มิริณลุกจากเตียงนอนเพื่อจะเตรียมอาหารเช้าให้กับน้องภีม เมื่อเปิดตูเย็นมากับต้องชะงัก เพราะภายในตู้เย็นมีเพียงกล่องนมของลูกชาย และพื้นที่ๆเหลือเต็มไปด้วยกระป๋องเบียร์ของอรัณ"อ่า...ให้ได้แบบนี้สิ" มิริณถึงกับส่ายหัว และเดินกลับเข้าห้องนอนของอรัณ"พี่อรัณ นี้ตื่นได้แล้วนี้พี่กะจะนอนแข่งน้องภีมหรือหรือไง อายลูกบ้างสิ" มิริณเอ่ยพร้อมกับเขย่าตัวปลุก จากนั้นอรัณก็งัวเงียขึ้นมาด้วยความรู้สึกเพลีย เมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้นอนเพราะลูกชายสุดที่รักนั้นดิ้นถีบเขาแทบจะทั้งคืน เช้านี้อรัณถึงกับง่วงสุดๆ"ว่าไงครับ ที่รัก" เสียงงัวเงียของอรัณเอ่ยออกมา"ในตู้เย็นพี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเบียร์ น้องภีมต้องทานมื้อเช้านะ" มิริณเอ่ยเสียงแข็งเล็กน้อย"ครับ เดี๋ยวพี่ลงไปสั่งโจ๊กให้ลูก" อรัณเอ่ยจบร่างสูงก็เดินเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ออกจากห้องไปด้านมิริณขณะที่อรัณออกจากห้องนั้น ร่างบางก็ที่นั่งอยู่ภายในห้อง สายตากับสะดุดเข้าภาพถ่ายของตัวเอง ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ร่่างบางถึงกับชะงักภาพของเธอในชุดนักศึกษา และยังมีภาพของเธอเมื่อครั้งที่เธอไปเที่ยวกับอรัณ นี้เขาแอบถ่ายฉันงั้นเหรอ ใบหน้าหวานที่เห็นภาพของตนถึงกับขมวดคิ้วด้วยคว
มิริณจำใจต้องตามอรัณเข้ามาในห้องของเขา พอร่างบางมาถึงกับเจอกับน้องภีมที่กระโดดตัวอยู่บนเตียงนอนของอรัณ เด็กน้อยที่เห็นมิริณถึงกับวิ่งมากอดแม่ด้วยความดีใจ"น้องภีมกลับห้องเรานะครับ คนเก่ง" แต่น้องภีมกับสายหัว พร้อมกับบอกบอกให้มิริณนั้นนอนลงที่เตียงพร้อมกับตน"แม่ แม่ นอน นอน" เสียงของลูกชายที่พูดไม่เป็นประโยค มิริณถึงได้เสมองหน้าคนที่ยืนเอามือกอดอกดูเธอกับลูก"นี้พี่เอาอะไรกรอกหูลูกฉัน" มิริณเอ่ยเสียงแข็งกับคนเจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดี ที่เขาใช้ลูกเป็นเครืองมือหลอกล้อให้เธอมาที่นี่"พี่ป่าวเลยนะมิริณ พี่ถามน้องถีมว่า อยากมานอนคอนโดคุณพ่อไหมครับ น้องภีมก็พยักหน้า พี่เลยพาลูกมา น้องภีมติดใจจนไม่ยอมกลับเลยนะครับ" อรัณเอ่ยมาเช่นนั้น มิริณถึงกับมองค้อนให้เขา"น้องภีมตัวแค่นี้ จะไปรู้อะไรคะ" คนอะไรช่างพูดมาได้"นอนด้วยกันที่นี่นะครับ เมื่อคืนพี่นอนที่โซฟาเหมื่อยหลังทั้งคืนเลย""ฉันไม่ได้บอกให้พี่นอนที่นั้นนิคะ พี่นอนของพี่เอง""ไง พูดแบบนี้ละครับ พี่ก็อยากอยู่กับลูกกับเมียบ้าง เอาจริงนะมิริณ พี่เห็นครอบครัวของพี่คิณกับมิวาแล้ว พี่โครตอิจฉาเลย ที่ผ่านมาพี่ผิดพี่ขอโทษ เรามาเริ่มต้นใหม่เป็นครอบครัวด้
