All Chapters of ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70!: Chapter 21 - Chapter 30

“ป้าหม่าคะ!? ป้าหม่าอยู่บ้านหรือเปล่าคะ” หนิงเหมยตะโกนส่งเสียงข้ามรั้วบ้านด้วยน้ำเสียงที่ดังทำให้ไม่นานภายในบ้านก็เริ่มมีความเคลื่อนไหวแอ๊ด!“อยู่ๆๆ! เธอรอก่อนนะฉันจะรีบไปเปิดประตูให้” ป้าหม่าเอ่ยพร้อมกับค่อยๆ เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ “มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าล่ะ?”“ฉันจะเข้าตัวเมืองไปซื้อเมล็ดพันธุ์มาปลูกน่ะค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะกลับมาทันเวลาที่ตงหยางต้องกินข้าวกินยาตอนเที่ยงไหมฉันเลยอยากจะมารบกวนป้าหม่าให้ดูตงหยางสักหน่อยน่ะค่ะ ถ้าหากฉันกลับไม่ทันก็ฝากป้าหม่านำซาลาเปาบนซึ้งในครัวไปให้ตงหยางกินหน่อยนะคะ …อ่า รบกวนป้าหม่าต้มยาให้เขาด้วยนะคะ ส่วนซาลาเปาบนซึ้งป้าหม่าก็แบ่งไปกินได้เลยนะคะ” หนิงเหมยเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ แต่เธอก็ไม่รู้จะไปรบกวนใครแล้วเช่นกัน“ได้ๆ เธอไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะคอยแวะไปดูตงหยางให้เธอเอง” นางหม่าเอ่ยตอบออกมาด้วยท่าทีสบายๆ“ขอบคุณนะคะป้าหม่า เอาไว้ฉันจะซื้อขนมมาฝากอีกนะคะ”“เพ้ย! ไม่ต้องๆ ขนมพวกนั้นมันราคาแพงเกินไปไหนจะต้องใช้คูปองอาหารอีก แบบนั้นมันฟุ่มเฟือยเกินไป”“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะทำขนมอร่อยๆ มาให้ป้าหม่าลองชิมก็แล้วกัน ดีไหมคะ?” ในเมื่อป้าหม่าเก

หนิงเหมยที่เห็นสายตาออดอ้อนของสามีก็ถึงกับใจอ่อนยวบ!“ได้ค่ะ คุณหลับตาสิคะถ้าคุณลืมตาแบบนี้ฉันจะเช็ดได้ยังไง” หนิงเหมยที่เห็นชายหนุ่มเอาแต่จ้องแต่เธอ เธอจึงแสร้งทำเสียงดุๆ ออกมา“ครับๆ ผมหลับตาแล้วครับภรรยา”หนิงเหมยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ค่อยๆ ยืนมือที่ถือผ้าเปียกมาเช็ดหน้าให้สามีอย่างเบามือ“ลืมตาได้แล้วมั้งคะ ฉันเช็ดหน้าให้คุณเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวจะออกไปทำอาหารมาให้คุณก่อน”ตงหยางลืมตามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างหลงใหล ก่อนที่จะพยักหน้าตอบภรรยาอย่างรับรู้หนิงเหมยถือผ้าออกมาซักตากผึ่งลมเอาไว้ ก่อนที่จะเดินเข้าครัวไปทำอาหารเย็นให้คนเป็นสามีหนิงเหมยตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอย่างตั้งใจ แล้วก็ไม่ลืมที่จะหยดน้ำวิเศษใส่ไปด้วยเล็กน้อย แม้ว่าหนิงเหมยจะอยากนำน้ำวิเศษไปให้สามีกินเพื่อที่จะได้หายเสียทีแต่เธอก็คิดว่าถ้าทำแบบนั้นไปมันจะเสี่ยงต่อตัวเธอเองเกินไปหรือเปล่ายิ่งยุคนี้ห้ามพูดถึงเรื่องความเชื่อผีสางปีศาจอะไรแบบนี้ด้วย ขืนถ้าสามีเธอรู้ความลับนี้ของเธอแล้วคิดว่าเธอเป็นปีศาจ เขาจะไม่จับเธอไปถ่วงน้ำจนตายเลยหรือ?!เธออยากรอให้มั่นใจกว่านี้เสียก่อนว่าถ้าหากบอกความลับนี้กับสามีไป สามีของเธอจ

