Semua Bab รอยรักเชลยอสูร: Bab 31 - Bab 40

“อ้าว ป้าก็นึกว่าสามคนผัวเสียซะอีก เห็นยุคนี้นิยมโลกหลายใบ เลยนึกว่ามีเหมือนเขาบ้าง” แหมป้าขายผักฟิวป้าข้างบ้านจริงๆ เชียว “แล้วคุณคนนี้ก็ไม่ใช่...” “เอาผักนี้ครับ เอาอันนี้ด้วย อุ้ยอันนี้ด้วยครับ” จอมทัพรู้ว่าเธอจะพูดอะไรจึงแทรกพูดสารพัด “โจว์ช่วยเลือกที” จอมทัพยังเสริมขึ้นอีก แล้วทำเป็นเลือกนั่นนั่นแล้วส่งให้ป้าคนขาย จ่ายเงินเสร็จก็คว้ามืออลินออกไปจากหน้าร้าน ไปยังร้านอื่นๆ โดยมีโจว์เป็นคนนำ เพราะจ่ายตลาดเก่งที่สุดแล้วล่ะ ได้เนื้อสัตว์สารพัดเพื่อจะได้นำไปเก็บไว้ในตู้เย็น “คุณจะขังฉันไว้ที่บ้านพักตากอากาศกี่ปี ซื้อไปเยอะแยะขนาดนั้น” อลินอดแซวไม่ได้ เมื่อยังเดินอยู่ในตลาด“ได้ทั้งชีวิต” จอมทัพตอบเสียงเรียบ เหมือนไม่คิดอะไร แต่อลินกลับเหลือบมอง “หยุดมองผมด้วยสายตาแบบนั้น” จอมทัพว่า “อยากมองตายล่ะ” เธอเถียงกลับ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก“อารมณ์งอนผัว

“ไปขออนุญาตคุณท่านก่อนนะครับ”“เล็กรู้คำตอบดีอยู่แล้ว” “นั่นนะสิครับ หรือคุณเล็กจะโทรบอกก็ได้แล้ว บอกทุกคนให้หมดว่าคุณเล็กกับอะไร พวกเขาจะได้เตรียมตัว”“ทำไมคุณโจว์ใจร้ายแบบนี้ล่ะ” “พวกคุณใจร้ายกับคุณท่านมากกว่าด้วยซ้ำ เขาเหลือกันสองคนพี่น้อง เขากำลังจะกลับมาหาคุณเอส แต่คุณเอสไม่รอ ไม่แม้แต่จะได้คุยกัน ภาพแรกที่เห็นในรอบหกเดือนคือ ภาพที่คุณเอสแขวนคอ คุณเล็กคิดว่าคุณท่านจะทำใจได้เหรอครับ พวกคุณเคยคิดไหมว่าสิ่งที่ทำคือกดดัน ฆ่าคนทางอ้อม ใช้โซเซียลได้อย่างโหดเหี้ยม” “เล็กไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้” “มันฆ่าคนมานักต่อนักแล้ว คุณเล็กก็รู้ คุณเล็กเองก็รู้เห็นไปกับครอบครัว คุณเจ็บปวดเสียใจผมรู้ เสียพ่อให้ผู้หญิงอื่น แต่ไม่ควรทำลายชีวิตคนให้ต้องจบชีวิตแบบนี้ คุณเอสผิด... ใช่ มันมีวิธีที่จะจัดการที่ดีกว่านี้” ขณะที่โจว์พูดอยู่นั้นเธอก็น้ำตาคลอ เหมือนโดนด่าแบบสุภาพ แต่ถ้าเป็นจอมทัพล่ะก็คงไม่สอนเธ

