Lahat ng Kabanata ng Love by Mission (The Billionaire's Spy): Kabanata 121 - Kabanata 130

( Emeryn’s POV )Mula sa pansamantalang katahimikan ng buhay namin sa Japan ay hindi ko inaasahan na muli na namang bubungad ang anino ng nakaraan.Akala ko ay sapat na ang distansiya, ang pagiging malayo ko sa bansang kinalakihan upang maputol ang lahat naranasan kong pagdurusa, sakit at takot. lNgunit ngayong kaharap ko si Zairus habang magkahalo halo ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha ay alam kong hindi ganoon kadali ang lahat.Kasalukuyan kaming nasa sala ngayon ng inuupahan naming bahay. Maliit lang ito, ngunit malinis at maaliwalas at may dalawang kwarto, bale kwarto namin ni Zairah at kwarto ni Zyrus. Tahimik lang ang anak ko nakaupo sa gilid habang naglalaro ng maliit na stuffed toy na binili sa kanya ni Zairus. Paminsan minsan ay tumitingin siya sa amin, nakikinig sa usapan kahit pa wala siyang gaanong naiintindihan sa bigat ng mga salitang bininitawan namin sa leggwahing Filipino. Ngunit gayun paman ay dama ko na pilit niyang inuunawa ito.“Emeryn,” Bungad ni Zairus

Pagkalapag ng eroplano sa International Airport ng Pilipinas ay ramdam ko ang kakaibang bugso ng hangin. Mainit at maalinsangan ngunit may halong pamilyar na init na para bang bumabalik sa sistema ko ang lahat ng alaala ng bansang minsang iniwan ko.Ngayo’y magkahawak kamay kami ni Zyrus habang kinakarga nito si Zairah. Ni hindi ko makitaan ng pagod ang mukha ng lalaking ito kahit pa nasa kandungan niya si Zairah sa loob ng mahabang biyahe namin.At hindi ko maipaliwanag kung gaano kabigat at gaano kagaan ang pakiramdam ko habang tinatahak namin ang hallway ang airport. May bigat pa rin sa dibdib ko dahil ngayo’y babalikan ko ang mga sugat ng nakaraan, ang mga taong nagtangkang sirain ang pagkatao ko at ang taong kauna unahan kong minahal ngunit siyang naglugmok sa akin sa pagdurusa at kapighatin.But despite all of those, may liwanag at pag asa ang puso ko na alam kong malalampasan ko lahat ng ito dahil ngayong kasama ko na si Zairus at ang anak kong si Zairah, hindi ko na haharapin

Love by Mission Kabanata124 (Sophie’s POV) Hindi ko pa rin matanggap. Putang ina! Hindi ko pa rin lubos maisip kung paanong pumalpak ang plano ko. Sa dami ng pagkakataon, sa dami ng pinuhunan kong pera at mga hinired na tauhan, bakit at papaanong natakasan sila ng Estella Montegrande na yon!? “Bullshit! Saan niyo ba inilagay yang mga utak niyo ha!? Isang babae lang at may edad pa pero natakasan kayo!?” Nanggagalaiting sigaw ko sa mga tauhan ko matapos matanggap ang masamang balita na ito. Hindi ko lubos maisip kung paano pa sila natakasan gayung wala naman siyang kamalay malay sa plano ko sa kanya! At ang nakakabadtrip pa ay hindi ko na rin makontak ang babaeng yon! “Ma’am Sophie— Hindi na po namin siya nalapitan ka– kasi po ma’am may dumating pong isang suv at isinakay po siya.” Paliwanag ng isa habang nakayuko kaya dumako ang mga mata ko sa kanya. “Isinakay ba ng sapilitan o kusang sumakay!?” Paglilinaw ko kaso ang tanga ay napakamot lang sa ulo niya. “Hi— hindi

( Dreymon’s POV ) Ilang taon na ba ang nakalipas ngunit tila ba lahat ng oras ay naging mabagal at malupit sa akin. Sa bawat paggising ko tuwing umaga, ang unang sumasalubong ay hindi ang sikat ng araw kundi ang kadiliman, dahil iyon ang nararamdaman ko magpahanggang ngayon. Na hindi pa rin ako makausad sa nangyari sa nakaraan. At ang mga gabi ay puno ng bangungot ng mga alaala na paulit-ulit na bumabalik, na para bang isang pelikulang ayaw matapos. At sa pagitan ng bawat tibok ng puso ko, ay isang pangalan lang ang nananatiling buhay— si Emeryn. Mahigit tatlong taon na. Mahigit tatlong taon ng walang kasiguruhan kung saan siya dinala ng kapalaran. And I did my best pero hindi ko pa rin siya mahanap, hindi pa rin siya matagpuan ng mga tauhan ko kaya tatlong taon na ring paulit-ulit na sinisigaw ng aking isipan ang katanungan kung buhay pa ba siya? May pag- asa pa ba akong makita siya? O isa na lamang siyang anino sa alaala ko? Minsan pumapasok na lamang sa isipan ko na mas mabu

Pagkapasok ko ng CR ay agad kong sinara ang pintuan ng cubicle saka sumandal sa pader. Napayuko ako at pinilit pigilan ang panginginig ng katawan ko at buong sistema ko. “Jusko! Ano ba ’to Emeryn? Kalma ka lang…” Mariing bulong at pangaral ko sa sarili ko pero wala ring epekto. Dahil ang larawan ng mukha na iyon ni Dreymon at ang posibleng reaksyon niya ay nagpabalik balik ngayon sa utak ko. Paano kung nakita niya ako? Paano kung nakasunod siya? Shit! Taranta kong kinuha ang aparatu ko at nanginginig pa ang kamay na tinipa ang pangalan ni Zairus. “Zairus, nandito siya! Nandito si Dreymon! Baka nakita niya ako. Nasa CR ako ngayon, please help me!” Saka ko mabilis na ipinadala ang mensahe, umaasang mababasa niya iyon kaagad. Hilot hilot ko pa ang sintido ko habang di mapakaling nagpabalik balik ng lakad. Jusko! Of all places ay talagang dito pa siya nagpunta!? Is it really a destiny or talagang nagkataon lang? Masyadong mapaglaro talaga ang tadhana. Damn! I didn't expect and