Semua Bab คุณหนูข้ามเวลามาพลิกชะตาชายาจอมมาร: Bab 11 - Bab 20

ลี่เหยาเหยาย่างกรายเข้าไปยังหอซักล้างนางกวาดสายตามองไปเบื้องหน้า สตรีเหล่านั้นต่างหลุบดวงตาลงแทบไม่กล้ามองตอบผู้มาเยือน เหตุเพราะเรื่องที่พวกนางได้ก่อเอาไว้นั้นช่างดูโหดร้ายนัก วันนี้ลี่เหยาเหยาจะเข้ามาแก้แค้นพวกนางหรือไม่ เท้าเรียวเข้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าของสตรีร่างท้วม ผู้เป็นหัวหน้าหอซักล้าง หญิงผู้นั้นก้มศีรษะลง นางหวาดหวั่นจนต้องหลบดวงตาของลี่เหยาเหยา ความหวาดกลัวแทบจะทำให้นางกลายเป็นคนติดอ่าง "เอ่อ...คะ…คุณหนูมีสิ่งใดหรือเจ้าคะ" เหงื่อเย็นผุดซึมขึ้นบนฝ่ามืออวบอ้วน ลี่เหยาเหยานึกสนุกอยากกลั่นแกล้งอีกฝ่ายดูเสียหน่อย จึงกล่าวออกมาเสียงดัง "คุณแม่บ้านคะ!..." ลี่เหยาเหยายังไม่ทันกล่าวประโยคถัดไป สตรีร่างท้วมพลันทรุดฮวบลง ขอโทษขอโพยนางเสียยกใหญ่ "ฮือ...คุณหนูเจ้าคะ อภัยให้ข้าด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ" เมื่อผู้เป็นหัวหน้าคร่ำครวญเช่นนั้น หญิงสาวผู้ร่วมขบวนการเมื่อคราก่อน จึงรวมใจกันทรุดกายลงโขกศีรษะบนพื้นให้จ้าละหวั่น "คุณหนูโปรดอภัยข้าน้อยด้วย" เสียงคร่ำครวญร้องดังระงม หลังจากวันที่จอมมารรับตัวของลี่เหยาเหยาไปจา

เถียนหยาทอดถอนใจเสียงดัง "ข้าไม่เคยเห็นนายท่านเป็นเช่นนี้มาก่อน คุณหนูเหยาเหยาไม่ได้กระทำผิด"เถียนชีเอ่ยตอบ "ข้ารู้…และข้าคิดว่านายท่านเองก็รู้ ทว่านายท่านคงมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น เจ้าก็ทราบดีว่าคุณหนูอวี่หนานเอาแต่ใจเพียงใด หากนายท่านไม่ชิงลงมือก่อน นางคงตามรังควานคุณหนูเหยาเหยาไม่ลดราวาศอกแน่"องครักษ์ทั้งสองจึงเหลียวหน้ากลับ พิศมองภาพนอกหน้าต่างอีกหน ตามจริงนายของพวกเขาสามารถให้ใครคนใดคนหนึ่งเข้าไปรับตัวนางได้ ทว่าฮวาเทียนจิ้งกลับเลือกไปด้วยตนเอง เกรงว่าภายในใจของจอมมารได้เกิดความแปรผันใหญ่หลวงเสียแล้วดวงตาที่เคยสดใสปริ่มปรือลงเชื่องช้า ภาพเบื้องหน้าไม่ชัดเจนนัก เสียงใสกล่าวอู้อี้ ฝ่ามือทุบตีอกแกร่งไร้เรี่ยวแรง "ฮวาเทียนจิ้ง! จอมมารไร้หัวใจ ใจแคบ ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอย่างไรเล่า เหตุใดไม่เชื่อข้า""ไม่ใช่ข้าไม่เชื่อเพียงแต่..."อยู่ ๆ คนตัวเล็กในอ้อมแขนพลันหมดสติลง ฮวาเทียนจิ้งช้อนร่างลี่เหยาเหยาไว้บนอ้อมแขน ฝ่ามือกว้างร่ายพลังเวทบางเบา ภาพเบื้องหน้าปรากฏหุ่นเชิดลี่เหยาเหยานั่งคุกเข่าขึ้นแทนที่ ฮวาเทียนจิ้งจึงโอบอุ้มผู้ไร้สติหายวับอ

