ตอนที่ 14.ณฉัตรไม่โต้ตอบอะไรกลับมาอีก ปล่อยให้ความเงียบงันเกาะกินไปทั่วทั้งรถ แสงไฟนีออนที่กระทบกระจกรถเข้ามาทำให้หล่อนได้เห็นถึงความกระด้างของณฉัตรชัดเจนรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทในโรงแรมหรูระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง หยาดพิรุณพยายามขัดขืนเมื่อถูกณฉัตรฉุดกระชากขึ้นมาห้องพัก แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ จนในที่สุดก็ต้องล้มไปนอนบนเตียงโดยมีเขายืนตระหง่านค้ำศีรษะอยู่“เราเปิดห้องพักสองห้องก็ได้...”“ไม่จำเป็น ฉันจะนอนกับเธอคืนนี้...”เขาบอกเจตนาชัดเจน แต่นั่นมันกลับทำให้สาวน้อยถึงกับตัวสั่น แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ณฉัตรสนใจหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่“แต่ฉันไม่ยอม...”“เธอปฏิเสธฉันไม่ได้หรอกสาวน้อย... และถึงเธอจะต่อต้านยังไง ฉันก็ชนะอยู่วันยังค่ำ” อวดดี... ผู้ชายอะไรอวดดีจนน่าตบปากให้เลือดออก“แต่ฉันไม่ยอม คุณจะข่มขืนฉันหรือไง”ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ขณะกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียง ก่อนจะกระชากร่างอรชรให้เข้ามานั่งซ้อนตักอย่างไม่ปรานี ลมหายใจร้อน ๆ ลวกรดผิวนุ่มของพวงแก้มงามอย่างอำมหิต“เดี๋ยวก็รู้...”เขาก้มลงขโมยจูบกลีบปากอิ่มหนักหน่วงก่อนจะถอนออก แต่แค่นั้นก็ทำเอาสาวน้อยหัวหมุนติ้วด้วยความมึนงง สัมผัสของ
ตอนที่ 15.เขาหัวเราะขบขัน พร้อม ๆ กับดึงมือของหล่อนออก และจัดการกระชากเสื้อตัวสวยออกอย่างแรงจนกระดุมกระเด็นหลุดออกไปจากตัวเสื้อ ก่อนจะเหวี่ยงเจ้าเสื้อตัวนั้นทิ้งอย่างไม่ไยดี“ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว รู้ไหมว่ามันทรมานชะมัด”เขาหันกลับมา ใช้สายตากวาดมองร่างอรชรที่สลักเสลางดงามราวกับประติมากรรมชั้นเลิศของหยาดพิรุณอย่างหลงใหล กวาดสายตามองไล่ไปตั้งแต่ลำคอขาวละมุน ไหล่เนียนลออ หน้าท้องขาวแบนเรียบไร้ไขมัน ก่อนจะมาหยุดสายตาอิ่งอ้อยอยู่ที่ก้อนเนื้อขาว ๆ ที่ทะลักออกมาจากบราเซียลูกไม้สีชมพูอ่อนด้วยสายตาชื่นชมณฉัตรจะรู้ไหมหนอ... ว่าสายตาของเขาทำให้เลือดสาวในกายของหล่อนร้อนฉ่าจนน่ากลัว หยาดพิรุณคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจหล่อนฝันถึงเขามาแสนนาน ฝันถึงตั้งแต่พบหน้า ตกหลุมรักอย่างจัง แต่ก็จำต้องเก็บเงียบเอาไว้คนเดียวเพราะรู้ว่าเขาชิงชัง แถมพอรู้ว่าที่เขายอมสอนภาษาให้ก็เพราะต้องการยกเลิกงานแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับหล่อน หญิงสาวก็ยิ่งเจียมตัวแต่ตอนนี้... ทำไมเขาถึงได้มองหล่อนแบบนี้นะ สายตาของเขาแบบนี้ ทำให้หล่อนรู้สึกไม่ต่างจากสาวงามที่กำลังเปลือยกายให้กับคู่รักได้ชื่นชมไม่มีความรังเกียจอยู่ในสมองเลยแม้แต่น้
