All Chapters of ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70!: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากที่เกิดเรื่องไม่ดีกับหนิงเหมยเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปวันแล้ววันเล่า หรือแม้แต่เรื่องบ้านที่ต้องเก็บรายละเอียดต่างๆ ของบ้านเธอก็เสร็จเรียบร้อยดีหมดแล้ว และเธอกับสามีก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่แล้วเช่นกัน!ทว่ายิ่งใกล้หน้าหนาวมากเท่าไหร่ผู้คนก็ต่างพากันเข้าเมืองเพื่อซื้อของกักตุนเป็นเสบียงอาหารกันในช่วงหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึงนั้นอย่างเตรียมพร้อม แต่นั่นก็ไม่ใช่กับทุกครอบครัวที่จะสามารถกักตุนอาหารไว้ได้เพียงพอ เพราะบางครอบครัวนั้นไม่มีเงินทองมากพอถึงขนาดที่จะกล้าซื้ออาหารมากมายมาตุนได้ขนาดนั้น จึงทำได้แค่ขึ้นเขาเข้าป่าหาของป่ามาเก็บเอาไว้แต่ยิ่งใกล้หน้าหนาวชาวบ้านแต่ละหมู่บ้านก็ต่างพากันขึ้นเขากันเป็นจำนวนมาก จึงทำให้ของบนเขานั้นเหลือน้อยเต็มที หรืออาจจะไม่มีเหลือให้เก็บเลยก็ว่าได้เพราะแบบนี้คนบางกลุ่มถึงได้อดตายกันเป็นส่วนมากในช่วงฤดูหนาวที่กำลังมาถึงและวันนี้ก็เหมือนเป็นนิมิตหมายว่าอากาศหนาวในปีนี้ต้องหนาวมากกว่าปีที่ผ่านๆ มาอย่างแน่นอน เพราะแค่วันแรกที่หิมะฤดูหนาวมาเยือนนี้ก็หนาวกันจนต้องสวมใส่เสื้อผ้าซ้อนกันถึงสามตัว!“สามีหิมะตกลงมาแล้ว คุณอยากจะลองออกไปยืนดูหิมะไหมคะ?”“

หลังจากที่จัดการใช้น้ำอุ่นเช็ดตัวทำความสะอาดให้ป้าหม่าเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อยๆ เดินย่องกลับออกมาด้านนอกห้องที่เธอเตรียมเอาไว้สำหรับรับแขก“ป้าหม่าเป็นยังไงบ้างครับ? แล้วตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คุณถึงได้หิ้วป้าหม่ากลับบ้านมาด้วยแบบนี้”“ก็ตอนที่ฉันตะโกนเรียกป้าหม่าแต่ป้าหม่าไม่ยอมตอบออกมาเลยฉันก็เลยรู้สึกเป็นห่วง แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเรียกอีกครั้งก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรตกลงมาแตกเลยถือวิสาสะเข้าบ้านป้าหม่าเอง …แล้วก็ฉันพังประตูบ้านแกไปแล้วด้วย แหะๆก็เลยคิดว่าพากลับมาที่บ้านเราก็น่าจะดีกว่าน่ะค่ะ ขืนปล่อยให้นอนอยู่บ้านคงได้หนาวตายแน่ๆ …ฉันขอโทษนะคะที่พาป้าหม่าเข้ามาพักในบ้านโดยไม่ได้ถามความคิดเห็นของคุณก่อน”“ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วก็อีกอย่างนะครับ…คุณไม่ต้องขอโทษเลยครับ เรื่องแบบนี้ผมจะไปว่าอะไรคุณได้ยังไง”“จริงหรือคะ?” หนิงเหมยเอ่ยถามออกมาเพื่อยืนยันว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ หรือโกรธเธอจริงๆ อย่างที่ปากพูดมั้ย“จริงสิครับ…”“ได้ยินแบบนี้ฉันก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย คิดว่าจะถูกคุณโกรธขึ้นมาเสียแล้ว” หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเอ่ยออกมาแค่กๆ เสียงไอข

ตอนนี้ระยะเวลาก็เดินทางมาถึงช่วงที่หน้าหนาวใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว แต่ทว่าถึงหิมะจะหยุดตกลงไปนานมากแล้วแต่ลมหนาวเย็นก็ยังคงเหลืออยู่ซึ่งป้าหม่าก็ได้หายจากอาการเเจ็บป่วยมาเป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่ก่อนที่หิมะจะหยุดตกเสียอีก ส่วนอาการบาดเจ็บของตงหยางสามีเธอตอนนี้ก็ดีขึ้นมากกว่าเดิมไม่น้อย ขาที่จากเดิมเริ่มขยับเขยื้อนได้มากกว่าเดิมตอนนี้ก็กับกลายเป็นว่าเริ่มที่จะเดินได้มากกว่าปกติโดยและไม่ต้องใช้ไม้ค้ำเพื่อช่วยค้ำแล้วด้วยและหลังจากที่ใช้เวลาอยู่ร่วมกันภายในบ้านช่วงฤดูหนาวเป็นเวลานานเลยทำให้ทั้งสามคนยิ่งรู้สึกสนิทกันมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม ซึ่งป้าหม่านั้นจากที่เคยรู้สึกเอ็นดูหนิงเหมยอยู่แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นว่าเธอยิ่งรู้สึกรักและเอ็นดูหนิงเหมยเหมือนกับว่าเป็นลูกสาวของเธอคนหนึ่งเลยก็ว่าได้“เหมยเออร์ ในเมื่อตอนนี้เธอก็ไม่มีครอบครัวหรือญาติผู้ใหญ่เหลือแล้วแบบนี้เธอพอจะยอมรับยายแก่คนนี้เป็นแม่บุญธรรมของเธอได้หรือไม่?” นางหม่าพูดออกมาด้วยความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้คิดหวังอะไรจากหญิงสาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดของป้าหม่าหนิงเหมยก็รู้สึกหัวใจอุ่นซ่านความรู้สึกอบอุ่นเต็มตื้นในหัวใจ เพราะตั้งแต่ที

