รอยรักเชลยอสูร

จอมทัพ หรือชื่อเล่น ต้าเฉิน เจ้าของกาสิโนในต่างประเทศ และเป็นเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวในเมืองไทย 1 แห่ง เขาเป็นลูกครึ่งเสี้ยว บิดาเป็นชาวไต้หวันลูกครึ่งอเมริกัน และแม่เป็นคนไทย จึงสามารถมีธุรกิจที่ต่างประเทศได้ วันนี้เข้ากลายเป็นเจ้าของทั้งหมด เพราะทั้งบิดาและมารดาเสียชีวิต ต้องบินไปกลับไต้หวันเมืองไทย และอเมริกาเป็นว่าเล่น มาเมืองไทยคราวละเป็นเดือน แต่ไปเมืองนอกคราวละหลายๆ เดือนเช่นกัน ทว่ารอบนี้แทนที่เขาจะได้มาตรวจงานที่เมืองไทยอย่างเดียว กลับต้องมาจัดพิธีศพน้องสาว ที่เขาต้องดูแลแทนพ่อกับแม่ตั้งแต่ ม.6 ยันเรียนจบปริญญา ไม่รู้เพราะปัญหาชีวิตที่ไม่เคยปรึกษาพี่ชายคนนี้ ส่งผลให้เธอเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า จึงทำให้ต้าเอสจบชีวิตลงที่คอนโดมิเนี่ยมภายในพิธีศพถูกจัดขึ้นที่มูลนิธิ ไทย- จีน โดยมีจอมทัพเป็นเจ้าของมูลนิธิ เป็นผู้นำและคอยให้ความช่วยเหลือเหล่าคนไทยเชื้อสายจีนมาโดยตลอด ซึ่งมูลนิธิตั้งอยู่ด้านหน้าของหมู่บ้านนั่นเอง แขกเหรื่อหมุนเวียนกันเขามาร่วมงานทั้งวัน จอมทัพและลูกน้องก็ปลีกตัวมารับแขก แต่ถึงกระนั้นก็แทบจะไม่เชิญใคร รับรู้กันเฉพาะคนรู้จักกันแค่ระแวกใกล้ๆ ก็พอ เพราะการตายของต้าเ

“ไม่... ไม่บอก ฉันจะไม่บอก” เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงขาดหายเช่นเดิม “เอาอะไรมารับประกันดีวะโจว์” จอมทัพหันไปถามลูกน้อง ซึ่งก็รู้ใจดีเหลือเกิน ลูกน้องคนสนิทถือมีดไปปักกลางโต๊ะ เท่านั้นแหละชายหนุ่มที่โดนซ้อมถึงกับตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะถูกนำตัวไปแล้วจับศีรษะฟุบหน้ากับโต๊ะ ลูกน้องคนหนึ่งก็จับมือเอาไว้พร้อมกับกางนิ้วออกจากกันให้หมดทุกนิ้ว “ห๊า! ไม่... ไม่นะ... พวกแกจะทำอะไร อย่า! อย่า! ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย” ชายหนุ่มเอ่ยขอร้องเสียงสั่น พร้อมกับเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้“เกี่ยวก้อยสัญญากัน แต่นิ้วก้อยน่ะขอนะ” จอมทัพก้มหน้ากระซิบเสียงเหี้ยมก่อนจะจับมีดคมๆ เอาไว้ปักไว้กึ่งกลางระหว่างนิ้วก้อยกับนิ้วนาง“มะ มะ ไม่ อย่าคุณเฉิน อย่า อ๊า!!!! อื้อ!!!” เสียงร้องดังลั่นห้อง เมื่อจอมทัพกดมีดลงไปบนนิ้วก้อยแรงๆ แรงสุดเท่าที่กำลังจะมี กระทั่งนิ้วก้อยขนาดสะบั้นไปหนึ่งข้อ จอมทัพทำลงไปด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่สะทกสะท้าน ส่วนลูกน้องก็ปิดผ้ายัดปากชายหนุ่มเอาไว้เพื่อไม่ให้ร้องไปมากกว่านี้ “อื้อ!!!” ชายหนุ่มได้แต่ร้องในลำคอ ดีดดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับดวงตาเหลือกล

“คุณ! คุณ! ได้ยินผมไหม” คนรับใช้ถาม ชายที่ปริศนาก็พยักหน้าแต่ไม่ได้ลืมตา คนรับใช้จึงเพ่งมองอีกครั้งให้แน่ใจ พร้อมกับจับตัวพลิก “คุณกรณ์! คุณกรณ์! โอ๊ยตายแล้ว” คนรับใช้เรียกด้วยความตกใจก่อนจะเข้าไปพยุง พร้อมกับสาวใช้อีกคน “นิ่ม ไปเรียกคุณๆ เดี๋ยวนี้ เร็ว” เขาสั่งอีกครั้ง จากนั้นสาวใช้คนเดิมก็วิ่งเข้าบ้านทันที ซึ่งเจ้านายทั้งหลายก็ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว“มีอะไรเหรอนิ่ม” นราพี่สาวคนโตของบ้านเอ่ยถามด้วยความตกใจ “คุณกรณ์ คุณกรณ์อยู่หน้าบ้าน เหมือนถูกปองร้ายมาเลยค่ะ สภาพดูไม่ได้เลย” สิ้นคำของสาวใช้ ทุกคนก็วิ่งไปที่หน้าบ้านพร้อมกับตะโกนบอกคนขับรถให้เอารถออกโดยด่วน “กรี๊ด! กรณ์ เกิดอะไรขึ้น กรณ์” นรากรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดโทรมกายของชายหนุ่ม“พาคุณกรณ์ไปหาหมอเถอะครับ” คนรับใช้บอก “รถกำลังมา รถกำลังมา” นราละล่ำละลักเอ่ยเสียงสั่น แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว เพราะสภาพของกรณ์นั้นไม่รู้จะอยู่หรือตาย และในจังหวะเดียวกันนั้นรถก็แล่นมาจอดด้านหน้าพอดี ทุกคนจึงได้พยุงกรณ์ขึ้นรถ คุณหนูใหญ่ก็ขึ้นไปนั่งประคองเอาไว้ เพราะเป็นคนสนิท “ให้เราตามไปไหม พี่นรา” น้องอีกคนเอ่ยถาม“ไปๆๆ ขับรถตามไป” นราตอบเสีย