ตอนที่ 16.ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ความร้อนแรง ป่าเถื่อนครอบงำจนไม่อาจจะหยุดได้ แม้จะรู้ว่าแม่สาวใต้ร่างยังสด ๆ ซิง ๆ อยู่ แต่เจ้าความต้องการในส่วนที่ไม่มีสมองควบคุมมันไม่ยอมเชื่อฟัง มันอยากจะปลดปล่อยอย่างเดียวให้ตายเถอะ...! นี่เขาอยากจะลัดขั้นตอนทุกอย่างเสีย และฝากฝังความเหยียดยาวของตัวเองลงไปแทนนิ้วมือยิ่งนัก มันคงจะทำให้เขามีความสุขจนแทบอยากจะหยุดหายใจเลยทีเดียวก็ขนาดนิ้วมือยังถูกรัดแน่นขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเจ้านั่นของเขาล่ะ มันใหญ่กว่ามือหลายสิบเท่า... คิดแล้วณฉัตรก็แทบบ้า เนื้อตัวอึดอัดแทบแตกปริไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย... ไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่าหยาดพิรุณมาก่อน ผู้หญิงที่ผ่านมาก็แค่ระบายความอึดอัด ระบายความใคร่เท่านั้นแต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ สำหรับหยาดพิรุณ เขารู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่... หล่อนงดงาม และหวานชื่นใจจนเขาไม่อาจจะรับประกันกับตัวเองได้เลยว่า ครั้งเดียวจะเพียงพอ เหมือนกับที่เขาเคยพอกับผู้หญิงคนอื่น...นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ... ใช่สิ เขากำลังบ้า บ้าถึงขนาดต้องรีบวิ่งแจ้นมาตามหาหล่อน ทั้ง ๆ ที่เขาเองเป็นฝ่ายที่ไม่อยากแต่งงาน แต่พอหล่อนจากมา หัวใจของเขาก
ตอนที่ 17.หญิงสาวจมดิ่งสู่ความหฤหรรษ์ ลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ปล่อยให้ความเสียวซ่านรัญจวนกัดกินไปทั่วทุกอณูเนื้อ ความบ้าคลั่งรุนแรงโหมกระพือเข้าใส่ราวกับพายุเฮอริเคน แต่ถึงมันจะเป็นพายุร้าย แต่มันกลับทำให้ร่างกายของหล่อนมีแต่ความเสียวกระสัน“พี่ฉัตรขา... เอิงไม่ไหวแล้ว... เอิงร้อนไปหมด...”“ปล่อยตัวตามสบาย... อย่าเกร็งคนสวย แล้วเธอจะสุขที่สุด...”น้ำเสียงของเขาที่ตอบกลับมานั้นค่อนข้างกระท่อนกระแท่นไม่หนักแน่นดังเดิม ใบหน้าหล่อไม่ต่างจากเทพบุตรชั้นฟ้าแดงก่ำ แถมยังบิดเบี้ยวคล้ายกับกำลังต่อสู้กับอะไรสักอย่างเขาทำเหมือนกำลังเจ็บปวด... แต่เขาก็ยังไม่หยุดโจมตีหล่อนด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง ขณะยื่นมือไปขยำอกสาวที่กระเพื่อมไปมาเพราะถูกกระแทกกระทั้นแรง ๆ ด้วยอารมณ์เจียนคลั่ง“เอิงจ๋า... เอิง... พี่จะไม่ไหวแล้ว เอิงรัดพี่แน่นเหลือเกิน... อู๊ย...”เหมือนว่าเขาจะกระโดดขึ้นไปบนวิมานสวรรค์ก่อน แต่เปล่าเลย มันคือหล่อนต่างหากล่ะ เพราะยังไม่ทันจบคำพูดที่ฟังแล้วชวนสยิวของณฉัตรเลย ร่างของหล่อนก็เกร็งกระตุกอย่างรุนแรง ความร้อนผ่าวระเบิดตูมใส่หน้า ความเสียวซ่านครอบงำไปทั่วทุกเส้นประสาท คลื่นความหฤหรรษ์ส
ตอนที่ 18.“เอิงจ๋า... อู๊ย... อย่างนั้นแหละ โยกอีก ใช่จ้ะ ใช่แล้ว แรงอีกนิด อ๊า...”