All Chapters of เมียเฉิ่มของมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

‘ตืดดด…ตืดดด…’ เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ดังขึ้นเช่นทุกวันบอกเวลาว่าเป็นเวลาหกโมงครึ่ง เธอจะต้องลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปทำงาน หากอยู่ที่บ้านต้องรีบลุกไปห้องน้ำทันทีไม่อย่างนั้นจะไปทำงานสายเพราะบ้านอยู่ไกล แต่ถ้าหากนอนที่คอนโดก็อาจจะมีเวลาอ้อยอิ่งเล่นเฟซบุ๊คสักสิบถึงยี่สิบนาทีก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำเพราะอยู่ใกล้กับที่ทำงานมาก ขับรถไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงเอ๊ะ…ทำไมบรรยากาศรอบตัวมันเปลี่ยนไปนะ ทีแรกคิดว่าตัวเองนอนอยู่ที่คอนโด แต่เพิ่งรู้เมื่อกี๊นี้เองว่า…ไม่ใช่กูอยู่ที่ไหนวะเนี่ย ตายแล้ว!เมื่อลุกขึ้นมานั่งคิดดีๆ ก็นึกได้ว่า เมื่อคืนตอนขึ้นรถของเจย์เดนปุ๊บ ภาพตัดไวเท่าความคิด นริศราหันขวับมามองร่างด้านข้างที่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเขาขยับตัว “คุณ! ตายแล้ว” รีบก้มมองร่างตัวเองทันทีแล้วก็เป่าปากโล่งอกไปหนึ่งเปลาะ โชคดี เสื้อผ้าชุดเดิมยังอยู่ครบ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รังแกตอนเธอไม่มีสติหรอก แต่เธอก็นอนเน่าทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ นี่เขาไม่รังเกียจว่าที่นอนเขาจะเหม็นเพราะเธอหรือยังไงถึงเอาเธอขึ้นมานอนด้วย เพราะเดาว่าที่นอนและชุดเครื่องนอนของเขานั้นคงจะราคาแพงมากเพราะมันทั้งนุ่มและสบายจนเธอหลั

นริศราคล้องคอชายหนุ่มให้โน้มลงมาหาตัว ไม่คิดว่าใบหน้าคมคร้ามของเขาจะชนเข้ากับใบหน้าหวานฉ่ำของเธอ “อุ๊บ…อืม…” ราวกับล่องลอยอยู่ในความฝัน หลับตาก็ยังรับรู้ถึงความรู้สึกอ่อนโยน นุ่มละมุนทว่าเจย์เดนกำลังตกใจสุดขีดเพราะเธอโน้มต้นคอของเขาลงไปจูบ ปากแนบปาก ความนุ่มละมุนจากกลีบปากสวยงามนั้นส่งผ่านมายังปากหนาของตัวเอง มันช่างหอมหวานจริงๆ เขาอดใจไม่ไหวแล้วนะในที่สุด เจย์เดนตบะแตก เขาแทรกเรียวลิ้นสากเข้าไปควานหาความหวานที่แสนยั่วยวนนั้นอย่างดูดดื่ม เธอยั่วนักใช่ไหม จัดให้!ชายหนุ่มส่งเรียวลิ้นสากควานหาความหอมหวานภายในโพรงปากอย่างดุดัน ไม่อาจยับยั้งความต้องการให้ทำอย่างนุ่มนวลอีกต่อไป ปากที่เขาคิดถึง ปากที่ทำเขาอารมณ์ค้างที่ห้องวีวีไอพีคืนนั้น“เธอสวย…สวยจังเลย…นุ่มนิ่ม…” เขาครางกระเส่าพลางจูบเลื่อนไล้ทั่วใบหน้าสวยหวานเธอเผยอปากเล็กน้อยอย่างรอคอยปากและลิ้นของเขาตามความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ภายในหัวใจ แม้สมองจะพร่าเบลอแต่หัวใจสั่งการว่าเธอต้องการเขา เธอตอบสนองเขาด้วยการจูบตอบอย่างไม่ประสีประสา แต่นั่นยิ่งทำให้เขาใจสั่นปากหนางับริมฝีปากล่างของเธอพลางขบเม้มและดูดดึงเล่น เธอครางกระเส่าอยู่ในลำคอพลาง

