All Chapters of พ่ายรักซ่อนใจ: Chapter 111 - Chapter 120

“ต่อไปนี้ผมจะมาอยู่ที่นี่กับควีน ไม่ว่าควีนจะไปไหนทำอะไรต้องบอกผมทุกอย่าง” เขาเริ่มทนไม่ไหวแล้ว การเป็นคนดีแล้วต้องเสียเธอไปให้คนอื่น เขายอมเลวซะยังดีกว่า “โรคจิตเหรอ พี่มีชีวิตของพี่นะ” “ชีวิตควีนเป็นของผม คืนนี้ผมจะย้ำให้ควีนเห็นว่าตัวควีนเองก็ต้องการผมคนเดียว!!” “ถ้ายังทำตัวเด็กแบบนี้ก็กลับไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับพี่อีก...” “ควีน!” “ไม่โดนจับติดคุกก็ดีเท่าไรละ...” “แล้วไปกินข้าวกับมันก่อนทำไมล่ะ...” เขาบอกอย่างสุดจะทน “ไม่นะ ถอยออกไปนะ!!” คนตัวเล็กถึงกับหอบหายใจแรง เมื่อร่างหนาของมาวินปรี่เข้ามาในระยะประชิดจนไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาไปได้ “กลัวเหรอ ทุกทีก็เห็นชอบให้ผมเอาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” “มันก็แค่เซ็กซ์ จะมีอะไรกับใครมันก็เหมือนกัน” คาริสาบอกอย่างประชด แต่นั่นก็ทำให้มาวินรู้สึกเดือดดาลมากกว่าเดิม แค่คิดว่าคาริสาจะต้องไปนอนทอดกายให้ผู้ชายคนอื่นสอดใส่ร่างกาย เขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ถึงวันนั้นจริงเขาต้องฆ่าไอ้ชู้นั่นแหละ “คิดจะมีชู้อย่างนั้นเหรอ” “ชู้อะไร พี่กับนายยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ” แม้จะกลัวมา

“ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ควีนต้องไปต่างจังหวัด ผมรับรองเลยว่าจะจัดควีนอีกสองสามยกเช้านี้” “มาวินทะลึ่งมากเลยรู้ตัวไหม” แทนที่เธอจะโกรธที่เขาทำตัวหื่นกามใส่ แต่หัวใจสาวกลับเต้นแรงและเผลออมยิ้มกับท่าทีของเขาไม่ได้จริงๆ “แต่ควีนก็ชอบไม่ใช่เหรอ ผมรู้นะ” “คิดเองเออเอง...” คาริสารีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ไม่ลืมเอาผ้ามาคลุมร่างกายเปล่าเปลือยเอาไว้ เพื่อพลางตัวเองจากสายตานักล่าของของเขา “วันนี้ผมขอไปต่างจังหวัดด้วยนะครับ” เขาพูดเสียงเบาจนหญิงสาวย่นคิ้วแล้วหันไปมอง “อะไรนะ” “วันนี้ผมบอกว่าจะไปต่างจังหวัดกับควีนด้วย ใครจะกล้าปล่อยให้เมียไปคนเดียวล่ะ” “แล้วงานของมาวินล่ะ” “ช่วงนี้ลูกค้าไม่เยอะขนาดนั้น ผมลางานได้สองสามวัน” “ยอมลงทุนลางานเลยเหรอ” “ครับ...ผมจะไม่ปล่อยให้ควีนไปไกลๆ คนเดียวหรอกนะ ผมหวง...” “หวงแค่ตอนนี้หรือเปล่า ต่อไปถ้ามาวินเบื่อ มาวินก็ไม่ทำหรอก” ที่คาริสาไม่อยากมีความรัก เพราะกลัวความไม่แน่นอน เธอเลยคิดว่าตัวเองขออยู่เป็นโสดดีกว่า เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวด เลือกที่จะไม่เจอก็ไม่ต้องเจ็บ

“เวรละ...อาเคย์รู้จะเป็นยังไงวะเนี่ย” ขุนศึกถึงขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงพ่อตาของตัวเองที่โหดเอาเรื่อง และถ้ามารู้ความจริงว่าลูกสาวคนโตกับลูกชายของอดีตกิ๊กเก่าของนรินดาคบหากันบ้านได้แตกแน่ “ไอ้มาวินเล่นซะงานยากเลย...” ขณะที่ชายหนุ่มกำลังแอบดูสองหนุ่มสาวอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของตัวเองก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให้รีบรับสายเพื่อนรักอย่าง ‘ไคเลอร์’ ทันที (ไอ้ศึก...กูออกเวรแล้ว ให้ไปที่ไหนวะ ส่งโลเคชันมาที) เสียงปลายสายบอกอย่างเร่งเร้าเพื่อให้เพื่อนรักส่งที่ตั้งสถานที่ เพราะก่อนหน้านี้ขุนศึกชวนไคเลอร์มาเที่ยวที่เขาใหญ่เพื่อเป็นการพักผ่อน “กูว่ามึงไม่ต้องมาแล้วล่ะ” (อ้าวทำไมวะ อะไรของมึงเนี่ย จะชวนก็ชวน จะยกเลิกก็ยกเนาะ) คนปลายสายบอกอย่างบ่นๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงยกเลิกกะทันหันแบบนี้ “กูว่าไว้มาเที่ยวกันวันหลังดีกว่าเพื่อน” ที่ขุนศึกไม่ให้ไคเลอร์มาที่นี่เพราะยังไม่อยากให้เพื่อนรักที่เป็นน้องชายของคาริสามาเห็นว่าพี่สาวอยู่กับใคร เพราะคิดว่าเรื่องนี้ควรให้คาริสาเป็นคนบอกทุกฝ่ายเองเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของมาวิน ไม่อย่างนั้นไคเลอร์เพื่อนของเขาต้องเอาไ