เสียงห้าวร้องครางไม่หยุดเมื่อสาวน้อยทำงานได้ดีเกินคาด หญิงสาวทั้งดีดทั้งดิ้น โยกคลึงอย่างเมามัน ไฟสวาทลามเลียไม่หยุด ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำร้อนระอุขึ้นมาทันตา สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแนบแน่นแทบหลอมละลายรวมกัน และก็เนิ่นนานกว่าไฟสวาทจะดับมอด พร้อม ๆ กับร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่ที่นอนแผ่หมดเรี่ยวแรงบนเตียงเคียงคู่กัน“เมียจ๋า ตื่นได้แล้ว...” คล้าย ๆ กับขนนกสัมผัสที่พวงแก้มทำให้หยาดพิรุณปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน และสิ่งแรกที่หล่อนเห็นก็คือผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลกนอนตะแคงใช้มือข้างหนึ่งเท้าศีรษะอยู่ของณฉัตร หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงเมื่อความทรงจำเมื่อคืนไหลบ่าเข้าใส่“หมดแรงเลยหรือคนสวย... แค่สองครั้งเอง...”ใช่ มันแค่สองครั้ง แต่มันเป็นสองครั้งที่ยาวนานมาก ๆ เลยต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้เรี่ยวแรงเยอะเหลือเกิน นี่ถ้าหล่อนไม่อ้อนวอนขอพักก่อน มีหวังต้องสลบคาบทรักแน่ ๆ สาวน้อยแก้มระเรื่อ ณฉัตรหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี เพราะแค่มองก็รู้ว่าแม่สาวน้อยผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่เจ้าหล่อนกำลังคิดเหมือนเขาอยู่นั่นเอง คิดถึ
ตอนที่ 19.อธิบายออกไปแต่ก็รู้ดีว่าคงเปลี่ยนความคิดในสมองของผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ ไม่แปลกที่เขาจะรังเกียจผู้หญิง ใช้ผู้หญิงเป็นขยะ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะมายัดเยียดข้อกล่าวหานี้ให้กับหล่อน“แต่หากพี่ฉัตรไม่ไว้ใจเอิง... เอิงก็ไม่มีอะไรแก้ตัวค่ะ” พูดจบก็ผลุนผลันจะเข้าห้องน้ำไป เสียงปิดประตูแรง ๆ ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมารู้ตัวเองดีว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ ไม่ควรไปพูดกับหยาดพิรุณแบบนั้น แต่เขาเจ็บ... เขาอยากระบาย และหยาดพิรุณก็เป็นคนเดียวที่ควรจะเข้าใจเขาไม่ใช่หรือ...!สายน้ำหรือหยาดน้ำตาที่คละเคล้ากันอยู่บนแก้มจนสาวน้อยแยกไม่ออก แต่นั่นก็ไม่ทำให้เสียงสะอื้นไห้จากความเสียใจน้อยลงเลย“พี่ฉัตรใจร้าย เอิงเกลียดพี่ฉัตร...” คร่ำครวญออกมา ดวงตากลมโตแดงก่ำ ร่างอรชรที่ยังยืนอยู่ใต้ฝักบัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงผั๊วะ! เสียงประตูถูกเปิดออก พร้อม ๆ กับร่างกำยำที่ยังคงสภาพแรกเกิดดังเดิมเดินเข้ามา เรือนกายกำยำ ดูสมบูรณ์ไปซะทุกสัดส่วน ตั้งแต่แผงอกกว้างที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อมัดงามแน่นหนั่น ต่ำลงมายังหน้าท้องที่คงจะแข็งไม่ต่างจากไม้กระดาน ช่วงขาที่เพรียวทรงพละกำลัง และตรงนั้น...สิ่งที่ได้เห็นให้เลือดสาวร้อนฉ่
ตอนที่ 20.กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็เกือบเที่ยงวัน ชายหนุ่มขับรถมุ่งหน้าพาหล่อนเข้ามาในตัวเมืองปราณบุรีมุ่งหน้ากลับบ้านของหล่อนทันที“หนีหน้าพี่ไปอยู่บนเขาลูกไหนมาหรือยายเอิง...”