All Chapters of ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70!: Chapter 61 - Chapter 70

“แม่หม่าคะ นี่ก็เริ่มสายแล้วด้วยพวกชาวบ้านคนอื่นๆ เขาจะไม่ขึ้นมาเก็บผลซีกวา (*แตงโม) หมดแล้วหรือคะ?”นางหม่าที่ได้ยินคำถามของลูกสาวบุญธรรมก็ได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความเอื้อเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยตอบเฉลยความกังวลใจของลูกสาว“อืม… แม่ว่าน่าจะยังไม่มีใครขึ้นไปเก็บหรอกจ้ะ เพราะไม่มีใครในหมู่บ้านที่รู้จักผลไม้ป่าชนิดนี้เลย ตอนแรกแม่เองก็คิดว่าจะไม่เก็บเหมือนกัน แต่พอมานึกๆ ดูแล้วบ้านเราก็กินผลไม้หน้าตาแปลกๆ บ่อยเลยคิดว่าลูกน่าจะรู้จักก็เลยลองเก็บลงมาน่ะจ้ะเพราะฉะนั้นเรื่องที่ลูกกลัวว่าจะมีคนมาเก็บผลไม้ป่านี้ไปนี่ยิ่งไม่ต้องห่วงเลย เพราะชาวบ้านที่นี่ไม่มีใครกล้าเก็บมากินสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกจ้ะ”“อย่างนี้นี่เอง… ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราก็รีบขึ้นเขาไปเก็บกันเลยดีกว่าค่ะ เผื่อจะได้ปอกเก็บไว้กิน แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ฉันจะได้ลองนำไปฝากท่านผู้นำหมู่บ้านดูด้วยค่ะ!” เธอเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นระคนดีใจ“ภรรยา…คุณใจเย็นก่อนนะ เดี๋ยวผมจะรีบไปเตรียมของขึ้นเขาก่อนแล้วพวกเราค่อยขึ้นไปกันนะครับ”“ก็ได้ค่ะ ฉันกับคุณแม่นั่งรอคุณตรงนี้นะคะ”“ได้ครับ…!”รอไม่นานตงหยางก็เตรียมของขึ้นเขาจนเรียบร้อย ก่อนจะสะพายขึ้นหลังแล้วเดินออ

“สามี คุณตื่นนอนแล้วหรือคะ? ฉันยังทำอาหารเช้าไม่เสร็จเลยค่ะ” หนิงเหมยที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ แต่รู้สึกถึงสายตาของใครบางคนกำลังจ้องอยู่เลยเงยหน้ามอง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสามีจึงเอ่ยถามออกมา“ตื่นแล้วครับ ก็คุณบอกว่าวันนี้เราจะเข้าเมืองกันไม่ใช่หรือครับ?”“ก็ใช่ค่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะตื่นเช้าขนาดนี้…” เธอเอ่ยตอบสามีพร้อมกับทำอาหารเช้าไปด้วย“แหะๆ อาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกตื่นเต้นด้วยมั้งครับ ไม่ได้ออกไปไหนมาหลายเดือนพอหายดีแล้วคุณชวนผมเข้าเมืองกับคุณเป็นครั้งแรกก็เลยแอบรู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆ”“ฮ่าๆ ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้ออกจากปากคุณนะคะเนี่ย อืม… อาหารเช้าเสร็จพอดีเลย ถ้าอย่างนั้น…สามีฉันรบกวนคุณเข้ามาช่วยฉันยกอาหารออกไปที่โต๊ะกินข้าวหน่อยสิคะ”“ได้ครับภรรยา”หลังจากที่ทั้งสองคนกินอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมตัวจะเดินทางกันออกไปเมือง ซึ่งทั้งสองคนเลือกที่จะนั่งเกวียนเช่าเข้าเมืองเพื่อความสะดวกสบาย และก็เพื่อไม่ให้สามีใช้ขามากเกินไปอีกด้วยใช้เวลานั่งเกวียนเกือบ1ชั่วโมงสุดท้ายทั้งสองคนก็มาถึงตัวเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หนิงเหมยจ่ายค่าเกวียนสำหรับสองคนก่อนจะเดินนำคนเป็นสาม

