All Chapters of ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

☀️ เช้าวันนั้นแสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านใบไม้ในสวนหน้าคฤหาสน์ แสงและเงาเล่นล้อกันบนทางเดินโรยกรวดเล็กๆ อากาศเย็นกำลังดี เหมาะกับการพาหมาเดินเล่น...และเหมาะกับใครบางคน ที่ต้องการ ‘เฝ้ามอง’ บางอย่างฉันจูงสายจูงของไทกะ เจ้าหมาตัวเล็กเดินส่ายหางไปมา ดูเหมือนจะอารมณ์ดี ...แต่ดวงตากลมแหลมนั้นกลับกวาดมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง เหมือนมันรู้ดีว่า โลกของเจ้านายตัวเอง…ไม่เคย ‘ปลอดภัยจริงๆ’“เราจะไปคาเฟ่นะ ไทกะ”ฉันยิ้มให้กับท่าทางกล้าหาญเกินตัวของเจ้าตัวจิ๋ว มือหนึ่งถือสายจูง อีกมือเปิดประตูเล็กข้างรั้วคฤหาสน์ เดินออกมายังถนนด้านข้าง... ที่มีร้านกาแฟเปิดใหม่ตั้งอยู่🌿 คาเฟ่ริมรั้วร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล เรียบง่าย แต่สบายตา มีโต๊ะไม้สีอ่อนตั้งอยู่ตรงสวนหย่อมด้านหลัง พร้อมเสียงนกเบาๆ กับกลิ่นหอมของกาแฟที่ลอยมาในอากาศฉันสั่งกาแฟร้อนหนึ่งแก้ว แล้วเลือกโต๊ะเงียบๆ มุมสวน ไทกะนั่งข้างเก้าอี้อย่างสงบ แต่หางยังไม่หยุดกระดิก ตาเจ้าตัวยังจับจ้องคนเดินผ่านไปมา ไม่วางใจใครง่ายๆ เลยฉันเปิดไอแพด ตั้งใจจะอ่านมังงะชิลๆ ...แต่ยังไม่ทันได้เลื่อนหน้าแรกของตอนใหม่ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉัน เสียงทุ้มต่ำ นุ่มลึก

ฉันนั่งอยู่บนเตียง หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ มือกำชายเสื้อแน่นจนชื้นเหงื่อ ขณะที่เรย์จิกำลังปลดเนกไทของเขา…ทีละชั้น…อย่างใจเย็น“เธอไม่ต้องกลัว” เขาพูดเสียงเบา ขณะเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ“ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”“ฉันไม่ได้กลัว…” เสียงของฉันสั่นเล็กน้อย“แต่ฉัน…ไม่เคย”เขาชะงัก ก่อนจะนั่งลงข้างฉันบนเตียง มืออุ่นๆ ของเขาสอดมาใต้มือฉัน กุมไว้แน่น“งั้น… ให้ฉันเป็นคนแรก”ประโยคนั้นแผ่วเบา…แต่ร้อนวาบไปถึงใจริมฝีปากของเขาแนบลงบนหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมา…จูบลงที่ปลายจมูก และในที่สุด…ริมฝีปากนั้นก็แตะลงที่ริมฝีปากของฉันจูบของเขา…ไม่เร่งเร้า ไม่ดุดัน แค่จูบ…ลึก อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเอ่ยเป็นคำพูดฉันไม่รู้ว่าจูบของคนอื่นเป็นแบบไหนแต่สำหรับเรย์จิ…มันเหมือนกับเขากำลังถ่ายทอด ‘หัวใจ’ ทั้งหมด…มาให้ฉันมือของเขาวางบนหลังฉัน ค่อยๆ ดึงฉันเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมจางๆ จากกายเขาแทรกเข้ามาในทุกลมหายใจริมฝีปากที่กดซ้ำอีกครั้ง คราวนี้หนักขึ้น…นุ่มลึกขึ้น… จูบของเขาเปลี่ยนจากคำปลอบโยน…กลายเป็นการขออนุญาตที่ไม่มีคำพูดปลายนิ้วไล้ไปตามแก้มนวลของฉัน เลื่อนต่ำลงมาตามซอกคอ แผ่วเบารา

แสงแดดอ่อนส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ฉันรู้สึกได้ถึงไออุ่นบางอย่างที่โอบล้อมอยู่รอบตัว มือที่แนบกับหน้าท้องขยับเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกว่าร่างฉัน…แนบกับร่างของใครอีกคน“อรุณสวัสดิ์” เสียงทุ้มต่ำติดแหบเอ่ยแผ่วเบาข้างหู“เรย์จิ…” ฉันกำลังจะขยับหนี แต่แขนแข็งแรงที่โอบอยู่รอบเอวฉันกลับกระชับแน่น เขากอดฉันจากด้านหลัง แก้มเขาแนบกับเส้นผมฉัน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเขา…ยังเป็นกลิ่นเดียวกับเมื่อคืน“อยู่เฉยๆ” เขาพูดเสียงนิ่ง“ฉันยังไม่อยากให้เธอลุกไปไหน” ริมฝีปากของเขาแตะแผ่วเบาที่ไหล่ฉันรู้สึกได้ถึงไอร้อนบนผิวที่ยังคงหลงเหลือจากเมื่อคืน จุดรอยแดงบางจุดตามลำคอยังรู้สึกเจ็บเบาๆ“เมื่อคืน…”“เมื่อคืนดีมาก” เขาตัดบทด้วยการจูบที่หลังไหล่ฉัน เสียงของเขาราบเรียบ แต่ร้อนผ่าว“และจะมีอีก…ถ้าเธอยังทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ตอนตื่น”“ฉันไม่ได้—”“ชู่ว์…” เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น“อย่าเถียงแต่เช้าเลยนะ”ฉันได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นชัดเจนจากด้านหลัง จังหวะมั่นคงและอบอุ่น“เรย์จิ…”“หืม?”“…เมื่อวาน ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหม?”เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพลิกตัวฉันให้หันหน้ามาหา แล้วสบตาฉันในระยะใกล้ชิด“เธอฝันแน่…เพราะความจริงมันหวานกว่

