Semua Bab ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70!: Bab 31 - Bab 40

“หุบปากของหล่อนสะ!” เขาเอ่ยตะหวาดใส่ภรรยาจอมก่อเรื่องอย่างโมโห ก่อนจะเบนหน้ามาหาท่านผู้นำ“ท่านผู้นำแบบนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ? หากฉันต้องนำเงินให้พวกเขาไปถึง 100หยวน แล้วแบบนี้ตระกูลอี้ของพวกเราจะไปเหลืออะไร? หน้าหนาวที่จะมาถึงนี้พวกเราบ้านอี้จะไม่ตายเอาหรอกหรือ?!” เขาขมวดคิ้ว ประท้วงคำพูดของผู้นำหมู่บ้านด้วยเสียงไม่เบานัก“ตาเฒ่าอี้ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกนะ ...แต่ทว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เพราะภรรยาของแกเป็นคนมาหาเรื่องถึงที่นี่ เพราะฉะนั้นแกก็ไปจัดการเรื่องนี้กันเองเถอะ ส่วนเรื่องเงินแกก็รีบให้ภรรยาของเจ้าไปเอามาเถอะ“น...นี่มัน ท...ท่านผู้นำท่านช่วยผมสักครั้งไม่ได้เลยหรือ? ถ้าท่านผู้นำไม่ช่วยอย่างนั้นตระกูลอี้ของผมคงจะต้องตายกันหมดแน่ๆ” เขาเอ่ยถามอย่างหมดหนทาง เพราะไม่อยากจะเสียเงินมากขนาดนั้นให้แก่ครอบครัวของบุตรชาย“ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเมียตงหยาง ฉันไม่สามารถจะตัดสินใจอะไรแทนหล่อนได้หรอก” เสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงแววทอดถอนใจเมื่อได้ยินคำพูดท่านผู้นำ เขาก็ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองไปทางลูกสะใภ้ที่เขารู้สึกไม่ชอบใจอย่างไ

เพี๊ยะ!“เธอนี่มันดีแต่ก่อเรื่องจริงๆ คราวนี้ต้องเสียเงินเก็บของตระกูลที่เอาไว้ใช้ตอนหน้าหนาวถึง 100หยวน! แบบนี้แล้วพอใจเธอหรือยัง?!” เขาตะคอกต่อว่าหญิงผู้เป็นภรรยาตรงหน้าออกมาอย่างฉุนเฉียวนางโม่วโฉวกุมใบหน้าที่โดนตบซ้ำๆ ถึงสองครั้งสองคราอย่างเจ็บปวด“อึก! แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ที่จะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านังลูกสะใภ้ที่ไร้ประโยชน์นั่นมันจะกล้าดีมากถึงขนาดนั้น”เขาเคลือบแคลงด้วยใบหน้าสงสัยว่าทำไมลูกสะใภ้ถึงได้มีท่าทีผิดแผกแตกต่างไปจากเดิม แต่ก็รีบปัดความคิดนั้นออกไปแล้วหันมาต่อว่าภรรยาที่ยืนอยู่ตรงหน้าแทน!“เหอะ! เพราะว่าเธอประมาทเกินไปยังไงล่ะ ถึงได้ต้องสูญเสียเงินให้คนไร้ประโยชน์แบบนั้น!แล้วก็นะถ้าเธอยังไม่หยุดก่อเรื่องที่ทำให้ฉันขายหน้าอีก ฉันจะทำเรื่องหย่าขาดกับเธอจริงๆ จำเอาไว้ด้วย!”“อืม ฉ…ฉันเข้าใจแล้ว”เมื่อเห็นท่าทีของภรรยา เขาจึงมีท่าทีอ่อนลง ก่อนจะหันมาถามเรื่องลูกชายคนกลางแทน“แล้วนี่เจ้ารองมันไปไหน? ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่เห็นหัวมันเลย”หญิงชราที่ได้ยินสามีเอ่ยถามถึงบุตรชายก็ถึงกับตัวสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น! หล่อนจะกล้าบอกความจริงได้ยังไงว่าลูก

‘เจ้าลูกตัวดี! กลับบ้านมาได้แล้วหรือไงห้ะ!’ เสียงหญิงสาวมีอายุตะหวาดถามออกมาด้วยความโมโห‘ม…แม่ครับ แม่! แม่ต้องช่วยผมนะ นะแม่นะ…’‘แกจะให้ฉันช่วยอะไรอีกห้ะ? แล้วนี่แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา วันนี้พ่อแกก็เพิ่งจะถามหาแกยายแก่อย่างฉันนี่อกแทบจะแตกอยู่แล้ว!’‘ช่างเรื่องพ่อไปก่อนได้มั้ย ม…แม่ช่วยผมก่อนได้มั้ย ถ้าแม่ไม่ช่วยผมตอนนี้ผมต้องตายจริงๆ แน่’‘น…นี่แกอย่าบอกนะว่าแกไปก่อเรื่องอะไรมาอีกแล้วน่ะห้ะ?!’ หล่อนตะโกนถามออกมาด้วยความฉุนเฉียว‘ผม…ผมจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีกแล้ว ต…แต่ครั้งนี้แม่ต้องช่วยผมนะ แม่ช่วยเอาเงินให้ผมหน่อยเถอะ แค่100หยวนเอง นะแม่นะ…ถ้าอีก3วันผมไม่มีเงินไปคืนพวกมันพวกมันต้องเอาผมตายแน่ๆ’ เขาระรัวคำพูดออกมาอย่างสั่นกลัวหล่อนที่ได้ยินคำพูดของบุตรชายจบก็ถึงกับตาเหลือกด้วยความตกใจ เงินมากมายขนาดนั้นแต่เจ้าลูกชายตัวดีของเธอกับบอกว่า แค่หรือ?ตุบ! ตุบ! ตุบ!‘อ…โอ้ย! แม่อย่าตีผมเลย อ๊าก! ผมเจ็บแล้ว โอ้ย!เจ็บๆ! ม…แม่ผมยอมแล้ว!’ ชายหนุ่มส่งเสียงขอร้องอ้อนวอนผู้เป็นแม่ด้วยความเจ็บปวด‘แกพูดมาได้ยังไงห้ะว่าแค่100หยวน! ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นให้แกหรอกนะ! นอกจากเถลไถล แล้วก็ก่อเรื่องว

