All Chapters of พลาดรักร้ายนายวิศวะ: Chapter 41 - Chapter 50

หลายวันต่อมาวันก่อนเขาพาแพทไปดูหนังและทานข้าวตามประสาคนเป็นแฟนกัน แต่ขณะที่อรัณพาแพททานข้าวสองต่อสองอยู่นั้น แพทที่รู้สึกว่าอรัณนั้นดูไม่มีความสุขขณะที่เขาอยู่กับเธอ"รัณ แพทขอโทษด้วยนะที่ทำให้รัณรู้สึกอึดอัด แต่รัณรู้ไหมว่าแพทรักรัณมากนะ แพทรักรัณมาตั้งแต่สมัยที่เราเรียนด้วยกัน ไม่ว่าตอนนี้หัวใจของรัณกำลังสับสนหรือหาทางกลับมาหาแพทไม่เจอ แต่แพทเข้าใจรัณนะ รัณอาจจะแค่หลงกับของเล่นชิ้นใหม่ รัณรู้ตัวหรือเปล่าว่ารัณกำลังเปลี่ยนไป" อรัณที่ได้ยินเขานั้นร่างสูงถึงกับสะอึกขึ้นมา ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับซีดเผือกขึ้นมาต่อหน้าแฟนสาวของตน"มันไม่ได้เป็นอย่าที่แพทคิดนะ" อรัณยังคงปากหนักเช่นเดิม"แพทอยากจะพารัณไปที่ๆ เราเคยมีความสุขด้วยกัน แพทอยากได้อรัณคนเดิิมของแพทกลับคืนมา" แพทยังคงเอ่ยกับอรัณมาเช่นนั้น และฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้า ขอโทษด้วยนะรัณที่แพทต้องพูดตรงๆ แบบนี้ รัณจะได้รู้ตัวซะบ้าง ว่าตัวเองนั้นตาต่ำแค่ไหนที่คว้าเอาผู้หญิงขายตัวนังสองพี่น้องนั้น ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่อะไรเลย แต่กับยัยมิริณฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ฉันไม่ถูกชะตากับนัวนั้นตั้งแต่ที่ฉันเจอมันที่ห้องพยาบาลหลังจากที่อรัณพาแพทไปทานข้าวเ

วันต่อมา อรัณรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายโมง เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดและเมื่อคืนเขาทั้งเมาและยังใช้พลังงานกับมิริณไปค่อนข้างเยอะ วันนี้เลยทำให้คุณชายเล็กของบ้านนั้นตื่นสายร่างสูงในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นพอดีตัวลงเดินมาจากชั้นบน สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ภายในบริเวณห้องโถงของบ้านก็เจอกับปิ่น ที่เซ็ดๆ ถูๆ บานประตูของบ้านอยู่ ปิ่นที่สายตาสะดุดกับอรัณที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ถึงกับเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มขึ้นมา"คุณอรัณ จะออกไปไหนไหมคะ หรือจะให้ปิ่นตั้งโต๊ะได้เลย" เจ้านายที่ออกมาจากห้องสภาพที่แต่งตัวด้วยชุดแสนจะธรรมดา ปิ่นก็ยังพอจะเดาออกว่าอรัณคงไม่ออกจากไปไหน"ยังก่อนครับพี่ปิ่น ผมยังไม่หิว" อรัณเอ่ยกับแม่บ้านวัยกลางคน ที่กวาดสายตาไปยังรอบๆ บ้าน"มิริณละครับ เธอตื่นหรือยัง" เมื่อตื่นขึ้นมาอรัณก็ถามถึงคนที่เขารังแกมาตลอดทั้งคืนทั้งที เรื่องเขากับมิริณกับปิ่นก็ไม่มีอะไรจะปิดบังเพราะวันก่อนปิ่นก็เห็นว่าเขานั้นออกมาจากห้องของเธอ"น้องมิริณเธอตื่นตั้งแต่เช้าแล้วละคะ""งั้นรบกวนพี่ปิ่นช่วยเรียกเธอมาพบผมทีนะครับ" อรัณเอ่ยกับสาวใช้ไปอย่างต้องการ ไม่นานคนที่ถูกเรียกตัวก็เดินตามหลังปิ่นมาพบอรั

ด้านอรัณหลังจากที่ร่างสูงยอมลงมาทานข้าว อรัณก็ไม่มีท่าทีเอ่ยปากพูดคุยกับแฟนสาวของตนเลยซักนิด คุณอนันต์ที่เห็นถึงความผิดปกติของบุตรชายคนเล็กถึงกับเอ่ยขึ้นมา ยังไงเสียท่านก็ยังอยากได้แพทมาเป็นลูกสะใภ้ของเขาอยู่ดี"อรัณกับหนูแพท ทานเสร็จลุงขอคุยด้วยหน่อยนะ" บิดาของอรัณ เอ่ยกับแฟนสาวของบุตรชาย"ค่ะ คุณลุง" แพทถึงกับมีสีหน้าสดใสขึ้นมาทันที ส่วนอรัณก็เอาแต่นิ่งเงียบ เขาดูเงียบจนผิดปกติใครๆ ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ถูก แต่นั้นแฟนสาวก็ยังทำหน้าที่แฟนสาวที่ดีที่คอยตักอาหารให้กับอรัณพร้อมกับพยายามชวนอรัณนั้นพูดคุยกับตนแต่นั้นมันยิ่งทำให้มิริณนั้นรู้สึกอึดอัดไม่ว่าจะสายตาจากแพท นีน่า และบิดาของอรัณ ที่จับจ้องมายังร่างเล็ก มิริณลือกที่จะรีบทาน จนร่างบางทานเสร็จและรีบลุกออกจากโต๊ะไป อรัณได้แต่มองตามหลังร่างบางของมิริณออกไปจากห้องรับแขกจนลับตา"ไปได้ก็ดี" เมื่อมิริณเดินออกไปจากโต๊ะ แพทก็หลุดปากเอ่ยมาตามหลัง เกศทิพย์ที่นั่งทานข้าวถึงกับชะงักกับคำพูดของแพท ด้านอรัณได้แต่เสมองใบหน้าของแฟนสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ ต่อหน้าคนทั้งบ้านอรัณก็ไม่คิดจะให้เกียรติเธอที่เป็นแฟนเขา ในเมื่ออรัณเป็นเช่นนี้แล้ว เห็นทีเธอต้อง

