Semua Bab พลาดรักร้ายนายวิศวะ: Bab 31 - Bab 40

คนโดนปากหยักหนาเข้าครอบงำ ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ออกมา มิริณปิดปากขัดขืนได้ไม่นานในที่สุดก็พ่ายแพ้กับคนมากประสบการณ์อย่างอรัณอยู่ดี ลิ้นสากหนาเกี่ยวเรียวลิ้นของคนตัวเล็กด้วยความหอมหวาน จูบที่แสนจะอ่อนโยนลงจนคนใต้ร่างนั้นเริ่มรู้สึกได้ ฝ่ามือหนาของคนมากประสบเลื่อนเข้ามาลูบเข้าที่เต้างามอันอวบอิ่มใต้เสื้ิออย่างไม่คิดจะหยุด มิริณที่โดนคนตัวโตกระทำเช่นนั้นร่างบางถึงกับขนลุกขึ้นมา มือหนาของอรัณกำลังวุ่นวายกับหน้าอกของเธอร่างบางพยายามหาจังหวะที่จะกัดลิ้มคนใจร้ายและก็ไม่เป็นผล เมื่ออรัณไม่ปล่อยโอกาสให้ปากเธอนั้นเป็นอิสระ คนอารมณ์เริ่มจูบเข้ามาอย่างหนักหน่วงและดุเดือดขึ้น เมื่อรับรู้ถึงอีกฝ่ายที่จะหาวิธีกัดปากตน จากจูบที่อ่อนโยนกับเปลี่ยนเป็นดุเดือดและกระชากวิญญาณ มิริณที่โดนฟันคมคนใจร้ายกระทบเข้าริมฝีปากบางจนรู้สึกเจ็บแปลบๆ กำปั้นเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งของคนตัวโตที่โดนคนใจร้ายในขบเข้าที่ปากบาง!! ตุบ ตุบ !! เมื่อฉันรู้สึกกำลังจะขาดอากาศหายใจ ที่โดนเรียวลิ้นหนาเกี่ยวลิ้นฉันมาไม่หยุด แต่นั้นคนใจร้ายกับจับมืออีกข้างฉันเอาไว้แน่นไม่คิดจะปล่อย ปากหนาของเขาค่อยๆ ถอนจูบออกมาอย่างเชื่องช้าๆ สบตาคมคู่ดุส

เช้าวันต่อมาและวันนี้ก็เป็นวันหยุดวันอาทิตย์ ที่เจ้านายอยู่กันครบ ด้านปิ่นที่จัดอาหารอยู่ในห้องครัวนั้น"ป้าเพ็ญ วันนี้ฉันว่าที่บ้านต้องมีอะไรพิเศษแน่เลยป้า" เนื่องจากร้อยวันพันปีตั้งแต่เธอมาเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่ถึงสามปี ไม่เคยเห็นคุณอคิณและคุณอรัณนั้นอยู่ติดบ้าน ปกติไม่คนพี่ก็คนน้องจะออกไปค้างที่คอนโด น้อยนักที่สองพี่น้องจะค้างที่นี่ด้วยกัน ยิ่งตั้งแต่คุณอคิณพาคุณมิวาเข้ามาอยู่ในบ้านคุณชายเล็กของบ้านก็แทบจะไม่กลับมาเลย"อะไรของแกเหรอนางปิ่น""ก็เมื่อวานนะสิป้าคุณอรัณพอเสร็จจากกราบคุณผู้หญิงใหญ่ ทั้งที่เมื่อวานเป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ก็ไม่ยอมออกไปไหน คลุกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่หกโมงเย็น จนตอนนี้ก็ยังไม่ลงมาทานมื้อเช้า""อ้าวเหรอ ฉันก็นึกว่าคุณอรัณออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเสียอีก" ป้าเพ็ญเมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่บ้านสูงวัย ต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างที่ปิ่นสงสัย"ออกไปอะไรละป้า รถยังจอดอยู่ที่เดิม แปลกจริงนะป้า""แกนะสงสัยอะไรเจ้านายหรือนางปิ่น" ป้าเพ็ญเอ่ยมาเสียงแข็งจากนั้นปิ่นก็หยุดความสงสัยนั่นเอาไว้อีกด้านภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างสูงของ อรัณในชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดสบายตัว เดินลงบันไดผิวปาก