“ใช่ครับ พวกชาวบ้านแค่มีปากก็พากันพูดไปเรื่อย แค่เราไม่เก็บเอาคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจก็พอแล้วล่ะ”“อืม… ก็จริงอย่างที่พวกเธอสองคนพูด”“แล้ววันนี้แม่หม่าแค่จะมาดูของที่พวกฉันซื้ออย่างที่ชาวบ้านพูดกันแค่นั้นหรือคะ? หรือมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า”“โอ้ไม่มีหรอกๆ แม่แค่ได้ยินพวกชาวบ้านพวกนั้นพากันพูดถึงเรื่องการใช้เงินของพวกเธอไม่หยุดปาก ก็เลยแค่อยากจะมาดูให้เห็นกับตาน่ะสิ แต่จริงๆ แม่เองก็รู้ว่าเธอทั้งสองคนก็ไม่ใช้จ่ายอะไรที่มันฟุ่มเฟือยหรอก” นางหม่าพูดออกมา เพราะด้วยความที่เธออยู่กับเด็กสองคนนี้มานานทำให้พอจะรู้นิสัยใจคออะไรบ้างแล้ว“ขอบคุณนะคะแม่หม่าที่เชื่อใจพวกเราสองคน ในหมู่บ้านนี้เห็นทีก็คงจะมีแค่แม่หม่านี่แหละที่ดีกับพวกเราสองคนมากที่สุด”“ตอนนี้แม่เป็นแม่บุญธรรมของเธอแล้วย่อมต้องดีกับพวกเธอที่สุดอยู่แล้วสิ ฮ่าๆๆ” นางหม่าพูดออกมาอย่างตลกขบขัน“คิกๆ ก็จริงค่ะ”หลักจากนั้นทั้งสามคนก็พากันคุยสัพเพเหระไปเรื่อย…วันเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงวันแรกของเทศกาลปีใหม่ หนิงเหมยและตงหยางตื่นแต่เช้าตรู่อาบน้ำแต่งตัวเลือกใส่เสื้อผ้าใหม่สีสันสดใส่ที่เพิ่งไปซื้อมาใหม่ เพื่อที่ช่วงเช้าจะได้เตรี

“เห้อตาเฒ่าอี้ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องภายในครอบครัวของแกหรอกนะ แต่อย่างไรหนิงเหมยก็ได้ชื่อว่าเป็น ‘บุตรสาวบุญธรรม’ ของฉัน แล้วจะให้ฉันนางหม่าคนนี้ทนเห็นบุตรสาวโดนคนในครอบครัวอี้ของแกมารังแกอีกก็อย่างไรอยู่”“บุตรสาวบุญธรรม?” อี้จางหย่งสบถขึ้นมาด้วยความฉงนใจ“อ้อใช่ตอนนี้หนิงเหมยเป็นบุตรสาวบุญธรรมของฉันแล้ว หากคนบ้านอี้ยังคิดที่จะมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ไม่เลิกฉันก็คงไม่คิดจะไว้หน้าใครอีก!” นางหม่าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุดัน“ป้าหม่าครับนี่ก็ได้เวลากินข้าวแล้วพวกเรากินข้าวกันเลยดีไหม อ้อแล้วนี่คุณพ่อมีอะไรที่นี่อีกหรือเปล่าครับ?” ตงหยางเอ่ยโดยที่ไม่ได้คิดจะสนใจคนเป็นพ่อเลยสักนิด“...” อี้จางหย่งไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกมา ก่อนจะถอนหายใจฟืดฟาดแล้วกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไปด้วยความโมโหกับการกระทำของเจ้าลูกชายไม่ได้ความคนนี้ ช่างเป็นคนที่อกตัญญูจริงๆ!เมื่อคนนอกออกไปตอนนี้ภายในบ้านจึงเหลือเพียงแค่สองสามีภรรยา กับนางหม่าเท่านั้น“เอ่อถ้าอย่างนั้นฉันจะเข้าไปเตรียมอาหารออกมาขึ้นโต๊ะเลยก็แล้วกันนะคะ” หนิงเหมยเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าพ่อสามีเดินออกจากบ้านไปแล้วแต่ทว่ายังไม่ทันท

ทันทีที่ตรวจอาการให้หญิงสาวตรงหน้าเสร็จ ก็หันไปหาชายหนุ่มที่เอาแต่เดินวนเวียนไปมาจนเขาแทบจะมึนหัวไม่ได้“พ่อหนุ่มเลิกเดินแล้วใจเย็นก่อนเถอะ ภรรยาของเอ็งไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่ตั้งครรภ์ได้12สัปดาห์แล้วก็เท่านั้น” หมอชราประจำหมู่บ้านกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงติดจะยินดีกับสองสามีภรรยา“อ้อก็แค่ตั้งครรภ์เท่านั้น ห๋า! ภรรยาของผมกำลังท้องอยู่หรือครับ?!” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แค่พอทวนคำตอบแล้วก็ถึงกับต้องร้องตกใจออกมาอย่างตื่นเต้น“ใช่แล้วล่ะ ส่วนเรื่องอาหารการกิน หรือการดูแลภรรยาของเอ็ง เดี๋ยวข้าจะจดเอาไว้ให้ ส่วนเรื่องเทียบยาบำรุงเอ็งก็ไปหาซื้อในเมืองเอาก็แล้วกัน”“ดะ…ได้ ขอรับ!” ชายหนุ่มตอบรับอย่างตื่นเต้น เพราะตัวเขาเองกำลังจะมีลูก จนหนิงเหมยที่นั่งมองอยู่ก็อดส่ายหัวอย่างขำขันสามีไม่ได้ อะไรจะตื่นเต้นปานนั้น?“เอาล่ะ เทียบยาบำรุง อาหารที่ควรจะเลี่ยง หรือการดูแลต่างๆ ข้าก็จะเอาไว้ให้หมดแล้ว ก็คงหมดหน้าที่หมอเท้าเปล่าอย่างข้าสักทียังไงคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อน หากมีอะไรก็ไปหาที่บ้านหมอเฉียวได้”“ได้ครับ รบกวนแล้ว ยังไงเดี๋ยวผมขับล่อออกไปส่งที่บ้านครับหมอเฉียว” หลังจากนั้นชายหนุ่ม