บททั้งหมดของ พรากรักมาเฟียเถื่อน: บทที่ 61 - บทที่ 70

เข้าสู่ช่วงเดือนที่สามแต่มิลินไม่มีอาการแพ้ท้องแต่อย่างใด ไม่เหมือนท้องแรกตอนท้องธาเธอร์ ทว่าคนที่มีอาการกลับเป็นมาเฟียใหญ่ของบ้าน ในทุกเช้าเธอมักจะได้ยินเสียงอาเจียนของนำทัพดังมาให้ได้ยินตลอด อย่างเช่นวันนี้..อ้วก แหวะ ~"ไหวไหมคะ" มิลินถามคนรักหลังจากที่พามานั่งที่เตียง สีหน้าของนำทัพดูไม่สู้ดี หญิงสาวจึงยื่นยาดมให้คนตัวโต เขารับมันไปก่อนจะสูดดมเข้าเต็มปอด มันทำให้อาการเวียนหัวดีขึ้นเล็กน้อย แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสงสัยคือ..“หนูเอามาจากไหน” ของพวกนี้เธอไปเอามาจากไหนกัน ส่วนใหญ่มีขายที่ไทย หรือเขาไม่สนใจสิ่งรอบข้างจนไม่รู้ว่ามาเก๊าก็มีขาย“ฮันน่าส่งมาให้ค่ะ” แล้วไม่ใช่แค่อันเดียว แต่เป็นลังที่ฮันน่าส่งมาให้เธอ พอรู้ว่าเพื่อนท้องฮันน่าก็ส่งของมาให้เพื่อนทันที เพราะตอนที่เธอท้องเธอขาดยาดมไม่ได้เลย เลยคิดว่ามิลินอาจต้องการมันก็ได้จึงส่งมาให้เพื่อนถึงมาเก๊า“ชื่นใจดี” ไม่คิดว่าไอ้หลอดเล็ก ๆ จะช่วยให้รู้สึกดีขนาดนี้ แต่ยังไงก็ไม่สู้กลิ่นหอมจากเมียเขา นำทัพเลื่อนใบหน้าไปคลอเคลียกับคนตัวเล็กเพื่อสูดดมกลิ่นหอมจากตัวเธอ หญิงสาวไม่ได้เอาตัวหลบแต่อย่างใด เธอปล่อยให้เขาคลอเคลียไปจนกว่าจะพอใจ“อยากก

ก๊อกแก๊ก ๆ เสียงกดแป้นพิมพ์ดังขึ้นเป็นระยะ อคินกับไซลอนตั้งหน้าตั้งตาค้นประวัติคนที่พวกเขาต้องการตัวสีหน้าจริงจัง ตอนนี้พวกเขาสี่คนอยู่ที่เก๊า มีครูซ หนึ่ง ไซลอนและอคิน ไม่รวมกับลูกน้องคนอื่น ๆ ทั้งสี่เดินทางมาถึงเมื่อเช้าโดยที่นำทัพไม่รู้ เนื่องจากมีข้อมูลบางอย่างที่อคินค้นเจอเลยทำให้พวกเขาต้องมาที่นี่กะทันหัน แต่ที่ยังไม่บอกนำทัพเพียงเพราะต้องการให้มันแน่ใจมากกว่านี้ ส่วนสาเหตุที่อคินได้มาอยู่กับทั้งสามก็เป็นไมเนอร์ที่ให้มาช่วย เนื่องจากอคินเก่งด้านการแฮกข้อมูล อคินสามารถแฮกทุกอย่างได้ และไม่ใช่แค่การแฮกข้อมูลทั่วไป ก่อนจะมาอยู่กับไมเนอร์อคินเคยรับจ้างแฮกข้อมูลสำคัญของทางการมาแล้ว เรื่องแค่นี้เลยไม่ใช่ปัญหา แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายก็เก่งไม่ใช่น้อย เพราะเขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเข้าถึงได้ และตอนนี้เหลือแค่อีกขั้นเท่านั้นทุกอย่างก็เป็นอันจบสิ้นติ๊ด ๆ“เอาเรื่องว่ะ” อคินถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อเขา.. ทำสำเร็จ“ได้ไหม” หนึ่งรีบเข้าไปถามทันทีเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณบางอย่างดังขึ้น“ชื่อจริงนาย ณัฏฐกิตติ์ วรปลูกน้องญ์ อายุ 29 ปี อาศัยอยู่กับแม่สองคน ส่วนบิดาชื่อ.. มันอยู่แถวแม่น้ำ” ห

