Semua Bab Theory ล้อมรัก ละลายใจ: Bab 31 - Bab 40

มันมีหลายตัวเลือกจนผมมึนไปหมดขนาดก็มีเยอะเห็บแวบ ๆ ว่ามีแบบเย็นด้วยยังไงวะคนผลิตนี่ก็ช่างคิดว่ะนี่ถ้าวานให้ผมไปซื้อโดยไม่ระบุยี่ห้อ ไม่ระบุขนาด หรือสรรพคุณอะไรก็ตาม ผมคงเหมามาหมดทุกยี่ห้อที่มี ง่ายดี แต่ตอนนี้มาอยู่ตรงนี้แล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วผมว่าผมไม่ควรยืนอยู่เฉย ๆ ผมควรศึกษาเอาไว้หน่อย เผื่อว่าวันไหนเดือนไหนพริกหวานเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาผมจะได้หยิบถูก“จะทำอะไรปืน” เสียงเย็น ๆ ของพริกหวานเบรกผมเอาไว้พร้อมกับเธอหันขวับมาจ้องหน้าผมสลับกับมองห่อสีเขียวในมือเขม็ง “วางลงที่เดิมเดี๋ยวนี้เลยปืน มันไม่ใช่ของที่ผู้ชายจะเอามาเล่นนะ” ดูดื้อพูดเข้า คิดว่าตัวเองกำลังพูดกับคนอายุเท่าไรอยู่ หน้าตาผมมันบ่งบอกหรือไงว่าอยากจะหยิบมันเล่นแก้เซ็ง“แล้วใครว่าปืนจะเอามาเล่น”“แล้วหยิบทำไม นั่นของผู้หญิงนะ ไม่อายเหรอหยิบแบบนั้น”“อายทำไม หยิบแล้วจะเป็นยังไง ปืนจะมีปีกบินได้เหมือน คำโฆษณาบนห่อนี้น่ะเหรอ” ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจตรรกะความคิดของพริกหวาน ในมือผมมันก็แค่ห่อผ้าอนามัยไหมวะ “ผู้ชายคนไหนมันจะอายก็อายไปเถอะ แต่สำหรับปืน ปืนไม่อาย ถ้าสิ่งนั้นมันมีความจำเป็นต่อคนที่ปืนให้ความสำคัญ” พริกหวานดูอึ้งไปเ

ตอนระหว่างที่ฉันกำลังเดินมาที่โรงอาหารปืนไลน์มาถามว่าอยู่ไหน ถึงมหา’ลัยยัง พอฉันบอกถึงแล้วเขาก็แค่ส่งสติ๊กเกอร์รับรู้ ไม่ได้บอกสักคำว่าจะแวะมาหาก่อนเข้าเรียน อันที่จริงเมื่อเช้าปืนก็จะไปรับฉันมาเรียนพร้อมกันนั่นแหละ แต่ฉันปฏิเสธ บอกไม่ให้ไปรับเพราะวันนี้ปืนมีเรียนตอนแปดโมงครึ่ง ถึงหอฉันจะใกล้แต่ถ้าแวะเข้ามารับ กลับออกไปรถดันติดขึ้นมากลัวว่าเขาจะเข้าเรียนไม่ทัน ทีแรกเขาก็ไม่ฟังฉันหรอกดึงดันจะมาให้ได้ แต่ฉันยืนยันเสียงแข็งว่าเจอกันตอนหลังเลิกเรียนทีเดียวเลย นี่ยังไม่ทันจะเริ่มเรียนก็มาเจอกันซะละ“กินข้าวยัง” ถามเมื่อเขาเดินมาถึงตัว แต่เขาดูไม่ได้สนใจคำถามฉันเท่าไรเมื่อเห็นน้องโทนเดินถือจานข้าวขาหมูมาหยุดยืนตรงหัวโต๊ะแล้วยิ้มให้ฉันจาง ๆ ยัยเบลตบมือเรียกแปะ ๆ เป็นการส่งสัญญาณว่าให้น้องไปนั่งข้าง ๆ“น้องโทนมานั่งข้างพี่นี่มา พี่เหงา”“ฮะ” น้องก็ว่าง่ายนะ เดินไปหย่อนกายลงข้างยัยเบล “ปืน ถามทำไมไม่ตอบ” ฉันกระตุกมือดึงความสนใจ“งอแงอะไรคะดื้อ” ก้มหน้าลงมอง ฉันเลยตวัดค้อนเข้าให้“เปล่างอแงสักหน่อย ถามว่ากินข้าวยังก็ไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าน้องเขาอยู่ได้ น้องคงเกร็งเธอไปหมดแล้วป่านนี้” ว่าเชิงบ่

