All Chapters of พ่ายรักซ่อนใจ: Chapter 91 - Chapter 100

“อ้าขาให้ผมพอ แล้วที่เหลือผมจัดการเองครับ” สิ้นคำพูด มาวินก็จดจ่อปลายหยักของความร้อนผ่าวกับช่องทางรักที่ยังมีน้ำรักของเขาค้างอยู่ข้างในเต็มไปหมด “อ๊ะ...” “ชอบจังครับเวลาที่น้ำผมอยู่ในร่างกายของพี่แบบนี้” ชายหนุ่มถูไถเอ็นร้อนๆ โดยที่ยังไม่สอดใส่เข้าไปในร่างกายสาว จนเธอขบเม้มริมฝีปากด้วยความเสียวซ่าน เมื่อเขากำลังเล่นกับทางเข้าของเธอแบบนี้ “อ๊ะ...มาวิน” ชายหนุ่มใช้ความแข็งกร้าวของตัวเองถูไถที่ปุ่มกระสันของหญิงสาวจนร่างกายเล็กเกร็งไป มือน้อยๆ จับที่ท่อนแขนกำยำแน่น “อื้อ...อย่าทรมานพี่แบบนี้” สุดท้ายคาริสาก็พ่ายแพ้ต่อแรงปรารถนา แม้จะเหนื่อยล้าจากบทรักมากแค่ไหน แต่ความต้องการของเธอกลับไม่สามารถหยุดมันได้ ยิ่งถูกเขากระตุ้นแบบนี้ แล้วเธอจะไปไหนได้ “หึ” มาวินจัดการกดแก่นกายเข้าไปในร่างกายสาวที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำรักของหญิงสาว จากนั้นเขาก็เริ่มขยับกาย พร้อมกับบรรเลงเพลงรักในร่างกายสาวตลอดทั้งคืน เสียงฟ้าที่ร้องดังยังสู้เสียงครวญครางของสองหนุ่มสาวที่กำลังแนบชิดกันตลอดทั้งคืน คาริสาหลงลืมตัวเองจนเผลอไผลกับสัมผัสของชายหนุ่มมากแค่ไหน

ปากของทั้งคู่ประกบติดกัน แล้วขยับไปมาตามจังหวะ โดยที่มาวินไม่ลืมส่งปลายลิ้นหนาของตัวเองเข้าไปในโพรงปากสาวแล้วค่อยๆ กวาดต้อนด้วยความหวานจากปากของเธออย่างหื่นกระหาย มือสากของมาวินยกขึ้นขยำหน้าอกของคาริสาอย่างแรง โดยที่เขายังไม่ถอนจูบจากปากบอบบาง เขาจูบแบบสูบกระชากวิญญาณ จนหญิงสาวมีอารมณ์ร่วมไปหมด “เราไปต่อกันได้ไหมครับ ผมอยากเอาพี่อีกจัง” ภาพเย้ายวนบนเตียงของคาริสายังติดอยู่ในหัวของมาวินตลอด ยิ่งได้สัมผัสเขายิ่งหลงใหลเธอมากกว่าเดิม มาวินบอกด้วยความต้องการ บางอย่างที่ซอกขาแกร่งมันแข็งชันบดเบียดกางเกงขา จนเขาไม่อยากจะหยุดทุกอย่างเพียงเท่านี้ ในขณะที่คาริสาเพิ่งได้สติว่าตัวเองเผลอไผลกับสัมผัสของเขาอีกแล้ว “เมื่อคืนยังไม่พอหรือไง” “สำหรับพี่ ผมกินได้ทั้งวันทั้งคืน” คำพูดสองแง่สองง่าม ทำเอาแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอกำลังใจเต้นแรงกับเขา ผู้ชายที่มองว่าเป็นน้องชายมาตลอด “นายก็แค่หลงพี่แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ” ในหัวของคาริสาตอนนี้ คิดว่าที่มาวินทำแบบนี้ เพราะเขาแค่อาจจะหลงร่างกายของเธอเพียงแค่นั้น แต่พอเวลาผ่านไป เขาอาจจะลืมเธอ หรือบางทีถ้า

