All Chapters of แค้นฝังรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"เรอา"พี่ทอร์ชเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ขณะที่หัวใจของฉันมันกำลังเต้นแรงขึ้นจนแทบจะทะลักออกมาจากอก "คะ"ฉันเงยมองเจ้าของใบหน้าที่หล่อเข้ม แล้วขานรับ "หัวใจของเธอยังมีพี่อยู่ในนั้นหรือเปล่า"ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ นั้นมันเป็นเสียงหัวใจของฉัน "พี่ทอร์ช"ฉันเรียกชื่อเขาเสียงหวาน เจ้าตัวก็ได้ขึ้นมานั่งลงที่ขอบเตียงแล้วดึงฉันเข้าไปกอดแนบอก ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ ไม่ใช่เสียงหัวใจของฉันแต่เป็นเสียงหัวใจของคนตัวโต "พี่ไม่เคยลืมเธอแม้แต่วินาทีเดียว"ตอนนี้ฉันรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนไปหมดเมื่อได้ยินคำพูดของชายคนรัก ใช่เขาคือคนรักของฉัน "เรก็ไม่เคย..."แอ๊ดดดดด ยังพูดไม่จบประโยคจู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา พี่ทอร์ชรีบผละจากกอดแล้วลุกขึ้นเพราะเห็นผู้ที่เปิดประตูกำลังเดินเข้ามาเป็นน้องสาวของเขา"ทีแท้ก็คุณเรนี่เองที่เป็นเมียพี่ทอร์ช"ฉันรู้สึกว่าใบหน้าร้อนขึ้นตอนนี้ลามไปยันใบหู เพราะคนที่เข้ามาไม่ใช่แค่ผอ.ดริฟ แต่มีน้าเทียนและน้าโดสเดินตามเข้ามาติด ๆ "พ่อ แม่..มาได้ยังไง"พี่ทอร์ชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย "สวัสดีค่ะน้าเทียนน้าโดส"ถึงแม้จะรู้สึกเขินอายแต่ฉันต้องมีมารยาทยกมือไหว้ทักทายพ่อแม่พี่ทอร์ชก่อน แล้วก

"หรือเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียคุณอีกคน"เป็นคำพูดของพี่ปอนด์ที่ทำให้ฉันใจหวิว ๆ ชักมือออกจากการกุมของมือหนา ทำให้พี่ทอร์ชหันมาที่ฉันแล้วขมวดคิ้ว."มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะเร"เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ "แล้วแบบไหนกันล่ะครับ"พี่ปอนด์พูดขึ้นเมื่อเขาได้ยินที่พี่ทอร์ชพูดกับฉัน "ผมแค่....""เรต้องกลับสิงคโปร์กับพี่"พี่ทอร์ชพูดแทนตัวเองอย่างสุภาพกับพี่ปอนด์แต่ทว่าเขายังพูดไม่จบประโยคลูกชายของเพื่อนพ่อก็แทรกพูดขึ้น"ไม่ได้นะ เรจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นเรจะต้องอยู่กับกู!"พี่ทอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว และไม่สุภาพเหมือนเมื่อกี้ ด้วยสีหน้าของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ "ทำไมผมจะพาเรกลับไปไม่ได้ในเมื่อผมเป็นพี่ชายของเร""พี่ชายไม่แท้"พี่ทอร์ชแย้งทันที"แต่น้ารินมอบหมายให้ผมดูแลเร..เพราะฉะนั้นผมมีสิทธิ์ที่จะพาน้องสาวของผมไปอยู่ในที่ปลอดภัย"พี่ปอนด์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "อยู่กับกู เรก็ปลอดภัย""เหอะ! คุณมั่นใจมากแค่ไหนว่าเรจะปลอดภัย ในเมื่อคนที่คิดทำร้ายเรยังลอยนวล"ลูกชายเพื่อนพ่อกลั้วหัวเราะออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ"กูดูแลเมียกูได้ก็แล้วกัน"พี่ทอร์ชย้ำชัดทุกคำ "หึ.."พี่ปอนด์แค่นหัวเราะออกมาแ