“มาวิน...ทำไมไม่ไปรับนีน่าที่สนามบินเลยคะ” มือน้อยๆ ของใครบางคนยกขึ้นคล้องลำคอหนาของมาวิน ขณะที่เขาเอาแต่ยืนนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไร “ผมบอกแล้วใช่ไหมครับนีน่า ว่าวันนี้ผมงานยุ่งมาก อีกอย่างที่นี่มันก็เมืองไทยด้วย บ้านเกิดของคุณแท้ๆ” มาวินก้มมองสาวร่างเล็กที่เป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนอยู่อังกฤษ ‘นีน่า’ เป็นลูกสาวนักการเมือง ด้วยความที่บ้านมีฐานะจึงค่อนข้างเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองและทำอะไรไม่ค่อยแคร์สายตาของคนที่มองเท่าไร “ก็นีน่าอยากให้มาวินไปรับนิ...” “ว่าแต่มาเหนื่อยๆ หิวอะไรไหม เดี๋ยวจะทำให้กิน” มือหนายกขึ้นเอามือที่คล้องคอของเขาออก พร้อมมองหน้าของเพื่อนสาว นีน่าเป็นคนตรงๆ มีอะไรก็พูด “หิวสิ...ถ้ามาวินทำให้กิน นีน่าก็ชอบหมดนั่นแหละ” เสียงอ้อนเสียงหวานของนีน่าทำให้คาริสามองอยู่รู้สึกเจ็บหัวใจ มันแน่นหน้าอกไปหมด ภาพของสองคนนั้นมันเหมือนสิ่งที่ตอกย้ำให้หญิงสาวรู้สึกบางอย่าง “นีน่าก็ทำอาหารอร่อย...” “แต่มาวินทำอะไรกว่านิ” “งั้นรอที่โต๊ะก่อนแล้วกัน วินจะไปทำเมนูให้ลูกค้าก่อน...” มาวินที่อยู่ในชุดเชฟเต็มยศเดินหายเข้าไปในครัว ขณะที่นีน

เท่านั้นไม่พอช่วงกำลังปิดร้าน เขากลับเจอวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารไม่ได้คุณภาพ ปลาไม่สดต้องทิ้งทั้งล็อต ทำเอาชายหนุ่มถึงเครียด เพราะพรุ่งนี้มีออเดอร์ที่ทางลูกค้าสั่งเอาไว้ด้วย ถ้าทำไม่ทันต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ “คุณมาวินจะเอายังไงดีคะ” ผู้จัดการร้านถามมาวินที่กำลังกลัดกลุ้มกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะลงไปเลือกปลาที่ตลาดปลาเอง” คืนนี้มาวินต้องไปเดินเลือกปลาที่ตลาดปลา ซึ่งที่นั่นจะเปิดตั้งแต่ 5 ทุ่ม – 9 โมงเช้า และที่เขาต้องรีบไป ต้องเตรียมวัตถุดิบรองรับลูกค้าก่อนร้านเปิด เพราะปลาเมื่อได้มาแล้วก็ต้องนำมาทำความสะอาดอีกหลายขั้นตอน “งั้นเดี๋ยวดิฉันไปแจ้งลูกน้องให้นะคะ” “ครับ...บอกพวกเขานะครับ เดี๋ยววันนี้ผมเพิ่มโอทีสำหรับคนที่ไปช่วยสองเท่าเลยครับ” เวลาฉุกเฉินแบบนี้ คนที่ต้องรับผิดชอบมากที่สุดก็คือเจ้าของร้านอย่างเขา อีกอย่างอาหารพรุ่งนี้จะผิดพลาดไม่ได้ เพราะลูกค้าที่จองค่อนข้างมีฐานะในสังคม ซึ่งมันมีผลต่อชื่อเสียงของร้านเขาด้วย มาวินเดินทางไปตลาดปลาด้วยตัวเอง ไปคัดเกรดวัตถุดิบอาหารทะเลเองทั้งหมด ท่าทางกระฉับกระเฉงของชายหนุ