เมื่อเห็นน้องสาวเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับณฉัตร คิมหันต์จึงพูดขึ้นเสียงประชดประชัน เขาและทุกคนที่นี่ไม่มีใครแปลกใจแม้แต่น้อย เพราะเมื่อคืนณฉัตรหรือก็คือว่าที่น้องเขยของเขาโทรมาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟังหมดแล้ว“มันน่าตีนักลูกคนนี้ ให้พ่อให้แม่เป็นห่วง นี่ถ้าไม่ได้คุณฉัตรมีหวังแม่อกแตกตายก่อนแก่แน่ ๆ” คุณนายเพลินพิศเอ็ดลูกสาวอย่างไม่พอใจหยาดพิรุณหน้าเจื่อนหันไปมองณฉัตรที่ยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ อย่างขอกำลังใจ ซึ่งชายหนุ่มก็มอบให้มาเป็นรอยยิ้มจริงใจ ก่อนจะประคองให้หล่อนนั่งลงบนโซฟาโดยมีร่างกำยำของเขานั่งลงเคียงข้าง“เอิงขอโทษค่ะ... คือเอิง...”“น้อยใจนายฉัตรก็เลยหนีไปใช่ไหม...”คิมหันต์ต่อให้ ต้นตาลตีต้นแขนสามีเบา ๆ ก่อนจะพูดปรามอย่างไม่เห็นด้วย เพราะสงสารหยาดพิรุณที่นั่งหน้าซีดเป็นกระดาษยิ่งนัก“พี่คิมคะ... อยู่เฉย ๆ เถอะค่ะ”ชายหนุ่มหันไปมองภรรยาสาวที่ตอนนี้หลงจนหัวปักหัวปำตาปรอย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพราะตอนนี้ไม่ว่
ตอนที่ 21.“อย่าดื้อมากสิ นายฉัตรเขาจะได้ปรานี ทำตัวแบบต้นตาลนี่ เห็นไหมพี่ทั้งรักทั้งหลง”คิมหันต์ก้มหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่จนต้นตาลอายม้วน แม้จะสงสารหยาดพิรุณแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะอยากให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเอง“เอิงจ๋า เอิงต้องใช้สตินะจ๊ะ อย่าใช้อารมณ์ คุณฉัตรเป็นคนดี... ตาลเชื่ออย่างนั้น”หยาดพิรุณเบ้หน้า มองหน้าทุกคนอย่างผิดหวัง “ถ้าเอิงตายเพราะคนใจร้ายนี่ ก็อย่ามาสนใจนะ”ณฉัตรหัวเราะร่วน “ไม่ถึงตายหรอกน่า แค่ลุกไม่ขึ้นเท่านั้นแหละ ไปเร็วเข้า มืดแล้ว... คุณอา ผมกลับก่อนนะครับ คิม คุณต้นตาล ผมกลับก่อนครับ”“โชคดีแล้วเจอกันเพื่อน แต่เบามือกับน้องสาวฉันหน่อยนะ เดี๋ยวช้ำ...”สองหนุ่มหัวเราะให้กัน ก่อนที่ณฉัตรจะลากร่างอรชรที่พยายามฝืนตัวไว้ยัดเข้าไปในรถ และขับออกไปอย่างรวดเร็วระหว่างทางชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดี ผิดกับหยาดพิรุณที่นั่งหน้างอง้ำไปตลอดทาง จนณฉัตรต้องหักหวงมาลัยเข้าข้างทางและจัดการปราบพยศสาวด้วยบทรักร้อนจนเจ้าหล่อนร้องครางลั่นรถเลยทีเดียว“อ้าวคุณเอิงหายหน้าไปนานเลยนะคะ ลิ้นจี่คิดถึงจัง...” ลิ้นจี่ยิ้มร่ารีบวิ่งมาทักเมื่อเห็นหยาดพิรุณเดินระทวยลงมาจากรถพร้อมกับเจ้านาย
ตอนที่ 32. ตอนอวสานสาวน้อยยิ้มเศร้า ๆ “เอิงขอโทษค่ะ และสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก เอิงจะเชื่อใจพี่ฉัตร แม้พี่ฉัตรจะไม่ได้รักเอิง เหมือนที่เอิงรักพี่ฉัตรก็ตาม...” ปลายเสียงสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความน้อยใจ“แล้วรู้ใจพี่ได้ยังไง พี่เคยบอกว่าไม่รักเธอหรือ”มือใหญ่คว้าเอวคอด ยกร่างอรชรให้ขึ้นมานั่งบนตัก สาวน้อยเอียงอาย ก้มหน้างุด เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ไล่มองตามเรือนร่างของหล่อนไม่หยุด แล้วยังมาอิ่งอ้อยที่อกสาวเนิ่นนานอีก“ก็... ก็พี่ฉัตรเกลียดเอิง”“บอกตอนไหน...”ถามไป ขณะลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผ่นหลังเนียนมือ และต่ำลงไปที่บั้นท้ายอวบงามด้วยความหลงใหล ทำเอาสาวน้อยสั่นสะท้านไปทั้งร่าง“ก็ทุกครั้งที่เจอกันนั่นแหละค่ะ”“พี่ไม่เคยพูดสักหน่อย...”