Semua Bab เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย: Bab 11 - Bab 20

Chapter 9‘กิ่งทองใบหยก’..“การตั้งท้องของคุณคือความผิดพลาด เพราะแบบนี้เราจึงต้องทดสอบระบบก่อนการเปิดให้ใช้งานจริงเพื่อกำจัดปัญหาและความผิดพลาดทั้งหมดทิ้ง มันคือจุดประสงค์ตั้งแต่แรกเริ่มแล้วค่ะ ระบบจะไม่มีการตั้งครรภ์เด็ดขาดเพื่อกันสายสัมพันธ์ที่ยากจะตัดออกไปได้”หลันผิงลั่วลูบมือลงบนหน้าท้องของนางอย่างอ่อนโยน ยอมรับว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจแต่เกิดจากความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดของนางกับเหอมู่เซียง แต่เขาถือกำเนิดขึ้นมาแล้วเป็นลูกของนางแล้วจะให้นางทำลายเขาทิ้งได้อย่างไรถึงแม้ว่าระบบจะเรียกมันว่าความผิดพลาดที่ต้องได้รับการกำจัด ถึงแม้จะบอกว่ามันไม่ใช่ความจริงเป็นเพียงภาพฝันมายาเท่านั้น แต่สำหรับนางเขาคือลูกของนางจริง ๆ หนึ่งชีวิตที่ก่อกำเนิดในท้องจากความสัมพันธ์ฉาบฉวย คือสิ่งมหัศจรรย์ของโลกใบนี้มันเป็นเรื่องที่ดีและมันเป็นเรื่องจริงสำหรับนาง“อีฟ?” นางหันไปมองระบบแต่ก็ไม่พบนกพิราบแล้ว“อีฟ?”“ระบบอยู่หรือเปล่า?”ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งจนหลันผิงลั่วเบื่อหน่ายกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ ถ้าระบบมันจะไม่เสถียรขนาดนี้ก็ควรปิดปรับปรุงระยะยาวไปเลยดีไหม ไว้ให้มันพร้อมจริง ๆ ค่อยเปิด ม

Chapter 10'เจ้าเลือกมัน'..“สามีที่ข้าไม่ยอมรับ!”นางออกแรงผลักตัวเขาออกไปแล้วทำท่าจะวิ่งหนีเพราะตอนนี้เหมือนเขาเป็นบ้าไปแล้วถ้าขืนอยู่จะถลกหนังทาเกลือย่างนางกินไหมเนี่ย แต่เขาก็วิ่งมาคว้าตัวนางเอาไว้จนร่างกายพุ่งไปด้านหน้าจากแรงกระแทกจนเกือบจะล้มจังหวะนั้นเองก็มีใครบางคนพุ่งตัวเข้ามาหานางก่อนจะคว้าร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขนโอบกอดนางอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะล้มหน้าทิ่มลงไปจริง ๆ ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบมองกับใบหน้ารูปงามของพ่อพระเอก นี่มันเทพบุตรเหาะมารับชัด ๆ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้นางล้มหน้าทิ่มไปแล้วเหอมู่เซียงจ้องมองบุรุษหนุ่มในชุดขาวตรงหน้าที่กำลังโอบกอดคู่สมสู่ของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเห็นภาพสะท้อนของหมาป่าสีขาวตัวใหญ่จากกายของอีกฝ่าย มันปลูกสัญชาตญาณดิบในตัวของเหอมู่เซียงจนเขาไม่อาจจะปกปิดใบหูและหางได้ ดวงตาสีรัตติกาลแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองก่อนจะพุ่งเข้าใส่หลี่ซ่งจวินตามสัญชาตญาณของหมาป่าที่อยู่คนละฝูงกันหลี่ซ่งจวินดันตัวหลันผิงลั่วไปด้านหลังก่อนจะซัดพลังเข้าใส่เหอมู่เซียงเพื่อต้านการโจมตีของอีกฝ่าย แต่เหมือนว่าพลังของเหอมู่เซียงจะน้อยกว่าทำให้เขาเซถอยออกมาถึงสามก้าวหมาป่าขาวยกย

Chapter 11'หมาป่าขาวผู้แสนดี'..บ้านสกุลหลี่หลันผิงลั่วรินชาอุ่นใส่ถ้วยก่อนจะยื่นให้หลี่ซ่งจวินอย่างเอาอกเอาใจเขาเพราะยามนี้ท่านหมอบาดเจ็บก็เพราะช่วยปกป้องนางจากเหอมู่เซียง นับว่ามีบุญคุณกับนางมากมายนัก ไม่รู้จะเป็นพ่อพระเอกแสนดีไปถึงไหน“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” หลี่ซ่งจวินที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงกล่าวขึ้นยามสบมองใบหน้าหวานของนาง“กลัวสิ่งใดเจ้าคะ?”“ก็ข้าเป็นปีศาจ”“ข้าก็ท้องกับปีศาจ”“แต่เจ้าบอกว่าถูกปีศาจย่ำยี ข้าเลยคิดว่าเจ้าจะหวาดกลัวปีศาจเสียอีก”“ปีศาจก็ไม่ได้ชั่วทุกตน บางตนก็ดี เช่นท่าน” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เจ้าเป็นคนเข้มแข็งมาก”“ข้าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกเจ้าค่ะ”มือเล็กลูบลงบนหน้าท้องด้วยรอยยิ้ม ทุกวันนี้ไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยนอกจากลูกเท่านั้น แม้แต่ผู้ชายแม้แต่ภารกิจที่ต้องทำถ้ามันเสี่ยงกับลูกของนางก็จะไม่มีวันทำเด็ดขาด“ข้าดีใจที่เจ้าคิดได้เช่นนี้ ไม่ยึดติดกับผู้ใด”หลี่ซ่งจวินมองหลันผิงลั่วด้วยรอยยิ้ม เขาประทับใจในตัวของนางจริง ๆ นอกจากจะมีใบหน้าที่งดงามแล้ว จิตใจของนางก็แสนดีและเข้มแข็ง เป็นสตรีที่แข็งแกร่งแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนมันทำให้รู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยเพราะนางไม่งี่เง่าแ

