Semua Bab พลาดรักร้ายนายวิศวะ: Bab 61 - Bab 70

วันต่อมาด้านมิริณหลังจากที่ย้ายออกจากคฤหาสน์มาหลายวันจนกระทั่งถึงวันนี้มิวาก็ยังไม่ทราบเรื่อง ฉันจะปิดเรื่องนี้ให้ได้นานที่สุดเพราะฉันไม่อยากให้มิวาเป็นกังวลและเป็นห่วงฉัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร่างบางเดินออกจากมหาลัย มิริณฉันเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะบ่ายสาม ขณะที่เดินอยู่นั้นฉันเหลือบไปเห็นป้ายสมัครงานพาร์ทไทม์จากนั้นฉันก็ถ่ายภาพเอาไว้ หลังจากที่กลับถึงห้องพัก ใบหน้าหวานถึงกับมีสีหน้าคิดหนัก ตอนนี้ในหัวของฉันมันคิดเรื่องอะไรไม่ได้เลยนอกจากเรื่องที่อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกฉันเข้าไปคุย"มิริณดา เธอรู้ใช่ไหมว่าวันนี้ครูเรียกเธอมาเพราะทางมหาลัยมีหนังสือเตือนนักศึกษาคนที่ยังค้างจ่าย""หนูพอจะทราบ ค่ะ" ถึงฉันเป็นเด็กทุนก็จริงแต่ฉันไม่ใช่เด็กทุนร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ไม่ต้องจ่ายอะไรเลย ฉันยังต้องจ่ายค่าบำรุงและหน่วยกิตเป็นบางส่วนซึ่งรวมๆ แล้วมันก็หลายหมื่นซึ่งในบัญชีของฉันที่มีอยู่ตอนนี้ฉันมีไม่ถึงหมื่น ฉันจะหาตังที่ไหนมาจ่ายค่าเทอมซึ่งภายในเดือนหน้าฉันต้องผ่อนจ่ายให้ครบไม่เช่นนั้นฉันก็ไม่มีสิทธิ์เข้าสอบ จะขอมิวาฉันก็เกรงใจเพราะตอนนี้มิวาเองก็ไม่ได้ทำงาน และที่หนักไปกว่านั้นมิวาก็ยังขอตังสา

อรัณหลังจากที่ริวโทรตามร่างสูงก็รีบกลับเข้าไปมหาลัยเพื่อที่จะไปเอารถ และขับรถออกมาตามที่ริวส่งโลเคชั่นมาภายในยี่สิบนาที แต่อีกใจก็อดเป็นห่วงมิริณไม่ได้ที่เขาและเธอยังไม่เคลียร์กันเลยด้วยซ้ำเมื่อมาถึงอรัณก็เจอกับริกและริวสองพี่น้องที่จอดรถรอที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง"ไอ้อรัณมึงฟังกูนะ มึงวางแผนให้ดีก่อนว่าจะเอายังไงกับแพท แม่งนัวร์กันซะขนาดนี้ อย่าบอกนะไอ้ห่านั้นเป็นเพื่อนของเธอ อย่างที่บอก" ริวเอ่ยมาขณะที่อรัณมาถึง ริวได้แต่เสมองหน้าเพื่อนที่ชุดนักศึกษานั้นเปียกโซก และตามตัวยังมีรอยเล็บที่เต็มไปตั้งต้นคอและหน้าอก เนื่องจากอรัณเปิดกระดุมเม็ดบนสุด"เออ กูรู้แหละ" อรัณเอ่ยด้วยสีหน้าคิดหนัก"อ่า...ไอ้เชี่ยรัณ คอมึงไอ้สัส นี้อย่าบอกนะ ให้พวกกูช่วยตามสืบเรื่องแฟนมึง แต่เจ้าของเรื่องแม่งไปกกกับเด็กมา อ่าไอ้สัส แม่งไอ้เพื่อนเลวของกู" ริกที่ลงมาจากรถแเห็นสภาพของอรัณถึงกับว่ามา แม่งรอยมาเต็มขนาดนี้ เลวซะมัดแม่งปล่อยกูสองคนเป็นโคนันแล้วแม่งไปมีความสุขมาสัสรัณ"พวกมึงเลิกจับผิดกูเถอะ แล้วเราจะเข้าคอนโดนี้ได้ยังไง" อรัณถามสองพี่น้องเพราะคอนโดที่เขายืนอยู่ตอนนี้ความปลอดภัยค่อยข้างสูง ยากมากที่คนนอกนั่