“ถอยไป” เธอบอกเสียงห้วน“ผมถามว่าหิวเหรอ คุณยังไม่ตอบ” “สีหน้าฉันเหมือนคนหิวเหรอคะ” “โดนสักนิดเดี๋ยวก็รู้เรื่อง” เขาหาเรื่องหื่นกับเธอไม่เลือกเวลาเลยหรือเนี่ย นี่เธอกำลังโกรธอยู่นะ เธอคิด“หยาบคาย” เธอว่า พลางกัดฟันแน่นก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วเอาไหล่ชนเขาเพื่อให้หลบ กิริยาไม่น่ารักเอาเสียเลย แต่ก็ไม่แปลกใจหรอกหากจะทำ เขาคิด“ซักผ้าแล้ว ทำกับข้าวด้วย วันนี้อยากกินอะไรอร่อยๆ” เขาเอ่ยขึ้นพลางทำลอยหน้าลอยตา จังหวะเดียวกันเธอก็หันกลับมามอง จ้องกันเขม่ง แล้วเธอจะสู้อะไรเขาได้นอกเสียจากทำตาม ว่าแล้วจึงรีบเดินไปยังห้องซักรีด เพื่อจะได้ซักเสื้อผ้าให้กับเขา จอมทัพเดินตามไปด้วยความที่ไม่ไว้ใจในความเป็นแม่บ้านแม่เรือนของอลินเพราะเธอเป็นลูกคุณหนู คงทำอะไรไม่เป็นพอๆ กับเขานี่แหละ ซึ่งผิดคาดอลินซักผ้าได้ เพราะเป็นเครื่องซักผ้าอัตโนมัติ อยู่คอนโดก็จ้าง บ้างก็ซักเองโดยที่คอนโดมีบริการให้ซักเองด้วย ทว่าสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอต้องชะงักคือ ต้องแยกเสื้อผ้าของเขา“กางเกงใน” เธอ

“อ้า ฮือๆๆ ผมกลัวแล้ว ผมกลัว... อย่าฆ่าผมเลย” คีตะภัทรได้แต่กรีดอ้อนวอนและมือข้างซ้ายสั่นเทา จังหวะเดียวกันนั้นจอมทัพก็เอาปลายมีดแตะที่คางของคีตะภัทรให้เงยขึ้นช้าๆ “ผมขอโทษ” คีตะภัทรได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขณะที่สายตาจอมทัพแข็งกระด้าง“มันสายเกินไปแล้ว” จอมทัพบอกเสียงเหี้ยม ก่อนจะจิกผมคีตะภัทรอีกครั้งจากนั้นจึงเหวี่ยงไปให้โจว์จัดการต่อ“ส่งมันกลับบ้าน ให้พ่อแม่มันดูสภาพ และบอกไปเลยว่าฝีมือฉัน เตรียมรับแรงกระแทกที่จะแรงกว่านี้” “อย่า อย่าทำอะไรครอบครัวผมเลยนะ ไว้ชีวิตเราเถอะ” คีตะภัทรได้แต่ยกมือไหว้ด้วยความหวาดกลัว ขณะที่จอมทัพมีสีหน้าเย็นชาขึ้นมาก “ขอร้องแล้วเหรอ ไม่เก่งเหมือนก่อนหน้านี้เลย” “ฮือๆๆ” “ฉันจะทำให้พวกแกตายอย่างช้าๆ ตายไปเอง เหมือนอย่างที่เกิดขึ้นกับต้าเอส ยังเหลือใครอีกนะ แม่และพี่สาวแกใช่ไหม ส่วนน้องสาวน่ะ สวยขนาดนั้น... น่าจะเอามาเล่นเกมกันซะก่อน” “อย่า... อย่าทำอะไรยัยเล็กนะ”&nbs

จึงได้แต่กินไปเงียบๆ ไม่ต่อปากต่อคำกับเขาอีก ทว่าว่าสายตาก็อดเหลือบมองชายหนุ่มนิดหน่อย แล้วพลันเห็นที่หลังมือขวาของเขามันเป็นแผลถลอก เธอจึงพยายามจ้องว่ามันเป็นแผลสดหรือว่าแผลเก่า กระทั่งไล่ไปตามเสื้อ ลำคอก็มีรอยเลือด เธอได้แต่อ้าปากอึ้งจะไม่กล้าพูดอะไรต่อ กระทั่งมื้อค่ำผ่านไป เธอก็เก็บโต๊ะอาหาร ทำหน้าที่ล้างจานโดยที่ไม่ให้เขาต้องสั่ง แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น จอมทัพก็ไปค้นหากล่องยาที่ล็อกเกอร์หลังเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม จากนั้นเขาก็ยืนเช็ดแผลแล้วก็ทำแผลอยู่ตรงนั้น อลินออกมาเห็น หลังจากที่ล้างจานเสร็จ ทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นจอมทัพผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก แต่อีกร่างนึงเขาก็คือพี่ต้าเฉินของเธอ หากจะให้มองข้ามก็ดูจะเป็นไปได้ยาก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เธอถามเสียงเบา “ไม่เป็นไร” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลง และถอนหายใจหนักๆ “มือคุณไปโดนอะไรมาคะทำไมมันถลอกขนาดนั้น” เธอถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถือวิสาสะจับสำลีมาเช็ดแผลให้เขาด้วยตัวเอง เขาก็ได้แต่มองและถอนหายใจ ยอม