Semua Bab เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย: Bab 21 - Bab 30

Chapter 16'ทางเดินที่เลือก'..เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในยามเช้ามันทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องกระทบกับปลายเท้าเล็กน้อยจนต้องหดหนี ดวงตาคู่สวยมองไปทางหน้าต่างก่อนที่ภาพตรงหน้าจะชัดเจนขึ้นก็เห็นนกสองตัวกำลังเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ต้นเหตุเสียงร้องแสบหูเสียจนนางต้องตื่นหลันผิงลั่วขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างหนัก ๆ ที่กำลังทับตัวนางไปครึ่งซีกจนชาหนึบเหมือนเลือดจะไม่เดิน เมื่อก้มลงมองสิ่งแรกที่เห็นก็คือผมสีดำขลับที่ไร้เครื่องประดับหัว ตามมาด้วยใบหน้ารูปงามที่กำลังหลับพริ้มนอนเอาหัวขึ้นมาหนุนตรงเนินอกและลาดไหล่ของนาง ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอจนรู้สึกเสียววูบพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเพิ่งได้สติว่าตัวเองกำลังนอนอยู่กับผู้ชาย“ว๊ากกกกก!”โครม!“โอ๊ย!”ด้วยความตกใจมันทำให้นางยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ตัวของเหอมู่เซียงเต็มแรงจนเขาหงายหลังตกเตียงเสียงดังโครม ตามมาด้วยเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดจากที่กำลังหลับฝันหวานตาสว่างตื่นทันทีทันใด จอมปีศาจเงยหน้ามองคนบนเตียงด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ“จะ…

Chapter 17‘เหอมู่เสียง’..หลันชิงหลิวเดินเข้ามาภายในเผ่าปีศาจหมาป่าดำที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ปกครองทะเลทรายอาสัญอันกว้างใหญ่ ในพิภพปีศาจแห่งนี้นอกจากเผ่าปีศาจจิ้งจอกที่เป็นจ้าวพิภพปีศาจแล้วก็มีเผ่าปีศาจหมาป่าเนี่ยแหละที่ใหญ่เป็นรองลงมา แต่ที่มีจำนวนเยอะที่สุดคงไม่พ้นหมาป่าดำนางเดินเข้ามาภายในเรือนไม้หลังใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยผ้าม่านสีแดง ปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่มีมากมาย ถึงแม้ที่นี่จะอยู่กลางทะเลทรายแต่บริเวณที่เผ่าหมาป่าดำอยู่อาศัยก็เป็นบริเวณโอเอซิสที่มีต้นไม้เขียวขจีและทะเลสาบที่ไม่มีวันเหือดแห้ง นับว่าเป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในทะเลทรายอาสัญแห่งนี้ เผ่าหมาป่าจึงต้องต่อสู้กันเองเพื่อแย่งสถานที่นี้กันมานานนับพันปี“ลูกแมวเช่นเจ้ามาทำอะไรในดงหมาป่า”เสียงเข้มดังขึ้นจากร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ทำจากรากไม้ ผมสีดำขลับ ดวงตาสีทองอร่าม รับกับจมูกสันคม ริมฝีปากสีแดงเอิบอิ่มที่ทำให้ใบหน้าของเขานั้นรูปงามราวกับรูปสลักที่ช่างพิถีพิถันปั้นแต่งขึ้นมาแต่ใบหน้ารูปงามเช่นนี้นางก็เคยเห็นมาก่อนแล้วจึงไม่ได้ตื่นเต้นนัก เพราะบุรุษตรงหน้าก็คือ เหอมู่เสียง พี่ชายฝา

Chapter 18'การได้รักและถูกรักตอบ’..“อีฟ”“ระบบออนไลน์ สวัสดีค่ะคุณหลัน”“อ่า ฉันนึกว่าเธอโดนไวรัสกินไปแล้ว”“ฉันมีอะไรต้องจัดการค่ะ เลยไม่ได้ออนไลน์ระบบ”“อะไรต้องจัดการ มันหมายความว่ายังไง?”“คุณทราบใช่ไหมคะว่าภารกิจของระบบทดสอบคืออะไร?”“ทะ... ทราบสิ” น้ำเสียงของหลันผิงลั่วสั่นเครือเล็กน้อยเพราะพอพูดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา“แต่ตอนนี้คุณกำลังกระทำนอกเหนือจากภารกิจที่ระบบให้มา เป็นการทำนอกเหนือข้อตกลงที่ตกลงกันไว้ก่อนจะเข้ามาในระบบทดสอบ นี่ถือเป็นการละเมิดข้อตกลงนะคะ ทางผู้ตรวจสอบจึงให้ฉันเข้ามาเตือนคุณให้กลับไปเล่นตามที่ระบบกำหนดเอาไว้ดีกว่าค่ะ”“มันยุติธรรมกับฉันเหรอ?” นางลูบมือลงบนหน้าท้องของตนเองด้วยความห่วงใย “ไม่สิ มันต้องพูดว่ามันยุติธรรมกับฉันและลูกเหรอ?”“ลูกคือสิ่งที่ระบบสร้างขึ้นมา คือภาพมายาในโลกเสมือน มันไม่มีจริงตั้งแต่แรกค่ะ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ว่าจะเป็นพระเอกหรือตัวร้ายล้วนไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้ว”หลันผิงลั่วที่ได้ฟังก็น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าขึ้นมา พยายามอดทนอดกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาเพราะคงไม่เหมาะไม่ควรเท่าไหร่นักกลัวว่าถ้าเหอมู่เซียงมาเห็นจะหาข้อแก้ตัวไม่ได้ ท

