Semua Bab ดวงใจพญามาร : Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 12.“นั่นสิ นานจริง ๆ นั่นแหละ อาก็นึกว่าคุณฉัตรจะไม่รับผิดชอบยายเอิงซะแล้ว” คุณนายเพลินพิศเอ่ยขึ้นอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก“แม่คะ...”หยาดพิรุณเอ่ยท้วงมารดา แต่ดูเหมือนว่าผู้เป็นมารดาบังเกิดเกล้าของหล่อนจะไม่สนใจเลย เพราะท่านยังไม่คิดจะหยุดพูด“แล้วนี่ตกลงจะเอายังไงกันคะ ลูกสาวของอาเสียหายไปมากแล้วนะคะ”สีหน้าของณฉัตรไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา แต่สายตานั้นบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“ผมไม่เคยละทิ้งสิ่งที่ตนเองรับปากเอาไว้...”“ก็ดีค่ะคุณฉัตร งั้นอาจะได้ไปหาฤกษ์แต่งกับพระครูท่าน...”คุณนายเพลินพิศยิ้มออกมาอย่างพอใจ ผิดกับนายนิพลและหยาดพิรุณที่นั่งหน้าขมขื่น กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้าง ๆ“ผมจะจดทะเบียน แต่จะไม่จัดงานแต่งงาน...” น้ำเสียงของณฉัตรราบเรียบไม่มีสะดุดแม้แต่น้อย แต่นั่นก็ทำให้คุณนายเพลินพิศแทบจะตกเก้าอี้“ไม่ได้นะ! ไม่จัดงานแต่งได้ยังไง ในเมื่อครอบครัวของอาก็มีหน้ามีตาในสังคม...”“ผมให้ได้แค่นี้ ถ้าไม่ยินยอม งั้นก็ยกเลิก...”ณฉัตรพูดอย่างไม่แยแส ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หัวใจของหยาดพิรุณแตกสลาย พร้อม ๆ กับสายตาอำมหิตที่เขาฟาดเข้าใส่นั่นแหละ“นี่คุณฉั

ตอนที่ 14.ณฉัตรไม่โต้ตอบอะไรกลับมาอีก ปล่อยให้ความเงียบงันเกาะกินไปทั่วทั้งรถ แสงไฟนีออนที่กระทบกระจกรถเข้ามาทำให้หล่อนได้เห็นถึงความกระด้างของณฉัตรชัดเจนรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทในโรงแรมหรูระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง หยาดพิรุณพยายามขัดขืนเมื่อถูกณฉัตรฉุดกระชากขึ้นมาห้องพัก แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ จนในที่สุดก็ต้องล้มไปนอนบนเตียงโดยมีเขายืนตระหง่านค้ำศีรษะอยู่“เราเปิดห้องพักสองห้องก็ได้...”“ไม่จำเป็น ฉันจะนอนกับเธอคืนนี้...”เขาบอกเจตนาชัดเจน แต่นั่นมันกลับทำให้สาวน้อยถึงกับตัวสั่น แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ณฉัตรสนใจหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่“แต่ฉันไม่ยอม...”“เธอปฏิเสธฉันไม่ได้หรอกสาวน้อย... และถึงเธอจะต่อต้านยังไง ฉันก็ชนะอยู่วันยังค่ำ” อวดดี... ผู้ชายอะไรอวดดีจนน่าตบปากให้เลือดออก“แต่ฉันไม่ยอม คุณจะข่มขืนฉันหรือไง”ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ขณะกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียง ก่อนจะกระชากร่างอรชรให้เข้ามานั่งซ้อนตักอย่างไม่ปรานี ลมหายใจร้อน ๆ ลวกรดผิวนุ่มของพวงแก้มงามอย่างอำมหิต“เดี๋ยวก็รู้...”เขาก้มลงขโมยจูบกลีบปากอิ่มหนักหน่วงก่อนจะถอนออก แต่แค่นั้นก็ทำเอาสาวน้อยหัวหมุนติ้วด้วยความมึนงง สัมผัสของ

ตอนที่ 16.ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ความร้อนแรง ป่าเถื่อนครอบงำจนไม่อาจจะหยุดได้ แม้จะรู้ว่าแม่สาวใต้ร่างยังสด ๆ ซิง ๆ อยู่ แต่เจ้าความต้องการในส่วนที่ไม่มีสมองควบคุมมันไม่ยอมเชื่อฟัง มันอยากจะปลดปล่อยอย่างเดียวให้ตายเถอะ...! นี่เขาอยากจะลัดขั้นตอนทุกอย่างเสีย และฝากฝังความเหยียดยาวของตัวเองลงไปแทนนิ้วมือยิ่งนัก มันคงจะทำให้เขามีความสุขจนแทบอยากจะหยุดหายใจเลยทีเดียวก็ขนาดนิ้วมือยังถูกรัดแน่นขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเจ้านั่นของเขาล่ะ มันใหญ่กว่ามือหลายสิบเท่า... คิดแล้วณฉัตรก็แทบบ้า เนื้อตัวอึดอัดแทบแตกปริไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย... ไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่าหยาดพิรุณมาก่อน ผู้หญิงที่ผ่านมาก็แค่ระบายความอึดอัด ระบายความใคร่เท่านั้นแต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ สำหรับหยาดพิรุณ เขารู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่... หล่อนงดงาม และหวานชื่นใจจนเขาไม่อาจจะรับประกันกับตัวเองได้เลยว่า ครั้งเดียวจะเพียงพอ เหมือนกับที่เขาเคยพอกับผู้หญิงคนอื่น...นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ... ใช่สิ เขากำลังบ้า บ้าถึงขนาดต้องรีบวิ่งแจ้นมาตามหาหล่อน ทั้ง ๆ ที่เขาเองเป็นฝ่ายที่ไม่อยากแต่งงาน แต่พอหล่อนจากมา หัวใจของเขาก