หนิงเหมยเดินเข้าครัวหาหยิบอาวุธเพื่อจะเอาไว้ป้องกันตัวบังหน้าเพราะขืนเธอบอกใครๆ ว่าเธอใช้วิชาการต่อสู้เองจะน่าสงสัยเอาเปล่าๆ! เอาล่ะ งั้นฉันก็ต้องเลือกอาวุธง่ายๆ ที่มีก่อน…แต่เหมือนว่าในครัวเธอจะไม่มีอาวุธอะไรให้เธอใช้ได้เลยนะ นอกเสียจาก…ใช่! สากกะเบือนั่นเอง เพราะขนาดของมันน่าจะถนัดมือกว่าหุๆ!!!หนิงเหมยไม่รอช้าก็หยิบสากขึ้นมาควงก่อนจะถือเอาไว้ แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องครัวไปยังประตูหน้าบ้านเบาๆ‘นี่จางเหว่ย นายแน่ใจนะว่าในบ้านหลังเก่าๆ ที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่นี่จะมีของมีค่าอะไรให้พวกฉันน่ะ’‘หึ! ก็ต้องแน่ใจสิ ฉันได้ยินมากับหูว่าวันนี้นังพี่สะใภ้ไร้ประโยชน์นั่นมันขึ้นเขาไปเจอสมุนไพรขายได้ราคามา ไหนจะเงินที่ได้จากแม่ฉันพวกนั้นอีกคงจะไม่ใช่น้อยๆเรื่องส่วนแบ่งก็เอาตามที่ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่แรก แต่พวกนายเองก็อย่าทำงานนี้พลาดก็แล้วกัน!’ ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างหน้าตาย แม้คนที่เขาให้อันธพาลพวกนี้มาปล้นจะเป็นพี่ชายต่างแม่ของตัวเองก็ตาม ในเมื่อกล้าปฏิเสธเขาเขาก็จะต้องหาทางนำเงินพวกนั้นมาครอบครองให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!‘เหอะ! รู้แล้วล่ะน่า นายเองก็รู้ว่าพวกฉันเป็นใคร อันธพาลอย่างพวกฉันจ

“ท่านผู้นำเจ้าคะ! ท่านผู้นำ! ฉันหนิงเหมยเองค่ะ!” หนิงเหมยตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงดัง ไม่นานคนในบ้านก็เริ่มมีความเคลื่อนไหว“ใครมาเรียกเวลาดึกดื่นป่านนี้อีกล่ะเนี่ย ไม่รู้จักเกรงใจกันเลยจริงๆ!” นางหลิวเปิดประตูบ้านปึงปังก่อนจะโวยวายออกมาอย่างไม่พอใจ“ป้าหลิว ฉันมาหาท่านผู้นำค่ะ!”“เหอะ! มาสะเวลาดึกดื่นป่านนี้คิดอะไรอยู่กันแน่? ไม่คิดจะเกรงใจกันหน่อยหรือยังไงกัน?!” นางหลิวตะคอกออกมาอย่างฉุนเฉียวที่โดนกวนเวลานอน“หยุดได้แล้วหากเธอง่วงก็กลับเข้าไปนอน! ว่าแต่เมียตงหยางมีอะไรถึงได้มาดึกดื่นป่านนี้เล่า?” เขาหันมาส่งเสียงดุห้ามปรามภรรยา ก่อนจะเบนใบหน้ามาหาหนิงเหมยนางหลิวที่โดนสามีดุก็รู้สึกไม่พอใจรีบหันหลังเดินกลับเข้าบ้านด้วยความปึงปังไม่พอใจ จนเหลือแค่เพียงหนิงเหมยกับชายชราหนิงเหมยไม่รอช้ารีบเอ่ยพูดเรื่องสำคัญออกมาทันที“ท่านผู้นำฉันขอโทษที่ต้องมารบกวนเวลาดึกแบบนี้นะคะ …แต่ว่าที่ฉันต้องมาเวลานี้เพราะมีเหตุจำเป็นจริงๆ”เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของหญิงสาว เขาก็คิดว่าคงจะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ อย่างแน่นอน เลยกล่าวถามออกมา“มีเรื่องอะไรล่ะ? ไหนลองเล่าให้ฉันฟังสิ”ทว่าเมื่อหนิงเหมยเอ่ยเล่าเ