“ถึงพี่ฉัตรไม่พูด แต่พี่ก็ใช้สายตาบอกแทน เอิงรู้นะคะว่าเกลียดเอิง... แต่ที่ต้องรับผิดชอบก็เพราะได้เอิงแล้ว... อุ๊ย...!” ร้องออกมาเมื่อถูกบีบที่หน้าอกแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว“ถ้าพี่เกลียดแล้วพี่จะมาเสียใจทำไมตอนที่เอิงทิ้งพี่ไปนะ คนดี... พี่รักเธอจนแทบคลั่ง นี่มองไม่ออกเลยหรือไง”หญิงสาวเบิกตากว้าง มองเขาอย่างตกใจ “รักเอิงหรือคะ...”“ก็ใช่นะสิ รักจนพยายามต่อต้าน
ตอนที่ 31.“พี่ฉัตรขา...”ร้องออกมาอย่างยอมสิ้น เมื่อถูกเขาขบเม้มที่ซอกคอนุ่ม และเลื่อนต่ำลงมาที่เนินอกอวบที่ชูชันรอคอย และเพียงไม่นานเขาก็ทำให้ปลายถันหายเข้าไปในอุ้งปากอุ่นร้อนของตัวเองหญิงสาวครางออกมา สะโพกบิดเร่า ขณะที่มือใหญ่ก็ยังไม่หยุดซุกซน ปากดูดดื่มกลืนกินเต้าสวย แต่มือกลับลูบต่ำลงไปซุกซนที่ซอกขาหนีบ กอบกุมความงามของอิสตรีเพศเอาไว้เต็มมือ นิ้วแกร่งค่อย ๆ ไล้ไปตามร่องรอยกลีบสาวที่หยาดเยิ้มเชื่องช้า หยาดพิรุณสูดปาก แอ่นร่างขึ้นสูง ใบหน้างามแดงก่ำ ส่ายไปมากับหมอนไม่หยุด“พี่ฉัตร... พี่ฉัตรขา... เอิง... เอิงไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวนี้...พี่ฉัตร...”ดิ้นพล่าน ๆ อยู่ได้ร่างกำยำราวอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ แรงฤทธิ์พิศวาสที่พ่อคนตัวโตร่ายใส่นั้น มันควบคุมเส้นประสาททุกส่วนในร่างกาย และมันก็ทำให้หล่อนเสียวกระสันเจียนคลั่งณฉัตรยิ้มน้อย ๆ กับอกสาวที่กลืนกินอยู่ ขณะค่อย ๆ แทรกนิ้วมือลงไปในความคับแน่นนั้นเป็นจังหวะ ก่อนจะกระซิบถามเสียงแหบพร่า“ชอบไหม... ชอบมันหรือเปล่า...”“ชอบค่ะ พี่ฉัตรขา... อย่าทรมานเอิงแบบนี้เลย... เอิงจะขาดใจ...”แม้จะพยายามยืดเวลาแสนหวานออกไปเท่าไหร่ แต่พอถูกสะโพกกลมกลึงส่า
ตอนที่ 30.“เอิงหลับแต่พี่แสนทรมาน...”ชายหนุ่มพึมพำออกมา เมื่อความต้องการทะลักขึ้นมาจอที่ลิ้นปี่จนอึดอัด เจ้าตัวยุ่งของเขาเริ่มหาเรื่องให้เขาลำบากกายอีกแล้ว เขาไม่น่าไปจูบหล่อนเลย เพราะยิ่งได้สัมผัส ความต้องการก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จนแทบจะลักหลับภรรยาของตัวเองได้อยู่แล้ว‘แต่หล่อนกำลังไม่สบาย...’ ณฉัตรพยายามท่องคำนี้ไว้ในใจ จนหลับไปอย่างน่าสงสารความอึดอัดไม่คุ้นเคยที่แนบชิดอยู่ตลอดทั้งร่างทำให้หยาดพิรุณค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้น ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมขึ้น พร้อม ๆ กับสมองที่ค่อย ๆ ทำงานตามปกติ และนั่นก็ทำให้สาวน้อยร้องอุทานออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงแทนที่จะนั่งอยู่ที่พื้นข้างล่าง“มาอยู่นี่ได้ยังไง...”ร่างอรชรที่ลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ณฉัตรที่พึ่งข่มตาหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงต้องตื่นขึ้น และก็มองความลนลานของหยาดพิรุณด้วยความแปลกใจ“เอิง... เอิงไม่รู้ว่าขึ้นมาได้ยังไง แต่เอิง... เอิงไม่ได้ขัดคำสั่งของพี่ฉัตรนะคะ เอิงตั้งใจ...”“นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือ...”ชายหนุ่มค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ขณะที่สายตากวาดมองร่างเปลือยของสาวน้อยอย่างเพลิดเพลินโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สักนิดก็เมื่อคืนเขา
