All Chapters of แค้นฝังรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลสามสี่วันแล้วก็ไม่ได้มีใครคอยเฝ้าดูแลฉันช่วงกลางดึกเลย ฉันต้องทำอะไรด้วยตัวของฉันเองตั้งแต่ที่ยังเจ็บหนัก จนตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากแล้ว ฉันไม่เคยรับการดูแลจากพี่ทอร์ชเลย คงจะเกลียดฉันมากสินะ บางทีนอน ๆ อยู่ก็นึกถึงวันเวลาเก่า ๆ เมื่อตอนที่ฉันกับพี่ทอร์ชยังคบกันอยู่ น้ำตามันก็พานจะไหลออกมา เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก ๆ พี่ทอร์ชอ่อนโยน ดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้รับความรักจากพี่ทอร์ช แต่มันก็เป็นแค่อดีตที่มันคงจะย้อนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้พี่ทอร์ชไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เขาคงหมดรักฉันไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ไปมีอะไรกับอันเพื่อนสนิทของฉันหรอก เช้าวันต่อมา ฉันลุกลงจากเตียงจัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาจากห้องน้ำก็พบชายหนุ่มหน้าหล่อเข้ามาไขว้ห้างจ้องมาที่ฉันอยู่ที่บนโซฟา "มานี่สิ"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม "...."ฉันเดินเข้าไปหาเขาตามคำสั่งอย่างว่าง่าย และเมื่อได้ยินอยู่ตรงหน้าเขาสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยแดงเป็นจ้ำที่คอของเขา หัวใจฉันก็เกิดสั่นหวิว ๆ ขึ้นมาทันที "นั่ง!"พี่ทอร์ชตวาดใส่ฉันพร้อมกับตวัดสายตาไป

"มึงฟื้นความทรงจำได้แล้วใช่ไหม"พี่ทอร์ชแทรกพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง "ใช่..และเรก็จำได้ด้วยว่าใครเป็นคนทำร้ายเรจนทำให้ต้องสูญเสียความทรงจำ"ฉันตอบกลับไปตามความจริงที่จำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ "...."พี่ทอร์ชจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าอึ้ง ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร "อัน..เมียของพี่ไงที่ทำร้ายเร""ไม่จริง!"ชายหนุ่มสวนกลับทันที "เหอะ..คงจะรักกันมากสินะถึงขนาดมันพูดอะไรพี่ก็เชื่อไปซะหมด"ฉันกลั้วหัวเราะออกมาแล้วพูดประชดประชันใส่ "เรอา"พี่ทอร์ชแค่นน้ำเสียงเรียกชื่อฉัน "ทำไมคะ เรจะแตะต้องเมียพี่ไม่ได้เลยงั้นเหรอ""หยุดพูดสักที ไม่มีใครเป็นเมียกูทั้งนั้น!"ว่าจบพี่ทอร์ชก็เหยียบคันเร่งขับรถออก ผับ KAI ระหว่างไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา มีแต่ความเงียบ จนพี่ทอร์ชขับรถมาถึงผับของเขา และก่อนที่ฉันจะเปิดประตูรถลง คนตัวโตก็พูดขึ้น "เรามีเรื่องต้องคุยกัน ตามกูไปที่ห้องทำงาน"พูดจบเขาก็เปิดประตูลงจากรถก่อน ฉันได้แต่ลอบหายใจแล้วลงรถตามพี่ทอร์ชเข้ามาในผับ วันนี้ลูกค้าในผับค่อนข้างเยอะฉันกับพี่ทอร์ชแหวกฝูงชนคนมากมายขึ้นมาบนชั้นสองของผับ แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของเขา พอฉันปิดประตูเรียบร้อย ก็เดินไปที่โซฟาซึ่งมีพี

พอมาถึงบ่อนฉันก็เดินตามเจ้าของบ่อนขึ้นมายังบนออฟฟิศ พี่ทอร์ชเปิดประตูเข้าไปก็ต้องหยุดชะงัก "อัน"ใช่แล้วอันอดีตเพื่อนสนิทของฉันนั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง พอเธอเห็นพี่ทอร์ชเปิดประตูกำลังจะเข้าไปเธอก็รีบลุกขึ้นเดินมาที่เขาโดยไม่ทันสังเกตว่าฉันยืนอยู่ด้านหลัง "พี่ทอร์ช"อันเดินเข้ามาสวมกอดพี่ทอร์ชถึงได้เห็นฉัน แต่เธอก็ไม่ผละออกแถมยังแสยะยิ้มร้ายให้ฉันด้วย "มาได้ยังไง"พี่ทอร์ชเอ่ยถามแล้วผลักอันออกเบา ๆ "อันคิดถึงพี่ทอร์ชนะคะก็เลยมาดักรอที่บ่อน แต่ไม่คิดว่าพี่จะพาเรอามาด้วย"เธอตวัดสายตามาที่ฉันหลังจากพูดจบ"หายดีแล้วเหรอเร"แล้วเอ่ยถามฉัน "อืม"ฉันตอบกลับสั้น ๆ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมกับลอบหายใจ "เรื่องสามีแกฉันจะช่วย....""อัน"อันยังพูดไม่จบประโยคพี่ทอร์ชก็แทรกพูดซะก่อน "กลับไปก่อนพี่จะทำงาน"ว่าจบเขาก็เดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้าไปในห้อง ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาเดินตาม ก็ถูกอันเอาไหล่ผลักฉันแล้วแทรกหน้าเดินตามพี่ทอร์ชเข้าไปติด ๆ "แต่อันอยากอยู่กับพี่..ให้อันอยู่ที่นี่นะคะ"เธอเดินไปสวมกอดพี่ทอร์ชจากด้านหลังแล้วพูดออดอ้อน ต่อหน้าฉันถามว่าเจ็บ ก็เจ็บนะ แต่ฉันจะทำอะไรได้ เพราะตอนนี้สถานะฉันกั