และวันนี้อรัณอยู่ห้องพักของมิริณตลอดทั้งวัน จนกระทั่งตกเย็น ที่ร่างสูงยังคงอยู่ในเสื้อผ้าตัวเดิมตั้งแต่ลงจากเครื่อง และตอนนี้จะเข้าสามทุ่มแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าน้องภีมนั้นจะหลับ เพราะวันนี้ลูกชายนั้นมีเพื่อนเล่น ขณะที่อรัณยังคงนั่งอยู่กับน้องภีมอยู่นั้น"มิริณฉันพูดจริงนะ ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่พ่อของน้องภีม ฉันอยากเป็นสามีที่ดีของเธอและพ่อที่ดีของลูก" อรัณยังคงเอ่ยกับมิริณขณะที่นั่งอยู่ในห้อง"ฉันว่าฉันพูดเรื่องนี้กับพี่ไปแล้ว ถ้าพี่ยังคงพูดไม่รู้เรื่องเช่นนี้ก็กลับไปเถอะค่ะ" อรัณได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงัก ทำไมเมียสุดที่รักของเขาถึงได้ไล่เก่งขนาดนี้"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นและคืนนี้ ฉันจะนอนที่นี้กับเธอและน้องภีม""ไม่ได้นะ พี่ก็เห็นว่าห้องฉันมันทั้งเล็กและแคบมากพี่นอนไม่ได้หรอก" มิริณเอ่ยมาด้วยความไม่พอใจ ไหนจะของเล่นของลูกที่กองเต็มห้อง เขาจะนอนได้ยังไงกัน"แค่มีเธอกับลูก อยู่ที่ไหนฉันก็อยู่ได้" อรัณเอ่ยพร้อมกับเสมองใบหน้าหวาน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีมิริณเธอก็ยังทั้งสวยและน่ารักสำหรับเขาเสมอ ที่ผ่านมาเขารู้สึกผิดมากที่คอยแต่ทำร้ายจิตใจเธอจากนั้นเสียงสมาร์ตโฟนของอรัณก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็น
"มิริณ ฉันขอโทษ" ปากหนักเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกอดร่างบางไว้แน่น หึ...เขาคงทราบเรื่องแล้วสินะน้องภีมเมื่อเห็นอรัณเข้ามากอดแม่ของตนเด็กชายถึงกับวิ่งร้องไห้เข้ามากอดขามิริณเอาไว้แน่น ด้วยสัญชาตญาณของคนแปลกหน้าที่เข้ามาหาแม่ของเขา อรัณวินาทีแรกที่เห็นหน้าลูกชาย ร่างสูงถึงกับสะอึก ความรู้สึกทั้งดีใจ และเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลมิริณกับลูก ความรู้สึกผิดกับวิ่งเข้ามาในหัวเขาอรัณยื่นมือหวังจะเข้าไปจะอุ้มน้องภีม"อย่า ค่ะ" เสียงมิริณกับเอ่ยมา เพราะตอนนี้ลูกชายกอดขามิริณเอาไว้แน่น จากนั้นมิริณก็ผละอรัณออกและอุ้มน้องภีม"น้องภีมไม่ร้องนะครับ โอเค รัก จังเลย ไม่ร้องแล้วนะ เจ้าหมูอ้วนของแม่" มิริณทั้งกอดทั้งฟัดลูกต่อหน้าอรัณ มิริณสบตากับอรัณ และคอยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของลูกชาย อรัณที่เห็นน้องภีมร้องไห้เพราะกลัวตน ใบหน้าถึงกับถอดสี"ให้เวลาน้องภีมหน่อยนะคะ น้องภีมเขาเจอคนแปลกหน้าเข้าบ้านเขามักจะร้องไห้แบบนี้ประจำ" เสียงหวานเอ่ยกับอรัณขณะที่ยังอุ้มลูกชาย อรัณได้แต่พยักหน้า ไม่ใช่แค่เห็นอรัณที่น้องภีมร้องไห้ เมื่อวานพี่อคิณมาพอตื่นมาเห็นคนแปลกหน้าน้องภีมก็ร้องไห้อรัณถึงกับจุกในอกที่เห็นลูกชายร้องไห้
ด้านมิริณขณะที่ร่างบางออกมาคุยกับมิวานั้น"ที่ริณต้องเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวา ใช่ไหม" มิวาที่เห็นสภาพน้องสาวถึงกับร้องไห้ อรัณนั้นเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไรดี มิวานั้นทราบเรื่องนี้มาตลอด พักหลังๆ ที่เธอคลอดน้องมาคัสนี้เองอรัณจึงลดทิฐิกับเธอลง"ไม่ใช่เพราะวาเลยนะ ริณกับพี่อรัณเรารู้จักกันก่อนที่วาจะย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์ซะอีก มันไม่ใช่อย่างที่วาคิดนะ" มิริณอธิบายและเธอ ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มิวาฟัง"ทำไมริณต้องยอมเลี้ยงลูกคนเดียว ยอมลำบากแบบนี้ ทำไมริณไม่ยอมบอกคุณอรัณ""วาจะให้ริณ ไปบอกเขาว่าริณท้อง ขณะที่แฟนของเขาก็มาบอกกับริณว่าเขาเองก็ท้องงั้นเหรอวา ริณ รู้ตัวว่าริณผิดที่ริณเข้าไปยุ่งกับคนที่เขามีเจ้าของแล้ว" เธอจะโทษคนอื่นได้ยังไงในเมื่อเธอเลือกแบบนี้เอง"ใคร...ริณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า คุณอรัณนี้นะแฟนเขาท้อง""อืม...""ริณไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน" มิวาถามน้องสาวมาด้วยสีหน้าตกใจ กับเรื่องใหม่ที่รับรู้ถ้าแฟนอรัณท้องจริงอคิณก็ต้องเล่ามาบ้างแหละ"คุณแพทเป็นคนบอกเรื่องนี้กับริณ แต่เรื่องนี้มันไม่สำคัญหรอกนะวา ริณรู้ตัวอีกที ริณก็ท้อง ริณก็ไม่ได้เจอหรือติดต่อกับพี่อรัณแล้ว ริณจะกล้าแบกหน
หลายวันต่อมาด้านอรัณหลังจากที่ร่างสูงกลับมาจากญี่ปุ่น อรัณก็ทำงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะไม่มีเวลาออกไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนของเขาเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งวันนี้ทั้งสองหนุ่มอย่างริกและริวต้องมาเยี่ยมเยือนอรัณถึงบริษัท!! ก๊อก !!"เชิญ" ร่างสูงนั่งสูดยาดมเข้าจมูกด้วยใบหน้าอันซีดเซียว ริกและริวที่เห็นท่าทีและสภาพของอรัณตอนนี้ถึงกับขมวดคิ้ว ไม่เจอหน้าเพื่อนแค่ไม่กี่สัปดาห์ อรัณทั้งซูบและผอมลงไม่ต่างอะไรกับคนป่วย"อ่า...ไอ้เชี่ยรัณ สภาพมึงตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้เลยวะ ป่วยกายคงไม่เท่าไหร่ สงสัยมึงจะป่วยใจมากกว่า" ริวที่เห็นสภาพเพื่อนถึงกับเอ่ยแซวมาพร้อมกับรอยยิ้ม ที่อาการหนักเช่นนี้สงสัยจะคิดถึงรุ่นน้องสาวคนสวยนั้นเอง"สัส" อรัณเอ่ยพร้อมกับในมือสูดยาดมเข้าจมูก เขากลายเป็นคนที่ติดยาดมอย่างหนัก"กูว่าคืนนี้จะชวนมึงไปดื่ม ตี้สาวซะหน่อย แต่เห็นสภาพแล้ว แม่งไม่น่ารอด วะ" ริกที่เอ่ยขึ้นมาบ้าง"พวกมึงมาถึงบริษัทกู มีเรื่องไร ป่าว" อรัณเอ่ยและเสหน้ามองสองหนุ่ม"สายของกูสายงานว่า มึงไม่สบายพวกกูเลยมาเยี่ยม" ริกเอ่ยพร้อมกับมองใบหน้าของเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบขวดบรั่นดีที่หิ้วมาจากเมกาตั้ง
มิริณวันนี้ตลอดทั้งวันทำงาน ร่างบางเอาแต่คิดหนักใบหน้าหวานถึงกับเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด จนเพื่อนร่วมงานอย่างแป้งถึงกับเอ่ยถาม"มิริณ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันว่าเธอดูหน้าซีดๆ เหมือนกันไม่สบายหนะ""ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยนะ ไม่มีอะไรหรอก" มิริณเอ่ยกับเพื่อนร่วมงาน แต่ขณะที่ร่่างบางกำลังยกกาแฟไปเสริฟ์นั้น สายตากับสะดุดเข้ากับมะม่วงน้ำปลาหวานของลูกค้า มิริณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ปกติฉันไม่ใช่คนที่ชอบทานผลไม้เปรี้ยวๆ แบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะทานมากๆ จนในที่สุดฉันทนไม่ไหวถึงกับขอผู้จัดการออกไปซื้อที่ร้านรถเข็นด้านนอกขณะช่วงพักมิริณนั่งทานมะม่วงเปรี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย จนแป้งเห็นแล้วถึงกับเข็ดฟันแทน