ตอนที่ 29.ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ ไปกระชากประตูเปิดออกกว้าง ก่อนจะหันมามองร่างอรชรที่เดินตามมา “ถ้าเปลี่ยนใจก็กลับไปได้ทุกเมื่อนะ ฉันไม่ห้าม...” และเขาก็ดึงประตูปิดเข้าหากันทันที เมื่อหยาดพิรุณก้าวพ้นธรณีประตูออกไป“ไม่ถึงห้านาทีก็คงจะแจ้นกลับบ้าน...”ณฉัตรแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปที่เตียง และล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนระโหยโรยแรงทั้งร่างกายและจิตใจใจหนึ่งก็อยากจะดึงหยาดพิรุณเข้ามากอดให้หายคิดถึง ใจหนึ่งก็ยังค้านเพราะยังเจ็บแค้นกับสิ่งที่เจ้าหล่อนทำไว้กับเขาในวันนั้น ความรู้สึกตีกันวุ่นวาย ทั้งรักทั้งเกลียดปนเปกันไปหมดจนแยกไม่ออก คงต้องปล่อยให้เจ้าหล่อนพิสูจน์ตัวเองไปสักระยะ“อ้าว... คุณเอิงลงมานั่งตรงนี้ทำไมคะฝนกำลังจะตก แล้วนั่นกระเป๋านี่...”ลิ้นจี่ที่เดินกำลังจะเดินเข้าไปดูในห้องโถงเพราะลืมปิดหน้าต่างร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเดินผ่านมาที่ลานหน้าบ้านแล้วเห็นร่างอรชรของหยาดพิรุณนั่งกอดเข่าอยู่กับพื้นด้วยท่าทางอ่อนเพลีย“คือเอิง...”หญิงสาวพูดได้แค่นั้นก็ก้มหน้าก้มตา ลิ้นจี่จึงเดาได้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร จึงรีบเดินเข้าไปหาจะพยุงเข้าบ้าน แต่หยาดพิรุณก็ขืนตัวเอาไว้“เอิงต้องอยู่ถึงเช้าจ้ะ ไม่
ตอนที่ 28.“ออกไปให้พ้น! ออกไปจากห้องของฉัน หยาดพิรุณ...!”“พี่ฉัตรคะ เอิง... ได้โปรดฟังเอิง...”“ออกไป! หูแตกหรือไง...”ชายหนุ่มแทบจะกระโดดลงจากเตียงเมื่อหล่อนถลาเข้าไปหา สาวน้อยมองอย่างอ้อนวอน แต่ความเห็นใจ ความอาลัยอาวรณ์มันตายไปจากหัวใจเขานานแล้วหล่อนยังจะมาให้เขาเห็นหน้าทำไม จะมาทำให้เขาเจ็บปวดอีกทำไม ในเมื่อหล่อนเป็นคนต้องการให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองหยาดพิรุณเลือกที่จะหย่ากับเขา ทั้ง ๆ ที่พึ่งจดทะเบียนกันไม่ทันข้ามวัน และตอนนี้กลับมาทำไมอีก มาทำไมอีก!“ฉันเกลียดเธอ...! ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้”คำรามออกมาอย่างเดือดดาล ร่างอรชรที่สวยงามอยู่ในชุดนอนบางเบาไม่ได้ทำให้ความเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มลดลงได้เลยความเจ็บปวดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจ มันทำให้เขาจำ... และก็จะไม่มีวันยอมให้ความรู้สึกนั้นมามีอำนาจทำร้ายตัวเองได้อีก“พี่ฉัตร... เอิงขอโทษ... เอิงมันงี่เง่า ให้อภัยเอิง...”น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม เสียใจที่ณฉัตรไม่ยอมฟังเหตุผลของหล่อนเลย แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวได้ยังไง ในเมื่อหล่อนเป็นคนทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาเอง แล้วจะโทษใครได้ นอกจากความงี่เง่าของตัวเอง“ออกไป! ถ้าไม่ออกไป ฉันจ