เชื่อไหมว่าตลอดหนึ่งอาทิตย์พวกเขายังไม่หยุดค้นหาร่างของมิลิน และตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ก็สันนิษฐานว่าเธออาจกลายเป็นคนสูญหายได้ ไซลอนเองก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาแบ่งลูกน้องเป็นสามทีมเพื่อค้นหาทั้งทางบกและทางน้ำส่วนเพื่อกระจายกันค้นหาให้ทั่วทางด้านของนำทัพอาการก็เริ่มดีขึ้นมาก คงเป็นเพราะอีกคนใจสู้และเข้มแข็งที่จะกลับมา ตอนนี้นำทัพไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดสงสารหลานไม่ได้อยู่ดี ธาเธอร์อยู่ในวัยกำลังน่ารักแต่ต้องห่างจากพ่อแม่ เด็กน้อยไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน"เฮียพักทานข้าวหน่อยไหมคะ" ฮันน่าถืออาหารเข้ามาพร้อมกับเรียกสามีให้มาทานข้าว ครูซไม่ยอมทานอะไรมาหลายวันแล้วนอกจากนม เธอเองก็เข้าใจว่าสามีกำลังเสียใจกับการสูญเสียครั้งนี้ หากเป็นเธอก็คงทำใจไม่ได้เช่นกัน หนึ่งคือคนในครอบครัวของพวกเธอ โดยเฉพาะครูซที่รักหนึ่งยิ่งกว่าอะไร"ลูกเป็นยังไงบ้าง" แม้จะห่วงเพื่อนและเสียใจเรื่องลูกน้องสักแค่ไหน แต่ครูซก็ไม่ลืมหน้าที่พ่อของลูก เขาหันไปสบตากับคนรัก ฮันน่ายังคงเคียงข้างเขาเสมอ ยอมรับว่าสภาพเขาในตอนนี้ยังไม่พร้อมคุยหรือสู้หน้ากับใครทั้งนั้น มันหมดแรงที่จะสู้ต่อ เพราะมีเพื่อ

"ได้ยินผมไหม" คาเรนพูดกับแม่ที่นอนไร้สติ อยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาแวะมาหาท่านก่อนที่จะเดินทางไปมาเก๊า เนื่องจากคาเรนทราบข่าวว่านำทัพถูกยิง นั่นจึงเป็นเหตุทำให้เขาต้องรีบไปหาพี่ชาย ความจริงเขารู้ตั้งแต่วันแรกวันที่นำทัพถูกยิง แต่มันมีเหตุผลบางอย่างทำให้เขาไม่สามารถเดินทางไปในวันนั้นได้ แล้ววันนี้เขาก็พร้อมที่จะไปหาพี่ชายแล้ว ทุกคนคงจะสงสัยว่าเพราะอะไรอยู่ ๆ เขาถึงเก็บเสื้อผ้าออกมาจากบ้านของนำทัพ ใช่.. เขามันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่งที่ไม่เอาไหน แต่ทุกคนรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่นเขาไม่เคยมีความสุขเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ.. เขามักจะได้รับข้อความข่มขู่ฆ่าแม่อยู่ทุกวัน เขาพยายามหาตัวการที่มันส่งข้อความมาให้เขา แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่เขาก็ไม่สามารถตามสืบได้เลย จนมาวันหนึ่ง.. ภาพที่แม่เขาถูกจับกดน้ำ ทั้งยังมีคลิปที่พวกมันถ่ายส่งมาให้ แล้วเขาที่เป็นลูกจะทนเห็นแม่ตัวเองถูกกระทำได้งั้นเหรอ หากเขาไม่ออกจากบ้านนำทัพไปแม่เขาจะถูกฆ่าทันที ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยกลัวใครเลยกระทั่งวันนี้ที่เขากลัวพวกมันมาพรากแม่ไปจากเขา แล้วคนที่ช่วยเขาไว้ในครั้งนี้กลับเป็นคนที่เขาเกลียดและไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด ถ้าไม

สามเดือนต่อมาแม้มันยากที่จะทำใจยอมรับความจริง ว่าตัวเองได้สูญเสียทุกอย่างไปหมดแล้ว ทั้งชีวิตของเขาตอนนี้มีเพียงลูกชายที่เป็นทั้งดวงใจและลมหายใจของเขา ธาเธอร์ในวัยขวบเศษกำลังหัดเดิน พยายามเรียกแม่ตัวเอง ทุกครั้งที่ลูกไปยืนคุยกับแม่ผ่านรูปภาพมันเป็นอะไรที่บีบหัวใจคนเป็นพ่ออย่างเขามาก เธอจะรู้ไหมว่าเขากับลูกคิดถึงแค่ไหน"คนเก่งของป๊า อึก~" น้ำตาเม็ดโตหยดลงใส่ฝ่ามือเล็กของลูกชายที่กำลังมองมาที่เขาตาแป๋ว แม้จะคิดถึงคนรักสักแค่ไหน แต่หน้าที่ของพ่อเขาก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักครั้ง นำทัพแต่งตัวให้ลูกชายหลังจากอาบน้ำเสร็จ ยิ่งมองใบหน้าของลูกเขาก็ยิ่งคิดถึงคนรักที่จากไป ไม่รู้เลยว่าป่านนี้เธอจะเป็นตายร้ายดียังไง ยังมีชีวิตหรือได้จากโลกนี้ไปแล้ว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือภาวนาให้เธอยังมีลมหายใจและรอเขากับลูกชายไปหา ถ้าเธออยู่ลูกในท้องคงคลอดออกแล้วสินะ"มี๊""ฮึก! คิดถึงหม่ามี๊ใช่ไหม""มี๊^^""อึก~" แค่กอดยังทำไม่ได้ คำบอกลายังไม่มีให้กัน ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่..ได้โปรดกลับมาหาเขากับลูกเถอะนะ คนอยู่ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นเลยตอนนี้"ให้กูช่วยไหม" ครูซยืนกอดอกถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เขาเข้าใจหัวอกของเ