หลายวันต่อมาส่วนคนที่ทำให้อรัณคิดหนักอยู่นั้น ร่างบางในชุดเสื้อโปโลสีน้ำตาลเข้มทำงานในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ฉันย้ายออกจากห้องพักในซอยมหาลัยมาได้หลายวันแล้ว หลังจากที่ฉันทำเรื่องดรอปเรียนเสร็จไป ทางผู้จัดการร้านก็ให้ฉันมาทำงานฝึกเป็นบาริสต้าประจำสาขาที่นี่ และก็ย้ายมาพักหอพักแถวที่ทำงานที่อยู่ห่างจากร้านเพียงแค่สามร้อยเมตร ที่ฉันเลือกสมัครงานที่นี่เพราะฉันมีฝันว่าซักวันฉันอยากจะมีร้านคาเฟ่เป็นของตัวเองที่ตกแต่งน่ารักๆ แบบร้านที่ฉันทำงานอยู่ส่วนเรื่องเรียนนั้นฉันอาจจะจบช้ากว่าเพื่อนหน่อยแต่ก็ยังไม่สาย ฉันไม่ได้จะทิ้งการเรียนนะ แต่ฉันแค่มีปัญหาเรื่องการเงินเท่านั้นเอง พอเก็บเงินได้ซักหน่อยพอจ่ายค่าเทอมฉันค่อยกลับไปเรียนต่อส่วนกับใครอีกคนอย่าเรียกว่าฉันหนีเขาเลย เพราะฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขามากมายขนาดนั้น ส่วนกับเพื่อนของฉันตอนนี้เป็นช่วงที่กำลังติวเข้มและอ่านหนังสือสอบกัน ฉันยังไม่ได้ติดต่อกับไปหาใครเลยซักคน อีกอย่างเวลางานของที่นี่ก็ห้ามเล่นมือถือฉันจึงแทบจะไม่ได้เปิดโซเชียลเลย เพราะหลังเลิกงานกลับถึงห้องก็เหนื่อยมากหลับไป กว่าจะได้ตังมาแต่ละบาทมันเหนื่อยมากจริงๆ เพราะที

หลายวันต่อมาด้านอรัณหลังจากที่ร่างสูงกลับมาจากญี่ปุ่น อรัณก็ทำงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะไม่มีเวลาออกไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนของเขาเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งวันนี้ทั้งสองหนุ่มอย่างริกและริวต้องมาเยี่ยมเยือนอรัณถึงบริษัท!! ก๊อก !!"เชิญ" ร่างสูงนั่งสูดยาดมเข้าจมูกด้วยใบหน้าอันซีดเซียว ริกและริวที่เห็นท่าทีและสภาพของอรัณตอนนี้ถึงกับขมวดคิ้ว ไม่เจอหน้าเพื่อนแค่ไม่กี่สัปดาห์ อรัณทั้งซูบและผอมลงไม่ต่างอะไรกับคนป่วย"อ่า...ไอ้เชี่ยรัณ สภาพมึงตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้เลยวะ ป่วยกายคงไม่เท่าไหร่ สงสัยมึงจะป่วยใจมากกว่า" ริวที่เห็นสภาพเพื่อนถึงกับเอ่ยแซวมาพร้อมกับรอยยิ้ม ที่อาการหนักเช่นนี้สงสัยจะคิดถึงรุ่นน้องสาวคนสวยนั้นเอง"สัส" อรัณเอ่ยพร้อมกับในมือสูดยาดมเข้าจมูก เขากลายเป็นคนที่ติดยาดมอย่างหนัก"กูว่าคืนนี้จะชวนมึงไปดื่ม ตี้สาวซะหน่อย แต่เห็นสภาพแล้ว แม่งไม่น่ารอด วะ" ริกที่เอ่ยขึ้นมาบ้าง"พวกมึงมาถึงบริษัทกู มีเรื่องไร ป่าว" อรัณเอ่ยและเสหน้ามองสองหนุ่ม"สายของกูสายงานว่า มึงไม่สบายพวกกูเลยมาเยี่ยม" ริกเอ่ยพร้อมกับมองใบหน้าของเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบขวดบรั่นดีที่หิ้วมาจากเมกาตั้ง

"มิริณ ฉันขอโทษ" ปากหนักเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกอดร่างบางไว้แน่น หึ...เขาคงทราบเรื่องแล้วสินะน้องภีมเมื่อเห็นอรัณเข้ามากอดแม่ของตนเด็กชายถึงกับวิ่งร้องไห้เข้ามากอดขามิริณเอาไว้แน่น ด้วยสัญชาตญาณของคนแปลกหน้าที่เข้ามาหาแม่ของเขา อรัณวินาทีแรกที่เห็นหน้าลูกชาย ร่างสูงถึงกับสะอึก ความรู้สึกทั้งดีใจ และเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลมิริณกับลูก ความรู้สึกผิดกับวิ่งเข้ามาในหัวเขาอรัณยื่นมือหวังจะเข้าไปจะอุ้มน้องภีม"อย่า ค่ะ" เสียงมิริณกับเอ่ยมา เพราะตอนนี้ลูกชายกอดขามิริณเอาไว้แน่น จากนั้นมิริณก็ผละอรัณออกและอุ้มน้องภีม"น้องภีมไม่ร้องนะครับ โอเค รัก จังเลย ไม่ร้องแล้วนะ เจ้าหมูอ้วนของแม่" มิริณทั้งกอดทั้งฟัดลูกต่อหน้าอรัณ มิริณสบตากับอรัณ และคอยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของลูกชาย อรัณที่เห็นน้องภีมร้องไห้เพราะกลัวตน ใบหน้าถึงกับถอดสี"ให้เวลาน้องภีมหน่อยนะคะ น้องภีมเขาเจอคนแปลกหน้าเข้าบ้านเขามักจะร้องไห้แบบนี้ประจำ" เสียงหวานเอ่ยกับอรัณขณะที่ยังอุ้มลูกชาย อรัณได้แต่พยักหน้า ไม่ใช่แค่เห็นอรัณที่น้องภีมร้องไห้ เมื่อวานพี่อคิณมาพอตื่นมาเห็นคนแปลกหน้าน้องภีมก็ร้องไห้อรัณถึงกับจุกในอกที่เห็นลูกชายร้องไห้