Lahat ng Kabanata ng Theory ล้อมรัก ละลายใจ: Kabanata 41 - Kabanata 50

“ดื้อ”“หืม” “อยากกินอะไร”“…”“สรุปว่า” “สรุปว่า ?” ฉันทำหน้างง ปืนเลยเคาะจมูกเข้าให้ “จะกินไร”“อ๋อ...อยากกินเส้นเล็กหมูน้ำตก” ฉันยิ้มประจบและตอบโดยไม่ต้องหยุดคิดให้คนถามต้องอารมณ์เสียที่ต้องถามซ้ำเพราะฉันมีเมนูที่อยากกินอยู่ในใจตั้งแต่ปืนมัดมือชกให้มากินข้าวกลางวันด้วยกันที่โรงอาหารของคณะวิศวฯ แล้ว “เธอล่ะอยากกินอะไร” แหงนหน้าชวนคุยก็เห็นคนตัวสูงมองมาอยู่ก่อนแล้ว มองแบบเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้ ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง “อยากกิน...” พอปืนลากเสียงเท่านั้นแหละ ฉันนี่รีบยกมือห้าม“ไม่ต้องบอกแล้ว ไม่อยากรู้”“ทำไม กลัวปืนบอกอยากกินพริกหวานงี้เหรอ”“บ้า!”“ก็อยากกินจริง ๆ นั่นแหละ”“ปืน” ฉันกดเสียงต่ำปรามคนหน้าตายที่ดวงตาเป็นประกาย“ดุจัง”“ขนาดว่าดุนะ เธอไม่เห็นจะกลัวเราเลย” ฉันบ่น อีกคนหัวเราะ“ใครว่า ทุกวันนี้ปืนกลัวดื้อไม่สนใจจะแย่” เขาว่าแบบนั้น ฉันก็เขินไปสิ ช่วงหลังมานี้ ชักมีหยอด มีอ่อยบ่อย แต่ละคำช่างเขย่าหัวใจจนมันสั่นคลอนแทบไม่มีเหลือชิ้นดี แล้วการแสดงออกของเขาก็ไม่ได้สวนทางกับคำพูดด้วยนะ จากที่ฉันพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดชักปักใจเชื่อเกือบแปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วว่าเขาอาจ

5 : 25 PMปืนเลิกเรียนได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังออกจากมหา’ลัย ไปไหนไม่ได้ ลงมาจากห้องเรียนเขาก็จูงมือฉันเดินลัดเลาะมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อนบริเวณลานเกียร์เพื่อคุยงานที่ต้องร่วมกันทำกับเพื่อนต่อ และด้วยความที่ฉันเข้าไม่ถึงในเรื่องวงจรไฟฟ้าประกอบกับไม่มีส่วนเกี่ยวข้องฉันเลยขอหลบฉากออกมาหาน้ำหวานเย็นชื่นใจดับความกระหายโดยมีปืนชี้เป้าให้ว่ามันอยู่ตรงไหน โชคดีที่ซุ้มร้านค้าอยู่ไม่ไกลจากจุดที่นั่งกันอยู่ เดินแป๊บเดียวก็ถึง แต่ติดตรงคิวก่อนหน้าที่มีอยู่หลายคิว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยากดื่มอะไรที่ไม่ใช่น้ำเปล่าฉันคงไม่รอ“รับอะไรดีจ๊ะน้อง”“เอาน้ำแดงโซดาแก้วหนึ่งค่ะ”“ได้จ้า รอสักครู่นะ”ฉันพยักหน้าเชิงรับรู้ ระหว่างรอน้ำแดงโซดาที่สั่งไปฉันก็หันมาเลือกลูกอมละลานตาในตะกร้าใบใหญ่และจำพวกขนมขบเคี้ยวที่มีตั้งแต่ห่อละห้าบาทไปจนถึงห่อละยี่สิบสามสิบ ถึงจะไม่มีใครสั่งอะไรนอกเหนือจากน้ำเปล่าก็จริง แต่มาแล้วฉันจะไม่ซื้ออะไรกลับไปฝากพวกเขาได้ยังไง “เฮ้ พริกหวาน”ฉันเงยหน้าขึ้นจากตะกร้าขนมแล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครคือเจ้าของมือบนไหล่ “อ้าวนะ” นะหรือชื่อเต็ม ๆ คือมานะ ชายหนุ่มหน้าตาดีจากแดนใต้ เพื่อนร่วม

[ Special Puen Talks ] “วันนี้มีดาวเคียงเดือน” “ดาวเคียงเดือน ?” ผมเลิกคิ้ว เห็นท่าทางตื่นเต้นของพริกหวานจากหางตาเลยอดที่จะยิ้มเอ็นดูไม่ได้ และก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถาม ว่าดาวเคียงเดือนที่ว่ามันคือละครหรืออะไร ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้ม ที่เงียบเสียงไปหลังจากแยกย้ายกับพวกไอ้เข้มที่ลานจอดรถเมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้วก็ชิงขยับเพื่อขยายความ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เท้าผมต้องแตะเบรกเพราะข้างหน้าเป็นสัญญาณไฟแดงพอดี คันแรกที่ติดเลยกู ผมเท้าข้อศอกข้างขวาตรงประตู ตามองจ้องอยู่ที่ตุ๊กตาหน้ารถถามว่าตอนนี้อารมณ์ขุ่นมัวของผมหายไปหรือยัง คำตอบคือมันยังอยู่ แต่เจือจางลงมากแล้วล่ะ โมโหเองหายเอง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมโมโหแทบตาย เชื่อไหมผมตกอยู่ในอาการนั้นเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ตั้งแต่นำพาชีวิตมาคลุกคลีอยู่กับพริกหวานน้อย เธออยู่เฉย ๆ ก็สามารถ ทำผมบ้าได้ “ดาวเคียงเดือน หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าพระจันทร์ยิ้มไง ปืนรู้จักใช่ไหม เมื่อกี้เค้าอ่านเจอในเฟซบุ๊ก บอกว่าค่ำวันนี้จะมี เค้าอยากดูมากกกก” ผมพยักหน้า ร้องอ๋อ แล้วเอนตัวไปข้างหน้ามองดูท้องฟ้าที่เริ่มถูกความมืดกลืนกินด้วยความสนใจ “แล้วเราจะเห็นปราก

