All Chapters of เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 28‘ขุดสมบัติ’..หลันผิงลั่วมาเดินเล่นที่ตลาดกับเหอมู่เซียงควงแขนของเขาเดินเคียงคู่กันด้วยรอยยิ้มหวาน มืออีกข้างก็ยกถังหูลู่ขึ้นกินไปด้วย“เครื่องประดับสวย ๆ ไหมแม่นาง” เสียงหญิงสาวร้านขายเครื่องประดับเอ่ยขึ้นจนหลันผิงลั่วต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะสตรีกับของสวย ๆ งาม ๆ มันของคู่กัน“อันนี้เหมาะกับเจ้านัก” เหอมู่เซียงหยิบปิ่นไม้ที่แกะสลักส่วนปลายเป็นรูปดอกโบตั๋นขึ้นมาทาบลงบนผมของนาง“ถ้าเจ้าว่าดีข้าก็ว่าดี” นางรับปิ่นดอกโบตั๋นมายื่นให้เฒ่าแก่“จริง ๆ เจ้างดงามอยู่แล้ว ไม่ต้องประดับตกแต่งใด ๆ ก็ยังงดงามอยู่ดี งดงามมาก”คำชมของสามีทำเอานางเขินอายจนหน้าแดงซ่าน ยกมือขึ้นตีอกเขาเบา ๆ ด้วยท่าทางม้วนไปม้วนมา “บะ… บ้าพูดอะไรไม่รู้ อายเขาคนเยอะแยะ”“สภาพเจ้าไม่น่าเหลือความอายแล้ว”เขาพูดออกมาตรง ๆ จนนางที่กำลังเขินอายต้องหุบยิ้มลงทันทีเหมือนโดนช็อตฟิลมาก เหมือนโดนด่าว่าหน้าด้านแบบอ้อม ๆ เลย แต่เอาเถอะผัวด่าแปลว่าผัวรัก“ข้าจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน” นางหันไปหยิบต่างหูมาเทียบกับหูเพื่อมองผ่านคันฉ่อง“งามยิ่งนัก”“แน่นอน ก็ข้าสวยถึงเพียงนี้”นางตอบออกไปเพราะคิดว่าเป็นเสียงของเหอมู่เซียงแต่ก็นึ

Chapter 29'สีแดง'..หลังจากเสร็จสิ้นพิธีเจ้าสาวก็ถูกพาตัวมารอที่ห้องหอส่วนเจ้าบ่าวต้องอยู่ดื่มกับแขกผู้มีเกียรติก่อนตามมารยาท หลันผิงลั่วเปิดผ้าคลุมหน้าออกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมายังหน้าต่างเพื่อเงยมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่วันนี้ก็ยังคงสวยสดงดงามเหมือนเดิม ตอนนั้นเองก็มีดาวตกพุ่งผ่านสายตาจนนางต้องรีบยกมือขึ้นอธิษฐาน“ขอให้ข้ามีความสุข ชีวิตราบรื่น และได้อยู่กับคนที่ข้ารักตลอดไป”นางลืมตาขึ้นก่อนจะยกยิ้มกับภาพความสวยงามตรงหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้โลกจริงข้างนอกจะเป็นเช่นไรบ้าง แต่เวลาก็คงเดินไปไม่มีวันหยุดเหมือนเวลาในนี้เช่นกัน และทุกวันก็ล้วนเป็นความสุขของนางทั้งสิ้นไม่นึกเสียใจเลยที่เลือกจะละทิ้งโลกจริงแล้วเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เพราะที่ไหนคือความสุขที่นั่นแหละคือความสบายใจ บางทีถ้านางเลือกจะอยู่ข้างนอกอาจจะไม่ได้มีความสุขแบบนี้ก็ได้ ไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้มีสามีและไม่ได้มีลูก อาจจะอยู่แค่ไม่กี่ปีสัก 2-3 ปีแล้วตายเพราะโรคหัวใจกำเริบก็ได้“อีฟตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง กำลังเฝ้ามองฉันอยู่หรือเปล่า แต่ฉันอยากบอกเธอนะว่าฉันมีความสุขมาก ๆ และก็หวังว่าเธอจะมีความสุขเหมือนกัน”“เจ้ากำลังพูดก

