All Chapters of ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี: Chapter 11 - Chapter 20

เยว่ชิงเม้มปากแน่น นางไม่เชื่อเขาจริงๆ แต่ไม่กล้าจะเอ่ยออกมา“ชิงชิง” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงแผ่วเบา ก่อนจะลุกจากที่นอน แล้วกระโดดออกจากห้องของนางไปเยว่ชิงนอนขดตัวอยู่บนที่นอน นางไม่รู้ว่าจะตอบเขาเช่นไรดี ถึงนางจะรู้สึกดีกับเขาไม่น้อย แต่นางในตอนนี้ยังมิอาจเปิดใจได้ เพราะยังหวาดกลัวในสิ่งที่กงหลี่เฉียงได้กระทำไว้รุ่งเช้า เมื่อเยว่ชิงตื่นขึ้น ขอบตาของนางดำคล้ำ เพราะอดนอน อาอิงที่เดินเข้ามาเตรียมน้ำล้างหน้าให้คุณหนูของนาง ถึงกับต้องอุทานออกมา“คุณหนู ท่านนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ” นางไม่อยากเชื่อว่าคุณหนูของนางจะนอนไม่หลับ เพราะเมื่อวานมีคนไข้จนโรงหมอปิด ทั้งยังเหนื่อยล้ากันอย่างมาก“ไม่ ไม่มีอันใด เร่งมือเข้าเถิด ประเดี๋ยวจะไปเปิดโรงหมอสาย” นางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจเมื่อรับมื้อเช้าเรียบร้อย เยว่ชิงก็พาอาอิงออกไปที่โรงหมอ ด้านหน้าโรงหมอมีชาวบ้านมายืนรอกันอยู่หลายคนแล้ว นางจึงไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นจำต้องเข้าไปที่ห้องตรวจทันทีผ่านมาหลายวัน เว่ยอ๋องก็ยังไม่ได้มาให้เยว่ชิงได้เห็นหน้า ทั้งยามค่ำคืนเขาก็ไม่แอบมาพบนางเช่นเดิม แต่เพราะโรงหมอมีคนไข้มากทุกวัน เยว่ชิงนางจึงไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องของเขา

พอเยว่ชิงตื่นขึ้นในตอนเช้าก็ไม่พบร่างของเว่ยอ๋องบนเตียงแล้ว คงเหลือเพียงกลิ่นของสุราจางๆ ที่ติดอยู่ที่ผ้าปูที่นอนของนาง“คุณหนูท่านดื่มสุราหรือเจ้าคะ” อาอิงที่ยกน้ำเข้ามาด้านในเอ่ยถามขึ้น“อืม” หากนางไม่ยอมรับว่านางเป็นผู้ดื่ม อาอิงคงได้สงสัยไม่เลิกอย่างแน่นอนผ่านมาได้นับสิบวันที่เยว่ชิงเดินทางไปที่จวนของตระกูลกง นางก็ไม่ได้ข่าวเรื่องอาการป่วยของนางตู้ซื่ออีกเลยวันนี้เมื่อเยว่ชิงมาถึงที่โรงหมอ ก็พบสาวใช้ของนางตู้ซื่อที่มาเข้าแถว เพื่อจะเข้าตรวจเช่นชาวบ้านผู้อื่น เรื่องนี้ทำให้นางแปลกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็มิได้เอ่ยถาม หรือแสดงท่าทีว่ารู้จักนางมาก่อน เยว่ชิงเดินเข้าไปในห้อง เพื่อตรวจให้คนไข้เช่นปกติจนเมื่อถึงตาของนางต้องเข้ามาตรวจ นางก็เดินเข้ามาด้านในพร้อมกับห่อผ้าที่อยู่ในมือ“เป็นอันใดมารึ” นางเอ่ยถามเช่นเดียวกับถามชาวบ้านคนอื่น“บ่าวมิเป็นอันใดเจ้าค่ะ เพียงแต่มีบางสิ่งต้องการให้คุณหนูตรวจสอบ” นางเอ่ยเล่าเรื่องที่นางสงสัย ทั้งยังบอกกล่าวว่าเป็นบ่าวของจวนใดกับเยว่ชิง“บ่าวตระกูลกงรึ” นางเลิกคิ้วขึ้น ราวกับว่าเพิ่งเคยจะเห็นนางครั้งแรก“เจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยออกมาอย่างหวาดกลัว นางกลัวว่าเย

