All Chapters of เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 23‘ระบบออฟไลน์’..“ค่าความดันโลหิตปกติ อุณหภูมิปกติ ชีพจรและการหายใจปกติ”เสียงคนคุยกันดังขึ้นข้างหูมันทำให้หลันผิงลั่วที่กำลังนอนหลับค่อย ๆ ได้สติกลับคืนมา เปลือกตาสวยลืมเปิดขึ้นพร้อมแสงที่แยงเข้ามาจนต้องพยายามขยับแพขนตาขึ้นลงเพื่อปรับแสงและภาพให้ชัดเจนขึ้นจึงได้เห็นว่ามีคนกำลังรุมอยู่รอบตัวนาง 2-3 คน ทุกคนแต่งตัวด้วยชุดสีขาวสะอาดสะอ้านและเหมือนจมูกจะได้กลิ่นยาเจือจางเข้ามาอีกด้วย“คุณหมอคะ ผู้ทดสอบหมายเลข 4 ฟื้นแล้วค่ะ”อยู่ดี ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหานางแล้วถ่างเปลือกตานางออกพร้อมทั้งส่องไฟฉายเข้ามาในดวงตาจนนางตกใจยกมือขึ้นดันคนตรงหน้าออกไปแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง “ทำบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย!”“คนไข้ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ” ผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ หันมาจับไหล่ของนางแต่ยิ่งทำให้หลันผิงลั่วหงุดหงิดหันไปปัดมือออก“อย่ามาจับข้า!”“ผู้ทดสอบหมายเลข 4 ใจเย็น ๆ ก่อน คุณมองให้ดี รอบ ๆ ตัวของคุณ ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ในโลกเสมือนแล้ว แต่นี่คือโลกจริง”หมอหนุ่มรีบเข้ามาอธิบายจนหลันผิงลั่วนิ่งชะงักไป นางหันมองรอบ ๆ ตัวพร้อมตั้งสติไปด้วยก็พบว่าตนเองอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว มีเฟอร์นิเจอร์ไม่มากและน

Chapter 24‘ยอมแลกทุกอย่าง’..“ลั่วลั่ว!”เหอมู่เซียงรีบวิ่งเข้ามาจับมือของหลันผิงลั่วที่นอนสงบนิ่งเอาไว้ มือใหญ่อีกข้างลูบไปตามใบหน้านวลของนางที่ยามนี้ซีดเซียวราวกับคนไม่มีเลือด เนื้อตัวเย็นเฉียบจนน่าหวาดหวั่น“ลั่วลั่วฟื้นสิ เจ้าฟื้นขึ้นมา” น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มหนาทั้งสองข้าง พยายามเขย่าตัวเรียกหลันผิงลั่วให้ฟื้นคืนสติ“จะ… เจ้า เจ้าได้ยินข้าไหมลั่วลั่ว”หลี่ซ่งจวินเองก็ตกใจ เขาก้าวเดินเข้ามาหาร่างของหลันผิงลั่วก่อนจะกลั้นใจเอื้อมมือไปจับชีพจรของนางแต่มันก็ไร้สัญญาณชีวิต นางไม่มีลมหายใจอีกแล้ว หัวใจไม่เต้นอีกแล้ว“นางไม่อยู่แล้ว”“ไม่ ไม่ นางต้องฟื้นขึ้นมา นางกับลูกต้องอยู่กับข้า ฮึก… ฮือ… ฮือ”ท่านหมอหลี่เองก็น้ำตาจะไหล เขาพยายามเงยหน้าขึ้นมองด้านบนเพื่อพยายามไล่น้ำตาให้ไหลกลับลงไปเพราะยามนี้คงต้องการใครสักคนที่เข้มแข็งเพื่อประคับประคองสถานการณ์ เหอมู่เซียงคงทำไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้เจ้าหมาป่าดำร้องไห้ปานจะขาดใจตาย“ลั่วลั่ว ได้ยินข้าไหม ลั่วลั่ว ฮึก… ฮือ… ฮือ”“ลั่วลั่วเจ้าฟื้นขึ้นมาเถิด ข้าจะยอมเจ้าทุกอย่าง จะเชื่อฟังเจ้าทุกเรื่อง จะไม่ขัดใจเจ้าอีกแล้ว”“กับนางเจ้ายอมเชื่อฟัง แต่ก

Chapter 25'ปลดเปลื้องพันธนาการ'..“อึก!” แรงบีบที่คอเพิ่มมากขึ้นจนจางชิงหลิวดีดดิ้นด้วยความทรมาน ดวงตาเหลือกเพราะหายใจหายคอไม่ออกจนใบหน้าเริ่มไม่มีสี“ยะ… อย่าทำนาง มาทำที่ข้า ปล่อยนางไป” หลี่ซ่งจวินพยายามจะเข้ามาช่วยจางชิงหลิวแต่ก็ถูกเหอมู่เสียงใช้พลังบีบคอไปอีกคน“นายท่านกับข้ารับใช้ช่างเป็นห่วงเป็นใยกันเสียจริง งั้นก็ตายไปพร้อมกันเลย!”“อึก!” แต่ยังไม่ทันจะได้กระทำสิ่งใดกลับมีดาบแทงทะลุตัวของเหอมู่เสียงเขาหันไปมองด้านหลังพลันดวงตาคู่คมก็เบิกกว้างพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาเล็กน้อย ดาบถูกกดลึกเข้ามามากกว่าเดิมจากมือของเหอมู่เซียงที่กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นจนต้องปล่อยอีกสองคนให้เป็นอิสระ“จะ… เจ้ากล้าหาญขึ้นนี่ ปกติแค่ถกเถียงข้าเจ้ายังไม่กล้า” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าหมาป่าก่อนจะใช้มือจับดาบเพื่อพยายามจะดึงมันออกจากกาย“เจ้าพรากทุกอย่างไปจากข้า ท่านพ่อท่านแม่ต้องมาตายก็เพราะความดื้อรั้นของเจ้าที่จะออกไปรบจนพวกท่านต้องตามไปช่วยเจ้า พี่น้องต้องมาสังเวยชีวิตก็เพราะความกระหายในอำนาจของเจ้าที่ส่งพวกเขาออกไปรบจนตาย แต่เจ้าเหลือข้าไว้เพราะข้าคือเครื่องระบา

