บททั้งหมดของ I Hate You And I Love You (เกลียดเธอ...ที่รัก): บทที่ 31 - บทที่ 40

I Hate You and I Love Youบทที่ 17(ภวังค์รัก 2)รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ nc18+……………………………"จุน ตื่นได้แล้ว" น้ำหนาวเอ่ยเสียงอู้อี้ อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยไม่ใส่เสื้อนอน ตอนนี้ห้องของน้ำหนาวกลายเป็นห้องของเขาไปแล้ว เพราะเขาแอบเข้ามาในห้องเธอทุกคืน นับตั้งแต่วันนั้น"...................." ร่างสูงยังคงไม่ตอบ เอาแต่นอนกอดเธออยู่อย่างนั้น อุ่นภูมิอุ่นๆ ของคนตรงหน้า พาให้หัวใจสั่นไหว ทุกครั้งที่ถูกโอบกอด ก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับเขามากยิ่งขึ้น แต่อีกใจก็กลัว ว่าเขาอาจจะไม่คิดเหมือนกัน ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เป็นคำถามภายในใจของน้ำหนาวที่สงสัยอยู่ตลอดเวลา แต่ทว่าก็ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป เพราะกลัวคำตอบเหลือเกิน"จุน ถ้ายังไม่อยากตื่น ก็ปล่อยน้ำหนาวก่อนสิ น้ำหนาวจะได้ลุกขึ้นไปทำกับข้าว" น้ำหนาวเอ่ยก่อนจะลูบที่แขนหนาเบาๆ แต่ทว่าเขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเก่า จนทำให้ร่างเล็กเบียดเข้าไปแนบชิดกับแผงอกอันเปลือยเปล่ามากขึ้นหมับ"อื้อ จุน ปล่อยน้ำหนาวก่อน" น้ำหนาวเอ่ย ก่อนจะพยายามดันร่างสูงออกจากตัว"หนาวอย่าดิ้นสิ จุนง่วง" ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ แต

I Hate You and I Love Youบทที่ 19ความรักคือ ?……………………………ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆหัวเตียงกระแทกกับกำแพงทำให้เกิดเสียงดังตึงตัง ส่วนร่างเล็กก็โยกคลอนไปมา เป็นผลมาจากการกระทำของคนตัวสูงที่กระแทกกระทั้นใส่ไม่หยุด"อึ่กๆๆ ฮึก อื้อ" ปากบางส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เป็นระยะ มือทั้งสองข้างพลางยกปิดปากตัวเองเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงน่าอาย แต่ทว่าก็ไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไหร่นัก"แฮ่กๆๆ หนาวตอนนี้เหมือนคนมีพุงเลยนะ" จุนเอ่ย ในขณะที่ยังคงขยับเอวสอบไม่หยุด ก่อนจะใช้นิ้วกดลงไปเบาๆ บริเวณท้องน้อยของคนใต้ร่าง ที่ปกติแบนราบไม่มีไขมันแม้แต่น้อย แต่ทว่าตอนนี้กลับนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด"ยะ อย่ากดนะ อ๊ะ!（>﹏）" ใบหน้าเล็กเหยเกด้วยความทรมาน ทันทีที่นิ้วหนากดบริเวณท้องน้อยของเธอ ที่ตอนนี้มันจุกแน่นไปหมดเพราะมีบางอย่างกำลังดุนดันอยู่ภายใน ยิ่งเขากดนิ้วลงไป ก็ยิ่งรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่"..................."จุนมองคนใต้ร่างด้วยความพึงพอใจ ที่เห็นน้ำหนาวตัวสั่นนิดๆ ใบหน้าขาวใสที่ไร้กรอบแว่นหลับตาปี๋ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความทรมาน จนเส้นผมสีดำสลวย สยายเต็มที่นอน "อึก" ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอด้ว

