Semua Bab ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

🕶️ คฤหาสน์คุโรซาวะ, 03:42 น.ลมยามดึกพัดแรงกว่าทุกคืน เสียงใบไม้สั่นไหวไม่ต่างจากความตึงเครียดในอากาศกลางลานหน้าคฤหาสน์ ไฟจากรถหลายคันสาดส่องลงบนพื้นกรวดอย่างแข็งกร้าว ลูกน้องในชุดยุทธวิธีเคลื่อนพลประจำจุด ปืนในมือขึ้นลำเรียบร้อย เสียงสนทนาทางวิทยุแทรกเป็นระยะ ท่ามกลางแผนที่ดาวเทียมที่กำลังวางอยู่บนฝากระโปรงรถ SUV คันหนึ่ง“ทีม A เข้าทางตะวันออก ทีม B ล็อคแนวป่า ทีม C รอคำสั่งตีวงด้านหลัง...”เสียงของคินดังแน่นอนขณะออกคำสั่งแบบไม่เปิดช่องผิดพลาดทุกอย่างดูเหมือนจะพร้อมสำหรับการปะทะ ทุกอย่าง…ยกเว้นเสียง “โฮ่ง!”จากตัวแสบหนึ่งตัว“โฮ่ง โฮ่ง! โฮ่งงงง!!”เสียงเห่าดังลั่นของไทกะ เจ้าชิบะอินุตัวเขื่อง พุ่งวนรอบรถของเรย์จิอย่างคึกคักมันวิ่งวนเหมือนบอกโลกว่า ‘ฉันจะไปด้วย!!!’“ไทกะ กลับเข้าไป”เสียงเรียบเย็นของเรย์จิดังขึ้น ขณะเขาเปิดประตูจะขึ้นรถแต่ไทกะไม่ฟังสักนิด มันกระโดดขึ้นเบาะหลังอย่างว่องไว หันไปคาบตุ๊กตามินิของมินาเอะจากเบาะรถมากัดแน่น!จากนั้นนั่งนิ่ง...ในท่าบอดี้การ์ดสุดขีดคินที่มองอยู่จากฝั่งตรงข้ามถึงกับหลุดหัวเราะในลำคอ“บอสครับ…มันขึ้นไปนั่งแล้วอะ”“มันเล่นใหญ่กว่าพวกเราอี

ภายในห้องนอนที่มืดสลัว แสงไฟจากโคมข้างเตียงสาดแสงสีอำพันทาบไล้ลงบนร่างหญิงสาวที่กำลังดิ้นรนสุดแรง มินาเอะหอบหายใจถี่ ใบหน้าแดงจัดทั้งจากแรงอารมณ์และความตื่นตระหนกที่เกาะกุมอยู่ในอก เธอผลักอกของซัน ผลักแขน ดันไหล่ แต่ร่างสูงกลับไม่ไหวติงแม้แต่น้อยเสื้อเชิ้ตของเธอหลุดรุ่ยจากไหล่ ผ้าบางๆ แทบไม่เหลือประโยชน์อะไรอีก แขนเสื้อข้างหนึ่งห้อยลงข้างลำตัว เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวละเอียดที่มีรอยแดงจางๆ จากจูบของเขาแทรกอยู่บนพื้นไม้ข้างเตียง บราเซียร์ลูกไม้สีครีมถูกปลดและทิ้งลงอย่างไม่ใยดี แพนตี้ผ้าลูกไม้สีพาสเทลนุ่มนิ่มขยุ้มอยู่ไม่ไกล—ราวกับเป็นหลักฐานของความสิ้นท่าทางกายที่เธอไม่อาจปกป้องไว้ได้อีกต่อไปร่างของซันโน้มลงมาจากด้านบน แขนแข็งแรงยันกับที่นอนข้างศีรษะเธอ แผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาแนบชิด เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำ ร้อนแรงและดิบดุดันลมหายใจของเขาเป่ารินอยู่ข้างแก้ม ขณะที่ข้อมือเล็กบางของเธอถูกกดตรึงเหนือศีรษะ—แน่นจนไร้ทางหนี แผ่นหลังของมินาเอะแนบชิดผ้าปูเตียงที่เย็นเยียบ ผิวเปลือยสั่นไหวใต้แรงอารมณ์ที่กำลังก่อตัวเหนือร่างเธอ“ปล่อย…ฉันบอกให้ปล่อย!”เสียงของเธอสั่น เธอดิ้นสุดแรง พยายาม

