บททั้งหมดของ พรากรักมาเฟียเถื่อน: บทที่ 71 - บทที่ 79

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วที่มิลินได้กลับมาอยู่ในบ้านหลังนี้อีกครั้ง เธอเองก็ไม่คิดว่าเขาจะไปตามหาเธอจริง ๆ หากบอกว่ามันคือเรื่องบังเอิญก็คงไม่ใช่ เพราะทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้วด้วยฝีมือของใครบางคน นั่นก็คือไซลอน.."ทำอะไรอยู่ครับคุณแม่" ใบหน้าของนำทัพกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นอกจากเขาจะดีใจที่ได้ลูกเมียกลับมาแล้ว เขายังดีใจที่เธอและลูกต่างก็ปลอดภัยทั้งคู่ไม่มีใครเป็นอะไรไป ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเขายังไม่ได้เล่าให้เธอฟัง ตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะให้เมียรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ เขาอยากให้เธอมีความสุขที่ได้กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้ง ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปไหนอีกแล้ว"กำลังทำอาหารให้ลูกชายค่ะ" วันนี้เธอตั้งใจจะทำอาหารให้ลูกชายตัวแสบได้ทาน ไม่ได้เจอกันนานไม่คิดว่าลูกจะโตเร็วขนาดนี้ ทั้งยังฉลาดขึ้นกว่าเดิม ธาเธอร์พูดเก่งมากจนเธอเองก็ตกใจ ไม่คิดว่าลูกชายจะเป็นเด็กที่ช่างพูดขนาดนี้"แล้วของเฮียล่ะ""เฮียอยากทานอะไรคะ""เฮียอยากกินหนู""เอะอะจะกินอย่างเดียวเลย""เฮียเหงาแค่ไหนหนูรู้ไหมที่ต้องนอนกอดลูกอยู่คนเดียว หนูควรให้รางวัลปลอบใจเฮียสิ" คนเจ้าเล่ห์หาข้ออ้างมาพูดเพื่อที่จะจับ

“ธาเธอร์อย่าทำน้อง” ประโยคที่นำทัพเป็นต้องได้พูดในทุก ๆ วัน“น้องม่ายกิง” เด็กน้อยวัยสามขวบว่าให้น้องชายที่นั่งทำตาแป๋วมองพี่กับพ่อตัวเอง“น้องยังกินไม่ได้”“ด้ายจิ”“เอาอันนี้ให้น้องแทนนะครับ” พร้อมกับยื่นจุกใส่ผลไม้ไปให้ลูกชายคนโต ธาเธอร์มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบไปแล้วนำใส่ปากน้องชายตัวเอง“กิง!” ทว่าไม่ใส่การนำใส่ปากธรรมดา แต่เป็นการใช้มือง้างปากน้องแล้วยัดจุกนั้นเข้าไป“ธะ เธอร์” นำทัพห้ามลูกไว้ไม่ทัน ดีนะที่เมียเขาไม่อยู่ ไม่อยากนึกภาพเลยถ้าเมียมาเห็น เขาตายแน่ ๆหลังจากที่ลูกชายทั้งสองสงบศึกกันแล้ว (หรือเปล่า) เด็ก ๆ ก็พากันเล่นอยู่คนละมุม แต่ไม่วายที่เจ้าพี่ชายจะแอบเดินเอาค้อนไปตีหัวน้อง ทั้งที่ธาธีร์ควรจะร้องใช่ไหม แต่เปล่าเลย.. น้องชายกลับชอบใจที่พี่ชายทำตัวเอง ผู้เป็นพ่อได้แต่นั่งมองอย่างปลง ๆ เขาไม่อยากยุ่งการเล่นกันของพี่น้อง อีกอย่างธาเธอร์ก็ไม่ได้ทำแรงขนาดนั้น เพราะทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองอยู่ในสายตาเขาหมด ไม่ปล่อยให้ละสายตาแน่นอน ถึงอย่างนั้นก็อาจมีบ้างที่คลาดสายตาไปในบางครั้ง เด็กวัยนี้มันเร็วจริง ๆ นะ เผลอแป๊บเดียวแค่นั้นแหละ วันก่อนธาเธอร์ก็เอาลิปสติ