ระหว่างที่ฉันกับผอ.ดริฟเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ฉันรู้สึกว่ามีคนคอยจ้องมองฉันอยู่ตลอด แต่พอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ มันก็ดูปกติไม่เห็นใครที่มีพิรุธหรือมองฉันอยู่เลย"ฉันคงคิดมากไปเอง"ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองของผับ พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มทั้งสองนั่งจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร "นึกว่าจะตีกันตายไปซะแล้ว"ผอ.ดริฟเอ่ยแซวทำให้ชายหนุ่มทั้งคู่ละสายตาจากกันแล้วหันมาที่ฉันกับผอ.ดริฟ ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ เดินไปนั่งที่เดิมข้าง ๆ พี่ทอร์ช พอนั่งปุ๊บพี่ปอนด์ก็พูดขึ้นพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น"เรพี่กลับก่อนนะ"แล้วหันไปที่ผอ.ดริฟ"ผมกลับก่อนนะครับ"ลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อเอ่ยอย่างสุภาพ ผอ.ดริฟก็ยิ้มหวานส่งไป"ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"พี่ปอนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบกลับผอ.ดริฟ"อืม"คงจะนึกขึ้นได้ว่าผอ.ดริฟจะพาเขาไปเที่ยวจึงตอบกลับมาสั้น ๆ แล้วหันมาทางฉัน"มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ"พอพูดจบพี่ทอร์ชก็พ่นลมหายใจออกมาหนัก"ทำไมเมียผมต้องโทรหาคุณในเมื่อผมก็อยู่กับเธอ"พี่ปอนด์ไม่สนใจคำพูดของพี่ทอร์ชเลย เขาเลือกที่จะยิ้มให้ฉันแล้วกำลังจะก้าวขาเดินออก แต่ทว่า

ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว ก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยืนมองอันอดีตเพื่อนสนิทที่กำลังเปิดประตูรถยนต์คันหรูเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ"คุณเร"เป็นเสียงของผอ.ดริฟที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ฉันกลับเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลยหูอื้อไม่หมด "คุณเร พี่ทอร์ชกำลังจะไปแล้ว"ผอ.ดริฟพูดอีกครั้งเพื่อเรียกสติฉันออกจากภวังค์"ตามไป"ฉันบอกน้องสาวของคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเทาก่อนที่จะเดินนำไปเปิดประตูรถตอนนี้ฉันนั่งรถของผอ.ดริฟอย่างคนเหม่อลอยไม่มีสติ ในหัวปั่นป่วนไปหมดและจู่ ๆ น้ำใส ๆ ก็ไหลออกมา ฉันรีบใช้หลังมองเช็ดออกแบบลวก ๆ "คุณเร โอเคไหมคะ"คนที่นั่งข้าง ๆ และกำลังขับรถอยู่เอ่ยถามน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย."โอเคคะ"ฉันเลือกที่จะโกหกให้เธอสบายใจทั้งที่ในใจแทบจะแตกสลาย"อาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้"ผอ.ดริฟพูดขึ้นฉันรู้ว่าเธอกำลังปลอบใจ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าพี่ทอร์ชเป็นพ่อของลูกในท้องอันไปเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ รถยนต์ราคาแพงที่ขับนำหน้าเลี้ยวเข้าไปในบริษัทเอกชนที่สำหรับตรวจ DNA โดยเฉพาะ หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาทันที "พี่ทอร์ชพาเพื่อนคุณเรมาตรวจ DNA?"ผอ.ดริฟพึมพำพอได้ยิน ในขณะที่สายตาฉันได้แต่จ้องไปข้างหน้า พอรถพี่ทอร์ชจอดทั้

"ฮือออ สิ่งที่เรภาวนาไม่อยากให้มันเกิด มันก็เกิดขึ้นจนได้ ฮือออ"ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก "คุณเรใจเย็น ๆ นะคะ"ผอ.ดริฟเอ่ยปลอบใจฉันเช่นเคย ฉันคิดว่าเธอเองคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะฉันเห็นเธอหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาดูแล้วเบิกตาโตท่าทางอึ้ง ๆ "เรจะทำยังไงต่อไปดี"เป็นคำถามที่ฉันเองก็ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าต่อจากนี้ฉันจะทำอย่างไร อยู่ต่อหรือพอแค่นี้ ถ้าฉันคิดที่จะอยู่ต่อ แน่นอนว่าฉันอาจจะดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาโดยที่ไม่มีพ่ออยู่ด้วยเหมือนกับครอบครัวอื่น เด็กคนนั้นจะถูกเพื่อน ๆ สังคมมองเขายังไง แต่ถ้าฉันเลือกที่จะไป ก็เหมือนกับว่าฉันทำให้เด็กคนนั้นมีครอบครัวที่สมบูรณ์ "ดริฟคิดว่า คุณเรต้องคุยกับพี่ทอร์ชให้รู้เรื่อง"ฉันยกมือปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วมองหน้าน้องสาวคนรัก "พี่ทอร์ชไม่ยอมปล่อยเรไปแน่""คุณเรคิดจะ..."ผอ.ดริฟพูดขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ"ใช่ค่ะ เรจะเป็นคนไปเอง"ฉันแทรกพูดเพราะคำพูดก่อนหน้าทำให้ผอ.ดริฟเข้าใจจุดประสงค์ของฉัน"คุณเร!"น้องสาวของคนรักอุทานออกมา "จริง ๆ แล้วภรรยาคนแรกของพี่ทอร์ชก็คืออัน..เรเป็นคนมาทีหลัง""แต่คุณเรคบกับพี่ทอร์ชมาก่อน""มันก็แค่การคบหากันแบบวัย