ใบหน้าหวานสงบนิ่งจนมองอารมณ์ไม่ออก เดินถือกล่องขนมกลับเข้ามาในห้องที่คนเป็นสามีกำลังนั่งพิงหัวเตียงทว่าบนใบหน้าของชายหนุ่มปรากฎความยุ่งยากใจอย่างคิดไม่ตก… แต่เมื่อเห็นหญิงสาวเดินกลับเข้ามาก็รีบปรับสีหน้าก่อนจะเอ่ยเรียกนางเหมือนรำพึง“ภรรยา…”นัยย์ตาสีนิลกาฬเหลือบขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าก่อนที่เธอจะเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงไม่อินังขังขอบ“สามี คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ?”ชายหนุ่มกัดริมฝีปากหนาก่อนจะกลั้นใจโพร่งออกมา “ภรรยา ผ…ผมขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้จริงๆ นะครับ! ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่พูดจาเห็นแก่ตัวแบบนั้นผม… ผมคิดน้อยไปจริงๆ”หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่งไม่รู้ว่าสมควรจะพูดออกมาอย่างไรดี“ในเมื่อคุณรู้สึกผิดจริงๆ ฉันก็จะลืมเรื่องนี้ไป แต่ทว่าหากมีครั้งต่อไปฉันจะโกรธคุณจริงๆ นะคะ ในเรื่องนี้ไม่มีใครที่ผิดไม่ว่าฉันหรือคุณ…ที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็ใช่ว่าคุณอยากจะเป็น เพราะฉะนั้นคุณเลิกโทษตัวเองแล้วเชื่อมั่นในตัวฉันนะคะ…ว่าคุณจะต้องหายดี”“ภรรยาผมเข้าใจแล้วครับ…”“คุณเข้าใจก็ดีแล้วล่ะค่ะ คราวหน้าคราวหลังก็อย่าคิดจะไล่ฉันไปไหนอีกเข้าใจมั้ยคะ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะแล้วฉันจะทิ้งคุณให้ต้องตกระกำลำบากคนเดี

นี่ก็ผ่านเวลามาหลายวันแล้วตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากบ้านหัวหน้าหมู้บ้าน แต่เหมือนว่าข่าวลือเรื่องการสร้างบ้านของเธอจะหลุด จึงทำให้มีคนพูดถึงเรื่องนี้กันอย่างสนุกปาก‘ข่าวแพร่กระจายไวเพียงนี้เชียวหรือ ขนาดสถานที่ที่เธอวางใจนั้นก็ยังไม่อาจซ่อนความลับได้จริงๆ’ ใบหน้าหวานเอ่ยพร้อมกับสะบัดหัวอย่างไม่ยี่หระแต่ใครกันนะที่เป็นคนปล่อยข่าวลือพวกนี้ จะว่าเป็นท่านผู้นำหมู่บ้านก็ไม่ใช่? …แต่ก็นะอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เพราะเธอไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้วแต่เหมือนว่ายิ่งพวกชาวบ้านเห็นการสร้างบ้านของนางกำลังไปได้ดีก็ยิ่งโหมกระพือกันมากขึ้นไปอีก ทำให้ชาวบ้านบางส่วนที่รู้สึกอิจฉาเธออยู่แล้วยิ่งพากันอิจฉากันเข้าไปอีก ทว่าชาวบ้านบางส่วนที่ยินดีกับเธอจริงๆ นั้นก็ยินดีกับการที่เธอมีหนทางเอาชีวิตรอด…ทว่าตอนนี้หนิงเหมยกำลังยืนคุมเพื่อตรวจดูการทำงานของช่างอยู่อย่างสนอกสนใจ เพราะเธอก็อยากจะรู้นักว่าพวกช่างสร้างบ้านยุคสมัยนี้จะมีฝีมือมากขนาดไหนแต่ยิ่งยืนดูก็ยิ่งรู้สึกทึ่งในความสามารถของช่างที่ท่านผู้นำหมู่บ้านช่วยหามาให้จริงๆ แม้จะผ่านมาไม่กี่วันแต่การสร้างบ้านก็เริ่มมีเค้าโครงบ้านที่เธอออกแบบไว้มาให้เห็นบ้าง

เธอหลุบตาลงต่ำ อำพรางอารมณ์ในแววตาคู่นั้น“ตลอดระยะเวลาที่คุณแม่เห็นสามีของฉันมา สามีของฉันก็กตัญญูต่อคุณแม่มาตลอด แล้วแบบนี้คุณแม่ไม่เคยมีความรักมอบให้แก่เขาบ้างเลยหรือคะ? เพราะแบบนี้คุณแม่ถึงได้ทำแบบนั้นกับสามีของฉันใช่ไหมเขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งเขายังคิดว่าคุณแม่เป็นแม่ของเขาจริงๆ ด้วยซ้ำ แล้วทำไมคุณแม่ถึงได้เอาความโกรธแค้นที่คุณแม่มีมาลงกลับเขาได้ลงคอ!!!”“หล่อนมันก็แค่นังโง่ที่แต่งงานกับไอเด็กเหลือขอนั่นอย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย พวกแก แก แก! พวกแกทุกคนจะไปรู้อะไรกัน ว่าก่อนที่ฉันจะอยู่มาถึงอย่างทุกวันนี้ต้องเจอกับอะไรมาบ้างเหอะ! สมควรแล้วที่นังสาระเลวนั่นมันตายไป แต่ขนาดมันตายไปแล้วก็ยังจะเหลือไอมารหัวขนอย่างผัวแกทิ้งเอาไว้อีก!!!”หนิงเหมยไม่สามารถเข้าใจความนัยของคำพูดนั้นได้ชัดเจน เธอไม่รู้เลยว่านางโม่วโฉวมีความเกลียดชังอะไรเอาไว้กับแม่ของตงหยาง แต่ทว่าความแค้นนั้นก็ควรจะหมดสิ้นไปตั้งแต่ที่แม่ของตงหยางตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?ไม่ใช่เอาความโกรธแค้นทั้งหมดพวกนั้นมาลงกับตงหยางแบบนี้ เพราะตอนที่แม่ของเขาตายเขาเพิ่งจะเกิดยังไม่ได้รู้เรื่อง