กิ่งเดินถือแก้วน้ำแล้วนำมาวางที่โต๊ะ แต่แทนที่วางเสร็จแล้วเดินออกไป กิ่งกลับเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ มาวินทันที พร้อมกับกะพริบตามองเขาอย่างไม่ละสายตา “น้ำค่ะ” “ครับ...” มาวินรับน้ำมาโดยที่เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าของเด็กสาวที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเขาหันไปมองสวนดอกไม้ด้านข้างแล้วอมยิ้มออกมา “มาหาคุณควีนเหรอคะ” “อ๋อครับ...” “เป็นน้องชายของคุณควีนเหรอคะ” ถ้าให้กิ่งเดา ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุน้อยกว่าคาริสาด้วยซ้ำ “เปล่าครับ...อยากเป็นมากกว่านั้น” ชายหนุ่มว่าพลางมองสาวข้างกายที่นั่งจนแทบจะชิดกับเขาอยู่แล้ว จนชายหนุ่มต้องเขยิบเก้าอี้ออกมา เพราะกลัวคนจะมองไม่ดี “แฟนคุณควีนเหรอคะ” มาวินไม่ได้ตอบ เพราะคาริสายังไม่ได้ยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับเธอ แม้ใจอยากจะประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเขากับเธอเป็นอะไรกัน “แต่คุณควีนอายุน่าจะมากกว่าคุณ ชอบผู้หญิงแก่กว่าเหรอ” เมื่อกิ่งพูดออกมา ทำให้มาวินหันมามองอย่างไม่พอใจที่มีคนมาว่าคาริสาแก่ ทั้งๆ ที่หญิงสาวหน้าเด็กกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาเสียอีก “เกี่ยวอะไรกับอายุ!!” มาวิ

“เปล่าค่ะ กิ่งแค่บอกว่าเรารีบทำงานกันเถอะค่ะ จะได้ไปทำอย่างอื่น” สายตาของมาลีที่มองคาริสาด้วยความอิจฉาและชิงชัง ทำไมเรื่องดีๆ ถึงได้เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ทุกอย่าง ทั้งสวย รวย ชาติตระกูลก็ดี แถมยังมีแฟนหล่อรวย หน้าตาดีแบบนี้อีก ทำไมคนที่ได้รับโอกาสถึงไม่ใช่เธอบ้าง อีกทั้งเธอยังสาว ยังสวยกว่าคาริสาตั้งหลายเท่า แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่สนใจ คาริสากลับมาทำงานของตัวเองอย่างตั้งใจ แม้ในหัวตอนนี้จะมีแต่ภาพที่ชายหนุ่มจูบเมื่อเช้า จนลามไปถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาทั้งสองครั้ง “คุณควีนคะ” “ว่ายังไงจ๊ะมาลี” “พอดีวันนี้มาลีต้องรีบไปโรงพยาบาล มาลีเลยจะมาขอลากลับก่อนได้ไหมคะ” มาลีบอกอย่างเกรงใจ เพราะหลายครั้งที่เธอต้องลางานแบบนี้ แต่คาริสากลับไม่เคยหักเงินเธอเลยสักครั้งเดียว “รีบไปเถอะมาลี ไม่ต้องห่วงร้าน เหลืองานจัดดอกไม้อีกนิดหน่อยแล้ว ทางนี้ฉันจัดการเองได้ อะ...นี่ค่ารถนะ ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปหรอก น่าจะรออีกนาน เอาเงินนี้ไปขึ้นแท็กซี่แทนนะ” คาริสายื่นเงิน 5000 บาทให้กับลูกน้องของตัวเอง มาลีเป็นพนักงานที่ดีและซื่อสัตย์กับเธอมาตลอ

“ทำไมไม่รีบจัดการสักที!!” เสียงแหลมเล็กของใครบางคนทำให้คาริสาเงยหน้ามอง แม้คนตรงหน้าจะปกปิดอำพรางใบหน้ามาแค่ไหน แต่คาริสาก็จดจำเสียงได้ดี “กิ่ง...” เด็กสาวที่เธอรับเข้ามาทำงานเพราะสงสาร แต่ไม่คาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะกล้าทำแบบนี้กับเธอ “รู้แล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร!” กิ่งตะคอกใส่คาริสา จากนั้นก็เดินมากระชากผมของเธออย่างแรง จนศีรษะรั้งไปตามการดึง “โอ๊ย...ทำแบบนี้ทำไมกิ่ง ฉันอุตส่าห์สงสารเธอ ให้เธอเข้ามาทำงานที่นี่” คาริสาไม่คิดเลยว่าเธอจะมองคนผิด เข้าใจว่ากิ่งเป็นเพียงเด็กสาวที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร อีกทั้งใบหน้าที่แสนใสซื่อทำให้เธอคิดสงสาร “ทำแบบนี้ทำไมเหรอ...จริงๆ กูไม่ได้จะเข้ามาทำงานตั้งแต่แรกแล้ว แค่จะเข้ามาดูลาดเลาเท่านั้นแหละ แต่มึงดันโง่รับกูเข้ามาทำงานเอง!” กิ่งเป็นเด็กสาวที่มีชีวิตครอบครัวไม่ดีนัก ทำให้เธอเลือกเส้นทางที่ผิดและไม่รู้ผิดชอบชั่วดี คราแรกที่มาสมัครงานที่ร้านของคาริสา เพราะคิดแค่อยากจะมาปล้น โดยแฝงตัวเข้ามาทำงานที่นี่เพื่อที่จะได้เคลียร์ทางให้สะดวก “ฉันให้โอกาสเธอกลับตัวกลับใจนะกิ่ง เธอยังมีทางเลือกนะ” หญิงสาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ก็