ตอนที่ 18.“เอิงจ๋า... อู๊ย... อย่างนั้นแหละ โยกอีก ใช่จ้ะ ใช่แล้ว แรงอีกนิด อ๊า...”เสียงห้าวร้องครางไม่หยุดเมื่อสาวน้อยทำงานได้ดีเกินคาด หญิงสาวทั้งดีดทั้งดิ้น โยกคลึงอย่างเมามัน ไฟสวาทลามเลียไม่หยุด ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำร้อนระอุขึ้นมาทันตา สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแนบแน่นแทบหลอมละลายรวมกัน และก็เนิ่นนานกว่าไฟสวาทจะดับมอด พร้อม ๆ กับร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่ที่นอนแผ่หมดเรี่ยวแรงบนเตียงเคียงคู่กัน“เมียจ๋า ตื่นได้แล้ว...” คล้าย ๆ กับขนนกสัมผัสที่พวงแก้มทำให้หยาดพิรุณปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน และสิ่งแรกที่หล่อนเห็นก็คือผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลกนอนตะแคงใช้มือข้างหนึ่งเท้าศีรษะอยู่ของณฉัตร หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงเมื่อความทรงจำเมื่อคืนไหลบ่าเข้าใส่“หมดแรงเลยหรือคนสวย... แค่สองครั้งเอง...”ใช่ มันแค่สองครั้ง แต่มันเป็นสองครั้งที่ยาวนานมาก ๆ เลยต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้เรี่ยวแรงเยอะเหลือเกิน นี่ถ้าหล่อนไม่อ้อนวอนขอพักก่อน มีหวังต้องสลบคาบทรักแน่ ๆ สาวน้อยแก้มระเรื่อ ณฉัตรหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี เพราะแค่มองก็รู้ว่าแม่สาวน้อยผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่เจ้าหล่อนกำลังคิดเหมือนเขาอยู่นั่นเอง คิดถึ

ตอนที่ 20.กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็เกือบเที่ยงวัน ชายหนุ่มขับรถมุ่งหน้าพาหล่อนเข้ามาในตัวเมืองปราณบุรีมุ่งหน้ากลับบ้านของหล่อนทันที“หนีหน้าพี่ไปอยู่บนเขาลูกไหนมาหรือยายเอิง...”เมื่อเห็นน้องสาวเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับณฉัตร คิมหันต์จึงพูดขึ้นเสียงประชดประชัน เขาและทุกคนที่นี่ไม่มีใครแปลกใจแม้แต่น้อย เพราะเมื่อคืนณฉัตรหรือก็คือว่าที่น้องเขยของเขาโทรมาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟังหมดแล้ว“มันน่าตีนักลูกคนนี้ ให้พ่อให้แม่เป็นห่วง นี่ถ้าไม่ได้คุณฉัตรมีหวังแม่อกแตกตายก่อนแก่แน่ ๆ” คุณนายเพลินพิศเอ็ดลูกสาวอย่างไม่พอใจหยาดพิรุณหน้าเจื่อนหันไปมองณฉัตรที่ยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ อย่างขอกำลังใจ ซึ่งชายหนุ่มก็มอบให้มาเป็นรอยยิ้มจริงใจ ก่อนจะประคองให้หล่อนนั่งลงบนโซฟาโดยมีร่างกำยำของเขานั่งลงเคียงข้าง“เอิงขอโทษค่ะ... คือเอิง...”“น้อยใจนายฉัตรก็เลยหนีไปใช่ไหม...”คิมหันต์ต่อให้ ต้นตาลตีต้นแขนสามีเบา ๆ ก่อนจะพูดปรามอย่างไม่เห็นด้วย เพราะสงสารหยาดพิรุณที่นั่งหน้าซีดเป็นกระดาษยิ่งนัก“พี่คิมคะ... อยู่เฉย ๆ เถอะค่ะ”ชายหนุ่มหันไปมองภรรยาสาวที่ตอนนี้หลงจนหัวปักหัวปำตาปรอย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพราะตอนนี้ไม่ว่