ตอนที่ 27.“แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะคะ ในเมื่อ...” สมองเริ่มมึนงง ความสับสนกำลังเกาะกินในหัวใจ ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังเต้นเร่าอยู่ในกระแสเลือด“น้ากับณฉัตรเป็นแม่ลูกกัน... แต่เราผิดใจกันนิดหน่อย ก็เท่านั้นเอง...”“อะไรนะคะ!”เหมือนฟ้าถล่มใส่ศีรษะ ใบหน้าซีดขาว ดวงตากลมโตตื่นตกใจอย่างสุดขีด จนคู่สนทนาอย่างจันจิราจ้องมองด้วยความแปลกใจ“หนูเป็นอะไรหรือเปล่า...”หยาดพิรุณรีบส่ายหน้า ตาแดงก่ำเกือบจะร้องไห้ ความรู้สึกผิดท่วมท้นอยู่ภายในอก หล่อนผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ความโง่ ความงี่เง่าของคนทั้งโลกมาถล่มใส่หล่อนคนเดียวในตอนนี้หล่อนไม่อยากให้สิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าบอกเป็นความจริงเลย ไม่อยากให้มันเป็นความจริง เพราะจากที่หล่อนเคยเป็นฝ่ายถูกกระทำ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าหล่อนเป็นฝ่ายทำร้าย ทำลายทุกอย่างของชีวิตคู่ลงด้วยน้ำมือของตนเองไม่น่าให้อภัย...! ใช่แล้วล่ะ ณฉัตรไม่มีวันให้อภัยในความงี่เง่าของหล่อนอย่างแน่นอน และหล่อนมันโง่เองที่จะเชื่อแค่สายตา โดยไม่คิดจะถามไถ่ทุกอย่างให้ดีเสียก่อน“หนู... หนูไม่เป็น... อะไร หนูขอตัว... ขอตัวค่ะ...”หญิงสาวลุกขึ้นทันที ก่อนจะลนลานออกไปจากร้านกาแฟอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 26.“เฮ้ย... ป้าก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไง คนหนุ่มสาวนี่เข้าใจยากจังเนอะ...”ป้าสำเนียงพึมพำ ก่อนจะหันไปทำงานของตนเองต่อ ลิ้นจี่เองก็ได้แต่ยืนถอนหายใจด้วยความสงสาร แต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เพราะเรื่องของหัวใจ... มีแค่คนสองคนเท่านั้นที่จะสามารถทำให้มันตรงกัน คนที่สามคนที่สี่คงไม่สามารถช่วยอะไรได้ “จะมัวมานั่งหน้าเศร้าทำไม เราเป็นคนขอหย่าเองไม่ใช่เหรอ”คุณนายเพลินพิศเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของหยาดพิรุณ ก็เห็นเจ้าหล่อนนั่งตาแดงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยากจะสงสาร แต่ก็ทำตัวเองนี่... ผู้เป็นมารดาค่อนขอดอยู่ภายในใจหยาดพิรุณรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้กับมารดา “เอิงไม่ได้เศร้าค่ะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“อย่างนั้นหรือ... แล้วนี่เซ็นใบหย่าส่งกลับไปหรือยังล่ะ ถ้าเกลียดคุณฉัตรมากจนให้อภัยไม่ได้ ก็รีบเซ็น ๆ ไปซะสิ จะมาเก็บไว้ดูต่างหน้าหรือไงยายเอิง”หญิงสาวก้มหน้าซ่อนน้ำตา ทุกคนต่างหาว่าหล่อนเป็นคนผิดที่เป็นคนขอหย่าขาดในครั้งนี้ โดยที่หล่อนไม่อาจจะให้เหตุผลใด ๆ กับทุกคนได้หล่อนก็เจ็บนะ เจ็บจนแทบจะขาดใจ ทำไมไม่มีใครเข้าใจหล่อนบ้าง ณฉัตรรักหล่อนที่ไหนกัน เขามีคนที่เขารั