Chapter 30'เหอซีเหอซ่าง'..หลี่ซ่งจวินเดินอารมณ์ดีเข้ามาในบ้าน ในมือถือถังหูลู่มาด้วยเพราะมีเด็กน้อยคนหนึ่งให้มาจึงจะเอามาฝากจางชิงหลิวเสียหน่อย ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็สั่งให้นางอยู่แต่ที่บ้านห้ามออกไปข้างนอกอีกส่วนหนึ่งก็เพื่อไม่ให้ปะทะกับหลันผิงลั่วโดยตรงกลัวว่าสองคนจะตบตีกันเข้าให้เขาเดินเข้ามาภายในเรือนที่อยู่ห่างจากเขาคนละฝั่งเลยแต่เมื่อเข้ามาก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เจ้าของเรือนหายไปไหนไม่รู้แต่เหมือนจะได้กลิ่นหอมโชยมาจากด้านหลังเรือนจึงเดินออกมาดูก็เห็นว่าจางชิงหลิวกำลังทำถุงหอมอยู่“เจ้าจะทำถุงหอมไปให้ผู้ใด?”“นะ... นายท่าน กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” นางเงยหน้าขึ้นมองหลี่ซ่งจวินด้วยรอยยิ้ม“ข้าเอาถังหูลู่มาฝากเจ้า” เขายื่นให้นาง“ขะ… ขอบคุณเจ้าค่ะ” จางชิงหลิวรับถังหูลู่มาด้วยรอยยิ้มหวานใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ“เด็กให้ข้ามา ข้าไม่ชอบกินของหวานเลยเอามาฝากเจ้า”เขากล่าวเพื่อไม่ให้นางคิดไปไกลมากกว่านี้เพราะรู้ความรู้สึกของจางชิงหลิวที่มีต่อเขาดีและมันไม่ควรเป็นแบบนั้น “แล้วเจ้าจะเอาถุงหอมไปให้ผู้ใดอีก?”“ให้ท่านเจ้าค่ะ”“ให้ข้าหรือ เจ้าเพิ่งให้ข้าไปเมื่อสามวันก่อน”“นี่เป็นกลิ่

Chapter 32‘เทศกาลหยวนเซียว’..“ทางซ้ายหน่อย”“ตรงนี้หรือ?”“ไม่ ๆ ขยับอีกนิด”เสียงหวานของหลันผิงลั่วดังขึ้นพร้อมนิ้วที่ชี้ไปบนชายคาประตูหน้าบ้านเพื่อบอกให้หลี่ซ่งจวินที่กำลังแขวนโคมขยับให้ตรงสวยงาม ในยามนี้บ้านเรือนทุกหลังล้วนตกแต่งไปด้วยโคมสีแดงเพราะเทศกาลหยวนเซียวเวียนมาถึงแล้วทุกที่เลยครึกครื้นเป็นพิเศษ แม้แต่ตัวนางเองก็ตื่นเต้นเพราะเคยแต่เที่ยวเทศกาลนี้ในโลกจริงข้างนอกไม่เคยเที่ยวในโลกโบราณมาก่อนเลยแต่มันก็คงไม่ได้แตกต่างกันมากหรอกมั้ง“ได้หรือยัง?” หลี่ซ่งจวินหันมาส่งยิ้มให้สหายรู้ใจ“ได้แล้ว เยี่ยมมาก” นางยกนิ้วโป้งให้เขาด้วยรอยยิ้ม “งั้นเจ้าก็ลงมาได้แล้ว”แต่จังหวะที่หลี่ซ่งจวินกำลังจะลงจากบันไดลิงที่มันก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรมากนัก เหอซีกลับวิ่งพรวดพราดออกมาจากบ้านจนทั้งสองคนตกใจแต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเด็กน้อยดันชนเข้ากับขาบันไดเต็ม ๆ แม้ถึงจะยังเด็กแต่ก็เป็นครึ่งปีศาจจึงมีพละกำลังมากกว่าเด็กทั่วไปมากทำให้ทันทีที่วิ่งชนขาบันไดก็สะบัดเพราะมันไม่แข็งแรงอยู่แล้ว“เห๊ย!”ร่างของหลี่ซ่งจวินเสียหลักหงายหลังร่วงลงมาทันทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจึงใช้พลังอะไรไม่ทันทั้งนั้น หลันผิงลั่วที่เห็

ตอนพิเศษ‘ทดสอบยาพิษ’..หลี่ซ่งจวินยกขวดยาในมือขึ้นมองด้วยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาเก็บมันใส่ใต้เสื้อแล้วเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีออกมาจากเรือนเพื่อไปยังหอจินหนิงที่นัดกับเจ้าหมาป่าดำชั่วเอาไว้ที่หอจินหนิงเองก็มีเหอมู่เซียงมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาหยิบเอาขวดยาพิษออกมาจากสาบเสื้อแล้วเทใส่กาน้ำชาพร้อมทั้งคนให้เข้ากัน ยาพิษนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่นกินเข้าไปไม่รู้แน่ว่าโดนพิษไม่นานนักคนที่กำลังรอก็มาถึงหลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเรียบหยิ่งยโสโอหังเหมือนเช่นเดิมจนเขาอยากจะลุกไปหักคอทิ้งให้มันจบ ๆ ไปแต่ต้องพยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้เพราะเห็นแก่หน้าของหลันผิงลั่วหรอกนะ“เจ้ามาไวเสียจนข้าละอายใจที่มาช้า” หลี่ซ่งจวินทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับเหอมู่เซียง“ก็สมควรละอายใจ” เหอมู่เซียงกล่าวออกมาอย่างไม่รักษาน้ำใจ“ใจสงบลงหน่อยเถิด หน้าบูดบึ้งทั้งวันจะทำให้แก่ไว”หลี่ซ่งจวินหันไปหาเสี่ยวเอ้อร์ก่อนจะยกมือเรียก“รับอะไรดีขอรับคุณชาย”“เจ้าอยากกินอะไร?”“กระต่าย” เหอมู่เซียงตอบเสียงเรียบ“กระต่ายย่างมีไหม?”“จริง ๆ ไม่มีแต่ถ้าคุณชายต้องการเราจะไปหามาให้ขอรับ”“งั้นหาให้ข้าที เดี๋ยวจ่ายเพิ่มให้ แล้ว