นางซุนแผดเสียงกรีดร้องโวยวายออกมาจนดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณเชิงเขาอย่างไม่พอใจ โมโหจนอกกระเพื่อมอย่างรุนแรงจนคนที่อยู่บริเวณรอบๆ ถึงกับต้องพากันปิดหูอย่างทนไม่ไหวกับเสียงร้องของนางซุน“นี่หล่อนจะแหกปากหาอะไร? เดี๋ยวคนเขาก็ตกใจนึกว่าหล่อนเป็นโรคอะไรเอาหรอก”“นี่นังหม่า! นี่มันชักจะมากไปแล้วนะ!” นางซุนพูดตะคอกออกมาอย่างฉุนเฉียวก่อนจะยกไม้ยกมือขึ้นมาชี้หน้าใส่นางหม่าตงหยางที่ยืนฟังคนทั้งสองโต้เถียงกันอยู่นานสองนานก็เริ่มรู้สึกเมื่อยขบ จนถึงกับต้องขยับตัวนั่งลงเพื่อรอ จนหนิงเหมยที่เห็นสามีนั่งลงจึงได้รีบหันกลับมาห้ามทัพเสียก่อนที่จะทะเลาะกันไปไกลกว่านี้“เอ่อ… แม่หม่าคะ ฉันว่าพอเถอะค่ะไม่ต้องไปเถียงกับคนพวกนี้ต่อหรอก พวกเรารีบขึ้นเขากันต่อดีไหมคะ?”นางหม่าที่ได้ยินเสียงของบุตรสาวบุญธรรมจึงได้สติก็เลิกเถียง แล้วรีบหันมาสนใจคำพูดของบุตรสาวบุญธรรมทันที“อืม… ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ อยู่เถียงกับคนพวกนี้ต่อไปก็เสียเวลา!” พูดจบนางหม่าก็เดินนำทั้งสองคนออกไปทันทีนางซุนก็ได้แต่ยืนกระทืบเท้าปึงปังอยู่กับที่อย่างไม่พอใจ“ฝ…ฝากไว้ก่อนเถอะ!” แต่เสียงของหล่อนกับส่งไปไม่ถึงทั้งสามคนที่เดินออกไปแล้วเลย

ตั้งแต่ที่เขา ‘อี้จางเหว่ย’ ได้เข้ามาอยู่ในคุก ไม่มีวันไหนเลยสักวันที่จะไม่โดนคนกลั่นแกล้ง แม้อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องที่ทำผิดในอดีตมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจทำได้ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับความผิดแบบนี้ต่อไป“เพ้ยๆๆ! ไอลูกแหง่มันมานั่งแอบอยู่ที่นี่เองเว้ย ฮ่าๆๆ” เสียงของหัวโจกอันธพาลที่อยู่ภายในคุกดังขึ้นมาข้างหลังจนทำให้อี้จางเหว่ยสะดุ้งจนตัวโยนด้วยความขลาดกลัว!“นี่ไอลูกแหง่มานั่งแอบอะไรที่นี่วะ แล้วแบบนี้เวลาลูกพี่ใหญ่เรียกใช้จะได้ยินมั้ย คราวหลังอย่าให้พวกฉันเห็นว่าแกมานั่งแอบอู้ที่นี่อีกนะ เข้าใจมั้ย?!?!” ชายคนหนึ่งในกลุ่มลูกน้องเดินมาตบศีรษะของเขาก่อนจะเอ่ยด่าทอต่อว่าออกมาซึ่งคุกที่พวกเขาติดอยู่ตอนนี้ก็คือการมาใช้แรงงานขุดเหมืองนั่นเอง แต่นอกจากจะต้องทำงานขุดเหมืองแล้ว เวลาพักผ่อนก็จะต้องมาคอยรับใช้หรือโดนอันธพาลพวกนี้กลั่นแกล้งอีก ทว่าจะทำอะไรกับคนพวกนี้ก็ไม่ได้สักอย่างได้แต่ยอมจำนนทำตามคำสั่งแบบนี้อยู่ทุกๆ วันจนมีบางครั้งที่ต้องมานั่งแอบร้องไห้เพราะคิดถึงมารดาคนที่เอาแต่คอยปกป้องเขาไม่ว่าเขาจะทำผิดหรือถูก ถ้าเวลานี้มีแม่อยู่ด้วยก็คงจะดี…“ไอ้ลูกแหง่ลูกพี่รองถามไม่ได้ยินหร