@S Restaurantsด้านอรัณหลังจากที่ขับรถพาทั้งสองสาวมายังอาหารในแห่งหนึ่ง ขณะที่นั่งรออาหารที่มาเสิร์ฟอยู่นั้น แพทเสมองใบหน้าของแฟนหนุ่ม ตั้งแต่มาถึงร้านอรัณก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมปริปากอะไรออกมา เธออยากรู้นักผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของอคิณอย่างที่เธอกำลังสงสัยอยู่หรือเปล่า"รัณคะ ผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นภรรยาของพี่คิณจริงเหรอ" ทำไมแค่คิดว่ามิริณเป็นของคนอื่นเขาถึงรู้สึกไม่ชอบและหงุดหงิดได้มากขนาดนี้"ไม่ใช่ครับ เธอเป็นน้องสาวของภรรยาพี่คิณ" อรัณตอบแพทไปเช่นนั้น มิริณเธอไม่ได้เป็นภรรยาของอคิณอย่างที่แพทและนีน่ากำลังสงสัย แต่นั้นแพท ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เธอเพียงแค่รู้สึกท่าทีที่เปลี่ยนไปของอรัณที่เขาดูเย็นชาราวกับว่าเธอ ไม่ใช่แฟนของเขาปกติทุกครั้งที่เรามาทานข้าวหรือไปไหนด้วยกันอรัณจะไม่เย็นชาใส่เธอเช่นนี้ ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมตักอาหารให้กับแฟนสาว และอีกอย่างเมื่อวานเขาก็ไม่คิดจะโทรหาเธอเลยด้วยซ้ำ คนเคยคบกันเป็นแฟนกันมาทำไมฉันถึงจะดูเขาไม่ออก ว่าอรัณนั้นมีท่าทีเปลี่ยนไปก่อนหน้านี้อรัณและพี่คิณมักจะมีเรื่องไม่ลงลอยกัน แต่จู่ๆ อรัณก็กลับมาค้างที่บ้านและไม่ยอมโทรหาเธอ แพทมีสีหน้าคิดหนัก ฉัน

อรัณเสมองใบหน้าของมิริณขณะที่ร่างบางเดินเข้ามาหาเขา"เชิญน้องผู้หญิงข้างในเลยนะคะ" พนักงานเดินเข้ามาและเอ่ยมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มิริณถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย"พี่พาฉันมาที่นี่ทำไม" มิริณเอ่ยถามคนตัวโตที่พาเธอเข้ามาที่โรงพยาบาลขนาดเล็กที่เป็นกลึ่งคลินิก"ทำเลสิค" อรัณเอ่ยกับมิริณที่เธอเอาแต่ทำหน้าสงสัย"ห๊ะ...ทำเลสิค" มิริณเอ่ยขึ้นมาแทบจะไม่เชื่อหู หึ! นี้เขาคงได้ยินที่ต้าคุยกับฉันงั้นสิเรื่องอะไรเขาจะยอมให้ไอ้หน้าหอกนั่นสะเออะพาเธอมาทำ ฝันไปเถอะ และอีกอย่างที่เขาพามิริณมาที่นี่เพราะเธอจะได้ไม่ต้องใส่แว่นตาที่มันหนาเตอะแบบนี้ ซึ่งเขาไม่ชอบและมันดูขัดตาเขาเอามักมากๆ ขื่นให้เธอใส่ไปแว่นแบบนี้ มีหวังไอ้หน้าหอกนั้นแย่งแว่นเธอไปอีก อรัณถึงกับยอมควากกระเป๋าหนักพามิริณมาทำเลสิคตา"เธอคิดว่าฉันจะพาเธอมาตัดแว่นใหม่ หรือไง" อรัณเสมองคนข้างที่เอาแต่ทำตาโตอยู่เช่นนั้นหึ...! ทำเลสิคไม่ใช่ราคาหลักร้อยนะ นี้เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า แพงขนาดนั้นฉันไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะ และโรงพยาบาลที่เขาพาฉันมาทำก็หรูหราลูกค้ากระเป๋าหนัก เมื่อคิดได้เช่นนั่นมิริณจับเข้าที่แขนของคนตัวโต"ฉันขอคุยกับพี่หน่อย" มิ

เช้าวันต่อมาด้านอรัณรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเจ็ดโมงกว่าๆ โชคดีหน่อยวันนี้เขามีเรียนช่วงบ่ายร่างสูงเสมองใบหน้าหวานคนที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืน เจ็ดโมงแล้วแต่มิริณก็ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมา"หึ...นี้เธอไม่ไปเรียนหรือไง ยัยขี้เซ่า" ปากหยักหนาของอรัณเอ่ยขึ้นมา ขณะมิริณเอาแต่นอน ที่เป็นเธอเช่นนี้ก็เพราะเขานั้นเอง กะจะจัดแค่รอบเดียว แต่ร่างบางอันยั่วยวนของคนตรงหน้านั้นหวานหอม จับใจ เลยจัดไปเบาๆ สามรอบพึ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมง เช้านี้ถ้าลุกไหวก็เก่งละ อรัณนอนมองใบหน้านวลสวยใสของคนมิริณไปซักพัก อรัณถึงกับอดใจไหว ปากหยักหนากดจูบเข้าที่ริมฝีปากบางของคนตัวเล็กไปหนึ่งที พร้อมกับปุดรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ร่างสูงจึงลุกออกจากเตรียงนอนของเธอด้านปิ่นที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง เห็นคุณชายเล็กของบ้านเดินออกมาจากห้องนอนของมิริณด้วยสภาพของคนพึ่งตื่นนอน ปิ่นถึงกับชะงัก จะหลบก็หลบไม่ทันเมื่ออรัณเดินตรงมาทางปิ่นเข้าพอดี"พี่ปิ่นซักเก้าโมงตั้งโต๊ะให้ผมด้วยนะครับ" อรัณเอ่ยกับแม่บ้านวัยกลางคน เดาว่าปิ่นคงเห็นเขาออกมาจากห้องมิริณแล้ว ถึงได้ดูตกใจมากขนาดนี้ แต่นั้นใช่ว่าอรัณจะคิดสนใจเห็นก็เห็นไปสิ ที่ตั้งใจออกจากห้