 "นายท่านคุณหนูเหยาเหยาขอเข้าพบขอรับ" เถียนชีเอ่ย ฮวาเทียนจิ้งกำลังง่วนอยู่กับกองตำราล้นมือพลอยชะงักท่าทีลง ตั้งแต่ลี่เหยาเหยาฟื้นจากอาการป่วย เขาไม่ได้ออกไปพบหน้านางอีกเลย เพียงรอฟังการรายงานความเคลื่อนไหวจากเถียนหยาเท่านั้น "ให้นางเข้ามา" สตรีร่างบางสาวเท้าเข้ามาในหอตำราพร้อมถาดอาหารหอมกรุ่น ฮวาเทียนจิ้งแสร้งลดดวงตามองไปยังตำราดังเดิม ทว่าภายในใจของเขากลับเต้นดังโครมครามอย่างไม่รักดี เถียนหยาที่เดินขนาบข้างลี่เหยาเหยาพลันขยิบดวงตาให้เถียนชีหนึ่งหน พวกเขาจึงค้อมศีรษะและลอบเดินออกจากห้องอย่างแนบเนียน "เป็นอย่างไรแผนการของข้า ใช้ได้ผลหรือไม่เล่า" เถียนหยากล่าวด้วยสีหน้าภาคภูมิ "ดีมาก ว่าแต่เจ้าโน้มน้าวคุณหนูเช่นไรเล่า" เถียนชีเอ่ยถาม เมื่อนึกถึงวิธีการแล้ว เถียนหยาพลอยกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอด้วยความยากลำบาก แต่ก็เอาเถิด ถึงแม้เขาจะโดนแซ่โบยจนหลังขาดก็นับว่าทำเพื่อความสุขเจ้านายของตน "ข้าเล่าเรื่องนั้นให้นางฟัง" เถียนหยากล่าวด้วยสีหน้าเจื่อนลง "หา...ปั๊ดโธ่ เจ้าบื

"คุณหนูเจ้าคะ เมื่อคืนนายท่าน นอนร่วมห้องกับคุณหนูเหยาเหยาเจ้าค่ะ ซ้ำยังให้บ่าวทุกคนเรียกนางว่านายหญิง""ห้ะ!! เจ้าว่าอย่างไรนะ" อวี่หนานตะเบ็งเสียงดังลั่น เมื่อได้ยินเรื่องบอกเล่าจากบ่าวคนสนิท "คือว่า..." "ไม่ต้องพูดแล้ว!" อวี่หนานกัดฟันกรอดพลันกระทืบเท้าเร้า ๆ นางกรีดร้องอาละวาดเสียจนข้าวของล้มระเนระนาด "คุณหนูใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ" "ใจเย็นหรือ เจ้าเห็นหรือไม่ มันแย่งท่านพี่ไปจากข้าแล้ว เจี้ยนกั๋ว!" "เจ้าคะ" "ไป!" "ไปไหนเจ้าคะ" เจี้ยนกั๋วกล่าวด้วยสีหน้างุนงง "พานางไปที่ที่ควรไปอย่างไรเล่า" ริมฝีปากสีชาดแสยะยิ้ม  "ปวดหัวจัง"ลี่เหยาเหยาพยุงกายขึ้น ร่างกายตอนนี้รู้สึกร้าวระบมเสียเหลือเกิน ทว่าเมื่อฉุกนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาพลอยทำให้ใบหน้างามขึ้นสีชมพูระเรื่อ ลี่เหยาเหยายกฝ่ามือขึ้นปิดใบหน้า พลางกรีดร้องอยู่ในใจ ลี่เหยาเหยา นี่แกทำอะไรลงไป ใจง่ายเหลือเกิน เพียงประโยคหว่านล้อมไม่กี่คำก็โอนอ่อนผ่อนตามตาทึ่มนั่นเฉยเลย

 ทั้งเมืองมารล้วนถูกควบรวมเป็นดินแดนเดียวกัน เมื่อหลายพันปีก่อนสองเผ่าได้ร่วมผูกพันธสัญญาสงบศึก ทว่าจอมมารวิหคเงินเยี่ยนหมิงกลับคิดคดต้องการก่อกบฏยึดครองสองเผ่า เมื่อผู้เป็นนายพ่ายศึก เผ่าวิหคเงินจึงล่มสลาย และแปรพักตร์มาเป็นเผ่ามารวิหคทอง ลี่เหยาเหยานอนหมดสติมาหลายเดือน ในดินแดนวิหคทองจึงมีหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไปมาก สวนบุปผาที่นางชอบเที่ยวเล่น ฮวาเทียนจิ้งได้ทำการขุดลอกให้มีธารน้ำตกและสระน้ำเพื่อบ่มเพาะเหลียนฮวา[1]วิเศษ เขาแทบลงมือทำทุกอย่างด้วยตนเอง บางคราจอมมารผู้ดูดุดันแทบไม่เหมาะกับสิ่งสวยงามเหล่านี้กลับยืนทอดมองสวนบุปผาทุกเช้าค่ำ "นายท่าน นายท่านขอรับ" ฮวาเทียนจิ้งเหลียวกายกลับ "ว่าอย่างไรเถียนหยา วิ่งหน้าตื่นมาเชียว" "นายหญิงฟื้นแล้วขอรับ แต่ว่ายามนี้นายหญิงนาง..." "จริงรึ!" ฮวาเทียนจิ้งดีใจแทบไม่อาจเก็บอาการ เนิ่นนานเหลือเกินที่เขาไม่ได้ยิ้มมันออกมา จอมมารหายวับออกจากสวนบุปผาด้วยความรวดเร็ว "อะ...อ้าว นายท่านไยเร่งร้อนนักเล่า" เถียนหยางุนงง เขากล่าวยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