บททั้งหมดของ สมบัติแห่งขุนเขา: บทที่ 111 - บทที่ 120

“ไห่ชิงมาหาลุงมาเดี๋ยวลุงจะพาไปหาพี่สามดีหรือไม่” หยางหลงยื่นมือไปอุ้มหลานจากบิดามา“คารวะพี่ใหญ่ขอรับ” หนิงซุนเหอทำความเคารพหนิงเหวินเทียน“ท่านพ่อขอรับท่านอามาวันนี้บอกว่ามีเรื่องจะพูดคุยกับท่านพ่อขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”“อืมเจ้าไปเถอะ”“เฮยหลงเจ้าอยู่รับใช้นายท่านผู้เฒ่านะ” หยางหลงไม่วางใจจึง

หลังจากวันนั้นที่หนิงซุนเหอมาขอพบและอโทษกับเรื่องในอดีตสิ่งต่างๆที่ติดค้างในใจของนายท่านผู้เฒ่าหนิงก็ได้รับการปลดปล่อยเสียทีต่อไปนี้ไม่มีอะไรที่ติดค้างในใจอีก หลายปีมานี้ถึงจะบอกว่าไม่โกรธเลยก็อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วต่อไปนี้ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีเท่านั้

หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้วมู่เฟยให้ผู้ติดตามเขาพาสองพี่น้องกลับเรือนและจัดหาที่พักให้เรียบร้อย ส่วนตัวเขาเองจะไปรายงานให้ท่านแม่ทราบเพื่อขออนุญาตรับคนเข้ามาในบ้าน มู่เฟยมุ่งหน้าไปที่เรือนใหญ่อันเป็นที่พำนักของนายหญิงหรือท่านแม่ของเขาทันที เมื่อเดินมาเจอกับบ่าวรับใช้ภายในเรือนจึงได้เอ่ยปากถามถึงท่าน

วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนักนับตั้งแต่เนี่ยหลิงมาอยู่ที่นี่เป็นเวลาสิบเอ็ดปี ตอนนี้หนิงเนี่ยฟงคุณชายใหญ่อายุสิบหก คุณชายรองหนิงมู่เฟยอายุสิบห้า คุณชายสามหนิงชิงหลงอายุสิบสี่ ส่วนแฝดสามนั้นอายุเก้าขวบเนี่ยหลิงในวัยสามสิบเป็นแม่ลูกหกที่ยังคงความงามปานล่มเมืองส่วนหยางหลงนั้นหน้าตาก็ยังคงเป็นปัญหาและ

สามคนพี่น้องหลังจากออกมาจากถ้ำและถ้ำได้อันตธานหายไป ชิงหลงพาน้องๆกลับออกมาหาท่านพ่อกับท่านแม่ที่จุดนัดพบทันที ส่วนหยางหลงนั้นพาบุตรสาวเดินสำรวจป่าพร้อมกับสอนบุตรสาวทำกับดักสัตว์ไปด้วย ฝั่งเนี่ยหลิงยังคงมองหาสมบัติที่อาจจะซุกซ่อนอยู่ก็เป็นได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถกินได้และนำไปใช้ประโยชน์ได้นั้นถือ