"เลิกโกหก เลิกตอแหลสักที!"พี่ทอร์ชตวาดใส่อันเสียงดังจนเธอสะดุ้งโหย่ง"พะ พี่ทอร์ชหมายความว่าอะไร"อันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ แล้วตวัดสายตามองมาที่ฉัน "ก็หมายความว่าแกเลิกโกหกสักที ผู้ชายที่แกพามาเขาไม่ใช่พี่ปอนด์!"ฉันพูดขึ้นด้วยความโกรธไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่เคยสนิทจะยังคงแอบอ้างพาคนอื่นมาให้เป็นสามีของฉันให้ได้ "นี่แก.."อันยกมือชี้หน้าฉัน "แกก็ไม่รู้สินะว่าฉันฟื้นความทรงจำได้แล้ว..ยังไงก็ขอบคุณแกนะที่วันนั้นพยายามจะฆ่าฉันแต่ไม่สำเร็จและก็ทำให้ฉันจำเรื่องราวทั้งหมดได้"ฉันพูดแล้วยกยิ้มมุมปากใส่ ในขณะที่ชายหนุ่มที่มากับเธอมีทีท่าที่จะหนึ ส่วนอันก็รีบเดินไปเกาะแขนพี่ทอร์ชแต่ก็โดนสะบัดออก"พี่ทอร์ชอย่าไปเชื่อมันนะคะ"อันมองหน้าพี่ทอร์ชแล้วหันมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต"หึ"พี่ทอร์ชแสยะยิ้มร้าย แล้วบอกให้คนข้างนอกเข้ามาซึ่งเป็นชายฉกรรจ์สามคน"จับมันไว้"พี่ทอร์ชเอ่ยปากสั่งทั้งสาม ชายหนุ่มที่มากับอันดูท่าไม่ดี จึงจับตัวฉันล็อกคอ "อย่าเข้ามานะ"แล้วดึงมีดสั้นที่พกมาจ่อที่คอฉัน "ไม่งั้นอีนี่ตาย"พี่ทอร์ชหันมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ในขณะที่อันเดินยิ้มมาประกบร่างฉันอย่างผู้ชนะ "มึงคิดว่าจะออกไปจ

แกร่ก! ขณะที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงประตูก็เปิดเข้ามาพร้อมกับร่างชายหนุ่มที่มีหน้าตาบึ้งตึง เขาเดินตรงมากระชากโทรศัพท์ฉันไปจากมือ "มึงติดต่อกับไอ้นั่นใช่ไหม!"เขาตวาดใส่ด้วยสีหน้าโกรธจัด "พี่หมายถึงใคร"ฉันเอ่ยถามเสียงเรียบแต่หัวใจเต้นรัว ๆ ด้วยความตกใจ "มึงยังจะถามอีกเหรอ..หรือว่ามึงติดต่อผู้ชายหลายคน?"พี่ทอร์ชย้อนถามแล้วขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ "พี่ทอร์ชอย่ามาหาเรื่องกันสิ"ฉันพูดออกไปอย่างไม่พอใจ แล้วเบือนหน้าหนี"นี่เบอร์ไอ้ปอนด์ใช่ไหม"ฉันหันกลับมาเห็นพี่ทอร์ชโชว์เบอร์โทรที่โทรเข้าล่าสุด "...."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองตาปริบ ๆ เขารู้ได้ยังไงกันนะว่าเป็นเบอร์พี่ปอนด์ หรือเขารู้แล้วว่าพี่ปอนด์มาไทย "มาไทยอย่างที่คิดไว้จริง ๆ"เขาพึมพำเบา ๆ พอได้ยิน "มึงติดต่อให้มันมารับ?"พี่ทอร์ชเอ่ยถามเสียงดัง."...."ฉันก็ยังเงียบไม่พูดอะไรออกไป "ทำไมถึงไม่ตอบ!"ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มตวาดใส่เสียงดังพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบลงมาที่เตียงนอน "ใช่"ฉันจึงตอบกลับไปสั้น ๆ "มึงกล้าดียังไงที่เอาโทรศัพท์ที่กูซื้อให้ติดต่อกับผู้ชายคนอื่น"พอพี่ทอร์ชพูดจบฉันนี่ต้องขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาจนเป็นปม "...."