ปากหยักหนาไม่รอช้า ประกบเข้ากับเม็ดยอดอกที่แข็งเด้งขึ้นมา ลิ้นร้อนของคนตัวโตตวัดและขบเข้าที่ยอดอกของคนตัวเล็กเบาๆ ราวกับกลัวว่ามิริณนั้นจะด่าท่อตน อรัณละใบหน้าอันหล่อเหลาออกจากเต้างามของคนตัวเล็ก สายตาคมสบตาเข้ากับใบหน้าหวานตรงหน้า ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ต้นคอของเล็กจากนั้นปากหยักหนาก็ประกบปากเข้ากับปากบางของคนตรงหน้าทันทีด้านคนตัวเล็กที่โดนอารมณ์วามหวามของคนตัวโตเข้าครอบงำ ปฎิเสธไปก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่า นี้เขาไม่กลัวคนอื่นมาเห็นบ้างหรือไงกัน มิริณได้แต่คิดในใจแต่นั้นใช่ว่าร่างกายเธอจะปฎิเสธ ยอดอดแข็งเป็นไตสู้กับมือหนาของคนตัวโต ร่างบางถึงกับรู้สึกขนลุกและปรนเสียวในเวลาเดียวกัน ปากบางของคนตัวเล็กเกี่ยวลิ้นร้อนของคนตัวโตตามอารมณ์ความปรารถนาของตน โดยไม่ยอมให้อรัณนั้นจูบเธอแต่เพียงฝ่ายเดียว!! ทั้งสองร่างจูบและแลกสัมผัสลิ้นกันไปมา อรัณถึงกับพึงพอใจที่มิริณนั้นจูบและพยายามเกี่ยวลิ้นของตน แบบนี้สิ รสจูบที่เขาพึงปรารถนา จากที่จูบไม่ประสีประสาแต่คนตัวเล็กกับเพิ่มจูบเร้าร้อนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อรัณถึงกับหลุดครางในลำคอในที่สุดร่างสูงก็ทนไม่ไหว อรัณค่อยๆ ถอนจูบออกจากปากบางของคนตัวเล็ก และอุ้มลงสระว่า

ด้านแพท หลังจากที่พูดคุยกับแม่เลี้ยงของอรัณจบร่างบางอันสมส่วนของแพทก็เดินออกมาจากคฤหาสน์"อรัณนะอรัณ ทำไมรัณใจร้ายกับแพทได้มากขนาดนี้" แพทได้แต่เอ่ยพึมพำออกมา ขณะที่ร่างบางกำลังเดินมาที่รถของเธอ ริมฝีปากแดงได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความเจ็บใจ ที่อรัณหายหัวไปและไม่คิดจะติดต่อเธอ ฉันไม่มีทางให้เป็นแบบนี้แน่ ในเมื่อเธอทำอะไรไม่ได้แพทจึงยอมกลับบ้านของตนด้านนีน่าจะโทษใครได้ แพทและอรัณนั้นนิสัยก็ไม่ต่างกัน ที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แต่ก็ไม่คิดว่าอรัณจะสนใจมิริณมากกว่าแพท ทั้งที่แพทเป็นรักแรกของอรัณและทั้งคู่ก็รู้จักสนิทสนมกันมาหลายปี นีน่าได้แต่คิดในใจส่วนคนที่ทำให้แพทกระวนกระวายใจนั้น อรัณพามิริณกลับเข้าคฤหาสน์ในช่วงเย็น เมื่อเดินเข้ามาถึงบ้าน ทั้งป้าเพ็ญ และน้าเกศเองต่างก็อยู่คฤหาสน์ อรัณที่เดินเข้ามาสายตาคมสบตาเข้ากับแม่เลี้ยงของตน ร่างสูงถึงกับชะงัก ด้านอรัณเองก็เดาใจแม่เลี้ยงไม่ถูกเพราะกลัวว่าน้าเกศนั้นจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับบิดาและพี่ชายด้านมิริณที่เจอเกศทิพย์ ใบหน้าหวานถึงกับชะงักไม่ต่างจากอรัณ อรัณจับเข้าที่แขนของคนตัวเล็กให้เดินมากับตนราวกับปลอบมิริณไปในตัว"มิริณเธอกลับห้องไปก่อน" เสียงท