ลมทะเลยามเย็นพัดเอื่อยท้องฟ้าสีทองละมุนระบายเส้นขอบฟ้า เงาของคลื่นสะท้อนประกายกับเสี้ยวแสงสุดท้ายเรย์จิมองใบหน้าของมินาเอะเงียบ ๆ ขณะที่เธอยังหลับตาอยู่ หลังจากจูบที่เต็มไปด้วยความแผ่วเบาแต่นุ่มลึก เขาไม่พูดอะไร แค่มองเธออย่างเงียบงัน…ราวกับกำลังจดจำเธอในช่วงเวลานี้เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอเจอสายตาของเขา นิ่ง ลึก และอบอุ่นเกินกว่าจะต้าน เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้แน่น สอดนิ้วเข้ากับมือเธอช้าๆ“เข้าห้องกันเถอะ...”คำพูดธรรมดา แต่เสียงของเขาทำให้เธอหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอพยักหน้าเบาๆ…โดยที่รู้ดีว่าการเข้าห้องครั้งนี้ จะไม่มีคำว่า ‘นอน’✩₊˚🧸.⋆☾⋆⁺₊💤✧ห้องพักสว่างด้วยแสงสีส้มจากโคมไฟหัวเตียง ผ้าม่านไหวเบา ๆ รับลมจากทะเล และเสียงคลื่นไกล ๆ …คือเพียงพื้นหลังของค่ำคืนที่กำลังจะเริ่มต้นเรย์จิยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มือเขาเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของเธออย่างช้า ๆ ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีความหยาบ มีเพียงสายตาที่มองเธอเหมือน…เธอคือสิ่งที่เขาอยากทะนุถนอมที่สุดเมื่อเสื้อเชิ้ตตัวบางของเธอหลุดจากไหล่ เขาก็ก้มลงจูบซอกคอเบา ๆ สัมผัสของเขานุ่ม…แต่แฝงด้วยความวาบหวามที่ทำให้ขาเธอสั่น“ฉันจะไม่รีบ” เขากระซิบ“

ด้านของซัน| สถานที่ลับแถบชายแดนกลิ่นยาฆ่าเชื้อแรงฉุนแตะจมูกจนแสบจมูกเสียงเครื่องวัดชีพจรดัง ‘ติ๊ก…ตัก… ติ๊ก…ตัก…’ อย่างสม่ำเสมอ ห้องพยาบาลขนาดเล็กในโกดังร้างที่ชายแดนถูกปรับให้กลายเป็นห้องพักฟื้นชั่วคราว แสงไฟฟลูออเรสเซนส์กะพริบแผ่วเบา ทำให้ทั้งห้องดูซีดเซียวเหมือนผู้ป่วยที่นอนอยู่ในนั้นร่างของซันนอนพิงหัวเตียง แขนข้างที่เคยถูกกระสุนเจาะพันผ้าแน่นหนา สีหน้าซีดเผือดจากพิษไข้และบาดแผล เสื้อนอนเปิดแง้มเผยให้เห็นรอยฟกช้ำตลอดลำตัว ราวกับเพิ่งผ่านนรกมาแต่…“ตึก…ตัก… ตึก…ตัก…”หัวใจของเขายังเต้นแรง และแววตาของเขา…ยังสว่างวาบ ไม่ใช่เพราะไฟบนเพดาน แต่เพราะเพลิงแค้นที่ยังเผาอยู่ในอกประตูเหล็กเปิดออก พร้อมเสียงบานพับลั่นเบา ๆชายแว่นในชุดสูทดำก้าวเข้ามาอย่างเงียบกริบ ท่าทางเหมือนคนเคยผ่านการอยู่ใกล้คนอารมณ์อันตรายมาเป็นร้อยรอบ“ร่างกายคุณฟื้นตัวได้เร็วเหมือนเดิมนะครับ” เขารายงานเสียงเรียบ สายตาไม่กล้าประสานตรง“ “แต่…ตอนนี้แก๊งพันธมิตรหลายกลุ่ม เริ่มหันหลังให้เราแล้วครับ”“ข่าวคุณแพ้เรย์จิ...มันแพร่ไปไกลกว่าที่คาด”ซันหัวเราะในลำคอ เสียงแหบแห้ง แต่เย็นเฉียบจนเหงื่อเย็นผุดหลังคอผู้รายงาน“ก็

[สวนหลังคฤหาสน์ คุโรซาวะ | เย็นย่ำของวันธรรมดา]สายลมยามเย็นพัดผ่านสวนกว้างด้านหลังคฤหาสน์ แสงแดดสุดท้ายของวันลอดผ่านช่องว่างของแนวต้นไม้ ทาบเป็นแถบสีทองบนสนามหญ้าที่กำลังเริ่มเย็นตัวเสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ บางใบปลิวหล่นลงตรงระเบียงหิน ราวกับตกลงมาทักทายเงาคู่หนึ่งที่กำลังนั่งเงียบ ๆ บนสนามหญ้าไกลออกไปไม่ถึงสิบเมตร…มินาเอะนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นหญ้า ใบหน้ากำลังเปื้อนรอยยิ้ม เสียงหัวเราะยังไม่จาง ข้างเธอคือเรย์จิ — ผู้ชายที่วันนี้ ยอมถอดเสื้อสูท วางปืน วางตำแหน่ง แล้วนั่งข้างเธอ…ในภาของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังฟังผู้หญิงเล่าเรื่องขำขันของเธอและที่พาดอยู่กลางระหว่างพวกเขา…คือไทกะ เจ้าหมาชิบะสีน้ำตาลที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องมากไปหน่อยสำหรับหมาทั่วไป มันนอนตัวยาว พาดคร่อมตักของทั้งสองคนราวกับเป็นเส้นเชื่อมที่บอกว่า ‘สองคนนี้น่ะ...เป็นของกันและกันแล้วนะ’ไม่ไกลจากตรงนั้น—ตรงมุมระเบียงหินใต้ร่มไม้ อัยย์กับคินยืนอยู่เงียบ ๆ ไม่รู้ว่ามานานแค่ไหนแล้ว แต่ไม่มีใครส่งเสียง…ไม่มีใครอยากขัด ‘ภาพตรงหน้า’“นายนี่…จ้องเพื่อนฉันตาไม่กะพริบเลยนะ”อัยย์กระซิบเบา ๆ ริมฝีปากแนบแก้วชาที่ถือไว้บางเบาคิ