข้าข้างตัวเองเสียงดังจนทำให้คนที่แอบฟังอย่างลู่จินถึงกับกลอกตามองบน"ฉันมาดูการแสดงของทุกคนนั่นแหละ ไม่ได้มีใครพิเศษ"หลินอี้พูดเสียงเรียบนิ่งขณะที่สายตายังคงไม่ละจากลู่จินไปไหน และนั้นทำให้เขารู้ว่าลู่จินกำลังไม่พอใจที่ซูฉวี่เอ่ยทักเขาอย่างสนิทสนม"ไม่เห็นต้องอายเลย...พูดว่ามาหาฉันก็ได้ฉันไม่ถือหรอกค่ะ"ซูฉวี่พูดจบก็วางมือลงที่บ่ากว้างของหลินอี้ นั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ลู่จินหันมาเจอพอดีทำให้เธอถึงกับตั้งใจวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเสียงดังจนนกยูงสะดุ
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ไม่เอาใจลงไปเล่น
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง...ลู่จินจัดการอาบน้ำแต่งตัวและปรับอารมณ์ให้สงบเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากในห้องน้ำด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเห็นว่าหลินอี้ยังคงนั่งรอเธออยู่ที่เตียงเหมือนเดิมทำให้ลู่จินถึงขั้นใจสั้นเพราะเธอไม่คิดว่าเขายังจะอยู่ที่นี่"จะไปไหน..."หลินอี้เอ่ยถามอย่างอ่อนโยนผิดกับก่อนหน้านี้"ไปทำงาน สายแล้ว"ลู่จินยังคงตอบเสียงนิ่งทำให้หลินอี้ถึงกับถอนหายใจก่อนจะลุกเดินมาจับมือเล็กนั้นอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเธอจะโมโหใส่เขาอีก"ขอไปด้วยได้ไหม...""ถ้าบอกไม่ พี่จะเชื่อฟังแล้วไม่โผล่ไปที่กองใช่ไหม"ลู่จินพูดพร้อมกับจ้องใบหน้าหลินอี้นิ่งจนหลินอี้รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา เขารู้สึกว่าเวลาผู้หญิงโกรธมันช่างน่ากลัวจริงๆ"ก็ไปอยู่ดี..."พูดจบหลินอี้ก็ดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังกลัวว่าคนตัวเล็กจะผลักเขา แต่เมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่งได้ทีหลินอี้ก็จูบลงไหล่ที่เขาเผลอกัดไปเป็นการเอาใจแต่เพียงริมฝีปากถูกตัวของลู่จินเท่านั้น ลู่จินก็สะบัดตัวหนีออกมาจากห้องโดยทิ้งให้หลินอี้ยืนถอนหายใจนิ่งมองตามร่างเล็กที่กำลังเดินออกไป ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในใจของลู่จินคิดยังไงเธอโกรธเพราะเขาโมโห
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เธอคิดว่าฉันใจกว้างมากเหรอ?
เช้าแล้วด้วยความเหนื่อยทำให้ลู่จินยังคงนอนซุกใบหน้าอยู่กับแผงอกกว้างแถมเธอยังกอดเอวของหลินอี้ไว้ทั้งคืนเสียด้วย ทำเอาคนถูกกอดที่ตื่นมาแล้วเห็นภาพนี้ถึงกับนอนยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ยอมถูกแต๊ะอั๋งอยู่แบบนั้นเนิ่นนานด้วยความพอใจใบหน้าของลู่จินที่กำลังหลับสนิทมันช่างทำให้คนที่แอบมองอยู่ใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกดี ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของหลินอี้ไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้เลยนอกจากผู้หญิงคนนี้ก๊อกๆ เสียงประตูดังขึ้นทำให้หลินอี้ต้องชะเง้อมองเตียงข้างๆ แต่ก็พบว่าสาวน้อยนกยูงคงกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ เขาแอบคิดว่าถ้าเขาเป็นคนไปเปิดประตูคนที่เคาะจะตกใจไหมนะ แต่พอคิดไปคิดมายังไงสะเขาก็คิดจะเปิดเผยเรื่องราวของเขาและลู่จินอยู่แล้วทำไมจะต้องกังวลด้วย คิดได้แบบนั้นมือหนาก็ค่อยๆ ย้ายตำแหน่งของแขนเล็กไปวางไว้บนเตียงก่อนที่เขาจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนนอนอยู่จะตื่นจากนิทราก๊อกๆ "..."หลินอี้ถึงกับนิ่งไปเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นว่าด้านหน้าของเขาคือใคร มู่อี๋เฉินตกใจไม่แพ้กันที่ได้เห็นหลินอี้อยู่ในห้องพักของลู่จินในสภาพราวกับเพิ่งตื่นนอนแถมพอส่องสายตาเข้าไปในห้องยังพบว่า
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ก็บ้านมันไม่มีเธอ
