Lahat ng Kabanata ng Love by Mission (The Billionaire's Spy): Kabanata 111 - Kabanata 120

Namilog ang mga mata ko.“A—- anong ginagawa mo rito?” Naguguluhang tanong ko pero bahagya ako nitong tinulak kaya nakapasok ito ng tuluyan sa kwarto ko at siya pa mismo ang kusang nag- lock nito.Bigla akong kinabahan sa ikinikilos nito saka pilit na hinahanda ang sarili dahil baka may binabalak itong masama.“Sophie! Kung anuman itong masamang plano mo—---”Ngunit hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil irritable itong nagsalita.“Oh goodness! Will you shut up?”“And lower your damn voice dahil baka magising si Dreymon.” Sunod na sambit nito kaya puno ng pagtataka ko itong tiningnan.“A—- ano bang nangyayari? Ano ba talagang ginagawa mo rito?” Naguguluhang tanong ko at rinig ko ang lalim ng pinakawalan nitong buntong hininga saka ito naupo sa maliit na sofa at humalukipkip.“Well, I am here to help you escape!”Agad na namilog ang mga mata ko sa narinig. At napaawang pa ang mga labi. Hindi pa ako agad na nakapagsalita dahil sa lubhang pagkagulat. Sino ba naman ang hindi magugulat sa

Lumipas ang buong magdamag na para bang isang mahabang bangungot ang nangyari. Ang resort ay hindi na matahimik dahil sa mariing utos ko. Nagdagdag pa ako ng maraming mga tauhan upang mapadali ang paghahanap kay Emeryn.Ang ingay ng mga makina ng bangka at mga yabag ng mga tauhan ko ang pumuno sa paligid. Sinuyod nila ang bawat sulok ng dalampasigan, ang mga bakanteng kubo, maging ang masukal na bahagi ng isla. Sa dagat naman ay walang tigil ang pagsisid ng mga diver.Pero— wala pa ring anumang bakas ng babae.“Putang ina Emeryn! Nasaan ka na ba!” Di magkandaugagang sambit ko sa sarili sapo ang sintidong sumasakit na sa kakaisip.Ngayo’y nakatayo ako sa buhanginan habang di mapakaling nag-aabang. Magmula kaninang madaling araw pa ako balisang balisa kasabay ng damdamin kong walang humpay sa pagwawala. I even helped para mas minabuti ng mga tauhan ko na sila na lamang ang magpatuloy dahil baka kung anupang mangyari sa ‘kin dahil nga halos wala na ako sa aking sarili.And this is the fu

(Dreymon’s POV)Makalipas ang ilang linggo mula nang mawala si Emeryn ay hindi ko na rin maipaliwanag ang kilos ko. Para akong nilamon ng sarili kong mga pagkukulang at pagsisisi na sa kabila ng mga ginawa niyang kagaguhan sa akin at muntikang pagkitil sa buhay ni granny ay hindi ko pa rin mapigilan ang sariling manlumo.At alam ko kung bakit nararamdaman ko ito– dahil magpahanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Kahit pa pilitin ko mang kumbinsihin ang sarili na mali ito, na hindi ito tama, kaso hindi madidiktahan ng isip ko ang tinitibok ng aking puso.Ibinaling ko na ang atensyon ko kay Sophie. I neglected her para lang talaga alisin na si Emeryn sa puso ko, sa buhay ko….Pero ngayong wala na siya sa tabi ko ay para akong sinampal ng paulit ulit sa realidad. Realidad na mahal ko pa rin siya. Na hindi naman siya kailanman nawala sa puso ko. At pawang pagpapanggap ko lang pala ang lahat ng iyon para ipadama sa kanya ang sakit ng ginawa niyang panloloko sa

( Dreymon’s POV ) “Bakit hindi mo subukang puntahan ang bahay ampunan na pinagmulan niya? Malay mo, baka nagpunta siya doon. O kung di man, baka makakuha ka ng impormasyon kung nasaan siya.” Ang suhestiyon na iyon ni Bruce ang hindi mawala wala sa aking isipan. Hindi ko aakalaing darating ang araw na mapapakinabangan ko rin pala ang lumalabas sa bibig niya knowing how stupid he is most of the time. Kaya ngayong araw ay hindi ko inaasahan na dadalhin ako ng mga paa ko sa harap ng isang lumang tarangkahan na halos natabunan na ng mga gumagapang na baging. At sa ibabaw ng arko nakasulat ang institusyon na pinagmulan ni Emeryn base na rin sa naging kwento niya noon at sa pag iimbestiga ko. “Bahay Pag- asa ng Sa Roque”. Ito ay isang bahay ampunan na mukhang matagal ng nakatindig, lumalaban sa mga bagyo at taon kagaya ng mga batang minsang lumaki sa loob ng pader na ito. Si Emeryn— dito siya lumaki. Dito hinubog ang batang babae na minsan kong minahal. Minsan nga lang ba? Or sha

(Emeryn’s POV ) Tatlong taon na ang nakalilipas magmula nang tuluyan kong talikuran ang isang mundong puno ng sakit, takot, at alaala ng isang pagmamahal na muntik ng tuluyang bumulag sa akin. Na hindi lang bumulag kundi muntikan kong ikinasawi, namin ng anak ko. Ngayon ay nandito na kami sa bansang malayo sa lahat ng iyon, dito sa Japan. Dito ako dinala ni Zairus makalipas ang ilang buwang pagtira namin sa ancestral house nila. Hindi ko alam kung paano niya naasikaso lahat ng papeles ko ng ganoon kabilis pero sobra sobra ko iyong ipinagpapasalamat sa kanya dahil dito sa bansang ito ko natagpuan ang kakaibang katahimikan na matagal ko ng hinahangad. Ngunit ang katahimikan ay hindi nangangahulugan ng paglimot. Dahil sa bawat tibok ng puso ko ay dala ko pa rin ang lahat ng iniwan ko, dala ko pa rin ang alaala ni Dreymon at ang kasiyahan at pagdurusa na dinanas ko sa kamay niya. Alam kong nakabaon na iyon at hinding hindi na kailanman mawawala. Nasa Kyoto kami ngayon, sa isang lung