Chapter 26‘คำขอโทษ’..“เหอมู่เซียงเจ้ากำลังกอดผู้ใดอยู่!”สุดท้ายนางก็ตัดสินใจตะโกนออกไปจนเสียงดังลั่น ชนิดที่ว่าทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าตกใจเหมือนเห็นผี หรือเจ้าพวกนี้มันคิดว่านางตายไปแล้วหรือไงถึงได้มองเหมือนเจอบรรพบุรุษลุกขึ้นมาจากหลุมขนาดนี้“ละ... ลั่วลั่ว” เหอมู่เซียงกล่าวออกมาเสียงสั่นเครือ เขามองหลันผิงลั่วที่ยืนอยู่สลับกับหลันผิงลั่วในอ้อมแขนของตนแม้แต่ตอนที่นางตายไปแล้วก็ยังเป็นวิญญาณกลับมาหาเขา นางรักเขาเหลือเกิน โธ่ ๆ ภรรยาที่น่าสงสาร“มะ... แม้นเจ้าจะกลับมาหาข้าแบบเป็นผี ข้าก็ยังรักเจ้าเหมือนเดิมลั่วลั่ว”“ฮะ? ผะ... ผีเหรอ?” หลันผิงลั่วหันมองซ้ายมองขวามองด้านหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีผียืนอยู่แถวนี้ ตรงนี้ก็มีแค่นางเจ้าปีศาจราคะมันบอกว่านางเป็นผีเหรอ ผีบ้าผีบออะไรจะสวยสดงดงามขนาดนี้นางก้าวเท้าเดินเข้ามาหาเหอมู่เซียงอย่างยากลำบากเพราะเกือบจะล้มหลายรอบ มันยิ่งทำให้ทุกคนคิดว่านางเป็นผีจริง ๆ อี้ซวนถึงกลับก้าวถอยหลังหนี แม้กระทั่งจางชิงหลิวเองก็เช่นกันเพราะคิดว่านางจะมาเอาคืนอีกฝ่าย หญิงสาวเดินมาจนถึงตัวของสามีที่ยังคงโอบกอดร่างของสตรีอื่นไว้ในอ้อมแขนเสียแน่นเชี

Chapter 28‘ขุดสมบัติ’..หลี่ซ่งจวินเดินถือถ้วยยาเข้ามาภายในเรือนของจางชิงหลิวที่ยังคงบาดเจ็บอยู่ ความจริงเขาจะใช้พลังรักษาให้นางหายเลยก็ได้แต่เพราะอยากลงโทษที่นางกระทำตามใจจนเป็นเรื่องราวใหญ่โตจึงประวิงเวลาให้บาดแผลของนางหายช้าลงให้เจ็บปวดทรมานไปเสียก่อนจะได้รู้ว่าไม่ควรก่อเรื่องอะไรไม่คิดเช่นนี้อีกเมื่อเข้ามาก็ไม่พบจางชิงหลิวจึงแปลกใจไม่น้อย ถ้วยยาถูกวางลงบนโต๊ะส่วนตัวเขามาเดินตามหานางที่หลังเรือนก็ไม่พบ ห้องอาบน้ำก็ไม่พบ เดินออกมาบริเวณรอบเรือนก็ยังไม่พบอยู่ดี ทั้งที่บาดเจ็บยังจะฝืนสังขารเดินไปไหนมาไหนอีก“นายท่าน” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นด้านหลังจนหลี่ซ่งจวินหันไปมองก็เห็นจางชิงหลิวที่เนื้อตัวมอมแมมเลอะดินโคลนไปหมด“แผลของเจ้าห้ามโดนน้ำเจ้าไม่รู้หรือ?” น้ำเสียงนุ่มนวลแต่ดูเฉยเมยกล่าวขึ้น“ขะ… ข้าไปเก็บสายบัวมา ข้าได้ยินท่านพูดกับอี้ซวนว่าอยากกินแกงสายบัว”เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยกับนิสัยเอาแต่ใจอีกแล้ว ทั้งที่รู้ว่าตนเองบาดเจ็บก็ยังจะลงไปงมสายบัวขึ้นมาอีก ช่วงนี้นางบาดเจ็บเจ้าหมาป่าดำก็เลยส่งอี้ซวนมาช่วยงานที่โรงหมอก่อนเพราะซาบซึ้งในบุญคุณที่เขายอมไปช่วยหลันผิงลั่วด้วยกัน แต่เหมือนส