Semua Bab ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70!: Bab 41 - Bab 50

‘นั่นๆ ตำรวจมาแล้ว!’ ‘อั้ยโย่ว! นั่นไงตำรวจมากันแล้ว!’ ‘โอ้ว! ตำรวจหนุ่มคนนั้นหน้าตาหล่อเหลามากเลยจริงๆ! ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าตำรวจจะมีคนหล่อๆ แบบนี้!’ ‘จะว่าไปบ้านฉันก็มีลูกสาวที่หน้าตาก็พอจะใช้ได้อยู่นะ ไม่รู้ว่าพอจะถูกใจตำรวจหนุ่มคนนี้หรือเปล่าน่ะสิ?’ ‘เพ้ยๆๆๆ พวกตำรวจพวกนี้น่ากลัวจะตายไป’ ชาวบ้านที่กำลังยืนมุงอยู่รอบๆ ก็ต่างพากันซุบซิบ แล้วก็หลีกทางให้ตำรวจอย่างหวาดกลัว“ท่านผู้นำให้คนไปเรียกพวกเรามีเรื่องอะไรงั้นหรือ?” กลิ่นอายน่าเกรงขรามแผ่กระจายทั่วร่างของตำรวจหนุ่มจางเหว่ยกับกลุ่มอันธพาลที่เห็นว่าตำรวจมาแล้วก็ต่างรู้สึกสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่นขึ้นมาโดยพลัน ทว่าจางเหว่ยที่สายตาบังเอิญเผลอสบเข้ากับดวงตาสีดำคมกริบพอดีถึงกับสะดุ้งเฮือกหนึ่งทันทีที่ตำรวจมาถึงรอบๆ ภายในเขตตัวบ้านของท่านผู้นำก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดขึ้นมาทันที“อ…อ้อ ที่หมู่บ้านของฉันเกิดเหตุการณ์ขโมยขึ้นบ้านเพื่อหวังจะขโมยทรัพย์สิน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะฉันอยากจะจัดการเรื่องนี้อย่างยุติธรรมกับเธอให้ได้มากที่สุด โดยเพราะว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงเกินกว่าที่ตาแก่อย่างฉันจะรับมือไหว” เขาเอ่ยออกมาก่อนจะชี้ไปที่ห

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาหญิงสาวก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร“อ๋อค่ะ… คุณหลินเจี้ยนกั๋ว”“คุณเรียกผมว่าเจี้ยนกั๋วก็ได้ครับ เรียกคุณหลินเจี้ยนกั๋วแบบนี้ผมรู้สึกว่ามันห่างเหินกันเกินไป ส่วนผมขอเรียกคุณว่าหนิงเหมยนะครับ…?”“อะ…เอ่อ ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวเข้าไปข้างในก่อนนะคะ” หนิงเหมยที่รู้สึกไม่ค่อยอยากจะเสวนากับชายหนุ่มตรงหน้าสักเท่าไหร่ จึงเอ่ยขอตัวออกมาอย่างลำบากใจ“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นก็รีบเข้าไปข้างในกันเถอะครับ” ชายหนุ่มที่เห็นท่าทีของหญิงสาวที่ตนเองกำลังหมายปอง ก็ไม่ได้เอ่ยยื้ออะไรออกมาให้เธอลำบากใจ“ค…ค่ะ!”………หลังจากที่ใช้เวลาอยู่นานในที่สุดคดีความของจางเหว่ยก็ตัดสินโทษออกมาเสียที! เรื่องที่เขาได้ก่อเอาไว้ในครั้งนี้ถือว่าร้ายแรงมากเขาและพวกอันธพาลจึงโดนตัดสินโทษให้จำคุกเป็นเวลา 3ปี! ซึ่งก็ถือว่าเป็นข่าวดีมากสำหรับหนิงเหมยที่ได้ตัดตัวน่ารำคาญไปก่อน1คน!เมื่อได้ฟังคำตัดสินโทษเรียบร้อยแล้วทุกคนก็เตรียมตัวกลับบ้านไปพักผ่อน คงจะมีเพียงแค่คนบ้านอี้หรือนางโม่วโฉวที่ยังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอย่างยอมรับในคำตัดสินพวกนี้ไม่ได้ จะให้เธอทำใจได้อย่างไรลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคน

นี่ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่เธอไปสถานีตำรวจเรื่องของจางเหว่ยในครั้งนั้น ตอนนี้บ้านหลังใหม่ของเธอก็ได้สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่เก็บรายละเอียดตัวบ้านอีกหน่อยเท่านั้น ซึ่งก็ถือว่าพวกลุงจ้าวทำงานกันได้ไวมากจริงๆ เพราะอีกไม่นานก็คงใกล้จะเข้าหน้าหนาวแล้วด้วยส่วนเรื่องตำรวจหนุ่มที่ชื่อหลินเจี้ยนกั๋ว ตั้งแต่ที่เขามาควบคุมตัวอี้จางเหว่ยไป เขาก็มักจะแวะเวียนมาที่หมู่บ้านแห่งนี้เป็นประจำแล้วอ้างว่าบังเอิญผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาเยี่ยมเยียน แต่ทว่าทุกครั้งที่มาเขาก็มักจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากเธอเสมอๆ แม้เธอจะปฏิเสธทุกครั้งเลยก็ตามซึ่งนอกจากเรื่องของตำรวจหนุ่มคนนั้นแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอต้องปวดหัวแล้วและตอนนี้สามีของเธอก็เริ่มที่จะขยับตัวลุกขึ้นเดินได้บ้างแล้ว ถึงแม้อาจจะยังกลับมาเดินไม่ได้เหมือนเดิมแต่เพียงเท่านี้ก็นับว่าดีมากแล้วและบางครั้งในช่วงเวลาที่ตะวันใกล้จะตกดินเธอก็มักจะพาชายหนุ่มนั่งรถเข็นออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้านให้ผ่อนคลาย…“สามีคะ วันนี้ฉันจะลองขึ้นเขาไปเสี่ยงโชคเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หิมะจะตก คุณอยู่บ้านก็อย่าฝืนทำอะไรที่ร่างกายไม่ไหวรู้มั้ยคะ?แม้ว่าร่

ชายหนุ่มพยายามเดินแม้จะหกล้มคลุกคลานมากเพียงใดก็ยังพยายามฝืนที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปตามหาคนเป็นภรรยา เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาที่ตะวันตกจะตกดินมานานแล้วแต่ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ฝืนร่างกายของตนเองให้ลุกจากพื้นดินเลยด้วยซ้ำ ภาพภรรยาที่ยืนอยู่เบื้องหน้าก็ปรากฏเข้ามานัยย์ตาให้เขาได้เห็นเสียก่อน“ภรรยาคุณกลับมาแล้ว ทำไมคุณกลับมาค่ำแบบนี้ครับ? รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงคุณมากขนาดไหน…” ในน้ำเสียงเหมือนจะมีแววตำหนิแฝงอยู่ แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าซีดแทบจะไม่เหลือสีเลือดของภรรยาจึงได้เอ่ยถามออกมาอย่างตกใจ“ภรรยานี่คุณเป็นอะไรไปครับทำไมหน้าคุณถึงได้ซีดแบบนั้น? คุณเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าบอกผมได้นะครับ”“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ก่อนไปฉันบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรือคะว่าคุณไม่ควรจะฝืนร่างกายตัวเองจนเกินไป” เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หยาดน้ำเอ่อล้นคลอดวงตาคู่งาม“คุณจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงครับ? ก็ผมเห็นอยู่ว่าคุณเป็น เราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือครับ…ไม่ว่าต่อให้คุณจะไปเจอเรื่องอะไรมาผมขอได้มั้ยครับ?…ขอให้ผมได้ช่วยคุณแบ่งเบาทุกๆ เรื่องด้วยเถอะครับ ไม่ว่าจะร้ายหรือดีก็ตาม”ตงหยางที่เอ่ยจบ ก็เห็นใบหน้าหวานของ

“เธอจะเดินวนไปวนมาทำไมนักหนา? ท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างกับคนไปทำผิดอะไรมา …หรือว่าเธอแอบไปทำอะไรไม่ดีมาอีกห้ะ?!”นางโม่วโฉวที่มัวแต่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ภายในตัวบ้านอย่างพะวงใจ จนลืมคิดถึงเรื่องของสามีไปเสียแทบสนิทแต่เมื่อโดนสามีเอ่ยทักเสียงดังถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ!“เ…เอ่อคุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”“เหอะ! ผมก็มาตั้งแต่ตอนที่คุณมัวแต่เดินวนไปมานั่นแหละ ตกลงคุณไปทำอะไรผิดมาจริงๆ ใช่มั้ย ถึงได้มีท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบนี้?!” เขาเอ่ยตะคอกเสียงดังใส่คนเป็นภรรยา“ฉันเปล่านะคะคุณ ถ้าฉันไปก่อเรื่องมาจริงๆ ป่านนี้ก็ต้องมีคนมาที่บ้านแล้วน่ะสิ!” หล่อนเอ่ยตะคอกเสียงดังกลับออกมาใส่สามีอย่างกลบเกลื่อนเรื่องที่ตนเองทำเอาไว้“ในเมื่อไม่มีก็ดี แต่อย่าให้ผมรู้ก็แล้วกันว่าคุณออกไปก่อเรื่องที่ไหนอีก แค่เข้าไร่ผมก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วอย่าให้ผมต้องมาเหนื่อยกับเรื่องไร้สาระพวกนี้เพิ่มอีก …ไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมจะหย่ากับคุณจริงๆ!”“น…นี่คุณกล้าพูดคำนี้กับฉันหรือห้ะ?! ทำไมห้ะ…หรือว่าคุณคิดถึงนังสาระเลวนั่นมากจนทนอยู่กับเมียอย่างฉันไม่ได้แล้ว?!ถ้าคุณคิดถึงนังสาระเลวนั้นมากก็ตายตามมันไปเลยสิ!!!”เพี๊ยะ!“หุบปากพ