Chapter 19'ตามหาเบาะแสพู่หยก'..“เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?” เหอมู่เซียงหันมามองใบหน้าหวานของภรรยาคนงามด้วยความสงสัยเมื่อนางพาเขามาที่ร้านของเก่าแห่งหนึ่ง“ข้าไปถามโรงจำนำมาแล้ว จะไปเอาพู่หยกคืนให้เจ้าแต่กลับถูกขายมาที่ร้านของเก่าแล้วข้าเลยพาเจ้ามาที่นี่เพื่อมาเอาของคืน”นางหันมาตอบสามีด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือเขาแล้วพาเดินเข้ามาด้านใน เมื่อวานนางไปตามหาพู่หยกมาทั้งวันแต่ก็ไม่เจอเลย อันที่จริงรู้สึกผิดมากที่ขโมยของสำคัญของเขาไปขายมันละอายใจจนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ เมื่อวานก็เดินขาลากจนเจ็บเท้าไปหมดเลย“เฒ่าแก่” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยยามเดินมาถึงเจ้าของร้านที่กำลังส่องหยกชิ้นหนึ่งอยู่พอดิบพอดี“อ้าว ท่านทั้งสองต้องการสิ่งใดหรือ?” เฒ่าแก่หันมากล่าวด้วยรอยยิ้ม“ข้าต้องการพู่หยกชิ้นหนึ่ง”“พู่หยกแบบไหนกัน ในร้านข้ามีพู่หยกเป็นสิบ”หลันผิงลั่วพยายามนึกถึงพู่หยกชิ้นนั้นก่อนจะหันไปหาเหอมู่เซียง “เอ้า ยืนนิ่งทำไมล่ะพ่อ บอกเขาไปสิว่าพู่หยกของเจ้ามันเป็นแบบไหน”“อ๋อ อะ… เออ มันมีพู่สีดำ ตัวหยกเป็นสีเขียวใส สะท้อนกับแสง เป็นหยกชั้นดีที่สุดและแกะสลักเป็นลวดลายหัวหมาป่า”เฒ่าแก่พยายามนึกตามที่เหอมู่เซียงกล่าว

Chapter 21‘ทะเลทรายอาสัญ’..ดินแดนทะเลทรายอาสัญ“โอ๊ย!” หลันผิงลั่วถูกจับโยนลงบนเตียงจนนางร้องออกมาเสียงหลง แต่พอจะดันตัวลุกขึ้นนั่งกลับถูกร่างสูงทาบทับลงมาแล้วกดตัวนางลงไปนอนราบที่เดิม แขนเล็กถูกมือใหญ่จับตรึงเอาไว้จนขยับไม่ได้“จะทำอะไร ปล่อยข้านะ!”“ไยเจ้าถึงได้งดงามนัก” ดวงตาคู่คมที่เย็นเยือกไล่มองใบหน้างดงามของนาง เป็นท่าทางที่ไม่น่าไว้วางใจสักนิดไม่ใช่ว่าเจ้าบ้านี่จะปล้ำนางหรอกนะ“ข้าท้องอยู่” นางตัดสินใจบอกออกไปเผื่อว่าพี่สามีจะเห็นใจหลานบ้าง“ใช่เจ้าท้อง เรื่องนั้นข้าทราบดี” เขามองต่ำลงไปยังหน้าท้องที่เริ่มนูนน้อย ๆ“และข้าต้องกำจัดเด็กคนนี้ทิ้งซะ”“มะ… หมายความว่ายังไง”“ข้าจะทำแท้งให้เจ้า”เหอมู่เสียงรวบแขนเล็กเข้าหากันแล้วใช้เพียงมือเดียวจับตรึงมันเอาไว้ แล้วเลื่อนมืออีกข้างลงมาจับที่หน้าท้องของหลันผิงลั่วจนนางตกใจพยายามจะดีดดิ้นหนีเพราะเขาเพิ่งบอกจะทำแท้งให้เมื่อกี้“ปล่อยข้านะ อย่าทำอะไรลูกข้านะ เขาก็เป็นหลานเจ้า!”“ชีวิตข้าไม่ต้องการมีหลาน ข้ามีน้องชายผู้เดียวก็พอแล้ว”“โอ๊ย!” หลันผิงลั่วดิ้นพล่านร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังที่กำลังส่งผ่านเข้าไปในท้อ