ตกเย็นหลังเลิกกองทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องพักของตัวเองเพื่อพักผ่อน แถมที่นี่ยังมีอาหารฟรีให้สามารถลงไปกินได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเรียกง่ายๆ คือบริษัทจางหลินเหมาไว้หมดแล้ว ลู่จินแอบคิดไปว่าถ้าทำงานเกี่ยวกับวงการบันเทิงเงินจะดีขนาดนี้เขาน่าจะบอกคุณปู่ให้เลิกส่งออกผลไม้มาทำด้านนี้แทนคงดีไม่น้อย"คิดอะไรน่ะ โทรศัพท์พี่สั่นแย่แล้ว""อะ!"ลู่จินสะดุ้งตกใจเมื่อนกยูงหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงมายืนให้เธอ นี่เธอมัวเหม่อเรื่องเงินทองจนคนที่นอนเตียงข้างๆ ยังได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์เลยเหรอเนี่ย'พี่หลินอี้'ลู่จินขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือใครเขาโทรหาเธอตอนดึกแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน คิดได้แบบนั้นมือเล็กก็รีบกดรับโทรศัพท์ก่อนจะยกมันขึ้นแนบหู(อยู่ห้องไหน...)เสียงปลายสายฟังดูเหมือนเขากำลังร้อนใจอย่างถึงที่สุด แถมยังได้ยินเสียงเหมือนเท้าที่กำลังวิ่งอีกต่างหาก นั้นทำให้ลู่จินถึงกับต้องตั้งใจฟังเสียงวิ่งของเท้าหนักนั้นอย่างร้อนใจไปด้วย"พี่ทำอะไรน่ะ วิ่งไปไหน"(อยู่ห้องไหนลู่จิน...)"ไม่เข้าใจ? พี่จะไปไหน"(เจอแล้ว...)ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงตัดสายจากโทรศัพท์ทำเอาลู่จ
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เธอคิดเข้าข้างตัวเองได้เลยนะ
:วันต่อมาลู่จินยังคงติดรถหลินอี้มาทำงานปกติ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่จะต้องไปออกกองซึ่งโชนจะเป็นคนขับรถไปส่งที่กองพร้อมกับขนเครื่องดื่มไปด้วย เธอจะต้องพักอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนเพราะจะมีซีนถ่ายทำยาวถึงช่วงเย็นด้วย ถือว่าเป็นการทำงานออกพื้นที่ครั้งแรกของลู่จินเลยก็ว่าได้ ส่วนเรื่องเมื่อวานหลังจากที่หลินอี้ดีขึ้นเขาก็พาลู่จินออกไปหาอะไรกินด้านนอกตามปกติ แถมลู่จินยังถือโอกาสไปซื้อหมอนข้างให้เขาจริงๆ แต่พอเจ้าตัวเห็นกลับเอามันไปให้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นแถมยังบอกว่าเขาไม่ต้องการมัน ทั้งๆ ที่ตัวเองชอบขอนอนกอดเธออยู่เรื่อยแท้ๆ ทำแบบนี้ลู่จินก็อดคิดไปไกลไม่ได้เลย"ลู่จิน...""คะ?"ลู่จินถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ หลินอี้ก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"มู่อี๋เฉินเขาโทรหาเธอทำไม...""...เอิ่ม"อยู่ๆ ก็ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแถมยังทำหน้าตาจริงจังอีกทำเอาอดคิดไม่ได้เลยว่าต้นเหตุที่เขาเมาคือเรื่องนี้ "เขาสารภาพรักกับเธอใช่ไหม""ก็...ใช่"เบรก~ พี่หลินอี้หักรถเข้าริมฟุตบาทแล้วเบรกแรงๆ จนลู่จินถึงกับต้องจับเข้าที่เบาะเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว สายตาคมกริบจ้องมองตรงไปด้านหน้าราวกับกำลังคิดหาคำพูด แต่เป็นลู่จินเองที่เ
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี หรือพี่ควรซื้อหมอนข้าง
ลู่จินเด้งตัวลุกจากเตียงเมื่อรู้สึกถึงแสงที่ส่องแยงตาจนไม่สามารถนอนหลับอีกต่อไปได้นี่มันหมายความว่า วันนี้เธอตื่นสายเสียแล้ว!"แย่แล้ว!"ลู่จินจะรีบก้าวลงจากเตียงแต่ต้องชะงักเพราะแขนหนักของหลินอี้ยังกอดเอวเธอไว้เธอแน่น จนนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วอดจะหันมาหยิบเข้าที่แขนล่ำไม่ได้เขามักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย! ชอบเอาเปรียบเธอตอนง่วงนอนเสมอเลย แต่แทนที่เจ้าตัวจะตื่นกลับทำเพียงแค่ร้องครางในลำคออู้อี้ก่อนจะนอนพลิกตัวไปอีกข้างอย่างกับนี่เป็นห้องของตัวเองเสียอย่างนั้น "พี่ไม่ทำงานหรือไง จางหลินอี้นี่มันสายแล้วนะ""อือ ไม่ทำ...หยุด"เขาพูดขณะยังซุกใบหน้าหล่อเหลาลงในผ้าห่มราวกับรู้สึกรำคาญเธอ"แล้วแต่พี่ ฉันต้องไปทำงานแล้ว""ฉันลาให้เธอแล้ว""ทำไม...""จะนอน...."ร่างของหลินอี้พลิกตัวกลับมากอดเข้าที่เอวเล็กก่อนจะขยับตัวเองมานอนหนุนตักนุ่มแทนหมอน "พะ พี่หลินอี้"ลู่จินถึงกับทำอะไรไม่ถูก ตอนแรกที่เธอยอมให้เขานอนค้างด้วยเพราะเห็นว่าเขาเมามากแต่ตอนนี้เขาควรจะสร่างแล้วสิ ทำไมมือไม้ยังเป็นปลาหมึกอยู่อีก พอได้เห็นเขาในมุมนี้ลู่จินก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย เธอไม่คิดว่าคนนิ่งเงียบอย่า
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี เพราะเมาหรือเปล่า….