Chapter 13'ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากลูก'..“นายท่านสำรับเย็นมาแล้วเจ้าค่ะ” จางชิงหลิวยกสำรับเข้ามาให้หลี่ซ่งจวินจนเขาแปลกใจไม่น้อยเพราะหลันผิงลั่วบอกว่าจะมากินข้าวกับตนแต่ทำไมเป็นจางชิงหลิวแทน“แม่นางหลันเล่า?”“ไม่ทราบเจ้าค่ะ ข้าไม่เห็นนางเลยตั้งแต่กลับออกไปจากเรือนท่าน”“น่าแปลกนัก”“ท่านอย่าคิดถึงเรื่องนางเลยเจ้าค่ะ มากินข้าวเถิดเดี๋ยวแกงจะเย็นชืดหมด” จางชิงหลิวเปิดฝาหม้อแกงร้อนออกจนกลิ่นมันหอมโชยไปทั่วห้อง“แต่นางบอกว่าจะมากินข้าวกับข้า”“นางอาจจะยังนอนหลับพักผ่อนอยู่ ทั้งท้องทั้งบาดเจ็บร่างกายคงอ่อนเพลีย”“ถ้าเช่นนั้นข้ายิ่งต้องไปดูนางว่าเป็นอย่างไรบ้าง”ว่าจบหลี่ซ่งจวินก็รีบลุกเดินออกไปจากเรือนทันทีจนจางชิงหลิวต้องรีบเดินตามออกมาด้วย ท่าทางที่รีบร้อนดูเป็นห่วงเป็นใยหลันผิงลั่วมันทำให้ปีศาจแมวไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ก็ต้องพยายามข่มงับอารมณ์เอาไว้ แล้วเดินตามมาเงียบ ๆ จนมาถึงเรือนพักของศัตรูหัวใจที่อยากจะเผาทั้งคนทั้งเรือนทิ้ง“แม่นางหลันเจ้าอยู่ในเรือนหรือไม่?” หลี่ซ่งจวินเรียกหาคนด้านในเรือนแต่ก็พบเพียงความเงียบสงัดที่ตอบกลับมาเท่านั้น“หรือว่านางจะออกไปข้างนอกเจ้าคะ?”“นางจะไปไหนได้

Chapter 14‘คู่แห่งโชคชะตา’..เหอมู่เซียงในร่างหมาป่าตัวใหญ่สีดำกระโดดเข้ามาภายในบ้านของหลันผิงลั่วที่ยามนี้ส่องสว่างไปด้วยแสงเทียนจากภายใน เขาเหยียบอุ้งเท้าใหญ่ที่ซ่อนเล็บแหลมไว้ด้านในลงบนพื้นแผ่วเบายามนำพาตนเองเข้ามาในห้องนอนสิ่งแรกที่เห็นก็คือหลันผิงลั่วที่กำลังนั่งสางผมอยู่หน้าคันฉ่อง เรียวผมยาวสีดำขลับเหมือนถ่านมันช่างชวนมองเสียจริง ยิ่งนางปล่อยผมไร้เครื่องประดับหัวมันยิ่งขับใบหน้างดงามให้โดดเด่นชวนมอง“อ๊ะ!” หลันผิงลั่วที่กำลังมองคันฉ่องเมื่อเห็นเงาสะท้อนของหมาป่าตัวใหญ่สีดำทมิฬก็ตกใจรีบลุกพรวดพราดขึ้นทำให้เผลอสะดุดเข้ากับขาโต๊ะซวนเซจะเสียหลักล้มเหอมู่เซียงรีบคืนร่างกลับสู่กายหยาบแบบมนุษย์แล้วพุ่งตัวเข้าไปโอบรับหลันผิงลั่วเอาไว้ได้ทัน กระชับร่างบางเข้าสู้อ้อมแขนจนหมุนเคว้งในอากาศเล็กน้อย ดวงตาสองคู่ต่างจ้องมองสบกันอย่างลึกซึ้งมากล้นไปด้วยความหมายที่หลากหลายความรู้สึก“เดินระวังหน่อย”เสียงเข้มกล่าวขึ้นมันทำให้นางหลุดจากภวังค์รีบหันดันอกกว้างออกไป แต่เมื่อสัมผัสลงบนเนื้อหนังก็ต้องตกใจเพราะมันเปลือยเปล่าเมื่อไล่สายตามองต่ำลงไปด้านล่างดวงตาก็แทบจะถลนออกมาจากเบ้าเพราะเหอมู่เซียง