“หงุดหงิดอะไร ห้ามตอบว่าเปล่านะปืน” ดักทางไว้เลย“ดื้อแม่ง” ทำหน้าง้ำแล้วมองฉันอย่างไม่สบอารมณ์“เราทำไมพูดมาเลย” พอฉันเริ่มรวนนิด ๆ อีกคนก็ถอนหายใจ“ช่างมันเถอะ” บอกปัดแล้วตกข้าวกินต่อด้วยมือข้างเดียว เพราะอีกข้างจับมือฉันไม่ยอมปล่อย ฉันแค่นเสียงร้องเหอะ สะบัดมือหวังให้หลุด แต่นอกจากจะไม่หลุดแล้ว ยังบีบมือฉันแน่นยิ่งขึ้นไปอีก“พอไม่อยากตอบอะไรชอบพูดช่างมันเถอะตลอด”“อือ”“ยังจะอืออีก” ฉันส่งเสียงฮึมฮำขัดใจ “ปืนไปเรียนก่อนนะดื้อ โทรหาก็รับสายด้วย แชตก็ตอบด้วย” เรากินข้าวอิ่มกันได้สักสิบนาทีแล้ว จึงสมควรแก่เวลาที่ปืนจะไปเรียน ฝ่ามือหนาวางลงบนกลุ่มผมฉัน เขาลูบก่อนจะโยกหัวฉันเบา ๆ วิศวฯ ที่ใครต่อใครว่าดุ ห้าวเป้ง และเป็นสายเถื่อนสุดจี๊ดตัวพ่อประจำมหาวิทยาลัย ฉันว่าเหมารวมหมดทุกคนไม่ได้หรอก ฉันสัมผัสมาแล้ว กับคนนี้ไง หรือฉันอาจยังไม่เห็นมุมดาร์กแบบขั้นสุดของเขาไม่รู้นะ แต่ไม่รู้แหละกับคนอื่นเขาจะเป็นอย่างไร อันนั้นอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับฉันปืนไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะดีมากด้วยซ้ำ อ้อ! ยกเว้นเรื่องที่เขาเขม่นใส่รุ่นน้องฉันนะ“จะรับสาย และตอบแชต โอเคนะคะ”“เด็กดี”“บ๊ายบายจ้าปืน” แจนโบกมือก่อ

“ความจริงเราหาข้าวกินแถวนี้ก็ได้นะ ไม่ต้องไปไหนไกล อร่อยด้วย” ฉันเสนอ และพอจะชักมือออกสายซิ่งที่จะคลานเป็นเต่าไปร้านข้าวก็ออกตัว บิดคันเร่งเจ้าเวสป้าคันงามพุ่งแรงจนฉันไม่กล้าที่จะปล่อยมือ นี่มันแกล้งกันชัด ๆ“ปืนสั่งอาหารไว้แล้ว เราไม่ไปกินไม่ได้หรอก” เสียงสารถีหน้าหล่อโต้ลมบอกฉันหลังเราหลุดออกมาจากซอยที่ฉันอยู่แล้ว และตอนนี้เขาก็ขี่เจ้าเวสป้าพาฉันมาอยู่บนถนนใหญ่ที่มีรถวิ่งร่วมเต็มเลนไปหมด สารภาพตามตรงว่ากับพวกพี่ ๆ น้า ๆ ลุง ๆ วินมอเตอร์ไซค์ทั้งหลายฉันไม่เคยอุ่นใจสักครั้งเวลาที่ต้องใช้บริการไม่ว่าจุดหมายจะใกล้เพียงไม่กี่นาที แต่กับเจ้าของแผ่นหลังกว้างคนนี้ ถึงเขาจะแกล้งฉันด้วยการออกตัวแรงในครั้งแรก แต่ตอนนี้เขากลับขับขี่ด้วยความระมัดระวัง ไม่ซิ่ง และไม่คลานเป็นเต่าเดินทางสายกลางสร้างความอุ่นใจให้ฉันอย่างไม่ต้องร้องขอ“ร้านที่จะพาเราไปต้องอร่อยมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม”“อือ อร่อย กินแล้วดื้อติดใจแน่นอน”ถ้าเขายืนยันว่าอร่อยฉันเชื่อว่ามันต้องอร่อยจริง ๆ“คอนเฟิร์มขนาดนี้ชักอยากชิมแล้วสิเนี่ย”“อดใจไว้ก่อน ปืนไม่อยากพาแวะร้านข้างทางแถวนี้”“รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้สิ”ปืนพาลัดเลาะเข้าซอย

“ทำไมแม่เธอใจดีกับเราจังอะ”“ดื้อน่ารักไงคะแม่เลยเอ็นดู”“อะ ทานเยอะ ๆ นะลูกหนูพริกหวาน ปิดท้ายมีของหวานเป็นบัวลอยไข่เค็ม” แล้วท่านก็ตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์สีสันสวยงามใส่จานข้าวให้อย่างใจดี ร้านอาหาร แจ่มจันทร์ ของคุณแม่ปืนเป็นร้านอาหารไทย เน้นรสชาติไทยสไตล์ มองดูจะเห็นได้ว่านอกจากลูกค้าคนไทยแล้วยังมีลูกค้าชาวต่างชาติทั้งทางฝั่งยุโรปและฝั่งเอเชียเข้ามาเป็นลูกค้าด้วย“อาหารร้านคุณป้าอร่อยมาก ๆ เลยค่ะ” ไม่ได้ชมเพื่อเยินยอ แต่ชมเพราะมันอร่อยถูกปาก และถูกใจฉันจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกค้าถึงได้เยอะ“อร่อยวันหลังก็ต้องมาหาแม่ที่ร้านอีก หรือจะไปหาแม่ที่บ้านก็ยินดีต้อนรับ ให้ตาปืนพามา ถ้าไม่ยอมพามาก็โทรหาแม่ จริงสิ! เลิกเรียกคุณป้าแล้วเปลี่ยนมาเรียกคุณแม่แทนดีกว่านะจ๊ะเด็กดี ไหนลองเรียกแม่ให้แม่ฟังซิลูก” ท่านตั้งตารอฟัง และเผอิญหางตาฉันเหลือบไปเห็นปืนยิ้มเข้าพอดีเลยกำหมัดทุบที่ต้นขาแกร่งไปสองที เขานั่งติดกับฉันน่ะ แม่เขาก็ด้วย คือตอนนี้ฉันนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างแม่ลูกคู่นี้“คุณแม่” ฉันเรียกท่านเสียงเบา รู้สึกเขิน และประหม่ายังไงไม่รู้บอกไม่ถูก จากนั้นแม่จันทร์ก็ดึงฉันเข้าไปสวมกอดแนบอก