พอได้ทานอะไรแบบนี้อาการเวียนหัวจนก่อนหน้าก็หายไปหมดจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาเลิกงาน ขณที่เดินกลับห้องมิริณก็ไม่ลืมที่จะแวะร้านขายยา ซื้อมาตรวจดูก็ไม่เสียหายอะไร เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ซื้อที่ตรวจครรภ์มาทันที@ภายในห้องพัก!! ฟู่...!! ทำไมฉันต้องตื่นเต้นและมือสั่นมากขนาดนี้ๆ ฉันกำลังกลัวอะไรอยู่หรือเปล่า แต่มันแค่อีกนิดเดียว ร่างบางหลับตาเพื่อรอเวลา พร้อมกับหัวใจดวง
หลายวันต่อมาส่วนคนที่ทำให้อรัณคิดหนักอยู่นั้น ร่างบางในชุดเสื้อโปโลสีน้ำตาลเข้มทำงานในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ฉันย้ายออกจากห้องพักในซอยมหาลัยมาได้หลายวันแล้ว หลังจากที่ฉันทำเรื่องดรอปเรียนเสร็จไป ทางผู้จัดการร้านก็ให้ฉันมาทำงานฝึกเป็นบาริสต้าประจำสาขาที่นี่ และก็ย้ายมาพักหอพักแถวที่ทำงานที่อยู่ห่างจากร้านเพียงแค่สามร้อยเมตร ที่ฉันเลือกสมัครงานที่นี่เพราะฉันมีฝันว่าซักวันฉันอยากจะมีร้านคาเฟ่เป็นของตัวเองที่ตกแต่งน่ารักๆ แบบร้านที่ฉันทำงานอยู่ส่วนเรื่องเรียนนั้นฉันอาจจะจบช้ากว่าเพื่อนหน่อยแต่ก็ยังไม่สาย ฉันไม่ได้จะทิ้งการเรียนนะ แต่ฉันแค่มีปัญหาเรื่องการเงินเท่านั้นเอง พอเก็บเงินได้ซักหน่อยพอจ่ายค่าเทอมฉันค่อยกลับไปเรียนต่อส่วนกับใครอีกคนอย่าเรียกว่าฉันหนีเขาเลย เพราะฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขามากมายขนาดนั้น ส่วนกับเพื่อนของฉันตอนนี้เป็นช่วงที่กำลังติวเข้มและอ่านหนังสือสอบกัน ฉันยังไม่ได้ติดต่อกับไปหาใครเลยซักคน อีกอย่างเวลางานของที่นี่ก็ห้ามเล่นมือถือฉันจึงแทบจะไม่ได้เปิดโซเชียลเลย เพราะหลังเลิกงานกลับถึงห้องก็เหนื่อยมากหลับไป กว่าจะได้ตังมาแต่ละบาทมันเหนื่อยมากจริงๆ เพราะที
แพทกรีดร้องออกมาเก่งถึงกับเอามือปิดหู"แต่งตัวและออกไปจากห้องผมได้แล้ว" เก่งบอกกับแพทราวกับหัวเสียสุดๆ"แก ไอ้บ้า แกกล้าไล่ฉันเหรอ" แพทถามเก่งมาด้วยความตกใจ ที่ฝ่ายชายไล่ตนออกจากห้อง"ผมไม่ลากออกไปด้วยสภาพแบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว" มีอย่างที่ไหนโยนความผิดให้คนอื่น ทั้งที่เขาก็อยู่ต่อหน้าเธอ ตอแหลสิ้นดี ไม่แปลกที่อรัณเห็นท่าแท้ของเธอ!! อร้าย...แก ไอ้บ้า" จากนั้นแพทก็แต่งตัวออกไปจากคอนโดของเก่ง"ที่ฉันโดนทั้งอรัณและเก่งปฏิเสธ เป็นเพราะนังมิริณ คนเดียว" แพทได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความแค้นที่มีให้กับอรัณและมิริณด้านอรัณหลังจากที่ออกมาจากคอนโดของเก่ง แล้วนั้น ริวก็นั่งรถออกมากับอรัณ"คนอกหักอย่างมึง หน้าไม่เห็นเศร้าเลยวะ" ริวที่สังเกตุสีหน้าของอรัณได้แต่เอ่ยถามมาด้วยท่าทีสงสัย"และใครบอกกูอกหักละ""แม่ง เจอแฟนนอกใจ นอนเอากันกับคนอื่นแบบนี้ มึงไม่รู้สึกบ้างเลยเหรอวะ""ก็มีบ้างแหละ แพทเธอเองก็รักแรกของกู แต่แม่ง กูไม่คิดว่าจะโดนเธอเล่นกลับ และไอ้ห่านั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หลานแม่เลี้ยงกูเอง""อ่า...แม่งโลกกลมชิบหาย""กูต้องขอบใจมึงกับไอ้ริกมาก ที่ช่วยกูจัดการ เรื่องนี้ ถ้าไม่ได้พวกมึงสองตัวกูคงแย่