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”“ฮะ เอ่อ” คิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้งปืนก้มหน้าลงมาหาแล้วเคลื่อนเข้ามาใกล้จนฉันต้องถอยหลังเว้นระยะห่าง ที่เงียบเป็นเพราะพูดไม่ออก มันตื่นเต้น เขิน ความรู้สึกปะปนกันมั่วซั่วไปหมด ขนาดสบตากับปืนฉันยังต้องกลั้นใจเลย ที่ผ่านมาก็เคยถูกบอกชอบนะ แต่ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับคนเหล่านั้นเลยเฉย ๆ ซึ่งมันแตกต่างจากตอนนี้ “ไม่พูดอะไรไม่เป็นไร งั้นเรามาเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกันได้ไหมดื้อ แค่พยักหน้าก็ได้ ปืนไม่เรื่องมากหรอก” ได้ยินคำชวน กึ่งเร่งเร้าจากปากคนมึนแล้วฉันอดที่จะช้อนตามองค้อนคนใจร้อนเกินเบอร์ไม่ได้ แล้วทุกวันนี้นะเขาไม่เคยทำเหมือนว่าเราเป็นเพื่อนกันเลยด้วยซ้ำ คล้ายว่าความสัมพันธ์ของเรามันก้าวกระโดดมาตั้งแต่แรก เพราะสถานะไม่ชัดเจน“เธอต้องเริ่มจากจีบเค้าก่อนไหมอะ” ฉันถามเสียงอ้อมแอ้ม“ก็เฝ้าจีบอยู่ทุกวัน” เขาว่าอย่างนั้น แววตาล้อเลียนอีกด้วย “ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจีบอยู่” โต้กลับข้าง ๆ คู ๆ“แน่ใจ ?”“แน่” เป็นแน่ที่เบาบางมาก“งั้นวันนี้รู้แล้ว” มุมปากเขากดลึกเป็นรอยยิ้มจาง ๆ น่ามองโอ๊ย...ฉันถึงกับต้องยกมือกุมขมับ อีกข้างวางทาบอก ก่อนจะหันหน้าหนี เพรา

“ผู้ชาย” “เรื่องจริงเลย ดูอย่างน้องโทนสิ โดนหมายหัวไว้เลย” “ชงดียิ่งกว่าบาร์เทนเดอร์อีกมั้งแกสองคนเนี่ย” ฉันว่าเหน็บ “อะแน่นอนจ้า” ฉันย่นจมูก ตวัดค้อนใส่ยัยเบลเพื่อนตัวแสบ “เออแล้วพ่อว่าไงบ้างอะที่รู้ว่ามีหนุ่มมาจีบลูกสาวอะ” “จะว่ายังไงล่ะจ๊ะก็ซักประวัติปืนซะละเอียดยิบเลยอะสิ”พอพูดถึงพ่อแล้วฉันก็หลุดยิ้ม ก่อนพ่อจะรู้ฉันแย๊บผ่านทางแม่ไปก่อนแล้วว่าตอนนี้ลูกสาวแม่กำลังคุยอยู่กับหนุ่มคนหนึ่งนะ แม่จึงเป็นคนแรกของบ้านเลยที่รู้เรื่องราวระหว่างฉันกับปืน ต่อมาก็คือน้องชายสุดที่รัก นายข้าวโอ๊ตเขาเห็นความปกติของพี่สาวผ่านทางเฟซบุ๊กเลยอินบ๊อกซ์มาคาดคั้น ตอนนี้รู้จักกับปืนแล้วด้วย ส่วนคนสุดท้ายคือพ่อ ซึ่งก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันนี้เอง ถึงกับสายตรงมาถามเองเลย มีขอดูรูปปืนด้วยเออ เรื่องนี้แม่แอบกระซิบมา “นอกจากซักประวัติแล้วยังบ่นอะไรแกอีกไหมอะ”“ก็มีบ่นบ้างอะแจน แต่เน้นเรื่องให้ดูให้ดีมากกว่า”“ความพ่ออะเนอะ ย่อมห่วงลูกสาวเป็นธรรมดา”“จริง” เบลเออออเรื่องที่พ่อเป็นห่วงฉันเข้าใจดี และที่ทำฉันอึ้งอีกเรื่องหนึ่งก็คือปืนเขาแสดงความบริสุทธิ์ด้วยการขอโทรคุยกับพ่อแม่ฉันเองเลยหลังฉันบอกว่าครอบครัวฉ