ทางด้านซิงเยียนเมื่อกลับมาถึงที่จวนตระกูลตู้ นางก็มิได้ถูกเชิญเข้าไปด้านใน เพราะจวนปิดประตูไว้หนาแน่น“เหตุใดไม่เปิดประตูให้ข้าเข้าไป” นางเอ่ยถามเสียงดัง“นายท่านสั่งไว้ขอรับว่าหาฮูหยินน้อยกงมาที่จวนให้ท่านกลับไปที่จวนตระกูลกง มิให้เข้าไปในจวน”ซิงเยียนยืนนิ่งอย่างตกตะลึง นางไม่อยากจะเชื่อว่าบิดามารดาที่บอกว่ารักนางมาก เมื่อเกิดเรื่องขึ้นไม่แม้แต่จะเป็นประตูจวนต้อนรับนาง“ข้าไม่เชื่อ” นางกรีดร้องออกมา“กลับไปเสีย เจ้าอยากให้ตระกูลตู้ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยรึ” เสียงของนายท่านตู้ตวาดออกมาจากด้านใน“ท่านพ่อ” นางเอ่ยเรียกเสียงสั่น“หากเจ้ายังคิดว่าเป็นบุตรสาวของข้าก็อย่าได้กลับมาที่จวนนี่อีก”ซิงเยียนร่ำไห้ตัวโยน นางไม่อยากเชื่อว่าจะถูกตระกูลตัดขาดเช่นนี้ สาวใช้ของนางจำต้องประคองนางกลับไปที่จวนตระกูลกง“หึ เห็นหรือไม่ บุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกมา เจ้าคิดรึว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้น บิดามารดาเจ้าจะช่วยเหลืออันใดเจ้า” ตู้ซื่ออดที่จะถากถางซิงเยียนไม่ได้สายตาที่มองมาทางหลานสาวนางมีแต่ความดูแคลน หากเชื่อนางสักนิดก็คงไม่ต้องเสียใจมากเพียงนี้ ทั้งยังต้องอับอายกลับมาที่จวน ไม่รู

ดวงตาของเยว่ชิงแดงก่ำ นางกำลังกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาอยากยากลำบาก“ชิงเออร์ เป็นอันใดหรือไม่” เหอหมิ่นเอ่ยเรียกนางเมื่อเห็นท่าทางที่แปลกไปของนาง“มิเป็นอันใดเจ้าค่ะ ฝุ่นมากนัก ข้าขอตัวเข้าไปในโรงหมอก่อนเจ้าค่ะ” เยว่ชิงหันหลังหมุนตัวเข้าไปในโรงหมอทันทีเหอหมิ่นมองไปทางเว่ยอ๋องอย่างแปลกใจ ยามนี้เว่ยอ๋องก็มองมาทางเขาอยู่เช่นกัน แต่เพราะระยะห่างที่ค่อนข้างมาก เขาจึงไม่รู้ความหมายจากสายตาที่เว่ยอ๋องมองเหอหมิ่นจึงได้ตามเยว่ชิงกลับเข้าไปในโรงหมอ เพื่อดูว่านางเป็นอันใดหรือไม่“ชิงเออร์ เจ้ามิเป็นอันใดจริงรึ” เขาอดที่จะเป็นห่วงนางไม่ได้“ข้าจะเป็นอันใดได้เล่า พี่หมิ่นท่านว่าท่านจะออกเดินทางเมื่อใดนะเจ้าคะ” นางหันมายิ้มให้เขา เพื่อให้เขาวางใจ“อีกสองวัน” เหอหมิ่นถึงจะแปลกใจ แต่ก็ตอบคำถามนาง“ท่านเดินทางพรุ่งนี้เลยได้หรือไม่ ข้าอยากจะไปเที่ยวชมทะเลเจียงซานด้วยตนตนเองสักครั้ง” นางอมยิ้มบอกเขา“เจ้าพูดจริงรึ แต่ท่านน้าเขยจะยอมให้เจ้าไปด้วยรึ” เขาย่อมดีใจที่นางคิดจะไปเจียงซานกับเขา“เรื่องท่านพ่อ ข้าจะบอกเขาเองเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนจะรีบกลับไปเตรียมตัว” นางเก็บของแล้วออกจากโรงหมอไปพร้อมกับเหอ

เขามิได้มองบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินเลย มัวแต่มองรอยยิ้มที่งดงามของนาง“งามมากเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ หากไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตนเองคงจะเสียดายไม่น้อยเมื่อคิดเช่นนี้ก็อยากจะให้บิดาและอาอิงได้มาเห็นด้วยกันเหลือเกิน“ข้าอยากให้ท่านพ่อกับอาอิงมาเห็นด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาเบาๆ“ไว้เจ้าก็เขียนสารส่งไปชวนท่านน้าก็ได้”“จริงด้วยเจ้าค่ะ” เยว่ชิงหัวเราะออกมาเบาๆพอเห็นว่าใกล้มืดค่ำแล้ว เหอหมิ่นก็ขอตัวกลับไปที่จวนท่านเจ้าเมืองของเขา ก่อนกลับยังกำชับสาวใช้และบ่าวในจวนให้ดูแลเยว่ชิงให้ดีเยว่ชิงยังนั่งฟังเสียงคลื่นลมที่ไม่มีในเมืองหลวงต่ออีกนาน จนสาวใช้ต้องมาเรียกนางกลับเข้าเรือน“คุณหนูเจ้าคะ อากาศยามค่ำคืนเย็นนัก กลับเข้าเรือนดีกว่าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านไม่สบาย ท่านเจ้าเมืองจะตำหนิบ่าวได้”“เช่นนั้นก็กลับเรือนเถิด”ในเรือนพักของนางถูกจัดเตรียมข้าวของให้อย่างดี สาวใช้ที่ถูกส่งมามือไม้ก็คล่องแคล่ว จัดเตรียมทุกอย่างและดูแลรับใช้นางอย่างดีทางด้านไป๋ซูหนี่ นางมิได้กลับไปที่ห้องของเสิ่นเจิ้งซี เพื่อดูแลเขา แต่นางกลับเดินออกจากตำหนักอ๋องไปด้านนอกแทนองครักษ์ก็มิได้สงสัย เพราะนางมิได้นำข้าว