Semua Bab Bad Engineer ล่ามรักร้ายวิศวะหวงรัก : Bab 21 - Bab 30

Bad Engineer 20 - เธอเลือกทางผิดเองติ๊งเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก มีอารีบก้าวเดินเพื่อมุ่งตรงไปยังหน้าห้องไอซีซีที่พ่อของเธอกำลังทำการผ่าตัดอยู่แต่ทว่า...ก้าวเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็ต้องหยุดชะงักนิ่งสองขาก้าวต่อไปไม่ออก เมื่อเห็นกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นกลุ่มของนายแทน พวกมันมากันทั้งหมดสามคน รวมถึงแทนที่ตอนนี้สามารถเดินได้เป็นปกติแล้วแต่แขนยังใส่เฝือกอยู่ ส่วนอีกสองคนที่เธอจำได้เป็นอย่างดีคือกันต์กับดิน เพราะทั้งสองเป็นคนที่อยู่กับเธอตอนแข่งรถว่าเจอพวกมันสามคนคือจังหวะนรกแล้ว แต่ที่นรกยิ่งกว่า...คือตอนนี้พวกมันทั้งสามคนดันหันมามองเธอเป็นตาเดียวมีอากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ริมฝีปากเม้มปากแน่นอย่างหวั่นเกรง ก่อนที่เธอจะพยายามตั้งสติเอาไว้ใจเย็นมีอา พวกมันไม่เคยเห็นหน้าเธอชัด ๆ และไม่รู้ว่าเป็นเธอเป็นคนรับจ้างแข่งสักหน่อยถึงจะปลอบใจตัวเองอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อเผลอสบตากับทั้งสามที่ไม่รู้ว่ามาที่นี่เพราะอะไรหรือพวกมันตามหาเธอ?ไม่สิ! พวกมันไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลยนี่นา แล้วอีกอย่างก่อนหน้านี้ก็ติดต่อกับพวกมันทางไลน์ที่เธอเปิดเบอร์ขึ้นมา

Bad Engineer 22 - เธอชื่อมีอา “นั่นใครวะ”พายุหรี่ตามองหญิงสาวรูปร่างดี แต่ตอนนี้กำลังเป็นเป้าสายตาเรียกเสียงแซวของบรรดาหนุ่ม ๆ ภายในผับ ทั้งที่การแต่งตัวของเธอที่ใส่มาก็ธรรมดาสุด ๆ เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงยีนขาสั้นธรรมดาแต่กลับดูเซ็กซี่น่าค้นหา“เฮ้ย นั่นใช่ สาวบริหารคนสวยคนนั้นที่เคยเดินชนมึงนี่หว่า” พายุหันไปสะกิดเรียกไฟทันทีดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่โต๊ะของพวกเขา ขาเรียวเดินตรงเข้ามาหาจุดหมายที่เธอมองหาตั้งแต่แรก“เชี่ย อย่าบอกนะว่า” พายุเลิ่กลั่กมองหน้าไฟสลับกับสาวสวยคนนั้น และยิ่งกระจ่างชัดในความสงสัยยิ่งขึ้นเมื่อเธอเดินมาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะของพวกเขา“มานั่งนี่” เสียงเข้มนิ่งเอ่ยสั่ง มีอาได้แต่พยักหน้าเบา ๆ เธอก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร ทำตัวไม่ถูก ทั้งประหม่า ทั้งเกร็ง และกลัวไปหมด แต่สุดท้ายเธอก็ยอมเดินไปนั่งลงข้างกับเขา“เชี่ยยยยยย” พายุอ้าปากค้าง นี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเคยเห็นไฟดิวสาว ๆ มานั่งด้วย แต่นี่มันแปลกเกินไปสำหรับผู้หญิงที่ไฟเดินชนกันแค่ครั้งเดียว แล้วดิวมาได้เลยตัวเล็กหน้าหวานแต่หุ่นดี แต่ไม่ใช่แบบผู้หญิงทั่วไปที่ไฟเคยควงเล่น ๆแปลกในแปลกมันต

Bad Engineer 24 - ครั้งสุดท้ายไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ ปกติไม่ชอบเที่ยวที่แบบนี้ฉันกับนานาเราเพิ่งจะมาเป็นเพื่อนกันเมื่อตอนเปิดเทอมสามที่เธอซิ่วมาจากมหาลัยอื่น ปกติแล้วฉันไม่สนิทกับใครในมหาลัย มีแค่นานาที่ฉันสนิทที่สุด“ไม่กวนเวลาเธอแล้วดีกว่า ไว้เจอกันที่มหาลัย” นานายิ้มแซว ก่อนจะรีบพูดและเดินออกไปอย่างคนอารมณ์ดีไม่เป็นพิษเป็นภัยตามประสาเธอ ผิดจากฉันที่กำลังนั่งทำหน้าอมทุกข์ คิดไม่ตกทั้งอายและรู้สึกที่บอกไม่ถูก“เครียดขนาดนั้นเลย” เสียงไฟเอ่ยถาม ทำให้ฉันที่นั่งก้มหน้างุดต้องเงยขึ้นไปมองคนข้างกายที่ไม่รู้ร้อนหนาวอะไรกับฉันเลย“ก็ใช่หน่ะสิ ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเรา” ฉันหันไปสบตาตอบไฟที่คิ้วเข้มขมวดอยู่ไม่ใช่อะไรหรอก อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะต้องจบลง ฉันแค่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้“เธอมีเพื่อนแค่คนเดียว จะไปแคร์อะไร” คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อน ผิดกับฉันที่กำลังรู้สึกหัวเสียเอามาก ๆฉันได้แต่มองค้อนใส่เขาเพราะทำอะไรไม่ได้“เอาไป ดื่มต่อ” ไฟยื่นแก้วเหล้ามาตรงหน้า จนแทบจะกระแทกใส่หน้าฉันได้อยู่แล้ว ฉันได้แต่ชะงักและถอยใบหน้าหน