ตอนที่ 25.“เอิงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ โกรธพี่หรือที่มาช้า แต่พี่ประชุมจริง ๆ”ณฉัตรเดินเข้ามาหาใหม่ และกำลังจะทำแบบเดิมคือดึงสาวน้อยเข้าไปกอด แต่ก็เหมือนเดิมเพราะหยาดพิรุณหลบอีกครั้ง และมองเขาด้วยสายตาหมางเมิน“มีอะไรก็ว่ามาเอิง... พี่ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย... มันอึดอัด”หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ ซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ใต้สีหน้าเย็นชา ความปวดร้าวที่สร้างแผลลึกในอกทำให้หล่อนกล้าขึ้น กล้าพอที่จะต่อกรกับผู้ชายใจร้ายแบบเขา“เอิงจะหย่า...!”“อะไรนะ! หย่าหรือ...”หากไม่เห็นกลับตาว่าเสียงนั้นมันออกมาจากริมฝีปากของณฉัตร หยาดพิรุณคงไม่เชื่อว่ามันเป็นเสียงของเขาอย่างแน่นอน เพราะมันเต็มไปด้วยความตกใจหญิงสาวพยักหน้า “ใช่ค่ะ เอิงจะหย่า...”ทุกอย่างรอบตัวเงียบกริบ เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงเต้นระรัวของหัวใจตนเอง หญิงสาวพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หลบตาคมที่จ้องเขม็งมองมาด้วยความผิดหวังนั้นอย่างที่สุด และหล่อนก็ทำได้หญิงสาวเห็นสีหน้าของเขากระด้างดุดัน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินไปหยุดที่หน้าต่าง เขาหันแผ่นหลังให้ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบเช่นเคยคงใช่นะสิ... การหย่ากับหล่อนมันไม่มีผลอะไรร้าย ๆ กับหัวใจขอ
ตอนที่ 24.“ไม่จำเป็นต้องถามหรอกมั้งครับ เพราะเงินที่ผมพึ่งสั่งจ่ายให้แม่ไปเมื่อเดือนก่อนน่าจะทำให้แม่กับชู้... เอ่อ... สามีใหม่ของแม่สุขสบายได้ไม่ยาก...”ผู้เป็นมารดาเม้มปากไม่พอใจกับคำพูดของบุตรชายนัก ก่อนจะพูดขึ้น “แม่รู้ว่าฉัตรเกลียดแม่ แต่ยังไงแม่ก็คือแม่ของฉัตรนะ ฉัตรต้องเลี้ยงดูแม่บ้าง...”“ก็ที่ผมให้แม่ผลาญเงินของผมอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะคำนี้มันค้ำคออยู่นั่นแหละครับ พอทีเถอะ... ผมไม่อยากจะฟังอะไรที่มันน่าสะอิดสะเอียนมากไปกว่านี้แล้ว ว่ามาเลยว่าวันนี้แม่ต้องการเงินเท่าไหร่ ผมจะเซ็นเช็คให้”ดวงตาสีดำสนิทของสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาบังเกิดเกล้าไม่ได้ทำให้หัวใจของณฉัตรอ่อนลงได้เลย ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เห็นเขาเป็นลูก แต่เห็นเขาเป็นตู้เอทีเอ็มต่างหากล่ะ“แม่อยากได้สิบล้าน...”“สิบล้าน? ไม่มากไปหน่อยหรือครับครั้งนี้...”น้ำเสียงเย็นชาดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวย และมันก็ทำให้จันจิราอดรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังไม่ได้“แม่อยากได้ไปทำทุนเปิดร้านเสริมสวย และแม่สัญญาว่าจะไม่มารบกวนลูกอีก... ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริง ๆ”ชายหนุ่มแค่นยิ้ม ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จันจิรารีบลุกขึ้นตามและก็ก