☀️ วันนั้น…แดดดีเกินไปหน่อยฟ้าใส อากาศร้อนแบบที่ทำให้คนในรั้วมหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่นเดินกันเร็วขึ้น ร้อนขึ้น หงุดหงิดขึ้นตึกเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยปะปน กลิ่นน้ำหอม เหงื่อ และพลังชีวิตที่ดูจะหมดลงพร้อมคลาสสุดท้ายและฉัน—มินาเอะ ซาโตะ เด็กเนิร์ดผู้มีเป้าหมายแค่กินของอร่อยและกลับบ้านไว ตอนนี้กำลังลากเพื่อนสาวสุดซี้ไปหาอะไรกินแก้เหนื่อย“ฉันอยากกินโอโคโนมิยากิ!” เสียงอัยย์บ่นพร้อมกอดแขนฉันไว้หลวม ๆ“วันนี้เรียนหนักจนจะลอยออกจากโลกไปแล้วอะ”ฉันหัวเราะเบา ๆ“โอเค ๆ ตามใจเลย แกจะกินร้านประจำหรือร้านใหม่—”“สวัสดีครับ มินาเอะซัง”เสียงทุ้มนุ่ม…ดังแทรกกลางบทสนทนา แต่มันเบาพอจะเรียกว่า “สุภาพ” และ “ตั้งใจเลือกจังหวะ”ฉันชะงักไปทั้งตัว เหมือนโดนหยุดเวลานิดหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับไปช้า ๆ และก็อย่างที่คิด…ซันยืนอยู่ใต้เงาต้นไม้ข้างตึกเรียน แสงแดดลอดผ่านร่มไม้ ทาบลงบนชุดสูทสีเทาอ่อนของเขาที่ดูสบาย ๆ แต่ยังดูดีจนน่าหมั่นไส้รอยยิ้มสุภาพประดับบนริมฝีปาก—แต่สายตาเหมือนกำลังวางหมากในใจเงียบ ๆ“อะ...เอ่อ...” ฉันพยายามตั้งสติ“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” ฉันถามเสียงนิ่ง พยายามไม่แสดงความรู้สึกผ่านส

🏚️ บ้านพักริมทะเล — เวลาประมาณ 20.45 น.ฝนหยุดตกไปแล้ว แต่เสียงคลื่นยังคงซัดกระทบหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง ลมทะเลเย็นเฉียบ พัดผ้าม่านให้พลิ้วเบาในห้องไม้ที่ไร้ความอบอุ่นมินาเอะนั่งอยู่บนโซฟา ผ้าห่มผืนบางคลุมไหล่ แสงจากโคมไฟหัวเตียงสาดลงมาเพียงพอให้เห็นว่า...เธอไม่ได้กลัวอีกต่อไปไม่เหมือนเมื่อคืนตอนนี้ ดวงตาของเธอไม่ได้ไหวไหวด้วยความตกใจ หรือหวาดระแวง แต่มัน ‘นิ่ง’ และ ‘คิด’คิด—อย่างหนัก คิดทุกทางที่จะออกจากที่นี่ให้ได้‘นายล็อกฉันไว้ แต่ไม่ได้ล็อกสมองฉันซะหน่อย’เธอพึมพำในใจ ก่อนจะเหลือบตามองโต๊ะกลางห้องที่วางของบางอย่างไว้โดยไม่ได้ตั้งใจมือถือของซันเขาเพิ่งเดินออกไปเมื่อราวครึ่งชั่วโมงก่อน บอกเพียงว่า “จะไปทำอาหารเย็น” น้ำเสียงยังนุ่มนวล รอยยิ้มยังเหมือนเดิม…แต่ประตูก็ยังล็อกจากด้านนอกตามระเบียบหน้าต่าง? เปิดไม่ได้มือถือของเธอ? แน่นอนว่า...ไม่มีแต่มือถือของเขา…วางอยู่ตรงนั้นซึ่งปกติเขาจะไม่เคยลืมมันเลย แต่เพราะมีสายโทรเข้า และเขากำลังทอดเนื้ออยู่ — เขาจึงรีบวางมันทิ้งไว้แบบไม่ทันคิดสมองของเธอทำงานเร็วกว่าคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งเสียอีกนายคงไม่รู้สินะ…ว่าฉันมันเด็กสายเทคฉันค