“นี่มันโรงพยาบาลนะ มันไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งหรอกน่า” “ก็ได้ครับ งั้นผมกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้” เมื่อพูดจบคีตะภัทรก็ออกไปจากห้องพัก ขับรถกลับบ้านคนเดียว เพราะคนขับรถต้องอยู่เป็นเพื่อนนราก่อน แต่ให้ตายสิ จิตตกและระแวงไปหมด“คุณกรณ์ เขาทำอะไรคุณนอกเหนือจากนี้หรือเปล่า” นราอดถามไม่ได้เมื่ออยู่กันสองคน“มันซ้อมผม ด้วยตัวเอง ไม่ให้ลูกน้องยุ่ง มัน... เก่งมากคุณนรา โหด เหี้ยม น่ากลัว ถ้าไม่เป็นเพราะอยากให้ผมมาส่งข่าวล่ะก็ ป่านนี้ผมอาจจะตายแล้วก็ได้” “อยากเห็นหน้าจริงๆ เลย” “อย่าอยากเห็นเลยครับ มันน่ากลัวจริงๆ คุณคิดไม่ถึงหรอกเวลามีปืนจ่ออยู่ตรงหน้ามันเป็นยังไง ในห้องมืดที่มีแสงนิดเดียว เขาสามารถฆ่าผมได้เพียงแค่หมัดกับเท้า ผมแทบคลาน ตอนที่มันตัดนิ้วผม ผมเคยเห็นแต่ในหนัง” “ทำไมมันถึงโหดเหี้ยมแบบนี้” นราบอกเสียงสั่น นึกหวาดกลัว แต่เจอกับตัวเองจะเป็นอย่างไร เหมือนในหนังไหม คงน่ากลัวเกินจะคาดเดา “เราเลิกพูดเรื่องนี้นะครับ ผมว่าคุณพักเถอะ ผมก็จะพัก” เขาพูดมาเยอะแล้ว และอ่อนเพลียเหลือเกิน แต่ที่มีแรงพูดอยู่ก็เพราะว่าใจร้อนอย่างบอกเท่านั้นเอง ทุกคนจะได้ตื่นกลัว จะเหลือก็แต่น้องคนเล็กนั่นแหละที่ยั

“มะ มะ ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอะไรเลย” เธอละล่ำละลักตอบเสียงสั่น “อย่ามาแก้ตัว ไอ้กรผู้ช่วยพี่สาวเธอ มันก็แก้ตัวแบบนี้ ฉันไม่ฆ่ามันก็บุญหัวแล้ว” “พะ พะ พี่กร นายทำอะไรพี่กร” หญิงสาวถามด้วยความตกใจ“ต้องถามก่อนว่า พวกเธอทำอะไรต้าเอสต่างหาก ส่วนไอ้กรน่ะ เธอก็จะโดนเหมือนกันมันนั่นแหละ” “ฉัน ฉันไม่เกี่ยว ฉันไม่ได้ทำอะไรต้าเอส ต้าเอสฆ่าตัวตาย” สิ้นคำของเธอ เขาก็ยิ่งโกรธแล้วหันไปคว้าแจกันขว้างใส่พื้นเสียเลยเพื่อระบายอารมณ์ เพล้ง!!! ทำเอาเธอตกใจและยกขาขึ้นทันทีเพราะกลัวเศษแก้วกระเด็นใส่“อย่ามาแก้ตัว!!! คิดสิว่าทำอะไรลงไป และเพราะอะไรทำไมน้องฉันต้องมาตาย เพราะปีศาจอย่างพวกเธอไง”“ฉัน... ฉันไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำ” หญิงสาวแก้ตัวอีกครั้ง ทว่าคราวนี้น้ำเสียงเบาลง “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เอาเถอะถ้าจะปากแข็งกว่าไอ้กรล่ะก็ คงต้องจัดการให้หนักกว่าซะล่ะมั้ง” “อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่รู้เรื่อง ไม่เกี่ยวด้วย ที่ต้าเอสฆ่าตัวตายไม่เกี่ยวกับฉันเลย” เธอพยายามบอกเสียงสั่น น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินอาบแก้มด้วยความหวาดกลัว และรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาเล่ามานั่นแหละ เธอรู้ แม้จะไม่เกี่ยวแต่ต้าเอสก็ต้องมาตายเพราะ