ร่างสูงนั่งเหม่อลอยมองความมืดอยู่นอกระเบียงราวกับกำลังขบคิดเรื่องราวมากมาย มือข้างหนึ่งก็ยังคงถือแก้วไวน์ไว้ไม่ห่างก่อนจะค่อยๆ ยกมันขึ้นดื่มเป็นแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้...หลินอี้เชื่อว่าความเมาจะทำให้คนรู้ความในใจเขาจึงเลือกดื่มเข้าไปเสียหลายขวดในเวลาไม่กี่ชั่วโมงจนเริ่มเกิดอาการมึนเสียแล้ว ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากเข้าใจความรู้ตัวเองที่มีต่อหญิงสาวคนนั้น คนที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกประหลาดแบบนี้กับเธอเลย แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงเขาก็ยังไม่มั่นใจ เรื่องที่เขามีอาการไม่พอใจขนาดนั้นอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบการกระทำของมู่อี๋เฉินที่ดูออกหน้าออกตาก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาชอบลู่จินจริงๆแต่ถ้าขืนทำอะไรที่ไม่มั่นใจออกไปแล้วสุดท้ายผลที่ออกมากลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบไป๋ลู่จินขึ้นมาเธอจะต้องเสียใจมากแน่ "ปวดหัวชะมัด"หลินอี้กุมหัวตัวเองขณะกำลังดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาจะเดินกลับเข้าในห้อง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมึนได้ถึงขนาดนี้เพียงเพราะไวน์ไม่กี่ขวด ร่างสูงพาตัวเองเข้ามานั่งลงบนเตียงหนากว้างที่ไม่รู้ว่าเขาจะเลือกเตียงกว้างขนาดนี้ทำไมในเมื่อเขาก็ไม่มีคนนอนข้างกายเลยสักคืน คิด
พี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี ร้อนใจ...
: บ้านจางหลินอี้: ลู่จิน "โอ๊ย เป็นบ้าหรือไง"ฉันโวยวายเมื่อถูกลากเข้ามาในบ้านก่อนที่เขาจะผลักฉันให้นั่งลงบนโซฟาแรงๆ ก่อนหน้านี้ก็แบกฉันโยกใส่รถอย่างกับตุ๊กตา ตลอดทางก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีกด้วยเหตุการณ์มันน่าอึดอัดไปหมดแล้ว!"หัวโดยอะไร..."นี่เป็นคำพูดแรกตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ร้านที่เขาพูดกับฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาโมโหอะไรเหมือนกันถึงได้พาลไปทั่วแบบนี้หน้าของเขาก็ดูเครียดมากและยังดูมากไปอีกตอนที่เขาคุยอะไรสักอย่างกับอี๋เฉินก่อนออกมา "ชนโต๊ะ""อืม"เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาติดมือกลับมานั่งลงข้างๆ ฉัน แล้วเปิดมันออกเพื่อค้นหายาขึ้นมาทาหน้าผากให้ฉัน แต่เมื่อฉันเห็นเข้ายืนมือมาใกล้มันก็อดจะขยับหนีไม่ได้เพราะความกลัวเจ็บ จนเขาจะต้องเอื้อมมือมาจับคางฉันไม่ให้ขยับ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา ไม่รู้เพราะความกลัวหรือความตื่นเต้นที่ถูกจับหน้า...มันกำลังทำให้ใจของฉันเต้นแรงจนกลัวว่าเจ้าของมือหนานี่จะได้ยินตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด 'มู่อี๋เฉิน'"หึ..."เขาแค่นหัวเราะออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงอีกครั้งเมื่อสายตาคมหันไปเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ฉัน ก่