“คุณกลับไปได้แล้วนะ” นริศราสะพายกระเป๋าขึ้นข้างลำตัวพลางสั่งร่างสูงใหญ่เพราะเธอกำลังจะออกไปจากที่นี่“จะไปไหน” นี่ก็เพิ่งจะสี่โมงเย็น เธอจะรีบออกไปทำงานพาร์ททามตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอ เร็วไปไหม อันที่จริงเขาคิดมาหลายครั้งแล้วว่าจะให้เธอออกจากงาน อย่างน้อยหากเธอยืนยันที่จะไม่ยอมก็ทำแค่งานประจำเท่านั้นพอ เธอควรจะหยุดพักบ้างหรือเอาเวลามาให้เขาจะดีกว่า“ฉันจะเข้าบ้านสักหน่อย ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว” กะจะไปดูพ่อด้วยว่ามีเงินซื้อเหล้า เอ๊ย…มีเงินใช้หรือเปล่า “เดี๋ยวไปส่ง”“ฮะ ไม่ต้อง ฉันไปเองได้ คุณกลับไปเถอะ”“ก็บอกว่าจะไปส่ง มีเรื่องจะคุยด้วย”อะไรอีกล่ะ อีตานี่ พอได้แล้วก็ทำตัวตามติด แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเลยนะ จะไม่ให้เธอมีชีวิตเป็นส่วนตัวบ้างหรือยังไง“จะคุยอะไร แค่นี้ยังคุยไม่จบอีกหรือไง”เจย์เดนลุกขึ้นพลางเดินนำเธอออกไปหน้าประตู “ค่อยคุยกันในรถก็ได้” ในที่สุด ทั้งสองคนก็เข้ามานั่งอยู่ในรถของเขา โดยที่นริศราก็ยังคงนั่งไปเกร็งไปจนเขาสังเกตได้“เป็นอะไร”“เปล่า” บอกไม่มีอะไรแต่หน้าเกร็งไม่เป็นธรรมชาติ “ขะ…ข้างหน้า เลี้ยวซ้าย” เจย์เดนลอบยิ้มกับอาการของคนบอกทาง “ฉันว่า เธอออกจากงาน

ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตดำกางเกงแสล็คพร้อมด้วยเข็มขัดแบรนด์เนมย่างกรายเข้ามาในร้านพลางมองหาหญิงสาวคนที่อยากพบมากที่สุดหลังจากที่เธอหนีเขาออกมาจากคอนโด ทว่าเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาวอีกคนที่กำลังยิ้มกว้างอย่างดีใจก็รู้สึกซวยเข้าแล้วทำไมเมลินดาไพลินต้องอยู่ที่นี่ด้วยนะ “เจย์เดน ทางนี้ เจอกันอีกแล้วนะ” เมลินดาไพลินโบกไม้โบกมือให้กับชายหนุ่ม กลัวว่าเขาจะมองไม่เห็นเธอภาพระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวตรงหน้าอยู่ในสายตาของนริศราทั้งหมด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องนัดผู้หญิงคนอื่นมาหยามเหยียดถึงที่ทำงานของเธอขนาดนี้ ผู้ชายเฮงซวย!“เม มาทำอะไรที่นี่” เขาจำเป็นต้องทักเมลินดาไพลินก่อนเพราะเธอเดินเข้ามาหาและยังจูงมือเขาไปนั่งที่โต๊ะเดียวกันกับเธออีก บ้าจริง จังหวะนรกชัดๆ“มาดื่มกาแฟเล่น ก็วันก่อนที่เมบอกคุณไปไงว่ามาที่นี่ รู้สึกว่ากาแฟอร่อย พนักงานก็น่ารัก เลยมาอีกน่ะ” ขณะที่เมลินดาไพลินกำลังอธิบายแต่เขากลับมองไปที่พนักงานที่อยู่หน้าเคาเตอร์แล้วบังเอิญสบตากับนริศราเข้าพอดีกูซวยของแท้งานนี้ เป็นไงเป็นกันวะ“เอ่อ…เม”“หืม ว่าไงเจย์เดน” คนที่กำลังจับต้นแขนเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกันถึงกับชะงักเม

หมออนุญาตให้เจย์เดนออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เขากลับมาพักที่เพ้นท์เฮาส์โดยมีพยาบาลส่วนตัวที่คอยดูแลเป็นพิเศษจนอาการทางกายก็ค่อยๆ หายตามปกติ แต่อาการทางใจนั้นเรียกได้ว่าหายสนิทวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เขาขอให้เธอหยุดงาน ทั้งที่เธอเองก็รู้สึกเกรงใจศรัณญูเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จะลาออกก็เสียดายเพราะทำมาหลายปี อีกทั้งได้ทำอยู่กับเพื่อนสนิทและมีเจ้านายที่ใจดี“ลาออกไหม ฉันเลี้ยงเธอเอง” เขาถามอีกครั้งหลังจากที่เคยยื่นข้อเสนอให้เธอลาออกแล้วเขาจะเป็นคนเลี้ยงเธอเองมันก็รู้สึกดีอยู่นะที่มีคนรักต้องการซัพพอร์ทดูแลเลี้ยงดู แต่ถ้าหากวันหนึ่งเธอกับเขาไปด้วยกันไม่ได้แล้วเธอจะไม่แย่หรอกหรือ เธอไม่ได้ต้องการเกาะใครกินหรอกนะ แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกถ้าหากเขาจะเลี้ยงเธอน่ะ รู้ดีว่ามันเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาได้แต่ละบาท“สายเปย์เหรอ”“ได้หมด” ใบหน้าคมคร้ามยักคิ้วหนาพลางหยักยิ้มมุมปาก ขณะที่ใบหน้ายังมีรอยแดงจางๆ ทว่าก็ยังคงเท่ไม่เปลี่ยนสายเปย์นักใช่ไหม จะหลอกแดกให้หมดเลย“กินเยอะน๊า” “เท่าไหร่เชียว” ต่อให้มีเธออีกสิบคนเขาก็เลี้ยงไหว จะกินสักเท่าไหร่กันเชียว ของโปรดส้มตำไก่ย่าง ไม่ได้กินหรูหราในภ