Bad Engineer 26 - แค่คู่นอนชั่วคราวสี่ชั่วโมงต่อมา...“อ๊ะ” ฉันร้องเสียงหลงมาเป็นชั่วโมงแล้ว เพราะตั้งแต่เขาพาฉันมาทำต่อที่คอนโด ไฟก็ทำรุนแรงจนร่างกายฉันระบบทั้งเจ็บไปทุกส่วนและจุกเมื่อเขากระแทกใส่เข้ามาโดยไม่ผ่อนแรงเอาเสียเลย“จะ จุก” ฉันร้องบอกเขา แต่ไฟก็ไม่คิดจะสน และยิ่งฉันพูดเขาก็ยิ่งจับเอวฉันแน่นขึ้นกระแทกกระทั้นใส่ไม่ยั้งมาจากด้านหลัง“อื้อ” ฉันฟุบหน้าซุกหมอนกำผ้าปูที่หลุดลุ่ยแน่นเพื่อระบายความเจ็บและจุก“จะคลานหนีไปไหน” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามเมื่อฉันพยายามขัดขืนและพยายามถอยหนีเอวสอบที่กระทำใส่ฉันไม่หยุด“ฉันจุกนายเบา ๆ หน่อย” ฉันหันไปบอกเขาอย่างอ้อนวอน“มานี่” แต่ก็ไม่วายให้โดนลากและยึดเอวอีกครั้งปึก ปึก ปึกเอวสอบเน้น ๆ กระแทก ช่วงแรก ๆ ฉันก็เสียวและคล้อยตามอารมณ์กับเขาอยู่หรอก แต่เมื่อนานผ่านไปสามชั่วโมงแล้วฉันเสร็จไปไม่รู้กี่น้ำ แต่เขากลับไม่เสร็จง่าย ๆ และยังแรงดีไม่มีตก จนช่วงล่างส่วนนั้นของฉันแสบส่วนนั้นเอามาก ๆ และทั้งเหนื่อยไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืนเขาอีกแล้ว“เบาหน่อยได้ไหม นายทำมาจะทั้งคืนแล้วนะ” ฉันหันไปเอ่ยขออย่างอ้อนวอนในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อนและงัดมา

@โรงพยาบาลตอนนี้พ่อได้ย้ายออกมาอยู่ห้องพักผู้ป่วยแล้ว จากที่คุณหมอบอกพ่อไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว เหลือแค่พักฟื้นดูอาการถ้าอาการดีขึ้นไม่มีอะไรแทรกซ้อนก็สามารถกลับบ้านได้ในอีกไม่กี่วัน เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าห้องก็รีบผลักเปิดประตูเข้าไปด้วยความรู้สึกดีใจ “พ่อคะ มีอาซื้อของชอบพ่อมาหะ ให้”แต่...ภายในห้องไม่ได้มีแค่พ่อที่นอนอยู่ แต่กลับเป็นเจ้านายเก่าของพ่อที่มาเยี่ยมไข้ด้วย “คุณลุงสวัสดีค่ะ” แปลกที่ท่านรู้ เพราะฉันไม่ได้บอกใครว่าพ่อป่วย แต่ทำไม...“สบายดีนะมีอา” คุณลุงรู้จักฉันเป็นอย่างดีและฉันก็รู้จักกับคุณลุงเจ้านายเก่าของพ่อเช่นกันอย่างที่บอก แต่ก่อนพ่อทำงานที่สนามแข่งรถ แต่พอป่วยหนักทำงานไม่ได้พ่อก็ลาออกมา โดยไม่ได้บอกถึงเหตุผลว่ากำลังป่วยหนัก เพราะพ่อก็เป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบพึ่งพาใครทั้งที่ฉันไม่ได้บอกใคร แต่ทำไมคุณลุงถึงรู้และมาเยี่ยมพ่อถึงห้องได้ก็ไม่รู้“สบายดีค่ะ คุณลุงสบายดีนะคะ”“ลุงสบายดี แต่คนที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียงนี้สิ และเป็นอะไรกัน พ่อป่วยหนักขนาดนี้ทำไมไม่บอกลุงกันเลย”“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก”“ได้ยังไง ถึงยังไงก็ต้องบอก คราวหลังเป็นอะไรรีบบอกฉัน ทำอย่างกับฉัน