ร่างสูงคลานขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับเลื่อนมือไปดึงผ้าห่มออกจากตัว เผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนของคุณแม่ลูกสามที่นอนหลับนิ่งไม่รู้สึกตัว ขนาดเขากำลังจะลักหลับเธอยังไม่ตื่นขึ้นมาอีก แบบนี้ก็หวานปากเขาน่ะสิ"ชอบให้ลักหลับก็ไม่บอก" เขาจับตัวเธอพลิกให้หงายขึ้นมา ดวงตาคมกริบไล่สายตามองร่างเนียนขาวก่อนจะไปหยุดนิ่งบริเวณเนินสามเหลี่ยม นำทัพเลื่อนตัวลงไปให้ใบหน้าเสมออยู่กับตรงจุดนั้นของเธอ ลิ้นสากเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหายแววตาของเสือร้ายที่มันหิวโหยช้อนตามองดูว่าอีกคนรู้สึกตัวหรือเปล่า เมื่อเห็นว่ามิลินยังคงนิ่งไม่กระดิกตัวเขาจึงจัดการเลื่อนมือขึ้นไปจับแพทตี้แล้วรูดลงไปไว้ที่ข้อเท้า"สวย" ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีจนกระทั่งมีลูกสาม ร่างกายของเธอยังคงสวยไม่เปลี่ยน"อื้อ~" เสียงครางเหมือนไม่พอใจดังขึ้นทำให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วเงยหน้ามอง ลุ้นว่าเธอจะตื่นมาด่าเขาไหม ทว่า.."ลูกล่ะคะ" นำเสียงงัวเงียกลับถามหาลูกทันทีที่ลืมตาขึ้นมอง นี่เขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลยใช่ไหม ทำไมถึงร้องเรียกหาแต่ลูกทั้งที่ผัวนอนอยู่ตรงนี้"เฮียพาไปนอนแล้ว" วันนี้เป็นวันของพ่อฉะนั้นลูกควรไปอยู่ห้องของตัวเอง เขาเสียสละ

หลายปีต่อมา"อันนี้มันของหนูนะ!" เสียงทะเลาะเบาะแว้งจากชั้นล่างดังมาถึงห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ นำทัพถึงกับยกมือนวดขมับตัวเองก่อนจะวางทุกอย่างแล้วออกจากห้องลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของวัน เป็นรอบที่สามที่ลูกของเขาทะเลาะกัน ซึ่งไม่รู้ว่าไปสรรหาเรื่องอะไรมาทะเลาะกันได้ทั้งวี่ทั้งวัน นำทัพก้าวลงบันไดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาของเขามองไปยังกลุ่มเด็กน้อยสามคนที่นั่งเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่เหมือนว่าจะมีอยู่หนึ่งคนที่ดูไม่เอ็นจอยกับเพื่อนเลย นั่นก็คือลูกสาวตัวแสบของเขาเอง"มีอะไรกัน" "ปะป๊าขา~ เฮียไม่ยอมให้หนูออกไปปั่นจักรยาน" สาวน้อยรีบวิ่งเข้ามาฟ้องผู้เป็นพ่อทันที เธออุตส่าห์ตื่นมาแต่เช้าหวังว่าจะไปปั่นจักรยานเล่นในสวน ทว่าเฮียทั้งสองกลับห้าม ทั้งยังยึดจักรยานเธอเอาไว้ด้วย "ทำไมถึงไม่ให้น้องไปล่ะ" เขาถามหาเหตุผลจากพี่ชายทั้งสองที่ดูจะห่วงน้องยิ่งกว่าอะไร โดยเฉพาะเฮียคนโต ธาเธอร์ไม่อยากให้น้องออกจากบ้านไปเล่นที่อื่นแม้ว่าสนามหญ้าจะอยู่ในบ้านตัวเองก็ตาม ถ้าไม่มีเพื่อนเขาก็จะเล่นเป็นเพื่อนน้องสาวเอง สิ่งที่ธาเธอร์เคยบอกผู้เป็นพ่อเอาไว้ก็คือ.. น้องเป็นผู้หญิง ไม่ชอบสายตาเว