I Hate You and I Love Youบทที่ 21สิ่งตอบแทนที่มอบให้กับเด็กสาวที่ละทิ้งความฝันของตัวเอง……………………………หลายวันผ่านไป ทั้งสองปล่อยให้เรื่องค้างคาใจอยู่อย่างนั้น โดยไม่คิดแม้แต่จะพูดคุยกัน คนหนึ่งก็ถือทิฐิ ส่วนอีกคน ก็รู้สึก เหนื่อยเต็มทีแล้ว โดยแยกกันไปทำโชว์เคส ทั้งที่เคยตกลงกันแล้วว่าจะทำด้วยกัน เมื่อถึงวันประเมินผล น้ำหนาวก็ยังคงได้ผลการประเมินระดับเอเหมือนเดิม ต่างจากใครอีกคนที่ได้บี อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อาจจะเป็นเพราะการแสดงครั้งนี้ เขาจับคู่กับบัดดี้ที่ค่อนข้างถ่วงพอสมควร ซึ่งทำให้เขาโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่น้ำหนาวก็ไม่สนใจ เพราะมันไม่ใช่ความผิดของเธอ ทว่าการที่เธอชนะจุนในครั้งนี้ มันทำให้เธอมีความรู้สึกบางอย่าง โดยเธอไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ บอกได้แค่ว่ามันรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด19.00 น.บ้าน"ข้อนี้ทำยังไงนะ" น้ำหนาวกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้อง พึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเจอโจทย์ข้อยาก ไม่ว่าจะพยายามแก้สักเท่าไหร่ก็ไม่ถูกสักที จึงไลน์เข้าไปถามจองอู กับ มินนี่ในแชทกลุ่ม แต่ทว่าทั้งสองก็ไม่สามารถแก้โจทย์ได้เช่นกัน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ตัวเลือกแรกที่น้ำหนาวคิดถึงก็คงไม่พ้น เพื่อนสมั

I Hate You and I Love Youเหตุผล-แตกหัก-จากลาEND SEASON 1....................แอ๊ดน้ำหนาวเปิดประตูออกมาจากห้องตัวเองกลางดึก เพราะรู้สึกหิว เนื่องจากตั้งแต่บ่ายเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะเผลอหลับไปจากความอ่อนเพลียเพราะการร้องไห้อย่างหนักตึก ตึก ตึกในขณะที่เดินผ่านห้องรับแขก เท้าเล็กก็ต้องหยุดชะงักลงทันที เมื่อหางตาเธอ เหลือบมองไปเห็นร่างสูงที่คุ้นเคย กำลังนอนคุดคู้อยู่ที่โซฟา เขาไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องของตัวเอง ราวกับกำลังคอยเฝ้า เพราะกลัวใครบางคนจะหายตัวออกจากบ้านไปอีก"..................." ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ร่างสูงที่ส่งเสียงลมหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมออึ่กหัวใจดวงเล็กบีบรัดจนแน่น ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งจะหยุดร้องไปได้ไม่นาน ดวงตากลมโตได้แต่กะพริบตาถี่ๆ เพื่อห้ามน้ำตาที่กำลังจะไหลเอาไว้ร้องไห้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว น้ำหนาวได้แต่พึมพำในใจ จากที่จะไปหาอะไรกินก็หมุนตัวเดินกลับห้องตัวเองทันทีช่วงวันหยุดผ่านไป โดยที่น้ำหนาวเอาแต่คลุกตัวอยู่ในห้อง โดยจุนก็ย้ายตัวเองออกมานอนที่โซฟาที่ห้องรับแขกทุกคืนวันจันทร์16.00 น.School of Performance Koreaบรรยากาศภายในโรง

I Hate You and I Love YouSEASON 2บทที่ 24See you again...................สองปี ก่อนหน้านี้แกร๊กแอ๊ดประตูบ้านหลังเดิมถูกบ้านออก ก่อนที่จุนจะเดินเข้ามาภายในบ้านที่เงียบงัน เขากวาดตามองไปรอบๆ บ้านที่ว่างเปล่า ที่ตอนนี้ไม่มีน้ำหนาวอยู่อีกต่อไปแล้ว ตึก ตึก ตึกสองเท้าหนาก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ราวกับคนไม่มีแรง จุดหมายคือห้องของใครบางคน ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูออก ใจภาวนาว่าจะเห็นร่างเล็กของใครบางคน อยู่ภายในห้องเหมือนอย่างเคย"...................."มันเป็นไปไม่ได้ เขารู้ดี"ทิ้งจุนไปแบบนี้ได้ยังไงหนาว....." ริมฝีปากหนาพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะสัมผัสได้ถึงสัมผัสเปียกชื้นที่เสื้อของตัวเองชึบนิ้วหนายกขึ้นสัมผัสที่ใบหน้าของตัวเอง เพื่อเช็ดคราบน้ำตาออกไป ทั้งๆที่อุตส่าห์ทนฝืนเอาไว้ เพราะคิดว่าเป็นผู้ชาย จะต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม แต่ทว่าพอคิดว่าจะไม่ได้เจอน้ำหนาวอีกต่อไปแล้ว มันรู้สึกเหมือนกำลังตาย มันฝืนเอาไว้ไม่ไหวจริงๆ"หนาว จุนขอโทษ""จุนรักหนาวนะ" ริมฝีปากหนาเอ่ยคำที่ไม่เคยพูดออกมาให้น้ำหนาวฟังเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่เธอรอฟังมาตลอด แต่มาบอกตอนนี้เธอก็ไม่อยู่รอฟังแล